View Full Version : GR2JOR - 2010 - Tea for Tears
Μετά από ένα χρόνο από την πρώτη μας επαφή με έρημο στο περσινό Μαρόκο [δεν υπάρχει ταξιδιωτικό, όποιος θέλει να δει κάποια βιντεάκια, μπορεί να ψάξει το youtube με κλειδί "GR2MA" και θα τα βρει, αρκετά και με χιουμοριστική διάθεση, αυτά έχουνε στον υπότιτλο Long Way Κάτι ]YouTube - gr2ma (http://www.youtube.com/results?search_query=gr2ma&aq=f) , σχεδόν στις ίδιες ημερομηνίες, δώσαμε και πάλι randez-vous. Ήδη από πέρσι αορίστως λέγαμε, ότι καλό θα ήταν να δούμε το μεσογειακό νερόλακκο από την ανατολική του πλευρά, έτσι προς αλλαγή.
Μπλουζάκια γράφουνε "Tea for four"
Ίσως να τα αλλάζαμε σε "Tea for Two"
ή και "Tea for Tears"
Το roster της Ομάδας όπως πέρυσι, απαράλλαχτο, με αλφαβητική σειρά:
ΘΑΝΑΣΗΣ [ThanDim] ο Αθηναίος,
Με χρέη μηχανικού λόγω επαγγέλματος, ικανότατος στην άσφαλτο οδηγός, ίσως για αυτό και το αεροδυναμικό στιλ κόμμωσης, εκτός δρόμου αρχάριος και προσεκτικός, αλλά αφού πήρε το βάπτισμα στην έρημο του Μαρόκο, πέρασε επιτυχώς από καιρό τις εξετάσεις…..
ΚΩΣΤΑΣ [Doc] o Σαρωνικός
Παντός εδάφους με μέτρια απόδοση, ένας καλός μέσος όρος, σιδηρομπούτης όπως όλοι και σιδεροκέφαλος όπως λίγοι…
ΜΑΚΗΣ ο Σιφνιώτης
Ήμασταν μαζί ήδη και στην Περσία, από Σίφνο, λυσσασμένος για χιλιόμετρα λόγω νησιού [λέμε τώρα], πριν το ταξίδι έλεγε: αποφασίστε όπου θέλετε, το ίδιο μου κάνει, φτάνει οι ρόδες να γυρίζουν…. Δεν τον νοιάζει άσφαλτος ή χώμα, φτάνει να ταξιδεύει
ΝΙΚΟΣ ο Κρητικός
Εκτός δρόμου ο καλύτερός μας, εντός ασφάλτου …. όπως τα ψάρια στην ψαραγορά των Χανίων, ένα γελαστό παλικάρι από Χανιά, φιλότιμος και ντόμπρος, αλλά τολμηρός
Aπό αριστερά προς δεξιά
Doc, ThanDim, Μάκης, Νίκος
Η φετινή μας εκδρομή ήταν σίγουρη, οι αναβάτες αποφασισμένοι να περάσουμε το ίδιο αρμονικά, όπως στο Μαρόκο. Λίγο παζαρεύαμε με σκέψεις προς Τυνησία μεριά, αλλά την αφήνουμε για αργότερα, όταν θα έχουμε πιθανώς στο μέλλον λιγότερες ημέρες στην διάθεση. Φέτος και πάλι τολμηρά, δύο εβδομάδες τουλάχιστον. Μας βοήθησαν οι ημερομηνίες του φετινού Πάσχα. Μεγάλη Εβδομάδα και Εβδομάδα του Πάσχα είναι με λίγες εργάσιμε ημέρες και έτσι μας βόλευε να μην κάνουμε σπατάλη στις συνολικές ημέρες άδειας του έτους. Συγκεκριμένα, με οκτώ εργάσιμες δεκαέξι ημέρες γεμάτες. Και όχι μόνο! 25η Μαρτίου 2010 έπεφτε Πέμπτη ακριβώς πριν την άδεια. Πριν την Μεγάλη Εβδομάδα. Οπότε θυσιάσαμε και άλλη μία εργάσιμη, την Παρασκευή, και κερδίσαμε την αναχώρησή μας από Τετάρτη απόγευμα.
Είχε μία αλλαγή η φετινή προετοιμασία. Πέρσι, τολμώ να πω, τον κύριο όγκο πληροφοριών, GPS διαδρομών στην έρημο, γενικό πλάνο καθώς και πολλές λεπτομέρειες ετοίμασα εγώ, ο Θανάσης βοηθούσε στις ακτοπλοϊκές επάξια, μαζί αντλούσαμε πολλές πληροφορίες από το αγγλικό gsuser, όπου θα βρεί κανείς πολλά για Μαρόκο.
Φέτος ο Θανάσης ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Λόγω περισσότερων δικών μου υποχρεώσεων πριν το ταξίδι ανέλαβε ο Θανάσης τις πιο πολλές διεκπεραιώσεις, από πρεσβείες και βίζα, βρήκε επαφές με ντόπιους μηχανόβιους [θα αποδειχτούν σωτήριες] και βρεθήκαμε μερικές φορές και μαζί με τον Μάκη επάνω στους χάρτες και μιλάγαμε και μιλάγαμε. Λίγο το Google Earth, λίγο τα διάφορα φόρουμ, μαζεύουμε και ρουφάμε όλες τις γνώσεις. Τα mails πηγαινοέρχονται, όλο και κάτι νέες ιδέες έχουμε. Συνιστώ ανεπιφύλακτα το Horizon Unlimited, ιδιαίτερα καλή πηγή με φρέσκιες ανταποκρίσεις από ταξιδιώτες ανά τον κόσμο. Κάπου βρίσκω και ελεύθερους χάρτες για Garmin, είναι free και κυρίως routable, απίστευτη λεπτομέρεια στις πόλεις του «λιγότερο χαρτογραφημένου» κόσμου Worldwide routable Garmin maps from OpenStreetMap (http://garmin.na1400.info/routable.php) . Τους κατεβάζετε από το server τους σε exe αρχείο, ενσωματώνει τους χάρτες στο Mapsource και από εκεί είτε για μελέτη στο PC, είτε για μεταφορά στην συσκευή.
Ξέρω, ξέρω, σε μερικούς δεν αρέσει..........
«Ο καλός ο ταξιδιώτης δεν ξέρει που πάει...»
« Ο [ακόμα] καλύτερος δεν ξέρει κιόλας από πού έρχεται!»
Εμείς προφανώς δεν ανήκουμε στους σκληροτράχηλους, μας αρέσουν και τα gadgets, είναι ένα παιχνίδι για μεγάλους. Και φυσικά ταξιδεύαμε και πριν τα GPS, αλλά μας αρέσει. Και στην περσινή μαροκινή έρημο χωρίς αυτό…… ακόμα τα άστρα θα μαθαίναμε….
Οι προετοιμασίες ολοκληρώνονται, ο δρόμος στο περίπου αποφασίστηκε, το χρονοδιάγραμμα στο περίπου βγήκε.
Θα φύγουμε 24/3 με βραδινό καράβι για Χίο, θα φτάσουμε χαράματα 25/3 εκεί, θα περιμένουμε μερικές ώρες να ξημερώσει και νωρίς την ίδια ημέρα, [τι ημερολογιακή σύμπτωση !] θα κάνουμε απόβαση στην Τουρκία. Ο σκοπός είναι να την διασχίσουμε χωρίς καθυστερήσεις και να μπούμε στην Συρία όσο πιο νωρίς γίνεται. Επιλέγουμε να μπούμε στην Συρία από την τουρκική πόλη Kilis, ακριβώς βόρεια του Aleppo, όπου είναι και πρώτη επίσκεψη. Θα τραβήξουμε μετά για Παλμύρα [Tadmur], αλλά ήδη με εκδρομικό τρόπο, με επαρχιακούς δρόμους και εάν βρούμε, γιατί όχι, και από χώμα. Από εκεί μέσο Δαμασκού [για ένα διήμερο περίπου] θα τραβήξουμε για Ιορδανία, όπου τα εκδρομικά θα είναι πολλά. Νεκρά Θάλασσα, Dana, Wadi Mujeb και ως highlight εκδρομής έρημος στο Wadi Rum, μετά ακόμα πιο νότια στην Ερυθρά Θάλασσα για πρώτο φετινό μπανάκι και χάζεμα κοραλλιών στην Aqaba. Εκεί θα είναι και νοητά και πραγματικά το πιο νότιο σημείο εκδρομής. Προς τα πίσω θα πάμε βιαστικά όλη την Ιορδανία και μικρό κομμάτι Συρίας, προκειμένου η εκδρομή να συνεχίζει στο Λίβανο. Δηλαδή παραλιακά. Και παραλιακά θα συνεχίσουμε και στην Συρία και στην Τουρκία. Και να είναι ο δρόμος επιστροφής διαφορετικός και να εξερευνήσουμε τα νότια παραθαλάσσια της Τουρκίας, ευκαιρία είναι…
Αυτό είναι το προσυμφωνημένο σχέδιο, έμελλε να αλλάξει χωρίς να το θέλουμε πολλάκις….
Λάστιχα θα φορέσουμε τα TKC 80 από την αρχή, λογικά θα βγάλουν όλη την διαδρομή των περίπου 6.000 χλμ χωρίς πρόβλημα.
Την τελευταία μέρα λοιπόν, 24/3, έφτασε πρωί ο Νίκος από την Κρήτη, ήδη δύο ημέρες παρόν και ο Μάκης, να περάσει από εξετάσεις [και σέρβις] και την μπουμπού και τον εαυτό του. Μην ρωτάτε τι εξετάσεις έκανε, φτάνει να σας πω, ότι έφαγε πολύ δούλεμα για την εξάτμισή του [και μην ξαναρωτάτε ποια!...]. Εγώ είχα ακόμα το τελευταίο μεσημέρι έκτακτη επέμβαση, έφευγα λαχανιασμένος από την κλινική στις 15.30 για να προλάβω την ομάδα κάπου στην Συγγρού. Πώς και δεν τρόμαζαν οι άρρωστοι στο ΙΚΑ και στην κλινική με την εμφάνισή μου, απορώ. Απλά με τα χρόνια με έμαθαν και συνήθισαν και όταν βλέπουν ολίγον «περίεργο» ιατρό, με στολή μεταξύ commandos – enduro – astronaut, καταλαβαίνουν, ότι και πάλι κάπου φεύγω. Να πω την αλήθεια, ο image maker μου το σύστησε, ως σήμα κατατεθέν μάχιμου συναρμολογητή.
Στο ιατρείο του ΙΚΑ, εμ δεν είναι και λογική εμφάνιση, συμφωνώ……….
Τώρα εάν μας πείτε και glamour enduro, δίκιο θα έχετε, διότι φάγαμε ομαδικώς σε ένα ξενοδοχείο της Συγγρού….
Τελευταίες Touratech accessories δια χειρός Μάκης
στο πλοίο έπρεπε πρώτα να συντονίσουμε τα GPS μας, ο Μάκης βάλθηκε [αντί να διαβάσει το manual] να υποστεί συμπυκνωμένο μάθημα από τον Θανάση. Εκεί έμαθε και το τι σημαίνει η σύντμηση RTFM!!!
Μετά το μάθημα πάντως αυτοονομάστηκε "GPS guru" !!, οπότε…κάτι έμαθε…..
Το καράβι φτάνει χαράματα, δεν έχουμε μέχρι το πρωί που να πάμε, άρα λίγο ύπνος δεν βλάπτει [είμαι στο πόδι από τις πέντε το πρωί – μάζεμα, δουλειά, καράβι, είμαι πτώμα]
Φτάσαμε αισίως Χίο. Πάμε να τσιμπήσουμε στα Everest, μετά καλεσμένοι σε ένα μπαράκι από ντόπιο GSuser, vodka+RedBull, αναδιοργάνωση στις αποσκευές μας, φοράμε πιο ζεστά, έχει αρκετό κρύο νύχτα στην Χίο. Την βγάζουμε σε πολυθρόνες κλειστής καφετέριας
Αυτός εδώ ο τρομοκράτης με το μαντήλι είναι ο «Μάκης ο Touratech» [Makan]
Περιμένοντας να ξημερώσει, είμαστε ξεπαγιασμένοι και νυσταγμένοι [βλακεία που δεν φροντίσαμε κατάλυμα, θέλαμε να το παίζουμε σκληροί και της αντοχής, αλλά …τζίφος]
Τα πτώματα περιμένουνε να ανοίξει το μπουγατσάδικο να ζεσταθούμε, άξιζε, καφές και μπουγάτσα άψογα και ας άνοιγε εκείνη την ημέρα για πρώτη φορά, του κάναμε ποδαρικό…
Τελικά ξημέρωσε, περάσαμε τελωνείο όπου μία τελωνειακός είχε ορεξούλες για πολλές κουβέντες, αλλά εμείς δεν βλέπαμε μπροστά μας εκείνη την ώρα.
Αφήνουμε την Χίο πίσω, το ταξίδι ξεκινά
Μόλις φάγαμε στο Ledra Marriott και πάμε να ξεκινήσουμε για τον Πειραιά, στην δικιά μου μηχανή άρχισαν να απεργούν τα ξενόν φώτα. Φτού, τέτοια στιγμή διάλεξαν? Δεν πειράζει, στην Χίο θα το κοιτάξουμε, έλεγε ο μάστορας Θανάσης.
Στο μικρό καράβι από Χίο μέχρι το απέναντι Cesme ο μηχανικός μας έπιασε δουλειά, βοηθούμενος από 4. Assistant [δηλαδή εμένα]. Εκτελούσα σοβαρή δουλειά, φύλαγα τσίλιες, κράταγα κατάλληλα στριμμένο τιμόνι … και κάπνιζα πολύ για παραπλάνηση των Τούρκων
Κάποιοι άλλοι προτιμούν ξεκούραση [και πάλι λίγη θα αποδειχτεί]
Μετά την αλλαγή λάμπας στην μεγάλη μικρή σκάλα [απλά τούμπαλιν] πιάσαμε με τον θανάση όμορφη κουβέντα στο κατάστρωμα
τέλος τα ευρώ, από και πέρα, είμαστε στο εξωτερικό
μετά το πέρασμα από τελωνείο, πάω τράπεζα, οι υπόλοιποι περιμένουν
ο σκοπός είναι από την προεπιλεγμένη διαδρομή να καταφέρουμε όσο περισσότερο μπορούμε
Μόλις όμως περνάμε με εθνική την Σμύρνη και όντας συνεχώς στην εθνική, αρχίζω/ουμε να κουραζόμαστε. Μας λείπει ο ύπνος, κάτι που υποτιμήσαμε. Ο σχετικά χαλαρός ρυθμός λόγω ελαστικών ορίστηκε στα 120χλμ/ω και αυτό κοιμίζει. Κάνουμε στάση για βενζίνη, καφέ, φαγητό.
Μετά από περίπου 200 χιλιόμετρα ο δρόμος παύει να είναι εθνική, αλλά εγώ προσωπικά δεν βλέπω μπροστά μου. Η οδήγηση κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι επικίνδυνη. Σταματώ στην άκρη και εξηγώ την ανάγκη να σταματήσω. Κανένας δεν θέλει, ούτε και εγώ, αλλά όλοι είμαστε πραγματικά επικίνδυνοι. Ρίχνουμε τα κορμιά μας όπως είμαστε στο γρασίδι δίπλα σε ένα βενζινάδικο. Παραδίπλα είχε ένα μικρό κιόσκι [νόμιζα], με χαλάκι μέσα. Ότι πρέπει για έναν κουρασμένο άθεο, Αλλάχ θα κατανοήσει…
Όπως έπεσα κάτω, αποκοιμήθηκα για τρία τέταρτα τόσο βαθιά, που όταν με ξύπναγαν, αισθανόμουν πραγματικά τελείως αποπροσανατολισμένος για αρκετά δευτερόλεπτα. Απόδειξη, πόσο ανάγκη είχαμε για αυτό το υπνάκο. Αργότερα δηλώνου και υπόλοιποι, ότι ευτυχώς καλά κάναμε, γιατί … έτσι έπρεπε.
Μετά από αυτό το φρεσκάρισμα μας περίμενε γνώριμη Τουρκία τέτοιας εποχής, δηλαδή συνεχόμενες εναλλαγές στον ουρανό, μία τσουχτερό κρύο με βροχή, μία αέρας. Τα αδιάβροχα επιστρατεύτηκαν, προχωρήσαμε όσο μπορούσαμε σε αρκετά δύσκολες συνθήκες.
δεν στάθηκε δυνατόν να φτάσουμε πάρα πολύ βαθιά μέσα στην Τουρκία, τα αρχικά μας σχέδια δεν υπολόγισαν τόσες δυσκολίες μαζί, σχεδόν στις δέκα και σε κακό δρόμο εκείνη την στιγμή φτάνουμε στο Aksehir
Κατά διαβολική σύμπτωση με την πρώτη βρίσκουμε ένα…. γνώριμο ….. ξενοδοχείο. Πρόκειται για το Otel Onder, το ίδιο όνομα, το οποίο το βρήκαμε πρόπερσι στο μακρινό Erbaa της ανατολικής Τουρκίας, όταν πήγαμε Ιράν GR2IR 2008 - Αγορά / Forum (http://www.bmwbikers.gr/forum/showthread.php?t=6034) .
Ναι, είναι εκείνο το μέρος, στο οποίο είχαμε τότε την υποδοχή Long Way Glamour, όπως εύστοχα έγραφε τότε ο Βασίλης/ Uriah Heep. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου τρελάθηκε, όταν του είπα, ότι ξέρω αυτήν την αλυσίδα Onder. Τρελάθηκε ακόμα περισσότερο, αφού ήξερε, ότι η αλυσίδα έχει σύνολο τρία ξενοδοχεία, Aksehir, Erbaa και άλλο ένα στην νότια Τουρκία. Πίστευε, ότι κάποιο λάθος θα κάνω, αλλά όταν του είπα με πείσμα, ότι Erbaa έχει το ίδιο ξενοδοχείο και έμεινα εκεί…… κάγκελο ο Τούρκος.
