Εμείς οι "απολίτιστοι" Έλληνες ...

[MARK]

Χωρίς μνησικακία!!!


Αλλά απλά, γιατί ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ποιοι είμαστε & πώς πρέπει να παραμείνουμε


εμείς οι "απολίτιστοι" Έλληνες ...


---------------------------------------------------------------------------------------

Ο γερμανικός "πολιτισμός":


Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου» γράφει για το Δίστομο:


Παντρευτήκαμε στις 14 Ιουνίου. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές, προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.
Περίπου μα ώρα αργότερα ήμασταν καθ' οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά. Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες.
Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.
Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σ ο κ α ρ ι σ μ έ ν ο ς από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε».
Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας.
Και ο Ελληνικός Πολιτισμός:


Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ' αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.
Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Σ' αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα.



Από το βιβλίο "Η Μαύρη Βίβλος της Αντίστασης"

[italos]

Ποιός μπορεί να αποδώσει απο μας εδώ τις συνθήκες των παππούδω μας εκείνης της εποχής!!

Αυτά είναι καλά να τα θυνόμαστε που και που εμίς οι "νεοέλληνες" τηα καφετέριας!!!

[siraxanz]

Ohne Bosheit!


Sondern einfach, weil wir sollten nicht XEChNAMEpoioi & wie wir Stick


Wir sind "unzivilisiert" Griechisch ...



-------------------------------------------------- -------------------------------------

Die deutsche "Kultur":


Der Chef des Internationalen Roten Kreuzes in Griechenland, Schweden Stouros Linner, in seinem Buch "Meine Odyssey", schrieb Distomo:


Wir haben am 14. Juni geheiratet. Die Steuerung des griechischen Komitees, Emily Santstrom veranstaltete eine Hochzeit Mittagessen zu Ehren von uns. Spät am Abend näherte und aus dem Lachen und Stimmen, um eine Ecke, wo wir über die zwei von uns sprechen konnte. Er zeigte mir ein Telegramm, dass gerade erhalten hatte: die Deutschen in drei Tagen die Menschen in Distomo bei Delphi geschlachtet wurden, und dann brannte das Dorf. Mögliche Überlebenden benötigen sofortige Hilfe. Distomo war innerhalb der Grenzen des Gebiets zu diesem Zeitpunkt war ich verantwortlich für Lebensmittel und Medikamente zu liefern. Im Gegenzug gab mir das Telegramm in Clio lesen, nickte sie und lassen so subtiler als die fröhlichen Fest.
Etwa eine Stunde später waren wir unterwegs in der Nacht. Erforderlich unerträglich lange, bis die Kreuzung und beschädigte mehrere Straßensperren zu erreichen, heute Morgen auf der Hauptstraße, die zum Distomo. Vom Straßenrand heben Geier aus niedriger Höhe, langsam und widerwillig, als wir hörten, dass wir uns näherten. In jedem Baum die Straße entlang und Hunderte von Füßen hängen menschliche Körper durch Bajonette stabilisiert, von denen einige noch am Leben waren. Wurden Dorfbewohner, die in dieser Weise bestraft wurden: waren zu helfen Aufständischen in der Gegend, welche die Macht der SS angegriffen Verdacht.
Der Geruch war unerträglich. In dem Dorf sigokaige noch Glut in Brand der Häuser. Im Staub liegen verstreut Hunderte von Menschen aller Altersgruppen, vom Neugeborenen bis zum Ältesten. Viele Frauen hatten im Mutterleib mit dem Bajonett zerrissen und hebt die Brüste, andere lagen mit Därme um den Hals gewickelt erstickt. Es schien, als wenn man überlebt hatte.
Aber! Ein Großvater am Rande des Dorfes! Ein Wunder war es gelungen, das zur Schlachtbank zu entkommen. Gab es einen Herrn R j in die m n s Schwerpunkt auf Terror, einen leeren Blick, seine Worte nicht mehr verstanden. Wir gingen hinunter mitten in der Katastrophe und schreiend in griechischer Sprache: "Das Rote Kreuz! Rotes Kreuz! Wir sind hier um zu helfen.
Von weit her zögernd eine Frau näherte. Wir erzählten, dass ein paar gelang die Flucht vor dem Start der räumlichen Angriff. Zusammen mit, dass wir begannen sie zu suchen. Nachdem die drei von uns begannen, fanden wir, dass [die Frau] wurde in den Arm geschossen. Der Operateur sofort cheirourgisame Cleo. War unsere Hochzeitsreise.
Und der griechischen Kultur:


Kurz nach unserer Kontakt mit Distomo i 'und eine bemerkenswerte Wahl zu gewinnen. Als die deutschen Besatzungstruppen gezwungen waren, nach Griechenland zu verlassen, ging er so gute Sachen, nach einer deutschen Einheit konnte nur durch die Rebellen in Distomo umgeben. Ich dachte, das könnte von den Griechen als eine Chance für blutige Rache gesehen werden, zumal das Gebiet ist seit langem von aller Hilfe Nahrungsmittel zu schneiden. Also ich schrieb Lkw mit den erforderlichen Lebensmitteln, schickte ich eine Nachricht an Distomo für unsere Ankunft, damit wir auf dem Weg dorthin waren, noch einmal, Cleo und mir.
Wenn wir die Grenzen des Dorfes erreichten, trafen wir uns mit einem Ausschuss, mit dem Priester in der Mitte. Eine altmodische Patriarchen, mit langen, welligen, weißen Bart. Neben ihm stand der Führer der Rebellen, mit voller Ausrüstung. Der Papst nahm das Wort und bedankte sich im Namen aller, die mit Lebensmitteln kam. Nach der Zugabe: "Hier sind wir alle hungrig sind, so dass wir uns selbst, und deutsche Gefangene. Nun, wenn wir verhungern, sind wir zumindest in unserer Gegend. Die Deutschen haben nicht nur den Krieg verloren haben, ist es weiter weg aus ihrer Heimat. Gebt ihnen die Nahrung mit dir, haben einen langen Weg zu gehen. " In seinen Worten, dass kam zurück, um Cleo's Blick und starrte mich an. Ich vermutete, er wollte mir sagen, dieser Blick, sah aber am deutlichsten. Just stand und weinte.



Aus dem Buch "Black Paper's Resistance"

[Acen]

Ποιός μπορεί να αποδώσει απο μας εδώ τις συνθήκες των παππούδω μας εκείνης της εποχής!!

Αυτά είναι καλά να τα θυνόμαστε που και που εμίς οι "νεοέλληνες" τηα καφετέριας!!!


Δεν φταίνε τα παιδιά που τα μάθανε νάναι ξάαααααααπλα στην καφετέρια.Οι κυβερνόντες φταίνε με την ανεργία που δεν κάνουν τίποτα για να την σταματήσουνΝεύρα

[kostas_366]

Δεν φταίνε τα παιδιά που τα μάθανε νάναι ξάαααααααπλα στην καφετέρια.Οι κυβερνόντες φταίνε με την ανεργία που δεν κάνουν τίποτα για να την σταματήσουνΝεύρα
Φίλε μου πιστεύω ότι φταίνε και τα παιδιά και εμείς και όλοι μας.
Νομίζω, ότι αν δεν θες να δουλέψεις, δεν θα το κάνεις ποτέ. Και 0% ανεργία να έχει, αν δεν θες να δουλέψεις, άνεργος θα είσαι.

[NNN]

Δεν φταίνε τα παιδιά που τα μάθανε νάναι ξάαααααααπλα στην καφετέρια.Οι κυβερνόντες φταίνε με την ανεργία που δεν κάνουν τίποτα για να την σταματήσουνΝεύρα

Να προσθέσω στην παραπάνω απάντηση του Κώστα ότι εμείς φταίμε και για τους Κυβερνόντες. ΕΜΕΙΣ τους ψηφίσαμε, δεν βγήκαν μόνοι τους .....