Ηράκλειο Κρήτης - Κοπεγχάγη Δανία, Απρίλιος 1995 - Ημερολόγιο [Αρχείο]

Michael Chatzilias

14-06-2010, 00:55

Το παρακάτω «ημερολόγιο» το βρήκα στα παλιά χαρτιά μου, από τα μέσα τις δεκαετίας του ’90.

Ψάχνωντας για άλλα, βρήκα παλιές σημειώσεις για το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό (Κρήτη – Κοπεγχάγη όπου και έμενα) με μοτοσυκλέτα (τότε Suzuki Intruder 1400 μοντέλο 1994).

Ήμουν μικρός και είχα πει στους γονείς μου ότι σκόπευα να μεταφέρω την μηχανή στην Δανία, με μεταφορική από τον Ασπρόπυργο, ενώ εγώ πραγματικά σκόπευα να κάνω το ταξίδι μόνος μου.

Έπρεπε να ετοιμαστώ καλά και κρυφά, και να κρύψω τα πράγματά μου κάπου ώστε να μην τα έβλεπαν οι γονείς, αλλά να μου ήταν εύκολα προσβάσιμα όταν θα έφτανα πάλι Αθήνα και θα ξεκινούσα.

Τότε λοιπόν, για το 6ήμερο ταξίδι και «τυχερή» πρώτη στην ζωή μου, έγραφα τα κάτωθι:

Κοπεγχάγη, 23 Φεβρουαρίου 1995

Αποφασίστηκε λοιπόν.
Πρέπει να είμαι καλά οργανωμένος και διαβασμένος με τους χάρτες. Πρέπει να είμαι καλά εξοπλισμένος αλλά και να οργανώσω τα ρούχα μου έτσι ώστε να μην φανώ.

Οι δικοί μου στην Κρήτη δεν πρέπει να γνωρίζουν τίποτα, ενώ οι δικοί μου CPH (Δανία) πρέπει να μαθαίνουν νέα μου καθημερινά ώστε να είναι έτοιμοι να βοηθήσουν εάν χρειαστεί.

Θέλω κάρτες (τηλεφωνικές εννοούσα), πιστωτική (τότε όριο 2,000 GBP), ρούχα, πράσινη κάρτα, service μηχανή, πρέπει να τα οργανώσω όλα.

Το σχέδιο λοιπόν, όλα έτοιμα, τα ρούχα της οδήγησης και τα σχετικά σε ξεχωριστό σάκο.

Ξεκίνημα εκτέλεσης. Αναχώρηση για Αθήνα αεροπορικώς την Παρασκευή 10 Μαρτίου 1995. Άφιξη στο ανατολικό, και κλειδώνω τον σάκο με τα ρούχα της μηχανής στα ντουλάπια του ανατολικού.
Αναχώρηση με λεωφορείο για Ασπρόπυργο, συνάντηση με εκπρόσωπο της φορτωτικής εταιρείας και παραλαβή σύμβασης φόρτωσης της μοτοσυκλέτας για την μεταφορά της με νταλίκα από Κρήτη – Κοπεγχάγη.
Επιστροφή με το λεωφορείο στο δυτικό, και αναχώρηση αεροπορικώς για Ηράκλειο Κρήτης.

Άφιξη στην Κρήτη. Αφιξη στο σπίτι. Αρχίζουμε.

Συνεχίζεται....

Michael Chatzilias

14-06-2010, 01:29

Πέμπτη 9 Μαρτίου 1995

Όλα έτοιμα. Τα ρούχα μου για την Κρήτη στον μπλε σάκο, για το Πάσχα κιόλας. Τα δώρα στις σακούλες και τα χαρτιά στο μαύρο.
Τα ρούχα της μηχανής στον μαύρο σάκο: μάλλινες κάλτσες (είπαμε ήμουν 19, δεν ήξερα...), γάντια, εσωθερμικό, πουλόβερ 2, Νορβηγικό καλτσόν για σκι, αδιάβροχο, παλτό (είπαμε ήμουν μικρός..), τζιν 2, κράνος, χταπόδι για τον σάκο. 02:35, ώρα να κοιμηθώ λίγες ώρες. Βλέπω στο θερμόμετρο στο μπαλκόνι, εξωτερική θερμοκρασία -2. Ελπίζω να γυρίσει σε λίγες μέρες, λένε ότι η άνοιξη φέτος στην Δανία θα αρχίσει νωρίς. Έχω δει λίγες μηχανές στους δρόμους, θα μπορέσω να την φέρω κι εγώ.

Ξεκινώ αύριο. Καλή μου αρχή. Ελπίζω το θερμόμετρο να ανέβει.

Παρασκευή 10 Μαρτίου 1995

Γράφω από το Ηράκλειο, πριν με πάρει ο ύπνος , όλα μέχρι εδώ καλά.

Είχα πρωινό ξύπνημα σήμερα στο σπίτι στην Κοπεγχάγη, στις 6. Πήρα τους σάκους μου στον ώμο, έριξα μια τελευταία ματιά στην εσωτερική αυλή του διαμερίσματός μου που θα παρκάρω την μηχανή όταν φτάσω – είδα το άσπρο του πάγου να καλύπτει όλη την αυλή και την θερμοκρασία το πρωί στους -6. Τρομοκρατήθηκα. Τους σάκους στον ώμο λοιπόν και περπάτημα μέχρι την στάση του λεωφορείου. 06.35 το λεωφορείο, στην ώρα του, από Amager (το μικρό νησί στο οποίο βρίσκεται ένα μέρος της Κοπεγχάγης) για το αεροδρόμιο. Έφτασα Kastrup λοιπόν, τσέκαρα και τους δυο σάκους μου, και ξεκίνησα την πτήση προς Αθήνα με συναισθήματα χαράς, συναρπασμού ως προς το μεγαλεπίβολο και κρυφό μου σχέδιο, αλλά και τρόμου για το τί θα συναντούσα. Θα τα καταφέρει η μηχανή, θα με ανακαλύψουν, θα πάνε όλα καλά, άραγε...;
Απογείωση, άφιξη ανατολικό στις 13.10.

Αργεί ο διάδρομος με τις αποσκευές, αργεί. Ελπίζω να μην τις ξέχασαν Δανία, ειδικά την μαύρη, εάν έγινε αυτό έχω πρόβλημα....έπρεπε να την είχα πάρει στο χέρι.
Φτάνει πρώτη η μπλε και μετά από τις αποσκευές της χοντρής Δανέζας δίπλα μου, και η δική μου η μαύρη, παραφουσκωμένη με διάφορα. Το κράνος στο χέρι.

Περνάω από τα διαβατήρια. «Που την έβαλες την μηχανή...;» με ρωτάει ο υπάλληλος. «Θα την φέρω, του απαντώ...»
«Που θα την φέρεις...;»
«Θα την φέρω στην Αθήνα από την Κρήτη, και μετά θα την πάω στην Δανία....» του απαντάω...
«Δεν πάμε καλά...»

Φτάνω στις κλειδαριές, κλειδώνω μαύρο σάκο, κράνος, παπούτσια. Το κλειδί στο πορτοφόλι. Θα μείνουν εδώ 20 μέρες, μέχρι την 2η Απριλίου.
Έφυγα για Ταξί και λεωφορείο με τον μπλε σάκο, για την Κρήτη. Λαγοκοιμάμαι στο λεωφορείο για τον Ασπρόπυργο, όπου βρίσκεται η μεταφορική «Μαυρίκης». 4μιση στον Ασπρόπυργο, ζέστη και κίνηση στον δρόμο. Εάν είναι έτσι ο καιρός θα πάμε καλά στον δρόμο. Άφιξη στον Μαυρίκη και υπογραφή της σύμβασης μεταφοράς.

«Θα την πας στο λιμάνι με τα εμπορικά, δίπλα στο φεστός και κνωσσός, θα μας βρεις σε container με το όνομα και τον κισέ. Σου σφραγίζουν τα χαρτιά, υπογράφουν, κρατάς την απόδειξη, και παραλαμβάνεις στο Aarhus περίπου 20-25 μέρες μετά. Θα σου τηλεφωνήσουν όταν φτάσεις, αλλά υπολογίζεις εκεί περίπου». Εάν όντως την πήγαινα με μεταφορική, το κόστος θα ήταν 45 χιλιάρικα (τότε δραχμές...) και την παραλάμβανα από την πόλη Aarhus στην βόρεια Δανία, αντί για Κοπεγχάγη. Παραλαβή σύμβασης που θα την έδειχνα στους γονείς μου, ως επιβεβαίωση ότι την έστελνα με μεταφορική, και πίσω λεωφορείο και ταξί για το δυτικό αεροδρόμιο. Πτήση 18.40 για Ηράκλειο. Όλα μέχρι εδώ καλά. Κοιμάμαι σε όλη την πτήση.