Μας πέρασε εκείνη στιγμή σίγουρα για πολύ ταξιδεμένους…..
Μετά το δους ο Νίκος πήγε να ξαπλώσει οι υπόλοιποι τρεις πήγαμε επιδρομή στην τοπική ταβέρνα. Εξαιρετικά φαγητά, πάνω από κάθε προσδοκία, στο τέλος και φοβερό κιουνεφέ.
Όταν φύγαμε, έκλεισαν τη είσοδο, ήμασταν τελευταίοι πελάτες. Προχωράμε προς το ξενοδοχείο, ευτυχώς με βαρύ βήμα λόγω φουσκωμένων κοιλιών. Δεν προλάβαμε να απομακρυνθούμε πάνω από 50 μέτρα και τρέχει πίσω μας παλαβός Τούρκος, φωνάζοντας. ΞΕΧΑΣΑ ΕΚΕΙ ΤΟ ΤΣΑΝΤΑΚΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!!!! Στο τσαντάκι δεν είχα χαρτιά, αλλά ως τσαντάκι μέσης είχε πορτοφόλι με μέσα πάνω από τρία χιλιάρικα σε μετρητό συν κάρτες κτλ. κτλ., iPhone, φωτογραφική μηχανή και άλλα. Ίσως συνολική ζημιά πάνω από 5.000 Ευρώ, εάν ο Τούρκος μαγαζάτορας δεν ήταν από τους τίμιους….. BRAVO
Την επόμενη ημέρα βαλθήκαμε να προλάβουμε ότι δεν καταφέραμε προηγούμενη ημέρα. Από Aksahir φτάσαμε πανεύκολα στην Konya, ακόμα πριν τις δέκα το πρωί, πόλη που νομίζαμε ότι φτάναμε την προηγούμενη. Μας εξέπληξε με σύγχρονη αρχιτεκτονική, τουλάχιστον όσο μπορούσαμε να εκτιμήσουμε από μεγάλες περιφερικές συνοικίες, με αρκετά μοντέρνες πολυκατοικίες, χωρίς να λείπει πολύ καλός περιβάλλον χώρος με παιδικές χαρές, κιόσκια και άλλους χώρους αναψυχής. Δύο φορές σταματήσαμε για βενζίνη, βλέπετε, οι απλές GS με σβέλτο ρυθμό καταπίνουν χιλιόμετρα χωρίς να κουράζεσαι και έτσι έχεις αίσθηση, ότι όλο και βενζίνη σε καθυστερεί. Από την άλλη, εμείς με adve, μία δεν φουλάραμε κάθε δεύτερη φορά τουλάχιστον είχαμε μία παύση – εγώ για τσιγάρο, ο Μάκης για το κατούρημά του. Αβίαστα φτάσαμε Adana, αν και κλασικά μερικές φορές με αδιάβροχα. Ο δρόμος στην νότια ανατολική Τουρκία είναι ή ενδιαφέρον ή εθνική. Βγάζαμε αρκετά βίντεο, για να έχει η ανιαρή οδήγηση στη εθνική έστω κάποιο σασπένς. Ένα άσπρο Q7 με τουρκικές πινακίδες και βλαμμένο οδηγό μας άφηνε, μετά μας προσπέρναγε να δείξει την τελικά, μία φορά και αρκετά «ξυστά», για να επιβραδύνει αμέσως μετά. Παντού υπάρχουν τέτοιοι οδηγοί.
Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Kilis, Τουρκική μεθοριακή πόλη. Έξοδος από την Τουρκία χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις, κάτι παραπάνω χρειαστήκαμε στην πλευρά Συρίας. Με άψογη συμπεριφορά οι τελωνειακοί και αστυνομία μας υποδέχτηκαν στην χώρα. Συμπληρώσαμε και κάτι ενημερωτικά χαρτιά για ταξιδιώτες, όπου με χαρακτηριστική αγγλική έγραφαν “Welcome to YOUR country”. Ιδιαίτερη μνεία ανήκει στον υπάλληλο της τράπεζας στα σύνορα [πρέπει να αλλάξεις, για να πληρώσεις κάτι παράβολα και ασφάλεια], ο οποίος εργαζόταν και ζούσε σε μπουντρούμι, εάν ήταν τράπεζα ή οικία δεν καταλάβαμε. Πάντως μας εξυπηρέτησε με τρύπια και βρομερή φόρμα, είχε καναπέ, μαγείρευε και ενδιάμεσα είχε και υπολογιστή, εκτυπωτή, ταμείο και τηγάνι. Τουλάχιστον μιλούσε κάπως αγγλικά, αν και με σκόρδο….
Όλη διαδικασία κράτησε συνολικά στα σύνορα περίπου δίωρο και στις δύο πλευρές μαζί. Νύχτωσε. Θέλαμε να πάμε στην Αλέππο για βράδυ και βόλτα, αλλά φεύγοντας από τα σύνορα μας σταμάτησε ένας Σύριος, μία και άκουγε ελληνικά. Ζούσε δεκαεπτά χρόνια στην Αθήνα και μας κάλεσε στο σπίτι στην κοντινή πόλη. Λίγο το συζητήσαμε και τελικά δεχτήκαμε. Καμιά φορά αυτά τα απρόοπτα, που μπορείς να μπεις μέσα στα σπίτια σου ανοίγουν τα μάτια. Τις περισσότερες φορές κερδίζεις εμπειρίες και περνάς καλά. Ε, … όχι και πάντα. Όπως αυτήν την φορά. Καθίσαμε μεν ευγενικά για έναν καφέ αλλά συζήτηση κάπως…. «πλαδαρή» και βασικά δεν βλέπαμε ώρα να φεύγουμε. Δεν άξιζε, αυτήν φορά ήταν απλά χάσιμο χρόνου.
Τουλάχιστον μας ξεπροβόδισαν στην εθνική για Αλέππο. Δηλαδή όταν λέμε στην Συρία εθνική, μην φανταστείτε ανισόπεδες διαβάσεις και νησίδες. Σε κάθε διασταύρωση θέλει προσοχή, διασταυρώνεστε με αγροτικά χωρίς φώτα, περνάνε ποδήλατα χωρίς φώτα, μέχρι και πρόβατα …. και αυτά φυσικά χωρίς φώτα! Δε βαριέσαι, ήταν λίγα τα νυχτερινά χιλιόμετρα. Βρήκαμε ξενοδοχείο και μετά από κάποια διαπραγμάτευση ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο ενός μεγαλοπρεπούς παραδοσιακού κτηρίου. Στην πόρτα είχε αυτοκόλλητα γερμανικής και ιταλικής λέσχης αυτοκινήτων. Το πρόβλημα ήταν, ότι τα παλικάρια ήταν κουρασμένα και προτίμησαν να κάνουν μπάνιο και να την πέσουν για ύπνο. Η εξαίρεση ο υπογράφον. Πήρα την μηχανή και άρχισα να κάνω νυχτερινές βόλτες στην Αλέππο. Άλλη όψη θα έχει αύριο, με φως και άλλη την νύχτα. Μετά από κάμποση περιπλάνηση στις δύο ρόδες αγόρασα τσιγάρα και ρώτησα, που θα φάω κάτι παραδοσιακό.
«Παραδοσιακό, απλό?»
« Ναι.»
«Στο δρόμο, δύο στενά εκεί αριστερά», μου λέει ο πωλητής
Έτσι είχα την ευκαιρία να φάω «βρομερό» . Το φαγητό το ετοίμασαν σε ένα πάγκο σαν στην λαϊκή. Εκεί το τηγάνι, εκεί και έκοβε τα λαχανικά. Το ζήτησα καυτερό το κεμπάπ. Και ήταν. Μου έδωσε και τέσσερεις πιπεριές γύρο γύρο από το κρέας. Δοκίμασα τις πρώτες δύο επιφυλακτικά, αλλά ήταν εύκολες και πολύ νόστιμο όλο το φαγητό. Εκεί και έκανα το λάθος. Ξεψαρωμένος δαγκώνω θαρραλέα και την τρίτη πιπεριά και κάηκα!!! Δεν έχω φάει ποτέ κάτι τόσο καυτερό. Δάκρυσα, τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω, αλλά κάτω από τα βλέμματα των ντόπιων το έπαιζα Άραβας. Ναι, κατάλαβαν, αλλά γέλαγαν. Τους ήμουν συμπαθής. Πώς αλλιώς, δεν είναι ένας ξένος μεσήλικας με μεγάλη μηχανή και συχνός πελάτης. Και αφού από την αρχή έκατσα σε ένα πρόχειρο πλαστικό τραπέζι, με συμπάθησαν. Μάλιστα, με έμαθαν πώς να τρώω αραβικά - πίτα μαζί με το ταμπουλέ με τα χέρια. Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο, τα μικρά κοιμόταν, εγώ ακόμα άνοιξα το λάπτοπ και πέρασα μέσα στο φορητό σκληρό και όλα τα βίντεο των προηγούμενων ημερών. Στις τέσσερεις αποκοιμήθηκα μετά από μεγάλη, γεμάτη ημέρα.
Το πρωί είχαμε περίπατο στο κάστρο του Αλέππο. Πήγαμε περπατώντας, κάτι αρκετά δύσκολο, όταν δεν είσαι συνηθισμένος για την κίνηση στην Ανατολή. Φανάρια υπάρχουν μόνο για φωτισμό, να περάσεις δρόμο απέναντι ήθελε θάρρος ή αυτοκτονικές τάσεις.
το ξαναδιαβαζω Κωστα γιατι απλα δε σας χορταινω!!!
keep writing....
Το κάστρο κάθε αυτό εντυπωσιακό, τελειώνοντας ήπιαμε και καφέ επάνω στις επάλξεις με θέα την πόλη από κάτω.
Στις δώδεκα πίσω στις μηχανές, αλλάζουμε στην ρεσεψιόν, φόρτωμα αλόγων και έξω από την πόλη. Βγαίνουμε ανατολικά από την Αλέππο, προς Ar Raqqaa. Ακόμα αγχωνόμαστε για βενζίνη, ήδη βγήκαμε από την πόλη και μερικά βενζινάδικα στην έξοδο υπήρχαν, αλλά εγκαταλειμμένα. Ο Θανάσης ήδη οριακός όταν τελικά βρήκαμε και ένα ανοικτό, δεν θύμιζε και πολύ βενζινάδικο, γιατί όλα είχαν χρώμα λιλά, πράγμα αρκετά περίεργο. Είχαν όμως αμόλυβδη και αυτό μετράει. Η τιμή στα 0,60, κάτι που δεχτήκαμε με ανακούφιση μετά την Ελλάδα και Τουρκία.
Το σχέδιό μας ήταν να κατευθυνθούμε περίπου εκατό χιλιόμετρα ανατολικά με εθνική, νότια μια μεγάλης τεχνητής λίμνης, και μετά από αυτήν να στρίψουμε νότια. Εγώ από την Ελλάδα άφησα ήδη την ζελατίνα του κράνους στην βαλίτσα και χρησιμοποιώ την μάσκα, γιατί επάνω της, στον ιμάντα της, στηρίζω την νέα κάμερα δράσης που πήρα για το ταξίδι. Πάντα κάτι παίρνω ενόψει μεγάλου ταξιδιού. Αυτήν την φορά ήταν μία νέα HD κάμερα με miniSD κάρτα. Μέχρι εδώ καλά. Όταν έβρεχε στην Τουρκία, ταλαιπωρήθηκα, κρύωνα, αλλά άντεξα. Εκεί που ήταν δύσκολο ήταν σε αυτήν την εθνική, γιατί έριχνε χαλάζι. Ή αυγά καλύτερα να πω. Και ποιο είναι το πρόβλημα? Το ότι με πετύχαινε κάθε τόσο ακριβώς στην μύτη. Ναι πόναγε και στα μπράτσα. Όταν έπεφταν με μανία συν την ταχύτητά μας, αλλά όταν με έβρισκε στην μύτη, δάκρυζα. Ο Θανάσης με τον Νίκο σταμάτησαν σε κάποιο λογικό σημείο, κάτω από ένα σκέπαστρο, εμείς με τον Μάκη συνεχίσαμε, το έχουμε ξαναζήσει στο Ιράν, αυτήν την τρέλα. Τέτοιες μπόρες περάσαμε δύο, τρείς τουλάχιστον. Μία φορά μάλιστα δεν έβαλα τα αδιάβροχα και πάλι βράχηκα, όπως στο Ιράν. Πρέπει να είμαι μαζόχας. Αλλά μου αρέσει μετά να οδηγώ όρθιος και να στεγνώνω …
Τελικά, κάναμε με αυτές τις διακοπές τα εκατό χιλιόμετρα και ψάχνουμε το σωστό σημείο να στρίψουμε νότια. Άλλα έλεγε το δικό GPS και άλλα το GPS του νεοφώτιστου guru. Ακούσαμε την συμβουλή του guru.Θέλαμε να περάσουμε από αρχαία χαλάσματα της πόλης Ar Rusafah και από εκεί ακόμα πιο νότια μέσα από επαρχιακούς και μη [εννοούμε … μη δρόμους…] και να φτάσουμε στην Παλμύρα.
Η διαδρομή στο περίπου, γιατί κανένας χάρτης δεν υπήρχε αρκετά ακριβής και τα GPS μας ήδη τρελάθηκαν. Κάποια στιγμή τελείωσε ο δρόμος και ακριβός μπροστά μας, σε μερικά χιλιόμετρα θα συναντούσαμε επόμενο χωριό. Έβαλα το GPS στο off road mode και πήγαμε. Ο Θανάσης λίγο νευρικός, ανήσυχος, μάλλον λόγω εδάφους και όταν δεν ξέρει εκατό τοις εκατό που πάμε. Αλλά πώς να είναι λίγο adventure, εάν τα ξέρεις ακριβώς όλα? Τελικά δεν κράτησε πολύ και ήταν και εύκολο. Πήραμε μία μικρή γεύση από συριακό off road. Σε μερικά χιλιόμετρα είχαμε μπροστά μας κάθετα έναν δρόμο. Το GPS είχε τελικά δίκιο. Αλλά ήδη σουρούπωνε. Με άσφαλτο κάναμε ακόμα κάμποσα χιλιόμετρα σε μικρούς δρόμους, καμία ώρα μέχρι να βγούμε τελικά στον κύριο μεγάλο δρόμο που μας οδηγούσε άμεσα με ασφάλεια στην Παλμύρα. Δηλαδή όχι ακριβώς άμεσα, γιατί του θανάση του τελείωσε βενζίνη και κάναμε μετάγγιση από τον Μάκη. Κάποια στιγμή και φοβηθήκαμε, γιατί μας έκανε σινιάλο κάποιος με laser και δίπλα ήταν αγροτικό με πολυβόλο επάνω. Πριν προλάβουμε να χρωματίσουμε τα εσώρουχά μας, μας έκαναν νόημα να συνεχίσουμε και το κάναμε με χαρά. Αργότερα μάθαμε, ότι ήταν μυστική αστυνομία – στρατός, γιατί ελέγχει τυχόν ύποπτες κινήσεις από το Ιράκ. Κατά τα άλλα, νιώθαμε απόλυτα ασφαλείς στην Συρία. Αυτό εδώ ήταν απλά ένα σοκ, άλλα η ενέδρα δεν ήταν για εμάς.
Έτσι κάπως φτάσαμε στην Παλμύρα [Tadmur]. Μετά από μία μικρή έρευνα αγοράς διαλέξαμε ξενοδοχείο και [αυτήν την φορά όλοι μαζί πια] βουρ για ταβέρνα. Φαγητό εξαίσιο, κρέας καμήλας νόστιμο.
Το πρωί σύσκεψη επάνω στους χάρτες, μαζί με τον ξενοδόχο, για να διαλέξουμε σημερινή διαδρομή. Πρώτο εμπόδιο αποδείχτηκε η αμόλυβδη, δεν βρήκαμε σε όλη την Παλμύρα, αναγκαστήκαμε όλοι να βάλουμε [οι περισσότεροι για πρώτη φορά] απλή.
Αλλά πρώτα πήγαμε επάνω, στο κάστρο πάνω από την πόλη.
doukas tasos
29-05-2010, 10:25
:sm8::sm8::sm8:
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε την βόλτα για την αρχαία Παλμύρα.
Από την Παλμύρα τελειώσαμε περίπου στις ένδεκα και την αφήνουμε πίσω. Ο προορισμός δεν είναι σαφής. Έχουμε δύο επιλογές, μία είναι απλώς να πάμε Δαμασκό από άσφαλτο και να μείνουμε εκεί για την συνηθισμένη επίσκεψη. Άλλη λύση είναι να περάσουμε κατά κάποιο τρόπο παράλληλα με τα συριακο-ιρακινά σύνορα μέσα από την έρημο, κάποιο κομμάτι και εκτός δρόμου και να πάμε προς Suweida και αργότερα προς Bosra. Στους χάρτες κλασικούς ούτε στα GPS μας δεν έχουμε κανένα δρόμο να πάει από το Café Bagdad [στην συμβολή των αρτηριών για Δαμασκό και για Ιράκ] στην Suweida.
