pirate
03-05-2010, 22:17
Παιδιά τεσσάρων και πέντε ετών περικυκλώνουν την Αμάντα Κιτς καθώς μπαίνει στην τάξη. «Πώς είναι τα μωρά μου σήμερα;» ρωτά, χτυπώντας τα απαλά στον ώμο. Λεπτοκαμωμένη και ενεργητική, εργάζεται σε αυτό το νηπιαγωγείο εδώ και 20 σχεδόν χρόνια. «Το χέρι ρομπότ!» φωνάζουν κάποια παιδιά. «Θυμάστε πώς σας σφίγγω το χέρι;» ρωτά η Κιτς, εκτείνοντας το χέρι της και στρέφοντας τον καρπό της. Ένα αγόρι αγγίζει διστακτικά τα δάχτυλά της, που είναι από πλαστικό υλικό στο χρώμα του δέρματος και έχουν μια ελαφριά κλίση προς τα μέσα. Από κάτω υπάρχουν τρεις κινητήρες, ένα μεταλλικό πλαίσιο και υπερσύγχρονα ηλεκτρονικά κυκλώματα. Στο πάνω μέρος της κατασκευής διακρίνεται ένα άσπρο πλαστικό κοίλωμα που προσαρμόζεται μέχρι τη μέση των δικεφάλων της Κιτς και περιβάλλει το κολόβωμα, δηλαδή ό,τι απόμεινε από το χέρι που έχασε σε ένα αυτοκινητικό ατύχημα το 2006. Ένα χέρι που έχασε, αλλά δεν… ξέχασε. Στον εγκέφαλό της, στο υποσυνείδητο, ζει μια άθικτη εικόνα του χεριού της, ένα «φάντασμα».στο υποσυνείδητο, κυριαρχεί η εικόνα του χεριού της, ένα «φάντασμα».
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΤΖΟΣ ΦΙΣΜΑΝ http://www.nationalgeographic.gr/0110/images/thema1.jpg
πηγή:/www.nationalgeographic.gr
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΤΖΟΣ ΦΙΣΜΑΝ http://www.nationalgeographic.gr/0110/images/thema1.jpg
πηγή:/www.nationalgeographic.gr