Άφιξη Ηράκλειο στις 19.20. Ο πατέρας μου με περιμένει. Πλέον με την μπλε βαλίτσα και τα δώρα για το Πάσχα.
Πάμε σπίτι, με περιμένουν οι αδερφές μου και η μάνα μου. Επιτέλους έφτασα, πτώμα αλλά όλα πήγαν καλά.

Πέφτω για ύπνο τώρα. Αρχίζουμε την προετοιμασία της μηχανής, τα service της, την πράσινη κάρτα και η προετοιμασία στον χάρτη.

Συνεχίζεται....

Michael Chatzilias

14-06-2010, 12:43

Η μοτοσυκλέτα:

Suzuki Intruder 1400cc, 60hp, πινακίδα ΚΤΤ245, χρώμα κόκκινο - βυσινί, αγορά 1994. Ήμουν τρελός και παλαβός με τα Intruder τότε και δεν έβλεπα τον χρόνο να την καβαλήσω στους δρόμους της Ευρώπης.

Πολύ αργότερα όταν πλέον είχα επιστρέψει Ελλάδα για τα καλά, την πούλησα 3,500 Euro σε έναν ΕλληνοΓερμανό που δούλευε στο αεροδρόμιο, την έκανε super chopper - dragster και προσπάθησε να την πουλήσει 10,000 Euro, μάταια. Δεν έπρεπε ποτέ να την είχα πουλήσει αυτή την μηχανή. Συλλεκτικό κομμάτι με πολλές αναμνήσεις, όπως αποδείχτηκε.

Οι μέρες στην Κρήτη κύλησαν γρήγορα.
Service την μηχανή, τα φρένα, καινούρια λάστιχα, λάδια και φίλτρα, βαλβίδες, υγρά και λίγες πια μέρες πριν την αναχώρηση λαμβάνω και την πράσινη κάρτα μου, να αναγράφει όλες τις Ευρωπαικές τότε μόνο χώρες. Διαβατήριο έτοιμο, και από εξοπλισμό:

Κράνος (για σκούτερ..), 2 τζιν, 1 φόρμα από αυτές που κάνουμε τζόγκινγκ στην Ελλάδα τον χειμώνα, 1 εσωθερμικό (που αργότερα αποδείχτηκε ότι με έσωσε από τα χειρότερα), μπλουζάκια, πουλόβερ 2, αδιάβροχο 1, παλτό 1, μποτάκια από αυτά που πάμε στον Υμηττό τις Κυριακές και 1 ζευγάρι γάντια από αυτά που φοράμε για να μην μας κόψει το σκοινί όταν πετάμε αετό...δεν είχα ιδέα τι σημαίνει μοτοσυκλετισμός, ότι η ατμόσφαιρα στην Ευρώπη τον χειμώνα είναι γεμάτη με παγοκρυστάλλους, ότι για την Γερμανία και Δανία ο Απρίλιος είναι ακόμα καταχείμωνο και ότι ήμουν εντελώς και παντελώς ανέτοιμος για το ταξίδι.

Παρόλ αυτά, προχώρησα.

Τις τελευταίες μέρες του Μαρτίου, οι γονείς ρωτούσαν πως θα ανεβάσω την μηχανή στην Δανία, σίγουρα από ανησυχία με τέτοιο γιο....τους εξήγησα με μεταφορική και τους παρουσίασα τα χαρτιά που είχα προσκομίσει.

Όλα έτοιμα για την 1η Απριλίου 1995 και την εκκίνηση.

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

14-06-2010, 15:28

Σάββατο 1η Απριλίου 1995

Ξημερώνει η μέρα της αναχώρησης.
Οργάνωση του σάκου όσο καλύτερα μπορούσα. Τώρα άφηνα πίσω αρκετά ρούχα που δεν χρειαζόμουνα, ώστε ο σάκος και είναι σχεδόν άδειος και να τον βάλω μέσα στον άλλο μαύρο που είχα στο Ανατολικό στην Αθήνα. Πλύσιμο την μηχανή και μεσημεριανό με τους γονείς για τα αντίο πριν το ταξίδι.

Φόρτωσα τον σάκο στην πίσω θέση και τον έδεσα με ένα προσωρινό χταπόδι. Ο σάκος θα ήταν εκεί μέχρι να "έφτανα στον Ασπρόπυργο..." απ όπου και θα έφευγε η μηχανή για Δανία, ήξεραν οι γονείς.

Μηχανή έτοιμη και γυαλισμένη, στην μέση φοράω ένα μαύρο τσαντάκι με την πιστωτική, διαβατήριο και διάφορα άλλα έγγραφα. 19.00 αναχώρηση για το λιμάνι, και επιβίβαση στο Κνωσσός για Πειραιά.

Η μάνα μου είχε δώσει ένα ταπεράκι και έφαγα κεφτέδες μέσα στην καμπίνα. Συναισθήματα ανάμικτα, συναρπασμού, φόβου, λαχτάρας....μόνος με την μηχανή στον Πειραιά σε λίγο....ξεκούραση και ύπνος στην καμπίνα.

Άφιξη 6 το πρωί 2 Απριλίου και αποβίβαση. Ζέσταμα την μηχανή, με όλα αυτά τα ανάμικτα συναισθήματα και αναχώρηση για Ανατολικό αεροδρόμιο.

Κυριακή 2 Απριλίου 1995

Ακολουθώ την κίνηση αργά, σταθερά στον προορισμό μου, το Ανατολικό. Ακόμη δροσιά και ευχάριστη οδήγηση, φτάνω Ανατολικό στις 7 παρά το πρωί και παραλαμβάνω τον μαύρο μου σάκο από τα ντουλάπια. Κάνω ανακατανομή, βάζω τον άδειο πλέον μπλε, στον γεμάτο τώρα μαύρο και τον δένο καλά στην πίσω σέλα με το χταπόδι. Τζιν, και παλτό, και έτοιμος για αναχώρηση προς Πάτρα....

Τρελά συναισθήματα χαράς, άγχους, τύψεις, και λαχτάρας. Πρέπει να οδηγάω σωστά, ήρεμα και υπεύθυνα, είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους δρόμους...τα πρώτα μου 210 χιλιόμετρα.

Το πρωινό φως με γεμίζει με χαρά. Η μηχανή "αναπνέει καλά..", πρώτη στάση στο Κιάτο. Καφές και έλεγχος αποσκευών. Αναχώρηση και πάλι προς την πορεία μου για το μεσημεριανό πλοίο από Πάτρα.

Στην πορεία μετά το Κιάτο, με προσπερνά μια καλογυαλισμένη και όμορφη Harley, πηγαίνοντας σταθερά γρήγορα. Ο τύπος χωρίς κράνος, με τζάκετ και γυαλιά, σταθερά μπροστά μου. Κόβω εγώ, κόβει λίγο κι αυτός, αυξάνω λίγο, αυξάνει λίγο...μάλλον παρέα ήθελε, και διατηρούμε απόσταση 100-150 μέτρα ο ένας απ΄τον άλλο μέχρι την Πάτρα...

Άφιξη στο λιμάνι τις Πάτρας στις 12 μεσημέρι. Ο Harley ήταν ήδη εκεί, μπροστά από το SuperFast, καθισμένος πάνω στην μηχανή και λιαζόταν. Τυρόπιτα, καφές και αναμονή με λαχτάρα για την επιβίβαση...έλεγχος στα χαρτιά και πάλι, στην μαύρη αποσκευή που είχε "κλειδώσει" σωστά στο πίσω κάθισμα. Επιβίβαση στο SuperFast στις 13.30. Και πάλι έλεγχος και δέσιμο της μηχανής. Βρίσκω τα "lodges" - που είναι δωμάτια με κρεβάτια τα οποία χωρίζονται μόνο με κουρτίνα από το κρεβάτι του διπλανού. Ήταν το πιο φτηνό και σίγουρα χρειαζόμουν ύπνο και ξεκούραση, προκειμένου για τα χιλιόμετρα που θα ακολουθούσαν. Αράζω, άγχος, λαχτάρα και βγάινω κατάστρωμα να δω την αναχώρησή μας από την Πάτρα...!