Πρέπει να πω, ότι η χαρτογράφηση και της Συρίας και της Ιορδανίας είναι πολύ ασαφής, με πολλά λάθη ακόμα και στους κλασικούς παλιούς χάρτινου χάρτες. Το διαπιστώσαμε μόνοι μας πολλές φορές. Στο σχέδιο του mapsource βλέπετε επάνω waypoint Bagdad Cafe και Suwayda κάτω. Η ευθεία γραμή δείχνει τι θέλουμε να κάνουμε, ενώ η κίτρινη μας λέει να πάμε από Δαμασκό. Ναι μεν βλέπετε εκεί κάποιο επαρχιακό δίκτυο, αλλά δεν αντιστοιχεί με την πραγματικότητα, στο Google Earth ανακάλυψα έναν και μόνο συνδετικό δρόμο, ο οποίος πάει κοντά από ένα σεληνιακό έδαφος, έρημος με ένα ηφαίστειο. Δεν είναι άσφαλτος, αλλά κατσικόδρομος, για εμάς ελπίζω βατός. Παρά τις όποιες προσπάθειες στο διαδίκτυο, δεν κατέστη δυνατόν να βρω κάποιο track, κάποια αναφορά για το συγκεκριμένο δρόμο από άλλον ταξιδιώτη. Πληροφορίες ελάχιστες. Αποφασίσαμε να πάμε αναγκαστικά Δαμασκό, εκτός εάν θα βρούμε στο δρόμο κάποια λύση. Εγώ επέμενα, ότι μπορούμε να δοκιμάσουμε, στην χειρότερη, υπνόσακους έχουμε εάν μας προλάβει η νύχτα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε. Το πολύ πολύ θα συνεχίσουμε την επόμενη ή θα επιστρέψουμε.
Οι γνώμες ήταν διχασμένες, αλλά τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε το ρίσκο και να κάνουμε adventure και βλέπουμε. Αυτό περίπου στις τρεις το απόγευμα, αφού βρήκαμε σε ένα βενζινάδικο έναν φορτηγατζή με λίγα αγγλικά, ο οποίος κατάλαβε τι θέλουμε να κάνουμε.
YouTube - GR2JOR - 2010 - is doable off road there?
Μας έστειλε περίπου 60χλμ με άσφαλτο και μετά θα πρέπει να κάνουμε αναγκαστικά κάποιο χωματόδρομο με κροκάλα, εάν καταλάβαμε καλά. Μου επιβεβαίωσε το σημείο του ηφαιστείου σαν περίπου στην μέση της διαδρομής.
Ξεκινήσαμε τα πρώτα χιλιόμετρα με όρεξη, ακολουθώντας την συμβουλή του φορτηγατζή, αλλά σε μερικά χιλιόμετρα βρίσκουμε έναν υποτυπώδη δρόμο στην έρημο, ευθύ, με ακριβώς το αζιμούθ για το ηφαίστειο. Το είχα στο GPS ως waypoint από πριν εάν χρειαστεί και είδα, ότι ο «δρόμος» είναι ακριβώς προς τα εκεί, ότι είναι απόσταση 65 χιλιομέτρων. Ενώ ο φορτηγατζής μας έστελνε από τρίγωνο, εδώ θα πηγαίναμε άμεσα, πιο κοντά. Εκτιμώντας το σκληρό έδαφος, μας [μου] φάνηκε καλύτερο να πάμε off road. Καθώς μπήκαμε έρημο, ο δρόμος πανεύκολος. Το διασκεδάσαμε αρκετά. Σε λίγο επιβεβαιώθηκα, ότι καλώς κάναμε, καθώς το ηφαίστειο πλησίασε κατά δέκα χιλιόμετρα, όλα καλά λέω. Μόνο που ο δρόμος της ερήμου άρχιζε σιγά σιγά να χάνει την ευθεία του, έγινε πιο αμυδρός και άρχιζε να χάνεται. Μέχρι εκεί όλα καλά. Δεν πειράζει, το έδαφος είναι καλό, θα ακολουθήσουμε το αζιμούθ για το ηφαίστειο και κάποια στιγμή, λογικά, θα ξανασυναντήσουμε κάποιο δρόμο, χωματόδρομο, κάτι. Αφού στο google earth υπάρχουν φωτογραφίες, κάποιος κάπως πήγε εκεί. Γιατί όχι και εμείς?
Όμως το έδαφος από εύκολο άρχιζε να είναι ελάχιστα πιο σαθρό, αλλά κυρίως άρχισε να εμφανίζεται κλασική πέτρα Σαντορίνης, όλο και πιο πυκνά. Αναγκαζόμαστε να κάνουμε συχνά ελιγμούς, αποφεύγοντας πλέον μεγάλες εκτάσεις μεγάλης δύσβατης πέτρας. Τελικά φτάνουμε σε αδιέξοδο. Δρόμος δεν υπάρχει εδώ και δύο τρία χιλιόμετρα ούτε για δείγμα, για να μας περάσει από τις πέτρες. Εγκλωβιζόμαστε κιόλας, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε είτε ρόδες όπως ήρθαμε, όταν είναι ορατές, είτε GPS για βρούμε δρόμο από το κλοιό. Αναγνωρίζουμε, ότι από εδώ είναι αδύνατον να περάσουμε. Η ώρα είναι περίπου πέντε, είμαστε μόλις καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα μέσα στην έρημο. Τι κάνουμε? Απλά θα αλλάξουμε σχέδια. Το προσπαθήσαμε, αλλά δεν γίνεται να πάμε Suweida, οπότε απλά θα πάμε Δαμασκό. Τι να κάνουμε. Μέχρι Δαμασκό είναι, όταν φτάσουμε άσφαλτο, καμιά εκατοσταριά. Εύκολα πράγματα. Και γιατί χάσαμε τόσο χρόνο θα μου πεις? Και ρωτώ εγώ…. και γιατί όχι δηλαδή? Εκδρομή είμαστε. Βόλτες κάνουμε. Και έτσι τα μερικά χιλιόμετρα στην έρημο, μάλιστα σε έδαφος αυτήν την φορά αρκετά εύκολο σε σχέση με περσινό Μαρόκο, ήταν μία φοβερή βόλτα. Καθυστερήσαμε περίπου δύο ώρες, αλλά κάναμε το κέφι μας.
Μετά κάποια λεπτά φτάσαμε πάλι σε εύκολο έδαφος και οδεύαμε προς άσφαλτο.
Και εκεί έγινε, ξαφνικά.
Μέχρι τότε είχα την CountourHD κάμερα αποκλειστικά εγώ στο κράνος και τράβαγα βίντεο τους άλλους. Όταν πλησιάζαμε και πάλι άσφαλτο, μου λέει ο Νίκος να αλλάξουμε τα κράνη, προκειμένου να πάρει την κάμερα αυτός και να μας τραβήξει αυτός προς αλλαγή. Του την έδωσα και συνεχίζαμε διασκεδάζοντας. Κάποια στιγμή κάνει σινιάλο στον Μάκη, ότι τον τραβάει. Ο Μάκης επιταχύνει και κάποια στιγμή, λίγο πριν από έναν μικρό ορίζοντα για κάποιο λόγο άρχισε να πατάει φρένο και έχανε το μπροστινό του. Το συζητήσαμε πάρα πολλές φορές μετά, γιατί και πώς έγινε. Δεν βγάλαμε άκρη, εάν άρχισε χωρίς λόγω να φρενάρει και για αυτό τελικά να χάσει τον έλεγχο ή εάν άρχισε πρώτα να ψαρεύει το μπροστινό λόγω του ότι ξαφνικά άδειασε [το βρήκαμε μετά άδειο, αλλά θα μπορούσε να γίνει και κατά την πτώση]. Όπως και να έχει, με την αντίδρασή του της αυτοσυντήρησης [φρένο] επιτείνεται τελικά το ψάρεμα του μπροστινού μέχρι τελική πτώσης.
YouTube - GR2JOR - 2010 - desert motorbike crash
__________________
Η σύγκρουση σφοδρή, το GS κάνει ένα τριπλό salto mortale, επιβάτης το ίδιο. Μας κόπηκαν τα πόδια, τα πρώτα δευτερόλεπτα πάγωσε το αίμα μας. Τι έγινε? Πώς είναι ο Μάκης? Πρώτος σταματά ο κάμεραμαν Νικος, μετά εγώ. Για μία στιγμή είδα τον Νίκο να πλησιάζει τον πεσμένο Μάκη, να σκύβει επάνω του και να ανασηκώνεται και να φεύγει!!!! Τα έχασα. Πλησιάζω και εγώ και καταλαβαίνω ότι μιλάνε. Όλα αυτά ΔΕΝ ήταν πραγματικότητα, αλλά θα ορκιζόμουν, ότι την είδα την σκηνή έτσι. Και όμως, αργότερα στο βίντεο ποτέ δεν φεύγει ο Νίκος από τον Μάκη. Το στρεσαρισμένο μυαλό τελικά πλάθει τελείως διαφορετική, πλασματική πραγματικότητα. Ο Μάκης λοιπόν πεσμένος, αλλά μιλάει, έχει τις αισθήσεις, αλλά φανερά σοκαρισμένος. Οπότε πρώτο καλό... έχει τις αισθήσεις. Επόμενη ερώτηση είναι εάν κάπου πονάει σοβαρά, εάν είναι να αναμένω θλαστικά ή και κατάγματα. Προσπαθεί να συγκεντρωθεί, να αντιληφτεί τον εαυτό του και το σώμα του και να βγάλει άκρη.
«Η μηχανή?», τελικά απαντάει με ερώτηση και αυτό μας ανακουφίζει όλους. Προφανώς νιώθει καλά και ενδιαφέρεται για την μηχανή. Καλό σημάδι. Με δυσκολία προσπαθεί να κουνηθεί, για να επιβεβαιώσει, όλα είναι αρτιμελής. Το καταφέρνει, αλλά ακόμα ζαλίζεται. Η μηχανή τέλος, αυτό το καταλάβαμε με την πρώτη ματιά, αλλά ο Μάκης να είναι καλά. Τελικά, καθώς τα λεπτά περνάνε, μπορεί να σηκωθεί, με δυσκολία και περπατάει. Τελικά πονάει μόνο στον αυχένα από την πρόσκρουση, το κράνος έχει γδαρθεί άσχημα από το πέτρινο έδαφος. Αλλά και τον σβέρκο κουνάει ελεύθερα, μου φεύγει και άλλο άγχος. Θα πονάει επόμενες ημέρες πάρα πολύ στον αυχένα, το ήξερα, αλλά αυτό θα έρθει μετά από μία ή δύο ημέρες και δεν είναι σοβαρό. Αλλιώς είναι τα εξαρθρήματα....
Τώρα τι κάνουμε? Είμαστε στο πουθενά στην έρημο, αλλά ευτυχώς είμαστε καλά. Τα πράγματα είναι απλά. Ο Μάκης δεν μπορεί να καβαλάει την μηχανή, οπότε πρέπει να τακτοποιήσουμε μεταφορά μηχανής και θα δούμε και τι θα γίνει με τον Μάκη, για την ώρα είναι καλά. Η τετράδα χωρίζεται με φυσικό τρόπο στα δύο. Εγώ ως ιατρός μένω με τον Μάκη, ο Θανάσης με τον Νίκο πάνε στον πολιτισμό, να βρουν φορτηγό, βοήθεια.
Εκείνη την στιγμή ξέρω, ότι ο Μάκης είναι καλά, δεν πονάει πουθενά συγκεκριμένα [αλλά παντού λίγο], σίγουρα είναι σοκαρισμένος. Όλα αυτά στο σούρουρο, αλλά νυχτώνει γρήγορα. Προσπαθώ όλη την ώρα να μιλάω με τον Μάκη, να τον διατηρήσω σε κάποια καλή ψυχολογική κατάσταση. Και να τον απασχολήσω, να του αποσπώ προσοχή από το πρόβλημα και να μην σκέφτεται συνεχώς την πτώση [ξέρετε το video loop, που δεν σας αφήνει ήσυχους και χειροτερεύει την κατάσταση?]. Μιλάω και μιλάω ότι μου έρθει, συζητάμε και για την μηχανή, για την ζημιά, για τα ανταλλακτικά, για όλα. Όχι ότι είναι σημαντικό εκείνη την στιγμή, αλλά να έχω και εγώ κάποια πληροφορία για την πνευματική και νοητική του κατάσταση και για τυχόν μεταβολή της..... Θα μου πεις, και τι θα έκανες εκεί. Δεν ξέρω, αλλά αντιμετώπισα στην ζωή πια πολλά τροχαία λόγω ειδικότητας, οπότε μπορώ να διατηρήσω την ψυχραιμία. Τουλάχιστον όσο θα χρειαστεί να είμαι επαγγελματικά ψύχραιμος, γιατί μετά, αργότερα, όταν δεν θα χρειαστεί..... μετά είμαι και άνθρωπος και εγώ.
Όταν νύχτωσε για τα καλά και με τον αέρα άρχισε ψύχρα. Ντυθήκαμε πιο ζεστά και καθίσαμε σε ένα απάγγειο. Σε περίπου μισή ώρα λαμβάνω τηλέφωνο από τον Θανάση, ότι έχουν και αγροτικό αλλά ότι έρχεται και ένα ασθενοφόρο. Έτυχε και είχε στην διασταύρωση ένα μικρό Κέντρο Υγείας, περάσανε από εκεί και μετά από εξήγηση πραγμάτων τελικά θα έρθει και ασθενοφόρο. Καλύτερα.
Νύχτωσε για τα καλά, ο Μάκης διατηρεί προσοχή άψογα, κάπως ηρεμώ.
Σε άλλη μισή ώρα περίπου φάνηκαν κάπου μακριά φώτα. Ο Μάκης καλά είναι μέχρι τώρα, θα αντέξει. Τα λεπτά άρχισαν να περνάνε βασανιστικά αργά. Τελικά τα φώτα κάνουνε περισσότερο από μισή ώρα να φτάσουν. Πρέπει να ανάψω μηχανή να δουν το φώς μας, γιατί αλλιώς δεν θα μας βρουν. Αλλά μηχανή του Μάκη δεν δουλεύει και στην δικιά μου το κύριο ξενόν δεν δουλεύει. Παρά την αλλαγή λάμπας, τις περισσότερες φορές πρέπει να βάλω προς την μηχανή πολλές φορές, μέχρι να κρατηθούν τα φώτα αναμμένα, διαφορετικά έχω μόνο τα ομίχλης. Έτσι και τώρα, μετά από μερικές προσπάθειες τελικά ανάβει το ξένον και μας βλέπουν. Έρχονται. Ανεβάζουμε την μηχανή με τα χέρια σε ένα μικρό φορτηγάκι, ο Μάκης ξαπλώνει στο ασθενοφόρο, το οποίο ήρθε μαζί με έναν νεαρό παθολόγο. Ενημερώνω τον συνάδελφο για τα βασικά κλινικά συμπτώματα του Μάκη. Το ασθενοφόρο φεύγει φυσικά πρώτο. Μαζεύουμε τα διασκορπισμένα πράγματα, όλα τα φορτώνουμε και ακολουθούμε το φορτηγάκι.
Για τον Μάκη το ταξίδι τελείωσε.
Σε άλλη μισή ώρα είμαστε όλοι στο Κέντρο Υγείας. Αλλά έχουμε πρόβλημα με τον Μάκη. Η κατάστασή του μετά την μεταφορά είναι αρκετά χειρότερη. Είναι πια φανερά εξαντλημένος, ζαλίζεται πιο πολύ και κυρίως άρχισε να τον πονάει η κοιλιά. Ο ιατρός με ενημερώνει για τη επιδείνωση και προτείνει να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Φυσικά συμφωνώ, σε αυτήν την κατάσταση είναι μοναδική ενδεδειγμένη πρόταση. Θα τον συνοδεύσει και θα επιστρέψει στην βάση του. Θα είναι στο νοσοκομείο Duma στο προάστιο της Δαμασκού, περίπου 90χιλιόμετρα από εδώ. Οπότε εγώ ετοιμάζομαι να καβαλήσω την μηχανή μου και να πάω πίσω από το ασθενοφόρο. Εκείνη την ώρα [και αφού ο Θανάσης ήδη ήρθε σε επαφή φίλους μοτοσικλετιστές από την Δαμασκό] με ενημερώνει ο Θανάσης, ότι οι φίλοι είναι ήδη στο δρόμο, να περιμένουμε εκεί, γιατί έρχονται μαζί με μεγάλο φορτηγό για μεταφορά μηχανής και ότι φτάνουν σε λίγο. Να είμαστε όλοι εκεί, σε λίγο καταφτάνουν. Αποφασίζουμε λοιπόν με τον Θανάση, να τους περιμένουμε και να πάμε μετά όλοι μαζί στο νοσοκομείο, να μην χαθούμε μεταξύ μας. Εγώ είμαι πολύ ανήσυχος για τον Μάκη. Δεν έχω εκείνη την στιγμή να προσφέρω τίποτε, ξέρω πώς λειτουργεί κατάσταση σε οποιοδήποτε νοσοκομείο στον κόσμο. Αφού δεν μπορείς να προσφέρεις, μην γίνεσαι τουλάχιστον εμπόδιο. Το λέω στον εαυτό μου. Η κατάσταση είναι προδιαγραμμένη. Εάν τυχόν έχει ρήξη ήπατος, πρέπει να ανοιχτεί η κοιλιά και το τελευταίο που χρειάζονται οι ντόπιοι ιατροί είναι άλλος ιατρός στα πόδια, που τους εμποδίζει στις κινήσεις ρουτίνας. Να τους καθυστερώ με συζητήσεις, να μου εξηγούν. Λοιπόν καλύτερα μόνοι τους, χωρίς να αισθάνονται με κανένα τρόπο πιεσμένοι από παρουσία άλλου συναδέλφου. Ξέρω ακριβώς πώς είναι, το έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές από την άλλη μεριά. Δεν είναι όμως εύκολο ούτε για μένα. Ειδικά όταν το φορτηγάκι από την Δαμασκό αργεί πολύ παραπάνω από το υποσχόμενο. Μήπως έπρεπε να πάω? Δεν είναι δέκα λεπτά, είναι ήδη μισή ώρα. Διαολοστέλνω την προηγούμενή μου απόφαση, αλλά δεν μπορώ τώρα να την αλλάξω.