Μεσοπέλαγα λοιπόν. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, 2 Απριλίου, μόνος στο δωματιάκι και χωρίς άλλους συνταξιδιώτες να μου ταράσουν την ηρεμία μου, τραβάω τις κουρτίνες και παίρνω και δεύτερο και τρίτο κρεβάτι. Αράζω τα πράγματά μου και ανοίγω το βιβλίο με τον χάρτη, Europeiske TravelBook από τα ταξιδιωτικά της Δανίας, με όλους τους δρόμους. Είχα πλέον μάθει την διαδρομή απ' έξω και απλώς τσέκαρα εναλλακτικές, και λογάριαζα που βάζω βενζίνη. Η Intruder δεν έχει ηλεκτρονικό βενζινοδείκτη, οπότε μηδενίζω χιλιόμετρα και λογαριάζω ότι μπορώ να ταξιδεύω με ικανότητα min range 250km.

Το πλοίο άδειο, μονάχα νταλικέριδες και λίγοι Ευρωπαίοι με ΙΧ που ανέβαιναν πίσω σπίτια τους. Κι εγώ, μόνος μου βέβαια, χειμώνα πλέον τώρα (που δεν είμαστε πλέον Ελλάδα...), με τους χάρτες μου και τα μαλλινα γάντια μου...
Βυθισμένος σε σκέψεις, αποκοιμιέμαι στο λαγούμι μου, μόνος μου αλλά άνετος, και λιγάκι φοβισμένος. Τέλος με το ταπεράκι, τέλος οι κεφτέδες, αλλά περισσεύει η λαχτάρα! Ύπνος τώρα μεσοπέλαγα.

Συνεχίζεται....

Michael Chatzilias

15-06-2010, 00:02

Δευτέρα 3 Απριλίου 1995

Ξημέρωσε μεσοπέλαγα. Η Ανκόνα βρίσκεται στην μύτη μιας χερσονήσου, και φάνηκε κατά τις 9μιση το πρωί. Ελληνικός καφές στο σαλόνι με ελάχιστους οδηγούς να συζητούν, τυρόπιτα, κρουασάν, μπισκοτάκια, και άλλο ένα κρουασάν...(άγχος...). Οργάνωση του σάκου και ετοιμασία στην μηχανή για τα χιλιόμετρα που θα ακολουθήσουν, κάτω στα γκαράζ του πλοίου. Αράζουμε στις 10μιση το πρωί και περιμένουμε - κι άλλο άγχος, κι άλλη λαχτάρα...μπάινουν στο πλοίο Ιταλοί αξιωματικοί και ελέγχουν διαβατήρια, πράσινη κάρτα, άδεια. Καβαλάω την μηχανή μέσα στο άγχος και βγαίνω από το πλοίο. Σταματάω δεξιά, δεν σβήνω, σιγουρεύομαι ότι όλα καλά, και ξενικώ το ταξίδι μου. Προορισμός η Bologna, Verona, Trento, Bolzano και Brennero. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα θα κάνω σήμερα, όσα αντέξω.

Έπρεπε πρώτα να φύγω από την πόλη, στενά δρομάκια και κίνηση της ημέρας. Βλέπω τον Harlea να βγαίνει κι εκείνος από το πλοίο, άνετος και να διαφεύγει προς τα δεξιά. Έχει ιταλικές πινακίδες, μάλλον πάει προς την έξοδο, και τον ακολουθώ. Σωστά, σε λίγο βλέπω τα μικρά ιταλικά σήματα - πινακίδες για Βολογνα, Brescia / Verona, Milano που είναι η σωστή κατέυθυνση.

Ταχύτητα 90-100 km, δεξιά, αγναντεύω την έξοδο της Ανκόνας ακόμη μέσα στο άγχος....Autostrada - απίστευτα διαφορετική η άσφαλτος. Η μοτοσυκλέτα κολλάει στον δρόμο και αισθάνομαι ασφαλής...η ταχύτητα ανεβαίνει στα 110 και τώρα κινούμαι σταθερά. Στις 2 το μεσημέρι περίπου και τρεις ώρες από την Αncona, περνάω έξω και μακριά από την Bologna όπου και γεμίζω για πρώτη φορά στην Ιταλία. Γεμίζω μόνος μου και πληρώνω μέσα. Περνάω έξω από την Verona και επιλέγω δρόμο προς Trento όπου βρισκόμουν κατά τις 4μιση το απόγευμα. Πλέον το άγχος είχε φύγει, αλλά έπρεπε να τηλεφωνήσω σπίτι στην Κρήτη, να ενημερώσω ότι είμαι σπίτι Δανία και όλα πήγαν καλά. Βγαίνω από το Autostrada και μπαίνω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, λίγο πριν το Trento, ψάχνωντας για τηλέφωνο. Βρίσκω μαγαζάκι απ όπου και αγοράζω τηλεφωνική κάρτα. Καλώ τους γονείς μου και ενημερώνω ότι όλα είναι καλά. Πλέον, χωρίς άγχος αλλά με αστείρευτη λαχτάρα να συνεχίσω και χαρά για το κατόρθωμά μου, καβαλάω και ξεκινάω πάλι. Εκεί στο Trento αγναντεύω ψηλές κορυφές και αρχίζω να μιλάω μέσα στο κράνος μου - οι Άλπεις. Μια τεράστια κορυφη, ακόμη χιονισμένη, με μικρά χωριά γύρω της, δέσποζε στον ορίντά μου. Πέρα μακριά αγναντεύω ένα τεράστιο θερμόμετρο, έλεγε +12, καλά πάμε σκέπτομαι, έχει όμως δροσίσει από την Ancona. Περνάω από το Bolzano και ακολουθώ προς Brennero - δεν ξέρω καν αυτές τις τοποθεσίες, μόνο σαν ονόματα στον χάρτη. Κατά τις 7 το απόγευμα, είχα πλέον μπει μέσα στα βουνά. Ο δρόμος απίστευτα μεγάλος και καλός, η άσφαλτος ενέπνεε ασφάλεια, η μηχανή ρολάριζε όμορφα και η ταχύτητά μου 110-120km. Ήμουν ευτυχισμένος, εκεί ανάμεσα στα βουνά. Στο Brennero έφτασα στις 7μιση και δρόσισε πλέον πολύ (+8), άρχιζα να αναρωτιέμαι για την νύχτα, βλέποντας τα πρώτα σύννεφα, τα βουνά και το άγνωστο της συνέχειας.

Τα πρώτα μου σύνορα στο Brennero. Οι Ιταλοί ελέγχουν μηχανή, πράσινη και διαβατήριο, με ρωτούν πού πηγαίνω ("Danmark", απάντάω...), και επιτρέπουν έξοδο από Ιταλία. Οι Αυστριακοί στο βάθος με σταματούν, μου ζητούν να ξεκαβαλήσω, και αρχίζουν να ελέγχουν την μηχανή χωρίς να μιλούν. Ελέγχουν χαρτιά και προβληματισμένοι μου επιτρέπουν είσοδο στην Αυστρία, στις 8.10 το βράδυ πλέον, με παλτό, τζιν και μάλλινα γάντια, και με μαύρα σύννεφα από πάνω μου.

Αυστρία, 20.10 βράδυ, Δευτέρα 3 Απριλίου 1995.
Με περίμενε μεγάλη νύχτα, ένα από τα τραγικότερα λάθη της ζωής μου!

Συνεχίζεται....

jmar

16-06-2010, 12:52

Με περίμενε μεγάλη νύχτα, ένα από τα τραγικότερα λάθη της ζωής μου!

Συνεχίζεται....

Πωπωωω στο καλυτερο μας εκοψες...:eek:

Michael Chatzilias

17-06-2010, 00:54

Είσοδος Αυστρία, 20.10 βράδυ, Δευτέρα 3 Απριλίου 1995

Τεράστια κρύα σταγόνα μπαίνει από τον γιακά, φτάνει στο στέρνο παγωμένη και φέρνει το πρώτο μήνυμα. Η πρώτη ταμπέλα φάνηκε ξαφνικά και γρήγορα καθώς ήταν χωμένη σε ομίχλη.

Ταχύτητα μηχανής 100 σταθερά.
Θερμοκρασία τώρα +4.
Innsbruck 45.
Ήθικό ξαφνιασμένο...

Το πρώτο τούνελ στην Αυστρία με εντυπωσίασε με την αρχιτεκτονική του, όπου αριστερά ήταν ανοιχτό με κολόνες και έβλεπες την αντικρυνή κορυφη που σχηματιζόνταν στα σύννεφα...(!)

Το δεύτερο τούνελ έφερε παγωνιά και υγρασία, που διαπέρασε το παλτό (!) μου, γρήγορα τα γάντια μου, τα παπούτσια μου και κατέληξε σε αγωνία...Βαστούσα, αλλά είχε απρόσμενα γρήγορα μεγάλη υγρασία.