Με καλούν μέσα στο κέντρο, να πλυθώ, να πάρω τσάι. Δεν είμαι όμως καθόλου ήρεμος και δεν μπορώ να πάω μέσα. Πρέπει να απασχοληθώ. Μεταφέρω λοιπόν όλα τα πράγματα του Μάκη στις δικές μου αποσκευές. Φορτώνω επάνω στις δικές μου βαλίτσες τις εσωτερικές βαλίτσες του Μάκη. Προσπαθώ να κάνω τάξη στα πράγματα. Τι μας άφησε ο Μάκης? Τα χαρτιά, τα λεφτά, τα κλειδιά, το GPS του, τα ρούχα, το τηλέφωνο. Τα ανταλλακτικά. Το μπουφάν που είναι? Το κράνος χάθηκε! Μας το φέρνουν αργότερα, κάπου έπεσε στην λάσπη από το φορτηγάκι στο δρόμο. Μου παίρνει αρκετή ώρα τελικά μέχρι να είμαι φορτωμένος, να σφίξω τους ιμάντες κτλ. Μπαίνω μέσα, πίνω τσάι. Έρχεται η παρέα από την Δαμασκό. Έχουνε μαζευτεί αρκετά άτομα από εκεί, μερικοί [πολλοί] πήγαν να υποδεχτούν τον Μάκη στο νοσοκομείο, ένα τζιπ με τρία άτομα μαζί με φορτηγό-μεταφορέα ήρθαν εδώ. Ανασύνταξη, συνεννοήσεις, τηλέφωνα. Ο Αχμάντ λαμβάνει τηλέφωνο και μας λέει, ότι μόλις μίλησε με το νοσοκομείο [με κάποιον μηχανόβιο που έστειλε εκεί], ότι για τον Μάκη λένε [με δικά τους λόγια] – “broken neck, ruptured liver”. Με λούζει κρύος ιδρώτας. Νεκρική σιγή. ΓΜΤ.....
Και θα ορκιζόμουν, ότι δεν έχει τίποτε το σοβαρό με τον αυχένα. Αλλά αφού αυτό λένε οι εξετάσεις, προφανώς έτσι είναι... Δεν μπορώ να μιλήσω, μου κόβονται τα πόδια. Γρήγορα στο νοσοκομείο!
Είμαστε έτοιμοι. Μας περιμένουν περίπου εκατό χιλιόμετρα, είναι κάπου ένδεκα το βράδυ. Παραφορτωμένη μου μηχανή ανάβει τα φώτα με την τρίτη προσπάθεια, ξεκινάμε. Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι, πεινασμένοι. Τίποτε όμως δεν μετρά. Σε όλο το δρόμο κρυώνω πάρα πολύ, αλλά δεν υπάρχει ούτε σκέψη για καθυστερήσεις. Φτάνουμε Δαμασκό, δεν ξέρω που μας πάνε ακριβώς. Κάθε τόσο βλέπω κάποιο μεγάλο κτήριο, που θα μπορούσε να είναι νοσοκομείο. Αλλά πάλι τίποτε. Τελικά μας πήγαν σε ένα εργοστάσιο, χώρο ενός μηχανόβιου όπου πήγε η μηχανή. Αχα, πάμε να βοηθήσουμε να την ξεφορτώσουμε εκεί και μετά πάμε στο νοσοκομείο... Ναι αλλά ο Μάκης πώς είναι? ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ?!!! Εκεί ο Αχμαντ δέχεται κλήση, ότι ο Μάκης είναι καλά, οι εξετάσεις καλές.
" Τι? Και γιατί πριν έλεγες τα άλλα?" του φωνάζω νευρικά
" Όχι, όχι" , μου λέει. "Έκανε εξετάσεις για να δούν εκείνα, νόμιζαν μόνο μήπως είχε κάτι τέτοιο"
Εάν αυτός τα μετέφερε έτσι πριν κατά λάθος ή έτσι τον ενημέρωσαν οι φίλοι του πριν.... δεν ρώτησα. Δεν με ενδιέφερε πια. Δεν είχε σημασία. Σημασία είχε το τώρα και αυτό είναι θετικό. ΔΕΝ έχει τίποτε από εκείνα, είναι και αρκετά καλά λένε. Ούφφφφ.
Αυτό ήταν. Μέχρι εδώ άντεξα να καταπίνω την πίεση, τώρα έγινα απλώς άνθρωπος. Δεν άντεξα και ξέσπασα σε λυγμούς. Ήρθε κοντά μου ο Θανάσης και με αγκάλιαζε. Το ούφφφ το κατάλαβα από όλους μας. Πιθανόν να ήμουν πιο αγχωμένος από όλους εγώ λόγω ... γνώσης. Και οι άλλοι δεν ήταν φυσικά ήρεμοι, αλλά απλά δεν γνωρίζουν όλα τα πιθανά σενάρια. Τώρα τίποτε πια δεν πειράζει. Αλλά αυτά τα βασανιστικά εκατό χιλιόμετρα μέσα στο κρύο και μέσα στην απόγνωση από την πρώτη λάθος πληροφορία μέχρι εδώ στο εργοστάσιο με την καλή πληροφορία, αυτά τα εκατό χιλιόμετρα δεν θέλω να τα ξαναζήσω. Αυτήν την αβεβαιότητα. Τρομακτική εμπειρία. Εκείνη την στιγμή πήρα μία απόφαση, την οποία και θα την τηρούσα. Εάν οτιδήποτε συμβεί με τον Μάκη, π.χ. να χρειαστεί να χειρουργηθεί, ακόμα και όλα να πάνε καλά, εγώ θα πουλήσω την μηχανή. Τέρμα. Δεν υπάρχει άλλη μηχανόβια ζωή για μένα. Έχω κάνει ταξίδια, είμαι χορτάτος. Αλλά αυτήν την λαχτάρα δεν θα μπορούσα να την ζήσω ξανά.
Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, το Μάκη τον βλέπουμε σε πολύ πολύ καλύτερη κατάσταση από όταν έφευγε με το ασθενοφόρο από το Κέντρο Υγείας.
Ανακουφιστήκαμε. Μίλησα με τον εφημερεύοντα συνάδελφο, ήλεγξα τις ακτινογραφίες, εξετάσεις αίματος κτλ., αλλά όλα πραγματικά ΟΚ. Μαζί με τον Μάκη ήταν καμιά εικοσαριά μηχανόβιοι από την Δαμασκό. Φοβερή συμπαράσταση. Τώρα τι κάνουμε? Πρέπει να οργανωθούμε. Έρχεται και η αστυνομία, ο Μάκης δίνει μία κατάθεση, τι και πώς έγινε. Τι κάνουμε με τον Μάκη? Θα μείνει εδώ ή μπορεί να φύγει. Πιστεύω ότι θα μπορούσε να φύγει, αλλά δεν το επέτρεψα. Για δύο λόγους. Πρώτον για λόγους ασφαλείας. Ναι, τώρα καλά είναι, αλλά για παν ενδεχόμενο, καλύτερα να μείνει για περισσότερες ώρες, για παρακολούθηση. Δεύτερος λόγος ήταν καθαρά πρακτικός. Η ώρα έφτασε δύο μετά τα μεσάνυχτα και δεν έχουμε καν που να πάμε, δεν έχουμε ξενοδοχείο. Ο Μάκης μπορεί να μεταφερθεί – γενικά – αλλά θεωρώ, ότι δεν είναι φρόνιμο να επιβιβαστεί ως συνεπιβάτης επάνω στην μηχανή και να κόβει μαζί μας βόλτες χαράματα στην Δαμασκό, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Δεν είναι σε κατάσταση τώρα να κουράζεται. Να όμως, ότι το κρατικό νοσοκομείο στις τρίτες χώρες είναι σε κακά χάλια. Στις τουαλέτες δεν μπορείς να πατήσεις…. κυριολεκτικά. Άρα? Να τον μεταφέρουμε σε κάποια ιδιωτική κλινική? Υπάρχουν στην Δαμασκό. Οι μηχανόβιοι προτείνουν μερικές. Τελικά μιλώντας με τον συνάδελφο μας παραχωρεί “special room”, όπως είπε. Μην φανταστείτε μονόκλινο πολυτελείας. Το δωμάτιο αυτό ήταν πολύ χειρότερο τετράκλινο από οποιοδήποτε κρατικό νοσοκομείο στην Ελλάδα εν ώρα ανακαίνισης. Αλλά και αυτό πια καλό είναι για την ώρα. Ήμασταν αποφασισμένοι πιθανόν εκείνη την νύχτα να βγάλουμε στην έρημο με υπνόσακο, άρα μην το κάνουμε τώρα θέμα. Πήγαν να μου το δείξουν, το θεώρησα αρκετό. Αυτό που μέτραγε για μένα πιο πολύ είναι, ότι ήταν ακριβώς δίπλα στο γραφείο ιατρών και νοσοκόμων. Δηλαδή ότι και να συνέβαινε, ήμουν ήσυχος, ότι δεν είναι κάπου μακριά από παρακολούθηση, εάν κάτι προέκυπτε. Έτσι δουλεύουν τα νοσοκομεία σε όλο τον κόσμο. Μίλησα και με την νοσοκόμα, να τον προσέχει, να πηγαίνει να τον βλέπει συχνά και ότι τα αγγλικά του Μάκη είναι μόνο τα στοιχειώδη, οπότε να προσέχουν διπλά. Σκέφτηκα, ότι, ε, θα ξαπλώσει, η ώρα είναι δύο, εμείς πάμε να βρούμε ξενοδοχείο και το πρωί θα έρθουμε να τον πάρουμε, όταν θα ετοιμάσουμε κάπου μία κατάσταση. Έτσι συνεννοηθήκαμε και έτσι και έγινε. Καθώς πήγε ο Νίκος τον τραυματία μας να τον μεταφέρει με το καροτσάκι στο δωμάτιο, αποφάσισε να μείνει με τον Μάκη. Το δωμάτιο είναι τετράκλινο και του έδωσαν ένα κρεβάτι και έτσι έμεινε για συμπαράσταση.
Μένουμε με τον Θανάση εμείς οι δύο, τρεις υπερφορτωμένες μηχανές στο προαύλιο του νοσοκομείου και είκοσι σύριοι μοτοσικλετιστές. Ένας από αυτούς, ο Άχμαντ, καβαλάει την μηχανή του Νίκου. Αποχαιρετιζόμαστε με τους μηχανόβιους και ξεκινάμε αναζήτηση ξενοδοχείου. Στην νυχτερινή Δαμασκό ακούγεται η Ακράπα της μηχανής του Νίκου, ο Άχμαντ την απολαμβάνει φαίνεται. Η Οδύσσεια στα ξενοδοχεία είναι κουραστική και δεν βρίσκουμε τίποτε κατάλληλο. Χρειαζόμαστε ένα δωμάτιο για εμάς, αλλά από αύριο και άλλο ένα για τους άλλους δύο, που θα έρθουν από το νοσοκομείο. Οι τιμές εξωφρενικές. Από 200-350 Ευρώ για την νύχτα [στις τρεις το πρωί!] Ο Άχμαντ μας οδηγεί σε καμιά δεκαριά, πουθενά δεν βρίσκουμε ικανοποιητική λύση.
Όταν πάει ώρα τρεισήμισι, παίρνουμε με τον Θανάση άλλη απόφαση. Δεν αξίζει τέτοια ώρα να δώσουμε τόσα λεφτά. Πάμε κάτι να τσιμπήσουμε, γιατί πεινάμε [από το πρωί έχουμε να βάλουμε κάτι στο στόμα], μετά κάπου θα παραπλανιόμαστε και θα περιμένουμε να ξημερώσει. Μετά με την ησυχία μας ξανά βόλτα, να βρούμε χωρίς πίεση ξενοδοχείο και μετά πάμε να παραλάβουμε τους φίλους στο νοσοκομείο. Πράγματι πάμε να φάμε, αλλά ο Άχμαντ σε καμία περίπτωση δεν μας εγκαταλείπει. Μας πάει σε ένα ανοικτό εστιατόριο. Μετά, ώρα πέντε μας παραχωρεί το γραφείο του. Εκεί ξαπλώνουμε όπως είμαστε κάτω στο πάτωμα. Είμαστε έτσι και αλλιώς με τα βρόμικα μας ρούχα όλη την ημέρα, αλλά όπως είμαστε εξουθενωμένοι, δεν μασάμε τίποτε. Στις οκτώ ξυπνάμε και πιάνουμε τηλέφωνα. Βρίσκω την κουμπάρα στο Cosmorama, ζητάω να μου βρει επειγόντως δύο δίκλινα στην Δαμασκό. Αλλά είναι high season, τα ξενοδοχεία φίσκα. Μου δίνει ένα τηλέφωνο μίας συνεργάτιδας στην Δαμασκό. Ήδη πίνουμε καφέ με τον Αρφαν, άλλο ένα φοβερό παλικάρι [μαζί με τον Άχμαντ] και μιλάει αυτός με την τοπική πράκτορα. Τελικά βρίσκουμε δύο δωμάτια σε ικανοποιητικό σημείο και λογική τιμή. Δεν ξέρουμε ακόμα τι θα κάνουμε, για πόσες ημέρες, τι θα γίνει με την μηχανή, που θα πρέπει να πάει Ελλάδα.
Τελικά τα συριακά παλικάρια μαζεύουν τους δικούς μας από το νοσοκομείο, [όπου τους βρήκαν με σχετικά χαμόγελα] και μας τους φέρνουν στην πόλη. Πρώτα πάμε όλοι μαζί να φάμε.
Στην Δαμασκό τελικά μείναμε σύνολο σχεδόν τέσσερεις ημέρες. Όλο το διάστημα, ανελλιπώς σχεδόν, ήταν μαζί μας οι Σύριοι. Όχι απλά μας βοήθησαν, ουσιαστικά αυτοί φρόντισαν για όλα. Και μας έκαναν και πρόγραμμα. Για να μείνουμε μόνοι μας σχεδόν πολεμάγαμε….. Όλη την διαδικασία επαναπατρισμού της μηχανής την βοήθησαν. Έψαξαν τις πιο σωστές λύσεις, διεκπεραίωναν, τηλεφωνούσαν, οργάνωναν. Μας είχαν κυριολεκτικά σκλαβώσει με την καλοσύνη τους. Δεν έχω ζήσει παρόμοια υποστήριξη ποτέ, μας έφερναν με΄χρι και σε δύσκολη θέση, πώς να το εξηγήσω. Και χαρλεϋάδες όλοι [συν ένα βαρκαδέρο]. Πολλά έπρεπε να τακτοποιηθούν. Να βρεις τρόπο μεταφοράς [απόφαση για αερομεταφορά], να βρεις εταιρία, να τακτοποιήσεις χαρτιά [τρίπτυχο], να φτιάξεις κούτα-αμπαλάζ, να ετοιμάσεις την μηχανή για μεταφορά, να παραγγείλεις μεταφορέα από το εργοστάσιο στο αεροδρόμιο. Όλα αυτά χωρίς αυτούς δεν ήταν δυνατά. Και ενδιάμεσα στις υποχρεώσεις κάναμε και βόλτες στην Δαμασκό.
Ο Μάκης σε γενικές γραμμές είναι καλά, κάπως ακόμα πονάει στον λαιμό, που συστήνω κολάρο, αλλά τις πρώτες ημέρες δεν πείθεται. Η παλιά πόλη δίπλα στο παζάρι και το τζαμί είναι πανέμορφη και γραφική με πολλά μαγαζάκια και να καθίσεις.
Για την ώρα λέει, ότι το ταξίδι συνεχίζει, θα έρθει ως συνεπιβάτης μου, απλά πρέπει να διώξουμε την μηχανή. Και κάνουμε μία δοκιμή μία από τις ημέρες, όταν πήγαμε μαζί με τους νέους φίλους μας μία μικτή Harley-GS εκδρομή. Ο Μάκης εκτελούσε χρέη κάμεραμαν.
Πήγαμε σε ένα ορεινό εκδρομικό μέρος, Bludan, καμία πενηνταριά χιλιόμετρα από την Δαμασκό. Κλασική χαρλεϋάδες παλαιάς κοπής, με τα σινιάλα τους, τον οδηγό μπροστά και τα λοιπά. Εμάς μας δημιουργούσαν πολλές φορές γέλια όλα αυτά, αλλά από την άλλη, με χαρά πήγαμε μαζί τους. Ο μοτοσικλετισμός στην Συρία είναι ακόμα στις αρχές τους και ήταν και αυτοί πολύ περήφανοι, ότι κάναμε ένα κοινό “raid”, όπως έλεγαν την βόλτα στην Πάρνηθά τους.
YouTube - GR2JOR - 2010 - Damascus HD/BMW Raid
Ο Άχμαντ, ο αρχηγός για εμάς [στην κοινότητά τους ο δεύτερος της τάξης]
Ο Αρφαν, πολύ συμπαθής πολιτικός μηχανικός, και αυτός με φοβερή προσφορά
Εδώ πρέπει να πω, ότι όλοι κοιτούσαν το GPS μου με τους χάρτες της Δαμασκού. Μερικοί είχαν στα αυτοκίνητά τους κάποια συσκευή, αλλά έμεναν με το φτωχό χάρτη που παρέχει το Garmin. Όταν είδαν τους λεπτομερείς χάρτες μας της πόλης, ζήλεψαν. Με πολλή χαρά μία μέρα καθίσαμε με τον Αρφαν σε καφετέρια και του έδειξα τον τρόπο πώς να εγκαταστήσει τους χάρτες στο Nuvi του. Δεν είχε ιδέα από mapsource, OSM free και έτσι κάναμε ένα μάθημα. Είναι δεινός κομπιουτεράς, αλλά δεν μπορούσε ποτέ να το ψάξει καλά, διότι η Συρία για πολιτικούς λόγους απαγορεύει πρόσβαση σε ορισμένα site [όπως Κίνα π.χ.] και site της Garmin [για ανεξήγητους λόγους] ανήκει σε αυτά. Άλλο παράδειγμα είναι ακόμα και το youtube. Για να μπούνε πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάποιο proxy. Τι χαρά είχε [και εγώ ακόμα μεγαλύτερη], όταν περηφανευόταν πια στους άλλους και τους έδειχνε εγκατεστημένους χάρτες. Μακάρι να μπορούσαμε να κάναμε και περισσότερα. Αλλά υποσχέθηκαν του χρόνου να έρθουν στην Ελλάδα, οπότε θα μας δοθεί ευκαιρία για φιλοξενία.
Χαρλεϋάδες τρώνε σε κάθε raid
Στο εργοστάσιο ο φανατικός μηχανόβιος έχει έξι μηχανές, μερικά και πανάκριωα και σπάνια κομμάτια.
Μία από τις ημέρες είχα λίγο πυρετό με μία… ευκολία….. το πόσες φορές κρατάω μυστικό, απλά θα πω, ότι χρειάζεται δεύτερη δημοτικού για να καταλάβεις το νούμερο…….
Ο Μάκης με τον Νίκο να τον φυλάει, ενώ ο φαρμακοποιός επιλέγει την δόση του
Εν τω μεταξύ, η μηχανή ετοιμάζεται για το ταξίδι, απαλλάσσεται από τα υγρά της, πακετάρεται.
Την κύρια συνεννόηση με την συριακή πλευρά και επαφές με τους φίλους όσον αφορά στην μηχανή την ανέλαβε ο Θανάσης. Δεύτερη φορά που αποδείχτηκε πολύ οργανωτικός και αποτελεσματικός. Μπράβο του. Αλλά ακόμα δεν του ήρθε ο λογαριασμός, όταν θα έρθει, θα τον μοιραστούμε [ή θα συμψηφιστεί στο επόμενο ταξίδι]
Ο Μάκης με τον Θανάση, ένας πληρώνει την αερομεταφορά, ο άλλος τα τηλέφωνα, αλλά
Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό
:sm7::sm7::sm7:
Ένα βράδυ πήγαμε στην παλιά πόλη, όπου είναι πάρα πολλά στέκια σε ιστορικά κτήρια, φαγάδικα με πολλή ποιότητα και ιδιαίτερα σε διακόσμηση. Το πιο καλό λέγεται Jabri House. Επισκεφτείτε το!
[Γενικά, η Δαμασκός είναι ένας καλός προορισμός και για ένα τριήμερο αεροπορικώς. Θα περάσετε καλά!]
Στο συγκεκριμένο κέντρο έγινε και η «πρώτη παρουσίαση» του τελευταίου έργου του ήρωα της έβδομης τέχνης, του Ιπτάμενου Μάκη. Κόψαμε το βιντεάκι και το δείξαμε στην ταβέρνα. Ο Μάκης ντροπαλά δεχότανε τα συγχαρητήρια για την τωρινή του κατάσταση
Ο Άρφαν συμφωνεί με τον καλλιτέχνη…
Άλλη μέρα κάναμε βόλτα στο πλούσιο παζάρι.
Τόσες φορές το σκεφτόμουνα, αλλά ποτέ δεν πραγματοποίησα. Ένα χαμάμ παραδοσιακό. Όχι μετά το σκι στις Άλπεις, ένα ανατολικό χαμάμ με μασέρ να σε λιώνει. Εξασθενισμένος από τον πυρετό με την …ευκολία… εγώ, τον Μάκη να το πονάει όλος ο άνθρωπος «σαν να με δέρνουν δέκα», έλεγε…
Το είχαμε και δικαίωμα δηλαδή
Εδώ είσοδος στο πιο παλιό, το πιο παραδοσιακό χαμάμ στην Δαμασκό, ονόματι Hamam Nour, είναι και αυτό δίπλα στο κύριο τζαμί - Ommayad
Όπου και να ρωτήσετε στο παζάρι για χαμάμ Νούρ, θα σας το δείξουν πρόθυμα και γελαστοί…
Τέσσερεις Ευρωπαίοι στο χαμάμ
Προτιμάτε ένα λεπτοκαμωμένο μασέρ ή ένα γομάρι? Εμείς είχαμε το δεύτερο.
Κάτι μεταξύ πηγμαχία βαρέων βαρών και Κ1
Ανανεωμένοι απολαμβάνουμε το τσάι, είναι μέσα στην τιμή [όλο το πακέτο συνολικά έχει 10Ευρώ]
Ο Θανάσης είναι ο καταλληλότερος από εμάς να αλλαξοπιστείσει, να γίνει ο πνευματικός ηγέτης ή να γίνει νέος Dalai Lama
Για του λόγου το αληθές, ήθελε να προμηθευτεί για το σπίτι μία ορίτζιναλ σίσα, όταν συλλογίζεται, είχε όμως δύσκολο έργο στην επιλογή…
Ήρθε η ώρα, που η μηχανή μεταφέρθηκε πια στο αεροδρόμιο, ήρθε η ημέρα της αναχώρησης. Ο Μάκης μέχρι εκείνη την ημέρα έλεγε ότι θα συνεχίσει μαζί μας. Την τελευταία ημέρα όμως πάλι πόναγε στον αυχένα και αποφάσισε να πετάξει για Ελλάδα. Δεν καταφέραμε να τον πείσουμε. Αλήθεια είναι ότι εκείνη την ημέρα ακόμα προλάβαινε να φτάσει έγκαιρα ακόμα και για το Επιτάφιο, αν και πιστεύω, ότι έφυγε βασικά για το αρνί!!!
Σίγουρα ως συνεπιβάτης δεν θα είχε την ίδια απόλαυση από το ταξίδι και η απόφασή του ήταν έτσι και αλλιώς λογική, καθώς και αμετάκλητη. Στα δεδομένα εκείνα πρόσθεσε σίγουρα και το ότι θα προλάβαινε και το Πάσχα με την οικογένειά του και αυτός είναι σοβαρός λόγος.
Μαζεύουμε τα πράγματα από το Hotel Fardous, φορτώνουμε οι εναπομείναντες τρεις τις μηχανές και κατά το μεσημέρι ξεκινάμε για Νότο.
Αφήνουμε τον Μάκη στο ξενοδοχείο, θα πετάξει το βράδυ. Την επόμενη μέχρι το μεσημέρι θα έχει φτάσει αισίως στην Ιθάκη του
Χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες περνάμε τα σύνορα και μπαίνουμε στην Ιορδανία.
Περνάμε το Αμμάν, που μας κάνει κακή εντύπωση ως πόλη και πάμε κατευθείαν στην Madaba, πόλη μεταξύ Αμμάν και Νεκρής Θάλασσας. Είναι Μεγάλη Παρασκευή βράδυ και στην πόλη είναι γνωστή ορθόδοξη εκκλησία Αγ. Γεωργίου με ιστορικά ψηφιδωτά.
Πάμε να δούμε την λειτουργία, είναι περίεργο να δεις παπά και το πλήθος να μιλά αραβικά.
Η εκκλησία είναι ακριβώς απέναντι ενός πολλά ταξιδιωτικά μνημονευμένου προσιτού ξενοδοχείου.
Πρωινό σερβίρεται στην ταράτσα, είναι πανέμορφη ημέρα, είμαστε φτιαγμένοι για πολλά σήμερα. Το κέφι αρχίζει να επιστρέφεται.
Για τη Ιορδανία ετοίμασα μερικά μέρη να επισκεφτούμε στην Νεκρή Θάλασσα, σαφώς πρώτα ένα μπάνιο δίκην φελλού, μετά ένα φαράγγι πεζοπορίας, στροφιλίκια, ποικιλία δηλαδή
Πρώτα θα πάμε στα στροφιλίκια της Νεκράς Θάλασσας. Μας άρεσαν και τα τιμήσαμε δεόντως.
Το γυμνό τοπίο είναι συναρπαστικό
Μετά υποχρεωτική δοκιμή κατάδυσης. Νεκρά Θάλασσα v εμείς 3:0
Εδώ δεν γεννιέται καμία αγάπη, απλά ο Θανάσης γλύφει, γιατί υποσυνείδητα διαισθάνεται, ότι θα με χρειαστεί….
Ακολουθεί φαράγγι με τρεχούμενο νερό, καμία φορά και αρκετά άγριο. Θα το βρείτε σαν Wadi Muji ή σωστότερα Wadi Mujeb. Είσοδος μόνο με γιλέκο ασφαλείας
Μερικές φορές δεν ήταν δύσκολο, άλλες φορές κάναμε μικρούς ορειβάτες σε γλιστερό έδαφος
Όπως βλέπετε, το διασκεδάσαμε αρκετά
Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν
Στην Ιορδανία υπάρχουν δύο βασικές, σχεδόν παράλληλες οδικές αρτηρίες από τον βορρά προς τον νότο. Δυτικότερα υπάρχει παλιός εμπορικός δρόμος, King’s Highway, δρόμος με πολύ ποικιλία και ορεινά περάσματα, καθώς και στροφές. Θα τον λέγαμε και επαρχιακός σε σχέση με κλασική οτοστράδα Desert Highway, η οποία διασχίζει την Ιορδανία από την Aqaba στην Ερυθρά Θάλασσα μέχρι και το Amman. Εμείς, φεύγοντας από την περιοχή την Νεκράς Θάλασσας φυσικά επιλέγουμε την γραφική King’s Highway. Μετά από πέρασμα βουνών ο δρόμος μας οδηγεί στο Al Karak. Είναι ορεινό, με ωραίο κάστρο και φανταστική θέα
Εμείς, με θέα το κάστρο, κάναμε ένα διάλειμμα,
Από εκεί κατευθυνόμαστε στον δρυμό Dana νοτιότερα ενώ είμαστε στον δρόμο για Πέτρα
Παντού όλοι οι Ιορδανοί στο δάσος, πικνίκ, τα παιδιά παίζουν. Εμείς είχαμε έναν μικρό θαυμαστή.
Ο δρυμός είναι πλάι περίπου 10 χιλιόμετρα από την King’s Highway.
Καταλήγουμε σε έναν πάρα πολύ απλό ξενώνα στο Wadi Mousa δηλαδή Πέτρα.
Αυτή ήταν πρώτη ολόκληρη ημέρα χωρίς τον Μάκη. Μας λείπει, κρίμα που δεν έκανε μας το φαράγγι, το μπάνιο, την εκδρομή. Μας ηρεμεί όμως, όταν μαθαίνουμε, ότι έφτασε καλά στην Σίφνο.
Για εμάς ήταν ημέρα πολλών αλλαγών, πολλά τα τοπία, διαφορετικά. Ποικιλία.
Αύριο πρωί πάμε να δούμε την Πέτρα, πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς, γιατί είναι σαββατοκύριακο, πολλοί τουρίστες αναμένονται να φτάσουν με λεωφορεία, θα γίνει ο χαμός. Θέλουμε να ξυπνήσουμε στις έξι. Το βράδυ, μετά το φαγητό φτιάχνουμε σε έναν μάστορα δωράκια για τις δικές μας [κόρες, γυναίκες, γκόμενες]. Συμπιεσμένη άμμος σε μπουκαλάκι, σχέδια ερήμου, Πέτρας, καμήλες και κάνει επί τόπου και ονόματα κατά παραγγελία – εντός μπουκαλιού, από την άμμο!. Τέχνη.
Το πρωί ξεκινάμε για το ταμείο, είσοδος μίας ημέρας έκαστος 33Ευρώ!, Όχι και λίγα. Πρέπει να πούμε, ότι εκτός των ξενοδοχείων στην Δαμασκό, που κρατάνε υψηλές τιμές, τα υπόλοιπα στην Συρία είναι αρκετά φτηνά. Η Ιορδανία είναι γενικά πιο ακριβή, αλλά και προ προσεγμένη, λιγότερο τριτοκοσμική. Από τα κρατικά κτήρια στα σύνορα ξεκινώντας μέχρι και οδικό δίκτυο χωρίς λακκούβες. Πληρώνουμε είσοδο λοιπόν και καβαλάμε άλογα. Αυτήν την φορά κυριολεκτικά, προκειμένου να μας πάει από το ταμείο μέχρι την κύρια είσοδο της αρχαίας πόλης. Εγώ δεν καβάλησα ποτέ στην ζωή ούτε γάιδαρο, άρα είχα την πρώτη εμπειρία. Χμ, δεν άξιζε βασικά. Είχα ένα καημένο υποσιτισμένο άλογο με κακές αναρτήσεις, τεσπα. Πιστεύω όμως ότι δεν φταίει και τόσο το άλογο, όσο ο αναβάτης. Προφανώς είμαι ηθοποιός πιο κατάλληλος για Long Way Round, όχι όμως και για western..
Φτάνουμε στην είσοδο, που είναι στενή, περπατάς κάμποσο σε στενό φαράγγι.
Η επόμενη ακολουθία φωτογραφιών είναι ακριβής, έτσι τελειώνει το γαράγγι-είσοδος και εμφανίζεται μπροστά σας το πρώτο σκαλισμένο στο βράχος μεγαλούργημα.
Σας παραθέτω πολλές φωτογραφίες από την Πέτρα. Είναι πραγματικά μία εντυπωσιακή μέσα στα βράχια σκαλισμένη αρχαία πόλη, προστατευμένη γύρο γύρο από υψηλούς ορεινούς όγκους. Μοναδική είσοδος είναι αυτό το στενό φαράγγι μου μόλις περάσαμε. Μετά ανοίγει και γίνεται μία «κανονική» πόλη, αλλά και πάλι, περιφραγμένη με υψηλούς βράχους….
Όχι, επόμενα τετράποδα πια δεν χρησιμοποιήσαμε….
Εσωτερικό, φυσικό design….
Κάπου στο τέλος του περιπάτου οι δρόμοι μας χώρισαν. Και αυτό διότι ο επισκέπτης, κανονικά, συνεχίζει μέχρι το μοναστήρι, το οποίο είναι είναι στο τέλος… ψηλά. Ε, μερικοί ακούγοντας κάτι για εκατοντάδες σκαλοπάτια και μισάωρα σκαρφαλώνοντας, κήρυξαν καθιστική απεργία με κάτι ντόπιους [Νίκος και Θανάσης]…..
Εκεί τους πείραξε, που έχει σκαλοπάτια, και εκεί που δεν πρέπει, αργότερα, πάνε εκεί που δεν πρέπει, αλλά ας μην προτρέχω…
Ο υπογράφον αθληταράς ανέβηκε με σβέλτο ρυθμό, ελεγχόμενη αναπνοή μέχρι το ψηλότερο σημείο. Το μοναστήρι κάθε αυτό δεν ήταν κάτι τόσο ιδιαίτερο, αλλά η θέα από εκεί είναι πραγματικά μοναδική. Τα σκαλοπάτια πράγματι αρκετά, δεν συνίσταται για παχύσαρκους, καρδιακούς και τεμπέληδες. Όσο πλισιάζεις προς τα επάνω, πυκνώνουν τα κιόσκι με αναψυκτικά, τσάι καθώς και σουβενίρ. Όταν έκανα εκεί επάνω την εξερεύνησή μου, κάθισα σε ένα τέτοιο στέκι, απόλαυσα καφέ και ice tea. Η ώρα ήταν μόλις εννέα το πρωί. Απόλυτη αρμονία της φύσης. Ησυχία [ακόμα χωρίς τουρίστες, πρέπει να ανέβηκαν μέχρι τότε λιγοστοί, τόσο πρωί. Τα μαγαζάκια ακόμα πολλά κλειστά, ετοίμαζαν την πραμάτεια για τις ορδές πακεταρισμένου τουρισμού, που θα φτάσει ιδρωμένος σε κάποιο δίωρο. Τηλεφώνησα στην γυναίκα και τον γιο μου από εκεί, έστειλα SMS σε γνωστούς. Πέρασα μία μικρή νιρβάνα, πέρασα θαυμάσια. Δεν ξέρω πώς μου βγήκε, αλλά σαν να αποκτούσα δύναμη για μερικά χρόνια μπροστά.
Για μένα άξιζε αυτό το διάλειμμα περισυλλογής….
Με τα παιδιά δώσαμε ραντεβού στην είσοδο, στις μηχανές. Κάτω πήγα τα σκαλοπάτια τρέχοντας να προλάβω, μέσα μου γέλαγα με αυτούς που συναντούσα, φουσκωμένους, λαχανιασμένους και με αγωνία ρώταγαν “How much?”. Τους έλεγα λιγότερο, να τους δώσω κουράγιο….
Η Πέτρα σιγά σιγά άρχιζε να γεμίζει από γκρούπ, ξεναγούς, φωνές. 10.000 άτομα έφτασαν εκείνη την ημέρα. Μέσα στο φαράγγι εισόδου δεν ήταν ειδυλλιακά όπως νωρίς το πρωί, αλλά ποτάμι γλωσσών, οσμών από τις μασχάλες και οχετός ουρλιαχτών αγενών τουριστών μαζικής παραγωγής. Τίποτε για μένα.
[ΚΑΙ ΠΑΛΙ πας ανάποδα στο ρεύμα, σκέφτηκα μέσα μου, αλλά ….. με ανακούφιση και περηφάνια]
Παρόλο που έφτασα στο σημείο συνάντησης, στις μηχανές, αργοπορημένος κατά 20 λεπτά, το ίδιο συνέβη και στους φίλου μου και έτσι δεν τους άργησα. Τελειώσαμε με την Πέτρα, καιρός είναι να πάμε Wadi Rum, κάτι, που αναμέναμε όλοι με λαχτάρα και προσμονή. Μαζέψαμε τα πράγματά μας και επιλέγοντας όσο γίνεται πιο γραφική διαδρομή από επαρχιακό δίκτυο, προχωρήσαμε νότια. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει άλλη λύση, οι δρόμοι ενώνονται και αναγκαστικά κάναμε καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα στο Desert Highway.