Στο τρίτο τούνελ είχε ησυχία.
Και αμέσως βγαίνοντας στην έξοδό του είχε αρχίσει μια σφοδρή μπόρα, με τεράστιες σταγόνες, οι οποιές μία μία γρήγορα και δυνατά εισχωρούσαν μέσα από τα ρούχα, στο στέρνο, μέσα από τα μάλλινά μου γάντια (!) και μέσα από τα αστεία μου παπούτσια για την εποχή και το σπορ.

Με την ταχύτητα αυτή, δεν έβλεπα μπροστά. Δεν είχα καθόλου έλεγχο.

Ταχύτητα μοτοσυκλέτας 60χλμ.
Innsbruck 38.

Κρύωνα αλλά συνέχισα. Τώρα όλα τα ρούχα που φορούσα ήταν βρεμένα και παγωμένα. Τα άκρα μου άρχισαν να πονούν από την υγρασία και την βροχή.

Innsbruck 30. Αδύνατον, βλέπω μακριά και προβάλλει βενζινάδικο με διάφορα fastfood - άδικα. Σταματάω δεξιά, υπόστεγο, ξεκαβαλάω και ελέγχω πως είμαι. Παίρνω τον σάκο μου μαζί και μπαίνω μέσα. Άδειο, μια γυναίκα καθαρίζει και ενοχλείται με την παρουσία μου, δημιούργησα μια τεράστια λίμνη μόνο μπαίνοντας στην είσοδο. Κατεβαίνω στις τουαλέτες και αλλάζω παντελόνι, το 2ο τζιν, κάλτσες και τώρα είμαι στεγνός, αλλά κρυώνω. Ανεβαίνω, αγοράζω καφέ και περιμένω 20 λεπτά.

Στις 10 ακριβώς αναχωρώ, πιστεύοντας ότι τώρα πια είμαι πια στεγνός. Έχω τώρα βάλει και το δερμάτινο (από αυτά που φορούσαμε στο σχολείο για να παίζουμε τις κοπέλες...) οπότε θα είμαι καλά. Τα ίδια γάντια και τα ίδια πλημμυρισμένα παπούτσια...Ηθικό ακμαίο.

Βγαίνω στην βροχή και αρχίζω πάλι.

Ταχύτητα 60 χλμ.
Innsbruck 25.
Innsbruck 18.
Innsbruck 10.

Ψάχνω για φώτα να χαρώ λίγο, κρυώνω και η βροχή είναι χοντρή και παγωμένη, τα άκρα μου δεν είναι πια δυνατά και όλα έξω είναι μαύρα...

Innsbruck Sud
Innsbruck Zentrum
Innsbruck Nord
Flughavn 7

Μπαίνω σε τούνελ, βγαίνω σε άλλο πλανήτη. Όλα άσπρα, μπροστά και δεξιά μια πόλη βυθισμένη σε άσπρο πέπλο, με μικρά σπιτάκια που ανέβαιναν σύντομα ψηλότερα από το ίσιωμα με τα άλλα, που αργότερα ξεκαθάρισα ως πλαγιά, λόφο, βουνό, τέρας...! Γύρω μου είχε τεράστιες κορυφές, καθόλου κίνηση (10.55 το βράδυ) και μια μαύρη παγωμένη ατμόσφαιρα...αργότερα φίλος θα μου έλεγε ότι το innsbruck είναι από τις πιο όμορφες πόλεις εκεί στα βουνά, την οποία και κατάφερα να επισκεφτώ και να μείνω στην επιστροφή μου στο κατέβα για Ελλάδα, εκείνο το βράδυ όμως ήμουν παγωμένος, τώρα αγανακτισμένος, βρεμένος και φοβισμένος.

Δεν σταμάτησα (δεν θυμάμαι γιατί), κόντρα στα όρια...

Munchen 165
Kufstein 80
Ταχύτητα 60 χλμ

Έτρεμα από την βροχή. Υπέθεσα Kustein είναι τα νέα μου σύνορα και ο νέος στόχος της στιγμής. Πίεζα συχνά το τσαντάκι μου στην μέση να σιγουρευτώ ότι πορτοφόλι, κάρτες και διαβατήριο ήταν εκεί. Νέα ταχύτητα 50 χλμ τώρα.

Τρίτη Ξημερώματα, 4 Απριλίου 1995, 01.15
Kufstein παγωμένος, ξυλιασμένος και αγνοώντας τον κίνδυνο, στις 1.15 το πρωί.

Corsair

17-06-2010, 01:14

Μη μας το κόβεις πάνω στο καλό!!!!!!!!!

ΝεύραΝεύρα:sm7::sm7:

Michael Chatzilias

17-06-2010, 01:32

Τρίτη Ξημερώματα, 4 Απριλίου 1995, 01.15'

Ο Γερμανός υπάλληλος μου ζητά να ξεκαβαλήσω. Με βολεύει σκέφτομαι, να βγάλω και ό,τι έχω πάνω μου. Με κοιτάζει, βάζει φακό (μόνοι μας στο τερέν), βγαίνει από τον θάλαμό του και καλεί βοήθεια. 2 άτομα έρχονται από τα γραφεία δίπλα, μου ζητούν να μεταφέρω με τα χέρια μου την μηχανή στο γκαράζ των γραφείων, και να βγάλω έγγραφα. Ελέγχουν serial number με την άδεια και πράσινη κάρτα, διαβατήριο και κάνουν τηλέφωνο. Βγάζουν τον σάκο μου, και τον αδειάζουν προσεκτικά, αφού μου ζήτησαν την άδεια. Βγάζω το αστείο δερμάτινο, πλέον φουσκωτό βαρκάκι, παλτό, πουλόβερ και εσωθερμικό. Κατεβάζω παντελόνι. Τα ξαναβάζω, αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο φρικτά παγωμένα είναι, και τρέμω. Μηδέν προστασία από τον καιρό....

2 φακοί πάνω απ την μηχανή την ψάχνουν. Προφανώς δύσκολο απλώς να πιστέψεις ότι ο νεαρός καραγκιοζάκος κάνει touring στην Γερμανία ξημερώματα και με παλτό, μάλλινα γάντια και παπούτσια για περπάτημα...εδώ ήταν δύσκολο για μένα να το πιστέψω, πόσο μάλλον για κείνους.

"Ok crazy man...Munchen straight...."
Αρχίζω κι εγώ τώρα να ψάχνω στον θάλαμό του, με κοιτάζει περίεργα, βρίσκω μικρό θερμόμετρο κολλημμένο στο τζαμάκι, +1 έλεγε αυτό, το Πάτερ ημών άρχισα να λέω εγώ...

Munchen 90
Ταχύτητα 50 χλμ

Τα άκρα μου πονάνε περισσότερο από ποτέ.
Δεν ξέρω εάν υπάρχει ο σάκος μου πίσω, αλλά ακουμπάω ακόμα σε κάτι στέρεο..
Κρατάω την πλέον δεξιά πλευρά στο δρόμο, με προσπερνούν φορτηγά πετώντας απόνερα στο κράνος για σκούτερ που φοράω...

Munchen 40 χλμ
Πλέον συνήθισα τις απόστάσεις, οτιδήποτε λιγότερο από 200 είναι Οκ, λιγότερο από 100 είναι αμελητέο, και λιγότερο από 40 έφτασα κιόλας και κοιτάζω τον επόμενο στόχο.

Τα άκρα πονάνε, το στέρνο είναι παγωμένο, φορτηγά πετάνε απόνερα, τα βλέπω όμως σαν προβατάκια και περνάνει η ώρα....

Munchen Sud, και αρχίζουμε πάλι.
Munchen Zentrum...
Nurnberg 165χλμ

Αρχίζω και βάζω βενζίνη κάθε 60 / 70 χλμ γιατί υποφέρω από το κρύο...

Nurnberg 150χλμ, 04.30 το ξημέρωμα. Δεν αντέχω, σταματάω, η βροχή όμως δεν σταματάει, όλο και πιο παγωμένη, φυσικά. Βενζινάδικο, αλλά είμαι γεμάτος ακόμη, κατεβαίνω στις τουαλέτες και βγάζω γάντια και παπούτσια, τα βάζω στο ζεστό καλοριφέρ, παλτό, πουλόβερ, κτλ. Τα άκρα μου πονάνε όσο τίποτα και με το ζόρι κρατάω την ισορροπία μου. Δεν μπορώ να πιάσω τα κλειδιά, ή να λύσω τα κορδόνια, νευριάζω και πετάω τα γάντια μου έξω από το παράθυρο...περνάνε 10 λεπτά...