Το Wadi Rum είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι ερήμου την νοτιοανατολικής Ιορδανίας. Επεκτείνεται επίσης βαθιά μέσα στην Αραβική χερσόνησο. Η άμμος είναι συχνά κόκκινη και έχει χαρακτηριστικά μεγάλα βράχια διασκορπισμένα στην έρημο. Αχανές αλλά και γραφικό. Τεράστιο, ήρεμο, μεγαλοπρεπές.
Όταν πλησιάζετε από τον Βορρά την Ερυθρά Θάλασσα, την Aqaba, πριν φτάσετε, περίπου 30 χιλιόμετρα αρχίζει και αλλάζει το τοπίο και στρίβετε σε επαρχιακό κάθετο δρόμο ανατολικά, για να φτάσετε στην κεντρική υποδοχή του Wadi Rum.
Αρχικός σκοπός ήταν να δημιουργήσουμε εκεί μία βάση, μάλλον σε κάποιο κάμπινγκ, να ξεφορτώσουμε τις μηχανές στις σκηνές και να οργώσουμε την περιοχή με τις μηχανές. Φτάνοντας όμως καταλάβαμε, ότι το σχέδιο ήταν πολύ αισιόδοξο, ότι έχουμε με τις δικές μας μηχανές πολύ περιορισμένο πεδίο δράσης λόγω βάρους. Επιλέγουμε τότε έναν ευγενέστατο Βεδουίνο, ο οποίος διατηρούσε κάμπινγκ περίπου στα τρίαντα χιλιόμετρα βαθιά στην έρημο, είχε 4χ4 και θα μας έκανε εκεί και τις βόλτες μας, δηλαδή ξενάγηση. Με βαριά καρδιά αφήνουμε τις μηχανές παρκαρισμένες στην είσοδο, στο μικρό χωριό και επιβιβαζόμαστε στο τζιπ. Η πρώτη επαφή με την έρημο αυτού του τύπου είναι πάντως αποστομωτική.
Ο Βεδουίνος μας ήταν ένα πανέξυπνο, μορφωμένο παλικάρι με άριστα αγγλικά, που αποφάσισε μετά τις σπουδές να γυρίσει στα πάτρια εδάφη και να κάνει μία μικρή τουριστική επιχείρηση. Το πρώτο απόγευμα μας έκανε μία βόλτα στην περιοχή, σκαρφαλώσαμε σε κάτι εύκολους βράχους και κυρίως, μας πήγε στον θείο του. Ο θείος δεν ήταν εκεί, αλλά καθίσαμε στην γνήσια σκηνή της οικογενείας του. Παρούσες οι κόρες του και η γυναίκα του. Μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε τα ήθη και έθιμα των Βεδουίνων. Μας εξήγησε τους κανόνες της νομαδικής ζωής, την ουσιώδη συμβολή των νομάδων αυτών στην ίδρυση του κράτους της Ιορδανίας. Τον ρόλο των Παλαιστίνων στην Ιορδανία. Μετά από μία ώρα κουβέντας πίνοντας τσάι στη έρημο, πρέπει να ομολογήσω, ότι αναθεωρήσαμε πολλές γνώμες για τον τρόπο ζωής των ανθρώπων αυτών. Η πρωτόγνωρες αλλά απλές και συνάμα απτές και ανθρώπινες αξίες της νομαδικής ζωής μας συγκίνησαν. Φυσικά δεν μπορούμε να συλλάβουμε όλα, δεν θα συμφωνήσουμε σε πολλά, δεν αποδεχόμαστε όλα, αλλά πιστέψτε με, μέσα στην έρημο μπορείς πολλά πράγματα να τα δεις υπό άλλο οπτικό πρίσμα. Βοηθάει το περιβάλλον να καταλάβεις. Αλλιώς είναι στον δυτικό κόσμο, αλλιώς είναι μεταφερόμενη άποψη της ερήμου στον κινηματογράφο, στο ντοκιμαντέρ, στο ιντερνετ και σε [ενδεχόμενη] διπλωματική διαπραγμάτευση. Οι έννοιες αποκτούν άλλη σημασία στην πόλη και άλλη στην έρημο. Η ζωή κυλλά με άλλους ρυθμούς και οι αξίες αλληλοβοήθειας, σεβασμού προς τον ταξιδιώτη, τον επισκέπτη είναι ασύλληπτες. Ο χρόνος επίσης, έχει άλλες μονάδες μέτρησης. Και η έννοια του είναι άλλη. Θα συνιστούσα στους ανθρώπους της Wall Street και Pentagon να ζήσουν ένα μήνα στην έρημο ως υποχρεωτική θητεία ωρίμανσης. Αντί για στρατό τα αγόρια του κόσμου να πάνε έρημο για εξάμηνο και είμαι σίγουρος, ότι ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός, πιο φιλικός.
Μετά κάναμε κάποιες πρώτες προσπάθειες αναρρίχησης, φυσικά τα εύκολα… την πρώτη ημέρα δηλαδή, γιατί μετά….
Αργότερα πήγαμε με τον Θανάση να δούμε την πρώτη μας δύση ηλίου στην έρημο Wadi Rum. Η στιγμή χαλάρωσης, της απόλυτης….
Ο Νίκος γύρισε πίσω…
Εκεί είχε όμως ο Θανάσης την πρώτη γνωριμία του. Ίσως είμαστε πολλές ημέρες πια στο δρόμο, ίσως η ρομαντική διάθεσή του, ίσως έχει άλλες κρυφές τάσεις και βίτσια, δεν ξέρω…
Πάντως του Θανάση του άρεσε η Γκόλφω…
Το βράδυ είχε καλό φαγητό, μαζευόμαστε με τους υπόλοιπους του κάμπινγκ γύρο από την φωτιά, που κρατά το τσάι ζεστό
Την επόμενη ημέρα θέλαμε να κάνουμε μία ολοήμερη εκδρομή στα highlights του Wadi Rum
Ξεκινήσαμε με μερικούς περιπάτους και σκαρφαλώματα.
και μία fake
:sm7::sm7::sm7:
Όταν η ώρα έφτασε σχεδόν μεσημέρι, βρήκαμε ένα μεγάλο ωραίο βράχο [καθόλου δύσκολο], που παρείχε και σκιά. Ενώ ο συνοδός μας βάλθηκε να ετοιμάσει το μεσημεριανό, εγώ προτίμησα να αράξω κάτω, μάλιστα μου έφερε ένα βεδουίνικο … κουβερλί, να ξαπλώσω άνετα….
Ο Θανάσης όμως ήθελε να σκαρφαλώνει…. Ο Νίκος τον παρακολουθούσε….
εδώ τα καταφέρνουν [ακόμα] μία χαρά
YouTube - GR2JOR- 2010 - Wadi Rum hiking
Μετά πήγαν από εδώ, κάπου ο Νίκος σταμάτησε, ο Θανάσης συνεχίζει απτόητος στον απέναντι τοίχο [δεν υπάρχει φωτό], ανεβαίνει αρκετά ψηλά, περίπου δεκαπέντε μέτρα….
YouTube - GR2JOR - 2010 - Oh!
:yz:yz:yz
Μετά με ξυπνάνε οι φωνές…
«Κώστα, Κώστα, ξύπνα!!!»
«Ο Θανάσης μάλλον έπαθε ζημιά εκεί επάνω!!», ακούω από μακριά την φωνή του Νίκου…
Του Θανάση του μπλόκαρε το δεξί γόνατο στις 90 μοίρες, στην ορθή γωνία. Αλλά βρισκόταν επάνω στο τοίχος, στα δεκαπέντε μέτρα. Από κάτω του έδειχνα μερικούς χειρισμούς, πώς να βοηθηθεί, αλλά μάταια. Ήταν σε σημείο, που δυσκολευόμουν να φτάσω. Με τον Νίκο καταστρώναμε διάφορα σχέδια. Ένας να μείνει εδώ, να διώχνει τους γύπες και θα του πετάει ψωμί και νερό, ο άλλος πάει [από βάθος 30χλμ μέσα στην έρημο] στον πολιτισμό να φέρει γερανό – ΕΚΑΜ – ελικόπτερο – σκάλα – πυροσβεστική….
Όταν ήταν φανερό, ότι κανένα τέτοια σχέδιο δεν τελειώνει αίσια, αποφάσισα προσεκτικά να ανέβω μέχρι εκεί, μήπως μπορώ εκεί επί τόπου κάτι να κάνω.
Άρχισα να σκαρφαλώνω σιγά σιγά…
Και τότε ο Βεδουίνος πήρε χαμπάρι τι γινόταν. Μέσα σε ένα λεπτό έφτασε μέχρι τον Θανάση, ούτε κρι κρι να ήταν. Ξυπόλυτος και με χαρακτηριστική άνεση μάλιστα. Βοήθησε τον Θανάση να κατέβει μέχρι κάτω, αλλιώς ακόμα τους γύπους θα διώχναμε…
Κάτω και μέχρι την σκιά….. μονοπόδι-κουτσό….
YouTube - GR2JOR 2010 - blocked right knee [ruptured meniscus]
YouTube - GR2JOR - 2010 - one leg off!
Κάτω κατάφερα κάπως να ξεμπλοκάρω το δεξί γόνατο του Θανάση. όχι πλήρως, αλλά ήρθε σχεδόν σε πλήρη έκταση, χωρίς να χάσει δυνατότητα κάμψης. Είναι σίγουρο, ότι πρόκειται για εκτεταμένη ρήξη μηνίσκου. Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι την αύριο το γόνατο θα έχει την τάση να πρηστεί, ότι δεν θα μπορέσουμε να αναχωρήσουμε για την Aqaba, όπως είναι στα σχέδιά μας. Μα, ποια σχέδια? Τα πήρε μαζί του ο Μάκης στην Συρία και τώρα ο Θανάσης στην Ιορδανία. Tea for three θα γίνει Tea for two?
YouTube - GR2JOR - 2010 - knee manipulation
Θα δούμε. Δεν έχουμε παρά μόνο να περιμένουμε πώς θα εξελιχτεί η κατάσταση με το γόνατο. Εάν είμαστε τυχεροί, θα μπορέσει να το χαζοπατάει και να οδηγήσει προσεκτικά μέχρι την Ελλάδα. Εάν είμαστε άτυχοι, τον ανεβάζουμε συνεπιβάτη, τον πάμε μέχρι το Αμμάν στο αεροδρόμιο. Από εκεί στην Ελλάδα, θα κάνει μία αρθροσκόπηση και σε περίπου τρεις εβδομάδες, όντας ακόμα στην αναρρωτική, θα πεταχτεί πάλι προς την έρημο, θα πάρει την παρκαρισμένη του μηχανή και την οδηγεί πίσω.
Τώρα, αυτήν την ώρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, από το να συνεχίζουμε την μονοήμερη, αλλά με τον Θανάση πλέον στο πίσω κάθισμα και με απλωμένο το πόδι του. Α, ρε, έχει η ζωή ανατροπές!
Ο Θανάσης είναι όμως, πρέπει να το παραδεχτώ και πολύ θαρραλέος, συνεργάσιμος και πολύ σκληρό καρύδι. Και κυρίως, δεν χάνουμε το χιούμορ μας. Ναι, είναι αναποδιά, αλλά και αυτό είναι μέρος ενός adventure ταξιδιού. Ή όχι? Σαφώς ναι, αλλιώς καθόμαστε στα σπίτια μας και πάμε για freddo.
Την επόμενη το γόνατο όντως πρήζεται, αποφασίζουμε λογικότατα, ότι θα μείνουμε μία ημέρα παραπάνω και βλέπουμε την επόμενη, θα πάρουμε απόφαση το επόμενο πρωινό. Προς το απόγευμα είναι ο Θανάσης κάπως καλύτερα, το γόνατο αρχίζει να ηρεμεί λίγο, μπορεί και ελαφρώς να βάζει βάρος. Τουλάχιστον δεν είναι τελείως άχρηστο το ένα πόδι. Λογικά αύριο ακόμα καλύτερα. Και έτσι μείναμε όλη την ημέρα στο κάμπινγκ, αφιερώσαμε την ημέρα στην αναδιάρθρωση αποσκευών. Είναι σίγουρο, ότι πρέπει να ξαλαφρώσουμε την βαριά μηχανή του Θανάση και να μοιραστούμε τις αποσκευές του, όσο μπορούμε εγώ με τον Νίκο. Το δεξί πόδι στην οδήγηση ευτυχώς και δεν πολύ χρειάζεται, αλλά στην στάση και προκειμένου να βάλει την πρώτη ταχύτητα με το αριστερό, αναγκαστικά θα πρέπει στιγμιαία να στηριχτεί στο δεξί.
Ευτυχώς το βράδυ έχει μουσική, περνάμε καλά.
Μερικές ακόμα από το Wadi Rum
Ξέχασα να αναφέρω, ότι ο Νίκος δεν κοιμόταν στην σκηνή, αλλά όλες τις νύχτες επέλεξε ένα μοναχικό σημείο.
Βρε Νίκο, πως θα σου ανέβει η δικιά σου Γκόλφω εκεί επάνω????
Το πρωί είναι ο Θανάσης σε θέση να καβαλήσει την μηχανή του. Αναχωρούμε για αυτό από το Wadi Rum αρκετά νωρίς. Ουσιαστικά πρόκειται για δοκιμή. Βλέποντας και κάνοντας. Εάν μπορεί άνετα, θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε μέχρι Δαμασκό, όπου εν τω μεταξύ δώσαμε σήμα, ώστε να συναντηθούμε με τα παιδιά τα φοβερά…
Φεύγοντας από το Wadi Rum, δώσαμε υπόσχεση, ότι θα ξανά έρθουμε. Τόσο ωραία ήταν εκεί. Αλλά εκείνη την φορά δεν θα μας χρειαστεί εκείνο το σλόγκαν που συχνά λέγαμε….. «Εδώ θα γινόταν!»
Το λέγαμε σε όλα τα σημεία, όπου κατά τις εκδρομές μας εκεί συναντούσαμε στέρεο έδαφος και είμαστε λυπημένοι, ότι δεν έχουμε τις μηχανές μας. Εδώ θα μπορούσαμε και με τις μπέμπες μας. Να όμως, ότι σε μερικά δευτερόλεπτα θα έπρεπε να μας περάσει η λύπη, γιατί σε άλλα 50 μέτρα ήταν σαφές, ότι ….. «Εδώ ΔΕΝ θα γινόταν».
Πήραμε την Desert Highway για πιο γρήγορα, δεν είναι για βόλτες ο Θανάσης, μακάρι το πόδι να αντέξει.
Στάση για βενζίνη και καφέ.
Περάσαμε χωρίς καθυστερήσεις τα σύνορα και πάλι μπήκαμε στην Συρία. Επειδή κινηθήκαμε γρήγορα και ήταν ακόμα νωρίς, το πόδι του Θανάση καλά τα πήγε, ήταν σαφές, ότι θα μπορέσει να αντέξει μέχρι την Ελλάδα. Σε τέτοια περίπτωση όμως είναι καλό να μην καθυστερούμε με άλλη, άσκοπη επίσκεψη στην Δαμασκό. Ενημερώσαμε τους Σύριους και περάσαμε Δαμασκό χωρίς στάση. Μετά την Δαμασκό σε μία στάση [και αφού είδα μία προκλητική πινακίδα, που έλεγε “Beirut 100km”] έκανα μία τρελή πρόταση, να πάμε για νύχτα Λίβανο. Αλλά ο Θανάσης και το πόδι του δεν είχαν όρεξη για λιβανέζικο φαγητό. Η πρόταση έπεσε σε κενό ……αέρος. Λογικό ήταν, ο Θανάσης ήταν ευχαριστημένος, ότι θα καταφέρει κάπως να φτάσει στο σπίτι του. Με κατεύθυνση πρώτα το Homs, το οποίο περνάμε σούρουπο, στρίβουμε δυτικά και πλησιάζουμε την ακτή. Αργότερα, στις δέκα το βράδυ φτάνουμε στο θερινό θέρετρο Tartus. Εκεί βρίσκουμε ένα παρακμιακό ξενοδοχείο, αφήνουμε τις μηχανές και μετά από κάποιες μοτό-βόλτες πάμε για φαγητό, ομολογουμένως αρκετά καλό και συνάμα φτηνό.