Ανεβαίνω ντυμένος με παγωμένα ρούχα και τρέμω. Δεν υπάρχουν δωμάτια εδώ, λειτουργεί μόνο το πρατήριο και οι τουαλέτες. Αμάξι σταματάει για βενζίνη, τον πλησιάζω, με βλέπει και κάνει πίσω, του ζητάω βοήθεια, καταλαβαίνει Αγγλικά, μου λέει θα ψάξει να δει εάν έχει γάντια ή κάτι ζεστό, δεν έχει τίποτα και "....really sorry, I am on my way to Frankfurt and must be there in the morning...really sorry, be careful and good luck...". Έγινε καπνός...

Η μόνη μου ελπίδα ότι σε λίγο ξημέρωνε και η θερμοκρασία θα ανέβαινε...
Καβαλάω τώρα χωρίς γάντια, και συνεχίζω...

Nurnberg 120 χλμ.
Ταχύτητα 50-60χλμ
Απόνερα από φορτηγά, αλλά προσπαθώ να αυξήσω κάπως την ταχύτητα για να πλησιάσω πίσω τους, η βρώμα που πετούν και τα καυσαέρια είναι ζεστά ακόμα...

Τώρα κουκουβίζω μπροστά στο τιμόνι, το αριστερό μέσα στο στέρνω και το τρίβω, το δεξί στο τιμόνι, 60 χλμ την ώρα, φωνάζω στο κράνος διάφορα για να διατηρήσω "ζεστή" την "ατμόσφαιρα..." Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν σταμάτησα σε δωμάτια εκείνο το βράδυ...ίσως δεν ήξερα ότι υπήρχαν δωμάτια στον δρόμο, ίσως το αμελούσα, ίσως "δοκίμαζα..." πόσο ακόμα, ίσως επειδή πραγματικά πίστευα ότι θα φτάσω, και θα φτάσω καλά, και θα φτάσω και γρήγορα...

Nurnberg 50, 06.50 ξημερώματα. Ακόμα δεν έχει φανεί φως στον ορίζοντα...
Παίρνω παράδρομο στο πουθενά, δεν ξέρω εάν είχε χαντάκι και πέρασα από πάνω, πάντος η μηχανή συνέχισε ευθεία, μπαίνω σε χωράφι, ρίχνω την μηχανή και χοροπηδάω να ζεσταθώ, έχοντας τώρα και τα δύο χέρια στο στέρνο, αρχίσω και σκάβω στην κοπριά για να ζεστάνω τα χέρια μου, αλλά δεν έχω ούτε ισορροπία με τα παγωμένα κάτω άκρα και πέφτω στα χόρτα...

Εάν υπήρχε μια φορά στην ζωή μου που συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι τα άκρα στον άνθρωπο, ήταν τότε.

50 χλμ έξω από την Nurnberg, μηχανή πεσμένη, κι εγώ σκάβω τα χόρτα...τρίβω χέρια και ακουμπάω τους κυλίνδρους που καίνε....

Μέχρι τότε δεν συνειδητοποίησα ότι πράγματι, η μηχανή πάει, ακόμη δεν έχει πάθει τίποτα, και το πήρα δεδομένο, και αυτό...

07.20 το πρωί, Τρίτη 4 Απριλίου 1995.
Το πρώτο φως της ημέρας.
Ελπίζω η θερμοκρασία να ανέβει και η βροχή να σταματήσει...

Συγκεντρώνομαι, ετοιμάζομαι, σηκώνω την μηχανή, και συνειδητοποιώ ότι τόση ώρα πεσμένη στο έδαφος, από την δεξιά πλευρά, είχα τα φώτα αναμένα και τον διακόπτη ανοιχτό....πάω για την μίζα τώρα...

Συνεχίζεται....

ΤΡΟΧΗΛΑΤΟΣ

17-06-2010, 20:16

ΓΡΑΦΕ..ΓΡΑΦΕ...:)

PITS

17-06-2010, 23:47

ρεεεειιιι πας καλα??? σταματας τωρα πανω στο καλυτερο?????
ΓΡΑΨΕ ΤΩΡΑ!!!!! ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟ

Corsair

18-06-2010, 00:35

Να δεις που το κάνει επίτηδες για να μας κρατά στη πρίζα.

:mad::mad::mad:

Michael Chatzilias

18-06-2010, 01:17

Τρίτη 07.20 το πρωί, 4 Απριλίου 1995

Τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή, συνήθως τα παίρνουμε δεδομένα.
Αυτά που παίρνουμε δεδομένα στην ζωή μας, πολλές φορές είναι και τα πλέον πολύτιμα...

Για μένα η καλή λειτουργία της μηχανής ήταν πολύτιμο αγαθό εκείνες τις μέρες, και το είχα πάρει δεδομένο....

Η μηχανή όμως ξεκίνησε, γρήγορα και ο####, αναρτήθηκε, καβάλησα και ξεκινάω τώρα παράνομα στον παράδρομο για να βγω από κει που μπήκα. Βγαίνω γρήγορα στο Autobahn, δεξιά πλευρά και 40 χλμ.

Frankfurt
Stuttgard
Leipzig
Praha
Munchen

Οι επιλογές μου. Καμία δεν ήταν η σωστή - χρειαζόμουν ζεστασιά στα άκρα και το στέρνο, πολύτιμο αγαθό που το έχουμε δεδομένο - μόνο όταν το χάσουμε και κινδυνεύουμε το σκεφτόμαστε...

Ταχύτητα 40 χλμ, η μανιώδης βροχή είχε σταματήσει και το πρώτο φως της ημέρας στην Γερμανία έβγαινε αργά....αισιοδοξία ότι η θερμοκρασία θα ανέβει και όλα θα είναι καλύτερα...

Κάτι με ενοχλεί....30 χλμ την ώρα....
Πώς γίνεται και όταν οι συνθήκες είναι δύσκολες, οι προοπτικές δυσοίωνες, να ελπίζουμε ότι γρήγορα θα ανακάμψουν...πολύ συχνά τα πράγματα γίνονται χειρότερα πριν να γίνουν καλύτερα, και μια απλή μπόρα δεν αρκεί από μόνη της...

Αυτό που με ενοχλεί είναι η παγωνιά. Τώρα που δεν βρέχει, ο ήλιος έχει δόντια. Το αριστερό τρίβει το στέρνο και το δεξί ξυλιασμένο στο γκάζι ίσα να πηγαίνει η μηχανή...

Hamburg 610 στην ταμπέλα.
Πλάκα μου κάνεις.....

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

18-06-2010, 01:21

Τρίτη πρωί 07.50 4 Απριλίου 1995

Τώρα τα χιλιόμετρα παιρνούν έτσι:
Wurzburg 100
Wurzburg 90
Wurzburg 85
Wurzburg 82

Τώρα η ταχύτητα είναι 30 χλμ, ίσα να πάει. Δεν ξέρω ποιός οδηγάει, εγώ απλώς σκέφτομαι, ίσως να οδηγάει το μυαλό από μόνο του...

Τώρα δεν σταματάω για ανεφοδιασμό πια σε κάθε βενζινάδικο...Δεν αντέχω τα 10 χλμ μέχρι το επόμενο...

Σταματάω την μηχανή, κατεβαίνω, δεν βγάζω stand, αρχίζω και σέρνω...
Σέρνω την μηχανή στο Autobahn και τώρα τα φορτηγά δεν πετούνε απόνερα, τώρα κορνάρουν πια...

Michael Chatzilias

18-06-2010, 01:58

Τρίτη πρωί 07.55 4 Απριλίου 1995

Και τώρα πια σέρνω την μηχανή στο Autobahn, και τα φορτηγά κορνάρουν..
Τα άκρα μου σκίζονται από την παγωνιά, ενώ από την πίεση τα παπούτσια πλέον έχουν ανοίξει μπροστά και η φτέρνα πατάει άσφαλτο...

Εκτελώ ένα συνδυασμό να σέρνω και να οδηγάω...ίσα να πάει με 30 χλμ, και ίσα να σέρνω...

Συνειδητοποιώ ότι ο μαύρος μου σάκος είναι ακόμη στην πίσω θέση, μου είναι άχρηστος πλέον...όλα μέσα είναι βρεγμένα...είχα και έναν χάρτη, άλλη ώρα σκέφτομαι...

Καβαλάω, τρίβω το στέρνω, γύρω στο τιμόνι, ίσως να είναι το μυαλό που οδηγάει...ξεκαβαλάω, σύρω...λόφος και δεν αντέχω....

Σύρω, αλλά κατεβάζω παγωμένο αέρα και αισθάνομαι τα πνευμόνια παγωμένα...τί ωραία όταν αισθανόμουν τον παγωμένο αέρα στο δάσος της Δανίας όταν πήγαινα για τρέξιμο, εκεί όμως είχα την επιλογή να γυρίζω γρήγορα και θα με περίμενε ένα τεράστιο φιλέτο...εδώ τα πνευμόνια πονούσαν και η μόνη επιλογή ήταν να καβαλήσω για να μην ανασαίνω τόσο έντονα...

Καβαλάω....τα άκρα μου....
Σύρω....

Βενζινάδικο στα 5 χλμ.
Καβαλάω, φτάνω, αφήνω την μηχανή μπροστά και μπαίνω...

Vending machine.
Καφές και σάντουιτς...
Τα χέρια στο καλοριφέρ, ψάχνω για θερμόμετρο...-1,5 γράφει...
"-Cold...." του λέω...
"Icy...." μου λέει...."here is Wurzburg, the hills make it worse....you feel it more over here....αργότερα θα μάθαινα ότι οι λόφοι του Wurzburg και Kassel είναι πολύ όμορφοι, υπάρχουν πολλά κάστρα και το καλοκαίρι είναι χάρμα οφθαλμών....

Καβαλάω....

Ώρα 13.40 το μεσημέρι νομιζω....
Χάνομαι για 1,2,3,4,5 δευτερόλεπτα....δεν ξέρω πόσα ήταν, όμως χάθηκα.
Ένα μαγευτικό και ξεκούραστο συναίσθημα, μακάρι να κρατούσε περισσότερο, χάθηκα μέσα στο κράνος, αποκοιμήθηκα...

Η εξουθένωση από όλο το βράδυ, η παγωνιά και η αγανάκτηση...η Σκύλλα και η Χάρυβδη...χάθηκα στο κράνος για λίγα δευτερόλεπτα.

Συνεχίζεται....

Michael Chatzilias

18-06-2010, 02:09

Τρίτη 13.40 το μεσημέρι, 4 Απριλίου 1995

Είμαι τυχερός άνθρωπος, ίσως να μου στείλανε φύλακα άγγελο...
Από μακριά και αχνά μέσα στο μυαλό μου ακούω μεγάλη και μακρά κόρνα, μαζί με Harley pipes....

"Suzuki Intruder 750...?" Ένας με Harley πλευρίζει κι αυτός με 30χλμ και με ρωτάει...
Του γνέφω αρνητικά...
"....." Κάτι μου λέει, δεν καταλαβαίνω...
Τον βλέπω να έχει το δεξί του χέρι τεντομένο και να μου δείχνει πέρα στον λόφο...."Zimmer...!" φωνάζει....

Κοιτάζω μεγάλο ξενοδοχείο στον λόφο και φτερουγίζω....γκαζώνω, παίρνω παράδρομο και φτάνω στην είσοδο...μπαίνω και πάω στην τουαλέτα...ζεσταίνω τα χέρια μου να μπορώ να κρατήσω τα κλειδιά και το στυλό...το διαβατήριο είναι ακόμη εδώ, το ίδιο και η πιστωτική....γυρίζω στο lobby...

-"En zimmer fur ein nacht...?"
-"Yes please...."
-"You must prepay please and depart before 11am tomorrow....breakfast between 6am and 9am tomorrow...."
"Thank you...."

Πλέον με ένα παπούτσι ανεβαίνω στο μικρό μου δωμάτιο με διπλό κρεβάτι...τουαλέτα και βάζω το καλοριφέρ στο φούλ....

Κατεβαίνω, βάζω την μοτοσυκλέτα σε δικό της κλειστό πάρκινγκ, παίρνω μαύρο σάκο που είχε γίνει ένα με την πίσω σέλα και ανεβαίνω πλέον στο δωμάτιο για τα καλά...

Γδύνομαι...όλα στο πατωμα....μπαίνω κάτω από την κουβέρτα.
Δεν θυμάμαι εάν κοιμήθηκα όταν έβλεπα το κόκκινο ρολόι με την ώρα να δείχνει 14.12 ή το θερμόμετρο να δείχνει -2.

Πάντως ήμουν κάτω από την κουβέρτα. Δεν θα πέθαινα σήμερα.
Και κοιμήθηκα.

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

21-06-2010, 21:22

Τετάρτη 5 Απριλίου 07.15 το πρωί

Κοιμήθηκα από τις 2 το μεσημέρι της προηγούμενης μέρας, μέχρι τις 7 το πρωί της επόμενης...

Ανοίγω τα μάτια μετά από 17 ώρες ύπνου..αναρωτιόμουν πού ήμουν, λες και είχε σκάσει βόμβα...Ξεκούραστος, σηκώνομαι αργά και αναθεωρώ...βλέπω τον χάρτη, ανοίγω και εξακριβώνω που είναι το Kassel και τί είχα κάνει την προηγούμενη μέρα - νύχτα...άχρηστος ο χάρτης, τόσο βρεγμένος ώστε ελάχιστες σελίδες να είναι διαθέσιμες. Η Γερμανία, Μολδαβία, Πορτογαλία είχαν μείνει ανέπαφες. Τα άλλα σκισμένα. Πέταμα ο χάρτης. Τα παπούτσια τρύπια μπροστά. Οι κάλτσες στεγνές τώρα, το εσώρουχο στεγνό, το τζην στεγνό και 6 νούμερα πιο μικρό...πουλόβερ άχρηστο, εσωθερμικό δεν το έβγαλα ποτέ, ακόμα επάνω μου, αδιάβροχο Οκ, παλτό Οκ, αλλά χωρίς κουμπιά. Το έδεσα με σπάγκο. Δερμάτινο (αυτό που φοράμε για να μην κρυώσουμε καλοκαίρι στο νησί...), Οκ.

Αναδιοργάνωση λοιπόν. Ντουζ με καυτό. Παρατηρώ τα άκρα μου, δάχτυλα χεριών και ποδιών είναι μπλε και φουσκωμένα...όταν στέκομαι πονάνε στα πόδια, όταν τεντώνω τα χέρια πονάνε τα κόκκαλα των δαχτύλων...έτοιμος, παίρνω σάκο και κατεβαίνω προς τις σκάλες...Όπα...

Ξέχασα το πιο βασικό.

Γυρίζω, η πόρτα δεν είχε κλείσει ακόμα, έγειρε όμως, μπαίνω πίσω στο δωμάτιο, πλησιάζω το παράθυρο και ανοίγω την κουρτίνα...

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

21-06-2010, 21:33

Τετάρτη 5 Απριλίου 07.40 το πρωί

Και όλα άσπρα.
Ένα άσπρο πέπλο παντού, πολύ όμορφο να το βλέπεις από μέσα μετά από καυτό ντουζ και ζεστός...χιόνιζε ελάχιστα, ίσα να πλουτίσει το περιβάλλον...

Κατεβαίνω τις σκάλες, προς το lobby, πηγαίνω για πρωινό και τρώγω τα πάντα. Τετάρτη πρωί 7.40, στα Kassel, σε ένα ξενοδοχείο επάνω στο Autobahn, δεν είχε και πολύ κόσμο να τρώει πρωινό.....κάθομαι λοιπόν, και ξεκουράζομαι....

08.20 παραγγέλνω και καφέ...και περιμένω....
09.00 το ίδιο σκηνικό, πολύ όμορφο άσπρο τοπίο, με ψιλό χιόνι...
09.30 το ίδιο σκηνικό, πολύ όμορφο κάτασπρο τοπίο, με ψιλό χιόνι να επιμένει...
0950 το ψιλό χιόνι σταματά και εγώ ξεκινώ προς το lobby.
195 Marks - δεν παίζει να μείνω δεύτερη βραδιά...

Κατεβαίνω στο γκαράζ. Η Intruder εκεί, μέσα σε μια λίμνη γύρω της. Οι εξατμίσεις θολές από το παγωμένο νερό που είχε εξατμιστεί και το χρώμα λασπωμένο...no problem, είμαι ξεκούραστος, έχω φάει, έχω κοιμηθεί, να αρχίζω τώρα το ταξίδι βόρεια με στόχο την Κοπεγχάγη.

Πήρε μπρος αμέσως. Φόρτωσα σάκο, καβαλάω, και όπα....
Σημαντικό...τί θερμοκρασία να έχουμε...;
Όσο και να έχουμε, τώρα είμαι καλά και αρχίζω...

Βγαίνω από το γκαράζ, γκαζώνω στην έξοδο...παναγιά μου...

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

21-06-2010, 22:01

Τετάρτη 5 Απριλίου, 10.15 το πρωί

Παναγιά μου κρύο.
Σαν έκρηξη από παγώβουνο! Πώς είναι ο Βοιδομάτης όταν δεν έχεις μπει ποτέ, και αποφασίζεις μια και καλή να μπεις για να τελειώνεις μια κι έξω...φαντάσου το αυτό τον χειμώνα και πολλαπλασίασέ το χ 100 φορές - ήταν λίγο χειρότερα. Αμεσως ξύλο τα άκρα...