Το πρωί νωρίς ξυπνάμε και πίνουμε καφέ έξω από ξενοδοχείο. Συζητάμε τι κάνουμε. Είμαστε περίπου 150 χιλιόμετρα από τα παραθαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Οι πληροφορίες μας από την Ελλάδα όσον αφορά δρομολόγια πλοίων είναι ακόμα αρκετά συγκεχυμένες. Δεν ξέρουμε ακόμα με ακρίβεια, εάν είναι να επιλέξουμε πάλι το Cesme-Χίο ή μήπως το Marmaris-Ρόδος. Ο Θανάσης αποφασίζει, ότι θα ήθελε να πάει άμεσα στο Cesme, γιατί την αύριο το απόγευμα λογικά έχει ένα φέρρυ για Χίο. Το σχέδιό του είναι αρκετά τολμηρό, απαιτεί δύο γεμάτες ημέρες χωρίς κανένα απρόοπτο. Αλλά αισθάνεται σίγουρος ότι θα το καταφέρει. Ταυτόχρονα, πλησιάζοντας την Ελλάδα, νιώθει σιγουριά, ότι θα φτάσει ακόμα και μόνος του, ότι μπορεί. Δεν θέλει να χαλάσει στους υπόλοιπους δύο, εμένα και τον Νίκο την αρχική διαδρομή, που ήταν σχεδιασμένη παραλιακά στην νότια Τουρκία. Επίσης, μόνο ο Θανάσης από τους τρεις μας την ίδια παραλιακή διαδρομή την έκανε δύο χρόνια πριν. Σίγουρα αξίζει, λέει, αλλά για αυτόν δεν έχει τώρα σημασία, αντίθετα θα προτιμούσε να πάει με όσο γίνεται άμεσο τρόπο στην Ελλάδα. Άρα τα σχέδιά μας [και πάλι] αλλάζουν. Θα πάμε παρέα μέχρι ένα κοινό σημείο μέσα στην Τουρκία, μετά οι δρόμοι μας θα χωρίσουν. Ο Θανάσης δεν είναι σίγουρος, εάν είναι εφικτό να προλάβει εκείνο το καράβι, αλλά θα κάνει μία προσπάθεια, το πολύ πολύ θα καθίσει μία μέρα στο Cesme, και πιθανόν θα πάμε και εμείς μετά από εκεί.
Σύνορα
Μετά τα σύνορα πήγαμε μαζί μέχρι την Antakya.
Εκεί πήγαμε στην τράπεζα, αλλάξαμε χρήματα και χωρίσαμε.
«Να προσέχεις Θανάση και να μας ενημερώνεις, ότι συμβεί»
Η ώρα είναι νωρίς το μεσημέρι όταν χωρίζουμε [μας άργησαν πολύ στα σύνορα οι Τούρκοι]. Ο Θανάσης πάει όσο μπορεί πιο μακριά από την ενδοχώρα, εγώ με τον Νίκο θέτουμε σαν σημερινό τέλος το Silifke. Είναι στα 350 χιλιόμετρα και μετά από αυτό είναι άλλα 300 στροφών. Μείνετε εκεί, μας λέει. Είναι καλό σημείο για πρωινό ξεκίνημα.
Τι σημαίνουν [πόσα λίγα] 350 χιλιόμετρα, μπορείτε να αντιληφτείτε καλύτερα σε άλλον χάρτη.
Πλησιάζοντας τα Adana, σκοτεινιάζει τρελά και πέφτει απίστευτη βροχή. Όταν λέμε απίστευτη, εγώ μάλλον δεν είδα ποτέ τέτοια. Η έστω …. Καταλαβαίνετε. Μούσκεμα? Παρά τα αδιάβροχα είμαστε λουσμένοι. Οι μπότες μας γεμάτες νερό, τσβαχ τσβαχ κάνουνε. Έχουμε τις ενδουράδικες, που φυσικά δεν αντέχουν τέτοια βροχή. Και κυρίως, διάρκεια. Περίπου δύο ώρες. Τα αυτοκίνητα σταματημένα, προχώραγαν μόνο φορτηγά και GS με δύο τρελούς. Όπως μάθαμε αργότερα, με τρεις….. γιατί ούτε ο Θανάσης που προπορευόταν κατά περίπου μισή ώρα δεν γλίτωσε. Εκτός από τα σταματημένα αμάξια, βλέπαμε και αρκετά στα χωράφια. Η βροχή κράτησε μέχρι το Tarsus, όπου και τελειώνει η εθνική. Το υπόλοιπο μέχρι το Silifke είναι εύκολο και στεγνό.
Στο ξενοδοχείο στο Silifke ο Νίκος βγάζει τα βρεγμένα
Μπάνιο και πάμε έξω για φαγητό και κιουνεφέ. Ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο έχει ένα μικρό ψιλικατζίδικο, όπου αγόρασα τσιγάρα. Πληρώνω και φεύγω. Πάμε για φαγητό, τρώμε [εγώ, βασικά..] το γλυκό και επιστρέφουμε. Συναντούμε έναν νεαρό, που φωνάζει. Και μάλιστα εμάς. Που δείχνει το διαβατήριο. Γιατί εμένα? Είμαι τελωνειακός? Όχι βέβαια, απλά…. ……. το διαβατήριο είναι δικό μου. Το ξέχασα, κλασικά, εκεί. Τι κόπο έπρεπε να κάνει, για νε μας βρει. Αλλά σκέφτηκα, δεν είναι πρώτη φορά στην Τουρκία, που κάτι ξεχνάω, αλλά πάντα είναι τόσο πρόθυμοι να βοηθήσουν. Στην Ελλάδα μάλλον θα έμενε το διαβατήριο εκεί, θα σκεφτόταν ο πωλητής, ότι «θα γυρίσει». Λογική σκέψη, αλλά αυτοί εδώ οι τύποι είναι πιο πρόθυμοι…
Το επόμενο πρωί του ζήτησα να φωτογραφηθούμε μαζί.
Να ο νεαρός τίμιος Τούρκος
Την επόμενη ημέρα, την πρώτη που μείναμε μόνο εμείς οι δύο, την χαρήκαμε δεόντως. Ήλιο από το πρωί. Παραθαλάσσια διαδρομή ήταν όλα τα λεφτά. Στροφιλίκι είτε κάτω στην θάλασσα είτε ψηλά, πιο ορεινά, μέσα από πεύκα. 590 χιλιόμετρα μπορεί να ακούγονται λίγα, αλλά δεν είναι.
Μέχρι το Anamur κάναμε μία ωραία στάση για φαγητό με τάβλι.
Μεταξύ Alanya και Manavgat έχει μεγάλη τουριστική ανάπτυξη. Το Manavgat μάλιστα είναι πολύ μοντέρνα και όμορφη πόλη. Από μικρά ξενοδοχεία μέχρι μεγάλα συγκροτήματα. Μας εξέπληξε πάρα πολύ θετικά.
Περνάμε και την Antalya. Μετά από αυτήν ο δρόμος πάλι πάρα πολύ όμορφος, περνάμε από βουνά στην Komluca, όλη την ημέρα επάνω στον D400 δρόμο. Με το σούρουπο φτάνουμε στο Demre. Η ημέρα ήταν γεμάτη από στροφές, χιλιόμετρα, όμορφα τοπία και εναλλαγές. Φτηνό ξενοδοχείο είναι εύκολο και πάμε για φαγητό.
Ουσιαστικά είμαστε απέναντι από Καστελόριζο.
Attached Thumbnails
Άλλη μία πανέμορφη ημέρα. Τον Νίκο τον γνώρισα ακόμα καλύτερα αυτές τις δύο ημέρες. Τον Μάκη τον ξέρω καλά και χρόνια πια. Τον Θανάση είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ λίγο και εδώ στην Αθήνα πιο συχνά ενόψει των ταξιδιών. Με τον Νίκο από την άλλη πάντα είμαστε μαζί στα δωμάτια, ως δύο καπνιστές. Εδώ μας δόθηκε ευκαιρία να κάνουμε καλό ζευγάρι.
Στο Cesme φτάσαμε χωρίς άγχος, αρκετά άνετα και όμως κάναμε αρκετά χιλιόμετρα και χαρήκαμε δρόμο.
Το τέλος είναι εδώ, πάμε στο πλοίο που θα μας πάει στην πατρίδα.
Όταν φτάσαμε στον Πειραιά, μας περίμενε ο Θανάσης, να μας δώσει τις φωτογραφίες.
Η συνάντηση ήταν εγκάρδια. Ήδη μίλησε ως στρατιωτικός με το 401 και τους συναδέλφους, προκειμένου να δρομολογήσει την επέμβαση.
One month later
Ο Μάκης έχει νέα μηχανή. Δεν συνεργάστηκε τελικά με τον αντιπρόσωπο, με τον οποίο τόσες φορές στο παρελθόν, όπως θα ήταν φυσικό. Του πρότειναν μόνο 800 Ευρώ για την τρακαρισμένη μηχανή. Σε άλλη μία του έδωσαν πολλαπλάσια και κατόπιν εορτής επανήλθε η πρώτη να ανεβάσει την προσφορά στα 3000. Άκρως αντιεπαγγελματική συμπεριφορά, θα έλεγα. Όταν ο άλλος πονά, δεν τον εκμεταλλεύεσαι, έτσι και αλλιώς θα έκανε παραγγελία για νέα μηχανή. Πρέπει και να τον γδάρεις κυριολεκτικά στην αγορά της τρακαρισμένης? Εξάλλου πώς ξαφνικά από 800 στα 3000? Έτσι την πούλησε στον Νίκο, που θα την κάνει σαν καινούργια. Με την αντιμετώπιση της δεύτερης αντιπροσωπείας ήταν πολύ ευχαριστημένος και όσον αφορά την προσφορά τους και όσον αφορά την επιλογή της νέας. Με τα αξεσουάρ, τα δώρα, την συνεργασία γενικότερα. Η δεύτερη είναι η Motion.
Anyway, ο Μάκης έχει νέα μηχανή
Ο Θανάσης έκανε την προβλεπόμενη αρθροσκόπηση και είναι πολύ καλά.
Camels, ευχαριστώ για το ταξίδι, χωρίς εσάς δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο.
Και πάντα όρθιοι πια.
The END
ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΙΟΥΔΑΚΗΣ [Νίκος]
Γιατρέ μου είσαι ο καλυτερότερος… έχεις ταλέντο εκτός από την ιατρική, την οργάνωση, τη βόλτα και την αντοχή ΚΑΙ στο γράψιμο.
Όλα είναι πολύ όμορφα γραμμένα και αν δεν είχα λάβει μέρος σε αυτό το ταξίδι σίγουρα θα ήθελα (σύμφωνα με τις περιγραφές) και παρόλες τις ατυχίες μας.
Και του χρόνου έρχονται τα καλύτερα αν έχουμε την υγεία μας … αρκεί βέβαια να μη μου γίνεις πολύ αυστηρός με το που θα μένουμε, που θα τρώμε, από πού θα πηγαίνουμε, για το πόσα χιλιόμετρα θα κάνουμε τη μέρα ντε και καλά, να μην πέσουν οι ρυθμοί σου , κτλ κτλ προβληματισμοί που τους έχουμε ξεπεράσει.
Εξάλλου το καλύτερο πρόγραμμα είναι αυτό που….προσαρμόζεται
δεν πάμε για φαντάροι όπως πολύ όμορφα έθιξε κάποιος αλλά για ψυχαγωγία
ΠΑΝΤΑ ΟΡΘΙΟΙ
ThanDim [Θανάσης]
Να ευχαριστήσω με την σειρά μου κι εγώ όλους για την παρέα και σε αυτό το ταξίδι!!! Ευτυχώς όλα τελείωσαν καλά! Οι "λαβωμένοι" αναρρώνουν σιγά σιγά - εγώ κάνω ακόμα φυσιοθεραπείες, ο Μάκης θα κάνει υπερωρίες όλο το καλοκαίρι... - και οι αρτιμελείς αναπολούν το ταξίδι.
Γενικά αυτό που θα μου μείνει από το ταξίδι είναι το πόσο κοντά μπορεί να φέρει η δύσκολη στιγμή και το κοινό πάθος, ανθρώπους τελείως άγνωστους, με άλλη κουλτούρα, γλώσσα, θρησκεία. Φυσικά μιλάω για τους ΦΙΛΟΥΣ μας τους Σύριους Χαρλεάδες. Ακόμα και στο πάθος μας είχαμε εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση - εμείς οι βρομιάρηδες, εντουράδες και αυτοί οι γυαλιστεροί και στην πένα κυρίλες!! Η βόλτα μαζί τους ήταν η πιο περίεργη εικόνα που έχω βιώσει στα μοτοσυκλετιστικά μου χρόνια! Όμως όταν καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι δε μας ξεχώριζες! Η βοήθεια τους ήταν καθοριστική και ίσως δε μπορέσαμε να συνειδητοποιήσουμε από τι γλυτώσαμε γιατί από την αρχή τα βρήκαμε όλα έτοιμα!! Να ναι πάντα καλά και ποτέ να μην χρειαστεί να τους επιστραφεί το καλό που μας έκαναν.
Για το ταξίδι τι να πω, μιλάνε οι εικόνες. Η Συρία είχε ενδιαφέρον στις 2 μεγάλες πόλεις - Αλέππο και Δαμασκός - αλλά η ύπαιθρος ήταν λίγο μονότονη - και επίπεδη. Άλλαζε κάπως προς τα παράλια και σε παρέπεμπε σε Μεσογειακή χώρα οπότε πάλι δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να πει. Αντίθετα η Ιορδανία σε κέρδιζε με τα τοπία και το φυσικό κάλος της. Το Αμάν είναι άγευστο και το θεωρώ χαμένο χρόνο. Ειδικά αν έχεις πάρει το άρωμα ανατολής από την Δαμασκό. Από εκεί και πέρα όπου και να πας στην Ιορδανία είναι πανέμορφα - μια άγρια ομορφιά!! - με αποκορύφωμα το Wadi Ram. Οι φωτογραφίες μας δεν μπορούν να αποδώσουν το μεγαλείο του τοπίου. Ήταν "βαρετά" μεγαλοπρεπές!!!! Κυριολεκτικά, βαρέθηκα να χαζεύω γύρω μου!!!!!!
Μερικά στα γρήγορα....
- Μεγάλη βοήθεια οι χάρτες για GPS που βρήκε ο Κώστας. Βέβαια είχαν και αρκετές ασάφειες που μας μπέρδεψαν κάποιες στιγμές. Ο συνδυασμός τους με τους κλασικούς έντυπους χάρτες - αρκεί να είναι πρόσφατοι - είναι η ιδανική συνταγή!!
- Στην Συρία δεν υπάρχει αμόλυβδη βενζίνη! Μόνο σούπερ!!! Οπότε όποιος θέλει να πάει κατα κει να το έχει στο νου του. Επίσης τα βενζινάδικα δεν είναι και τόσα πολλά και επιπλέον είναι καλά ....κρυμμένα!! Στην Ιορδανία κανένα πρόβλημα.
- Η οδήγηση τους είναι καταπληκτική! Είναι τέρατα ψυχραιμίας - περνάνε στο χιλιοστό χωρίς άγχος -, δεν ακολουθούν κανόνες, για προτεραιότητα επικρατεί το καθεστώς "όποιος βγάλει μούρη, πέρασε!!", στρίβουν και σταματάνε τελευταία στιγμή, κορνάρουν συνεχώς αλλά ΔΕΝ βρίζονται και ΔΕΝ τσακώνονται!! Επίσης σαν πεζός πρέπει να έχεις περάσει ειδική εκπαίδευση για να επιζήσεις ή να κολλάς κοντά σε κάποιον ντόπιο, αντίστοιχης φυσικής κατάστασης με σένα και να τον ακολουθείς κατα πόδας ανάμεσα στα τρελά αυτοκίνητα!!
Να ευχαριστήσω τον Κώστα - σαν γιατρό - και τον Νίκο - σαν βοηθό "νοσοκόμο" - για τις φροντίδες τους και την συμπαράσταση τους στις δύσκολες στιγμές.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Μάκη που σαν φαρμακοποιός μας είχε προμηθεύσει από όλα τα καλά του καταστήματος του! Ιδιαίτερη μνεία θέλω να κάνω στο γεγονός οτι μετά το ατύχημα του, κατανάλωσε όσα χάπια Voltaren χρειαζόταν και τα επιπλέον τα πήρε μαζί του στο ταξίδι της επιστροφής! Το πρόβλημα παρουσιάστηκε μετά, στην μέση της ερήμου που είχα εγώ το δικό μου ατύχημα και ανακαλύψαμε την απώλεια των χαπιών!! Η χειρότερη όμως ανακάλυψη ήταν οτι είχαμε πληθώρα σε Voltaren σε ενέσιμη μορφή!!! Βρήκε ευκαιρία ο γιατρός μας και μου έκανε τον κ..... σουρωτήρι!
Μόλις τελείωσα την μετεγγραφή/μεταφορά του παρόντος ταξιδιωτικού
ξανάζησα το ταξίδι
το παρόν φόρουμ, όπως και το κύριο φόρουμ, όπου συχνάζω, δεν εριτρέπει να φανούν εικόνες χωρίς εγγραφή, κάτι, που το θεωρώ τουλάχιστον μικροπρέπεια εάν όχι μίζερο
και «δεν επιτρέπονται» link σε άλλα φόρουμ.
Έτσι έκανα άλλες έξι ώρες, χαμένες από την ζωή μου, από τα παιδιά μου, διότι η (κακώς) επικρατούσα άποψη περί της δεοντολογίας δεν επιτρέπει ελεύθερη διακίνηση ιδεών και πνεύματος!
Μην τυχόν ο άνθρωπος θα γευτεί και άλλα πορτοκάλια....
Είμαστε μικρή (και προβληματκή) χώρα, ας ενωθούμε και όχι να είμαστε διάσπαρτοι σε δέκα φόρουμ, είναι γελείο!
Μοτοσικλετιστές όλου του κόσμου, ενωθείτε!
Ονειρεύομαι ένα Horizon Unlimited αλά ελληνικά
gsmaniac
29-05-2010, 15:30
ομορφο ταξιδι,παρα τις μεγαλες ατυχιες και τα απροοπτα....:cool:
να ειστε παντα καλα,να κανετε τετοια ταξιδια,που για πολλους απο εμας ειναι δυσκολο να πραγματοποιηθουν...:)
gzpainter
29-05-2010, 16:04
φιλε DOC.... ένα εχω να πώ....
RESPECT
PS: μου χρωστας ενα μεσημεριανο και ενα σουπερμαρκετ...