Βγαίνω Autobahn.
Hamburg 330km
Kiel 420Km

Τώρα έφυγα...σκύβω μπροστά αμέσως, κουκουβίζω προς το τιμόνι.
Αριστερό αμέσως το κλείνω σαν γροθιά και το πλαγιάζω στο στέρνω μου, το δεξί είχε μπλαβίσει και τα κόκκαλα να πονούν τρομέρα....

Hamburg 325.
Hamburg 320.
Ταχύτητα 40 χλμ την ώρα.
Απόνερα από φορτηγά. Τρέχουν πολύ, δεν τα προλαβαίνω...
Τώρα τα ΙΧ με κοιτάζουν επίμονα...
Hamburg 315.
Hamburg 310.

Θολώνει το κράνος και δεν βλέπω, ανοίγω κάσκα και γεμίζει παγωμένες μπάλες από χιόνι...τώρα χιόνιζε. Όχι ψιλό χιόνι, τώρα χιόνιζε κανονικά...

Hamburg 305.
Hamburg 300.
Hamburg 295.

Βενζινάδικο. Το είδα στα 300 μέτρα και έκανα ώρα να φτάσω...
Ξύλο, πάγος, πόνος, τρόμος.

Ξεκαβαλάω, μπαίνω, τρέχω καλοριφέρ...
Ο τύπος δεν με ήθελε εκεί να κάθομαι χωρίς λόγο.
Βρίσκω δικαιολογία, γεμίζω βενζίνη, πάω να πληρώσω, δεν μπορώ να πιάσω το στυλό, τα χέρια μπλαβισμένα και φουσκωμένα...τώρα χρειάζομαι περίθαλψη...

Βρίσκω τα μόνα γάντια που έχει στο βενζινάδικο, από αυτά που φοράμε για να μην λερωθούμε στο βάψιμο, αλλά ήταν τα μόνα. Παίρνω 2 ζευγάρια, τα φοράω όπως όπως και φεύγω πάλι...

Θερμοκρασία -4,5 βαθμοί υπό.
Άσπρα τα χωράφια, κάτασπρα.
Το χιόνι έριχνε κανονικά.
Πινγκουίνους να είχε θα με γελούσανε κανονικά...

Hamburg 290
Hamburg 295
Hamburg 292

Σταματάω και τρίβω τα χέρια. Τίποτα με τα γάντια.
Δεν μπορώ να σύρω, τρύπια τα παπούτσια δεν με κρατάνε.
Επίσης με το ζόρι στέκομαι όρθιος με τέτοια κάτω άκρα.
Εάν ήταν μια δεύτερη στιγμή στη ζωή μου που σκέφτηκα πόσο σημαντικά είναι τα άκρα για τον άνθρωπο, ήταν τότε πάλι. Σκέφτηκα τα τόσα ντοκυμαντέρ που έβλεπα στην Δανία με αποστολές στην Γροιλανδία όπου άνθρωποι πέθαιναν από κρυποαγήματα, ή τους κόβανε τα πόδια...

Ξεκίνησα.
Hamburg 280
Hamburg 275
Hamburg 270

Εάν χτυπήσω ένα τοίχο δυνατά, δεν θα πονέσω, θα μου κομματιάσει όμως το χέρι. Εάν κατέβω από την σέλα, θα πρέπει να περπατάω με τις φτέρνες ψηλά και για κρατήσω ισορροπία, καθώς τα δάχτυλα των ποδιών μου με προδίδουν...

Hamburg 265
Hamburg 260 και τέλος.
Ώρα 12.40 το μεσημέρι, Τετάρτη 5 Απριλίου.

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

21-06-2010, 22:28

Τετάρτη 5 Απριλίου 12.40 το μεσημέρι

Καμινάδες καπνίζανε δεξιά μέσα στο άσπρο και ίσα φαινόντουσαν σπιτάκια στον ορίζοντα αλλά εκτός δρόμου. Goslar, ένα μικρό χωριό αλλά ό,τι κι αν ήταν εάν είχε ανθρώπους είχα περισσότερες πιθανότητες να μην γίνω άγαλμα, από το Autobahn που βρισκόμουν.

Πλαγίως δεξιά και Goslar λοιπόν.
Αριστερό στο στέρνο και σε γροθιά, δεξί δεν υπήρχε και κεφάλι βουτηγμένο μέσα στους όμους όπως μπορούσα...δεν θυμάμαι για τα πόδια...

Κεντρική πλατεία. Τράπεζα, δεν μπήκα.
Κλειστά σπιτάκια.
Μαγαζάκι. Ό,τι κι αν είναι, μπαίνω. Ξεκαβαλάω και σύροντας τα πόδια μου, ανεβαίνω τα δυο σκαλοπατάκια που είναι χιονισμένα και μπαίνω.

Η πόρτα ανοίγει. Χτυπάει καμπανάκι. Ένας άντρας και μια γυναίκα, έκπληκτοι με κοιτούν. Ο άντρας σηκώθηκε βιαστικά, παίρνει την ξύλινη καρέκλα και μου την πετάει...με βρήκε. Παίρνει μια δεύτερη και αρχίζει προς το μέρος μου...
Δεν κουνιέμαι εννοείται, τα άκρα μου πονούνε τόσο πολύ...

"I need some help please, if you understand English please try to listen..."

Ο άντρας με κοιτά περίεργα...έχετε δει σκύλο να κοιτά το αφεντικό του, κάνοντας δεξιά το κεφάλι όταν το αφεντικό προσπαθεί να του εξηγήσει...έτσι έκανε κι αυτός, έγυρε δεξιά το κεφάλι και παρόλο το ακατάλληλο της στιγμής (!) με έκανε και γέλασα...

Η γυναίκα του λέει κάτι. Αυτός κοιτάει στην πόρτα, βλέπει μια παρατημένη μηχανή με σάκο, με κοιτά περίεργα ξανά και κάθεται σε ένα σκαμπό.

Η γυναίκα μου φέρνει ένα καλοριφέρ δίπλα μου και κάτι λέει στον άντρα.

"Identification?"

ξεκάνω το τσαντάκι μου της μέσης και του το δίνω. Μου κάνει νόημα να το ανοίξω, δεν μπορώ γιατί τα δάχτυλα χοντρά και μπλε. Η γυναίκα του δείχνει τα δάχτυλά μου, εγώ του κάνω νόημα να το ανοίξει, εκείνος το ανοίγει και αρχίζει να βγάζει. Πιστωτική, κέρματα, πορτοφόλι, διαβατήριο. Ανοίγει διαβατήριο.

"-Griechenland..!"
"-Da..." του λέω εγώ, δεν ξέρω γιατί Da και όχι Yes, Si, Ja, πάντος φαινόταν ότι κάπου πήγαινε η συζήτηση κι εγώ είχα άπλετο χρόνο...

Ο Friedrich μου έβγαλε λοιπόν μερικά ρούχα και το τζην και με έβαλε δίπλα στο καλοριφέρ. Η γυναίκα του μου έφερε καυτό τσάι και σάντουιτς και έβαλε μπροστά μια πρέσα στο μαγαζάκι τους, που τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι δερματάδικο.

"-Ambulance...?"
"-No, I am fine, need to rest and need clothes..."
"-No ambulance? Just clothes...?"
"-Ja...thanks for the tea..."
"-Ok Griechenland man..."

Καθόμουν στον αναπαυτικό καναπέ για 3 ώρες.
15.40 το μεσημέρι, και μετά από 3 σάντουιτς και 2 τσάγια - ούτε Άγγλος ασθενής να ήμουν - έκανα να σηκωθώ 2 φορές αλλά ο Friedrich με σταμάτησε και μου είπε και τις 2 φορές "calma..., calma...", κάνοντάς μου νόημα να μείνω αναπαυτικά καθισμένος...

Κάτι έκαναν μέσα, στην πρέσα. Άκουγα θορύβους, δεν με ένοιαζε, ήμουν ασφαλής. Και ακόμα περισσότερο, γιατί μετά από αυτό που είδα, δεν με ένοιαζε καθόλου. Αισθανόμουν και δυνατός.

O Friedrich λοιπόν και η γυναίκα του, Πολωνοί και ζούσαν στο Goslar, 260km νότια από το Αμβούργο.

Συνεχίζεται...

ταξιδευτης

21-06-2010, 23:34

οσο κι αν προσπαθω να βρω λεξεις να σου γραψω δε μπορω!!!!!
ΜΑΓΚΙΑ ΣΟΥ ΡΕ ΦΙΛΕ!ΜΑΓΚΙΑ ΣΟΥ!