με το να διαβαζω το οδοιπορικο σας.. εκαψα τις μπριτζολες που μαγειρευα....:yz και δεν προλαβαινω τωρα να παω στο σουπερμαρκετ...:sm7:
ηταν η πρωτη φορα που εκατσα και διαβασα ολο το θεμα λεξη προς λεξη.απλα συγχαρητηρια!!!!!:sm5::sm4::sm5::sm4::sm5::sm4::sm5::sm4::sm8:
gelasios
29-05-2010, 16:29
Το καλύτερο ταξιδιωτικό που έχω διαβάσει ποτέ... Δεν κρύβω να πω ότι συγκινήθηκα.
Συγχαρητήρια για όλα!!!
Το καλύτερο ταξιδιωτικό που έχω διαβάσει ποτέ... Δεν κρύβω να πω ότι συγκινήθηκα.
Συγχαρητήρια για όλα!!!
να διαβάσεις τότε το Ιράν, που το θεωρώ καλύτερο....
[αλλά ΔΕΝ πρόκειται να ξαναμπώ στον κόπο να το ανεβάσω ολόκληρο και εδώ]
kostas_366
29-05-2010, 20:12
Κώστα,
Χάρηκα που σε διάβασσα άλλη μια φορά.
Εύχομαι να κάνεις γρήγορα τη σκέψη σου, πράξη.
ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ
29-05-2010, 20:24
Ονειρεύομαι ένα Horizon Unlimited αλά ελληνικά
Όλοι εμείς εδώ στο GS Forum,
σου ευχόμαστε ολόψυχα να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου σύντομα .... ;)
ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ
29-05-2010, 20:25
Ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ μέρους των μελών μας,
που "μπήκες στον κόπο" (~6 - 7 ώρες) να ανεβάσεις ΚΑΙ στο δικό μας φόρουμ,
την πραγματικά όμορφη εκδρομή σου ..... http://i247.photobucket.com/albums/gg124/ELINADOUR/SMILES-2/RESP-04.gif
gsmaniac
29-05-2010, 21:14
να διαβάσεις τότε το Ιράν, που το θεωρώ καλύτερο....
[αλλά ΔΕΝ πρόκειται να ξαναμπώ στον κόπο να το ανεβάσω ολόκληρο και εδώ]
κριμα.....:hmmm:
για εμας εννοω.....;)
διαβαστε παιδες!!
αξιζει.....
Είμαστε μικρή (και προβληματκή) χώρα, ας ενωθούμε και όχι να είμαστε διάσπαρτοι σε δέκα φόρουμ, είναι γελείο!
Μοτοσικλετιστές όλου του κόσμου, ενωθείτε!
:sm8:
κριμα.....:hmmm:
για εμας εννοω.....;)
αγαπητέ φίλε, σεβάσου κον κόπο μου...
για να το ανεβάσω εδώ μου πήρε όλο το πρωινό μέχρι 14.00, ενώ εσύ μπορείς να το διαβάσεις [εάν πράγματι θελήσεις] σε τρία κλίκ παρακάτω..... γαϊδουριά δεν είναι να τα ζητάς όλα στο πιάτο? Συγκρίνονται δύο λεπτά με έξι ώρες?
Κάθε μέρα θέλεις το πρωϊνό σου σερβιρισμένο μέχρι το κρεβάτι σου?
αυτά έχω να πω, εσύ αποφασίζεις
Υ.Γ. μου αρέσουν τα αστεία, μην παρεξηγείς....
gsmaniac
30-05-2010, 10:44
αγαπητέ φίλε, σεβάσου κον κόπο μου...
για να το ανεβάσω εδώ μου πήρε όλο το πρωινό μέχρι 14.00, ενώ εσύ μπορείς να το διαβάσεις [εάν πράγματι θελήσεις] σε τρία κλίκ παρακάτω..... γαϊδουριά δεν είναι να τα ζητάς όλα στο πιάτο? Συγκρίνονται δύο λεπτά με έξι ώρες?
Κάθε μέρα θέλεις το πρωϊνό σου σερβιρισμένο μέχρι το κρεβάτι σου?
αυτά έχω να πω, εσύ αποφασίζεις
Υ.Γ. μου αρέσουν τα αστεία, μην παρεξηγείς....
επειδη αυτα ειναι σοβαρα αστεια γιατρε μου......:D
πρεπει καποιος να σου πει για το imageshack και ο λογος ειναι οτι καναμε και εμεις 6 ωρες για να ανοιξουμε τις φωτο...;)
γαιδουρια ειναι που εστησα ενα φιλαρακι μου και δεν πηγα για τεννις και διαβαζα το ταξιδι σου.....:cool:
και τελος γαιδουρια ειναι να σε φτιαχνει μια γκομενα καλα-καλα και να σε παρατησει,χωρις να την εχεις αγγιξει...:D:D:D
εμενα δεν μου αρεσουν τα αστεια.....:sm7:
Uriah Heep
30-05-2010, 12:21
Είμαστε μικρή (και προβληματκή) χώρα, ας ενωθούμε και όχι να είμαστε διάσπαρτοι σε δέκα φόρουμ, είναι γελείο!
Μοτοσικλετιστές όλου του κόσμου, ενωθείτε!
Γιατί μΕ το χαλάς ρε Doc?
.
.
.
.
...κι εγώ που περιμένω τη μέρα που κάθε BMWδάκιας θα διαθέτει το δικό του φόρουμ!
Ονειρεύομαι ένα Horizon Unlimited αλά ελληνικά
Το φαντάζομαι σε ..."καφέ-χασαποταβέρνα unlimited" ένα πράγμα...
Γέλιο
Uriah Heep
30-05-2010, 12:23
Είμαστε μικρή (και προβληματκή) χώρα, ας ενωθούμε και όχι να είμαστε διάσπαρτοι σε δέκα φόρουμ, είναι γελείο!
Μοτοσικλετιστές όλου του κόσμου, ενωθείτε!
Γιατί μΕ το χαλάς ρε Doc?
.
.
.
.
...κι εγώ που περιμένω τη μέρα που κάθε BMWδάκιας θα διαθέτει το δικό του φόρουμ!
Ονειρεύομαι ένα Horizon Unlimited αλά ελληνικά
Το φαντάζομαι σε ..."καφέ-χασαποταβέρνα unlimited" ένα πράγμα...
Γέλιο
Aς σβήσει κάποιος την ρεπετισιόν.
hello Billy!
γιατί ρε?, δεν θα ήταν πιο σωστό να συμμαζευτούν όλοι σε ένα?
όλοι αυτοί οι περιορισμοί και ψηλές μάνδρες ΔΕΝ βοηθούν να μάθεις εύκολα αυτά που ζητάς, πληροφορίες είναι σκόρπιες σε πέντε κατευθύνσεις
βέβαια, δεν λέω, ακόμα και το μοτο.γρρρρ θα μπορούσε να είναι ένα οικουμενικό φόρουμ, για όλες τις μηχανές...
φιλε DOC.... ένα εχω να πώ....
PS: μου χρωστας ενα μεσημεριανο και ενα σουπερμαρκετ...
με το να διαβαζω το οδοιπορικο σας.. εκαψα τις μπριτζολες που μαγειρευα....:yz και δεν προλαβαινω τωρα να παω στο σουπερμαρκετ...:sm7:
Εγώ έχασα όλο το σουκου γιατί πήρα φόρα και απο χθές διαβαζα και το άλλο "ταξιδάκι" τους..αλλά ΚΕΡΔΙΣΑ σε άλλα πράγματα που μας μετέφερε με απίστευτο τρόπο!Αν πω ότι δεν ζήλεψα μάλλον ψέματα θα πω!
Κρίμα για το ατύχημα και που δεν μπορέσατε να το τελειώσετε όλοι μάζι όπως ξεκινήσατε..αλλά ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!
Όσο λίγες είναι οι φωτογραφίες για να μας μετεφέρουν το τοπίο και την αύρα, άλλο τόσο λίγο φαντάζει το ΜΠΡΑΒΟ για την περιπλάνηση σας..
Και εις άλλα με υγεία..:sm5::sm5:
Τρελοί μου ...παιχταράδες μου!!! Άρρωστοι.....φυσικά είχα διαβάσει κ το tour στο IRAN που το θεωρώ λιγάκι καλύτερο....αλλά και αυτό σκίζει!!!
Χαίρομαι να βλέπω τέτοιους μοτοσυκλετιστές αποτελούν έμπνευση για πολλού πιτσιρικάδες σαν κ μένα!!!
Respect
1000:sm5:και σε σας και στους συριους και καλους δρομους στα επομενα σας ταξιδια σας
Το κατευχαριστηθικα !!!
(εκτός το ατύχημα )
:sm5::sm5:
ποτε θα χάσεις άλλες 6 ώρες από την ζωή σου ?:D
kotskofi
31-05-2010, 13:11
+1150 μπράβο για το ταξίδι σας, μοναδική εμπειρία...Γελάω διαβάζοντας τις απαιτήσεις προηγούμενων αναγνωστών, οι οποίοι κάτι "έχασαν" διαβάζοντας το ταξιδιωτικό. Εγώ λοιπόν με την σειρά μου έχασα σχεδόν την μισή μου μέρα στο γραφείο, ταξιδεύοντας μαζί σας. Να σκεφτείτε ότι μπήκα στο φόρουμ για να ρίξω μια ματιά στις αγγελίες, που να 'ξέρα..:D
siraxanz
31-05-2010, 21:07
Πολύ ωραίο ταξίδι:), αν και είχατε πολές ατυχίες:(, κρίμα.
Πάντα τέτοια γιά το ταξίδι:), ποτέ ξανά για τις ατυχίες:(.
siraxanz
31-05-2010, 21:11
Ο Αρφαν, πολύ συμπαθής πολιτικός μηχανικός, και αυτός με φοβερή προσφορά
Εδώ πρέπει να πω, ότι όλοι κοιτούσαν το GPS μου με τους χάρτες της Δαμασκού. Μερικοί είχαν στα αυτοκίνητά τους κάποια συσκευή, αλλά έμεναν με το φτωχό χάρτη που παρέχει το Garmin. Όταν είδαν τους λεπτομερείς χάρτες μας της πόλης, ζήλεψαν. Με πολλή χαρά μία μέρα καθίσαμε με τον Αρφαν σε καφετέρια και του έδειξα τον τρόπο πώς να εγκαταστήσει τους χάρτες στο Nuvi του. Δεν είχε ιδέα από mapsource, OSM free και έτσι κάναμε ένα μάθημα. Είναι δεινός κομπιουτεράς, αλλά δεν μπορούσε ποτέ να το ψάξει καλά, διότι η Συρία για πολιτικούς λόγους απαγορεύει πρόσβαση σε ορισμένα site [όπως Κίνα π.χ.] και site της Garmin [για ανεξήγητους λόγους] ανήκει σε αυτά. Άλλο παράδειγμα είναι ακόμα και το youtube. Για να μπούνε πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάποιο proxy. Τι χαρά είχε [και εγώ ακόμα μεγαλύτερη], όταν περηφανευόταν πια στους άλλους και τους έδειχνε εγκατεστημένους χάρτες. Μακάρι να μπορούσαμε να κάναμε και περισσότερα. Αλλά υποσχέθηκαν του χρόνου να έρθουν στην Ελλάδα, οπότε θα μας δοθεί ευκαιρία για φιλοξενία.
Επειδή και εγώ δεν έχω ιδέα, φαντάζομε κ
πολλοί άλλοι συν φοραμίτες, μήπως θα μπορούσες να κάνεις ένα θέμα?
Αν δεν μπορείς με πμ η όπως εσύ νομίζεις
Επειδή και εγώ δεν έχω ιδέα, φαντάζομε κ
πολλοί άλλοι συν φοραμίτες, μήπως θα μπορούσες να κάνεις ένα θέμα?
Αν δεν μπορείς με πμ η όπως εσύ νομίζεις
tomorrow.....
η Ομάδα ανασυντάσσεται, δυστυχώς προς το..... χειρότερο.....
μόλις έμαθα, ότι ο Θανάσης [ThanDim]δεν θα μπορέσει να συμμετάσχει στο επόμενο TRIP λόγω της μαμημένης κρίσης με ότι με αυτό συνεπάγεται...
να, παρενέργειες του μνημονίου.....
:yz:yz:yz
Δυστυχως Κωστα τα ταξιδια εχουν αρχισει να περιοριζονται δραματικα. Η κριση εχει επηρεασει πολλους. Ποιος εχει ορεξη για ταξιδια οταν ξερει οτι μπορει "αυριο" να μην εχει δουλεια; Και οταν εχεις καποια λεφτα στην ακρη θα σκεφτεις να κανεις ταξιδια ή να τα εχεις για μια ωρα αναγκης;
Αυτά τα ταξίδια μένουν αναμνήσεις για μια ζωή .....
εύχομαι να μείνουν αναλλοίωτα μέσα στην καρδιά σας και να σας τροφοδοτούν με ενέργεια πολλά χρόνια μετά ...............
Μέχρι τότε όμως όλο και κάτι άλλο καλό θα ξεφυτρώσει ....... ποτέ δεν ξέρεις !!!!!!
Νά στε καλά πάντα τέτοια !!!!!!
paschalis
02-01-2011, 00:14
Δυστυχως Κωστα τα ταξιδια εχουν αρχισει να περιοριζονται δραματικα. Η κριση εχει επηρεασει πολλους. Ποιος εχει ορεξη για ταξιδια οταν ξερει οτι μπορει "αυριο" να μην εχει δουλεια; Και οταν εχεις καποια λεφτα στην ακρη θα σκεφτεις να κανεις ταξιδια ή να τα εχεις για μια ωρα αναγκης;
Τα Ταξιδια γινονται παντα σε ωρα αναγκης.
Αναγκης να επαναπρογραμματιστει ο εγκεφαλος και να ξαναμπει η ζωη σε ενδιαφεροντα ρυθμο.
Ο μεγαλος στοχος των δημιουργων της καταστασης που ζουμε τελευταια και αστοχως ονομαζεται κριση ειναι να αποσυντονιστουν και τελος να νεκρωθουν ολες οι ιδιαιτερες ανθρωπινες λειτουργιες του Ελληνα..
Ευχομαι ειλικρινα να Ταξιδεψετε γρηγορα ξανα ολοι μαζι!!
Όσοι και να πάτε, περιμένουμε με ανυπομονυσία τον νέο προορισμό;););)
Παιδιά, να είστε καλά (και οι τέσσερεις) να πηγαίνετε τέτοια τρομερά ταξίδια. Το ταξιδιωτικό αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον απ' όσα έχω διαβάσει, έπαθα πλάκα!!!
να διαβάσεις τότε το Ιράν, που το θεωρώ καλύτερο....
[αλλά ΔΕΝ πρόκειται να ξαναμπώ στον κόπο να το ανεβάσω ολόκληρο και εδώ]
Που το βρίσκουμε για να το διαβάσουμε?
Που το βρίσκουμε για να το διαβάσουμε?
http://www.gsforum.gr/%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-9/gr2ir-2008-iran-11533/
Magelanos
10-01-2011, 21:19
Μπραβο παιδια να ειστε καλα, απιστευτη περιπετεια. Δεν κριβω πως βλεποντας το βιντεο του ατυχηματος με τον Μακη, επαθα αυτοματη <<χαλαουα>> δεν εμεινε τριχα για τριχα, πραγματικα συγκλονιστικο...Ευτυχως που ολα πηγαν καλα..Τα σιδερα φτιαχνονται η πετιουνται..Ευχομαι το επομενο να ειναι συντομο, ξανα στους δρομους και στις περιπετειες η τετραδα μαζι..ΜΠΡΑΒΟ...:sm8:
Μπραβο παιδια να ειστε καλα, απιστευτη περιπετεια. Δεν κριβω πως βλεποντας το βιντεο του ατυχηματος με τον Μακη, επαθα αυτοματη <<χαλαουα>> δεν εμεινε τριχα για τριχα, πραγματικα συγκλονιστικο...Ευτυχως που ολα πηγαν καλα..Τα σιδερα φτιαχνονται η πετιουνται..Ευχομαι το επομενο να ειναι συντομο, ξανα στους δρομους και στις περιπετειες η τετραδα μαζι..ΜΠΡΑΒΟ...:sm8:
EYΧΑΡΙΣΤΩ εκ μέρους όλου του team, μη παραλείψετε στο τέλος να δείτε και video-romantzo-esmeralda
http://www.gsforum.gr/%CE%A4%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-9/gr2jor-2010-video-11927/
έτσι, ως επιδόρπιο!
εάν θα αντιμετωπίσετε κάποιο πρόβλημα στην θέαση των parts [ίσως σε μερικά], δοκιμάστε άλλες σελίδες που χρησιμοποιούν το youtube, π.χ.
ένα ψαχτήρι στο worldnews---->
Gr2jor Part (http://wn.com/gr2jor_part)
ή ακόμα και στο site της κάμεράς μας Contour >> lukes1960 (http://contour.com/users/lukes1960)
CPretenteriS
06-07-2011, 13:12
Απίστευτο εκδρομικό !!! Έπαθα πλάκα !!! Μπράβο και πάλι μπράβο !!!
Όσο για το βίντεο του ατυχήματος... μου 'ρθε να βάλω τα κλάματα... :hmmm::(:(
staikosn1
07-07-2011, 13:32
Πολυ ομορφο πραγματικα!!
Πως και δεν ηρθε και ο μικρος, που τυχαινει να εχουμε το ιδιο μοτορι??
Μπραβο παιδια φοβεροι
Με το καλο και νεα ταξιδια!:)
:sm5::sm4::sm5::sm4::sm8:
Πολυ ομορφο πραγματικα!!
Πως και δεν ηρθε και ο μικρος, που τυχαινει να εχουμε το ιδιο μοτορι??
anoixi 2010 akoma den eiche oute diploma
adventure
07-07-2011, 21:57
Πολύ όμορφο ταξιδιωτικό .
Και στο επόμενο .
:sm8:
vBulletin® v3.8.4, Copyright ©2000-2024, Jelsoft Enterprises Ltd.