Michael Chatzilias

22-06-2010, 00:24

Μεσημέρι Τετάρτης 5 Απριλίου 1995, ώρα 15.40

Βγαίνει από το δωμάτιο ο Friedrich με ένα ζευγάρι δερμάτινες μπότες, μαύρες, με φερμουάρ και ψηλές μέχρι ψηλά στην γάμπα. Από μέσα γούνα, από πρόβατο, κατσίκι, δεινόσαυρο, δεν ξέρω, πάντος ζεστή χνουδωτή γούνα. Στο ένα χέρι. Στο άλλο χέρι κρατούσε ένα ζευγάρι μαύρα δερμάτινα γάντια, εξίσου γούνινα από μέσα. Τέλος, μια τετράγωνη "πλατφόρμα" διαστάσεων 30 x 30 εκατοστά, για να την βάλω μπροστά μου στο στέρνο.

Έτσι ζεστός όπως ήμουν, και με τον 2ο καφέ on the way, βάζω τις μπότες μου, σφιχτές και ζεστές, ντύνομαι στα υπόλοιπα, δένω σφιχτά το τσαντάκι μου, και με τα ροδοκόκκινά μου χέρια και μπλε ακόμα αλλά ζεστά δάχτυλα χαιρέτησα με χειραψία άντρα και γυναίκα πίνοντας τελευταίες γουλιές από τον καφέ μου.

Με το δεξί χέρι στην καρδιά τους ευχαρίστησα πολλές φορές και άρχισα να κανω βήματα προς τα έξω...ευγενικά με σταματά, και μου λέει ο Friedrich, "Deutche Marks bitte..." . Τί νόμισα...οι άνθρωποι με ζέσταναν, με πρόσεξαν και με περίθαλψαν κι εγώ έκανα βήματα προς την πόρτα.

"- How much Marks...?"
"- 300 Marks bitte..."!
"- I have no paper money, only some coins and credit card...? Credit card Ok...?"
"- No card, I have no machine. Only money. Bitte send money when you arrive home in Danmark...!"

Μου έδωσε την κάρτα του, με τα τραπεζικά του στοιχεία. Και βέβαια, εφόσον με εμπιστεύτηκαν δίνοντάς μου τόσα, και τόσο απαραίτητα, κι εγώ έκανα wire transfer όταν έφτασα στο σπίτι, βάζοντας ως μήνυμα στο transfer:

"I am Home because of You"

Τετάρτη 16.15 μεσημέρι
Καβαλάω ετοιμοπόλεμος, ώρα 16.15 το μεσημέρι Τετάρτης 5 Απριλίου.
Ο σάκος δεμένος σωστά στην πίσω θέση, τα γάντια μου σφιχτά στα grip της μηχανής και η γούνα τους να μου χαιδεύει τα δάχτυλα...οι μπότες σφιχτές στις φτέρνες, στις πατούσες και τους αστραγάλους, τα υπόλοιπα ρούχα στεγνά με την πλατφόρμα να μου προστατεύει τα μέσα...ετοιμοπόλεμος.

Χιόνισε όσο θες
Και χιόνισε όσο ήθελε...

Hamburg 260.
Hamburg 130.
Hamburg 15.

Ανεφοδιασμός. Τώρα κρατάω και το στυλό γερά, υπογράφω, χαμογελάω και φεύγω.

Σήματα προς Puttgarden & Rodbyhavn.
Στο Puttgarden έχεις πια φτάσει στην θάλασσα, Βαλτική. Είναι ο πιο πολυσύχναστος προορισμός για να πάρεις το καράβι προς Rodby όπου και πιάνεις Δανία. Άλλος τρόπος είναι το Rostock όπου πιάνεις Gedser, ανάλογα από που έρχεσαι (Αμβούργο ή Βερολίνο) επιλέγεις και το λιμάνι που σε εξυπηρετεί. Αργότερα στην επιστροφή προς Ελλάδα θα επέλεγα το Gedser - Rostock βλέποντας ότι σε κατεβάζει πιο νότια και κοντά στο Βερολίνο....έμπειρος τις άλλες φορές έκανα και επιλογές...!

Ταχύτητα 110 χλμ τώρα, με τον άνεμο να με χτυπάει και το χιόνι να πέφτει επάνω μου κάθετα, εγώ όμως κρατιόμουν και πήγαινα. Σε ένα από τα βενζινάδικα είχα δει -4 θερμοκρασία, είχε όμως αέρα και άρχιζα και το αισθανόμουν. Δεν ήμουν ζεστός, δεν είχα όμως την προηγούμενη φρίκη. Σαφώς ταλαιπωρημένα τα άκρα μου, άρχισαν και πάλι να τρέμουν και να πονούν σαν βελόνες. Ο πάγος και ο αέρας είχαν περάσει από τα γάντια και τις μπότες, όμως κρατιόμουν σταθερός σε ταχύτητες 70-100 χλμ με κατεύθυνση βόρεια, ακολουθόντας ταμπέλες για Puttgarden.

Puttgarden 150km.
Puttgarden 120km.
Puttgarden 100km.

Τώρα οι πόλεις, τα χωριά και τα σπίτια είχαν αρεώσει. Ήμουν αρκετά βόρεια, κοντά σε λιμανοζώνες και σαφώς φτωχότερες γειτονιές. Τώρα ήθελα να προχωρούσα και να μη μου συνέβαινε τίποτα.

Puttgarden 90.
Puttgarden 80.
Puttgarden 65.

Φτάνω στο Oldenburg, το άκρο της Γερμανίας στις 21.40 το βράδυ πια.
Το χιόνι είχε σταματήσει αλλά υπήρχε τρομερό κρύο, βελόνες, καρφιά, και τα άκρα μου και πάλι είχαν φουσκώσει και μπλαβίσει παρόλη την γούνα και το δέρμα. Το στέρνο μου ήταν καλά, παρόλο που υγρασία είχε περάσει, η πλατφόρμα κρατούσε τα μέσα μου σταθερά.

Τώρα ήταν και πάλι βράδυ και χωρίς άλλα αυτοκίνητα, ή νταλίκες, αναρωτιόμουν εάν πήγαινα σωστά. Δεν υπήρχε τίποτα τριγύρο και το μυαλό έπαιζε άδικα παιχνίδια. Τώρα αισθανόμουν πάλι την αγανάκτιση για λίγη συμπόνια και πάλι...πράγματι, από το Kufstein και μετά, στα σύνορα Αυστρίας - Γερμανίας, σε μια φοβερή και τρομερή απόσταστη 1,010 χιλιομέτρων, δεν σταμάτησε η βροχή, το χιόνι, και η φοβερή παγωνιά. Πού πήγαινα....

Στις 21.45 - εμένα μου φάνηκε για την ώρα μηδέν - και πέρα μακριά, βλέπω φωτάκια και αναβοσβήνουν διαδοχικά και συμμετρικά. Είχε ομίχλη και δεν είδα μέχρι τα τελευταία 20 μέτρα, όπου ξεπρόβαλλε μια τεράστια για τα μάτια μου τότε γέφυρα, μέσα στην ομιχλώδη παγωνιά. Ήταν η τελευταία γέφυρα που ενώνει την Γερμανία mainland μέ ένα μικρούλι νησί της όπου βρίσκεται το Puttgarden και το λιμάνι. Περιοχή Fehmarn, παλιά Δανία, φτωχή ζώνη με παρατημένες βαρκούλες, βάλτους και λάσπη. Τώρα και πυκνό χιόνι, παγωνιά και ερημια. Το μυαλό από την κούραση και την αγανάκτιση έπαιζε τα δικά του...

Puttgarden 10.
Puttgardenhavn.
Puttgardenhavn - Rodbyhavn Danmark
Danmark

Ακολουθώ ότι βλέπω και χωρίς να δω τίποτα καταλήγω στο λιμάνι, μπροστά από ένα οχηματογωγό, πρώτος στην γραμμή, και μπροστά από την πόρτα. 2 Γερμανοί στην πόρτα μου ζητούν να μπω γρήγορα γελώντας με, και μου φωνάζουν στα Γερμανικά, δυνατά:

"Ho Ho Ho, Deutche Sommer...! Deutche Sommer!"

Πίσω μου ήταν το απόλυτο σκοτάδι και παγωνιά. Το άκρα μου πάλι ήταν κατεστρεμμένα και δεν ήθελα να ξέρω τί θα έβλεπα όταν έβγαζα και πάλι τα γάντια και τις μπότες. Μπροστά μου τώρα είχα μια τεράστια γκαραζόμορτα ενός οχηματαγωγού το οποίο μέσα είχε 4 φορτία / container από νταλίκες, κανένα όμως αυτοκίνητο. Ό,τι και να είχε, ήταν ζεστά, κι εγώ με μεγάλη χαρά μπήκα στο πλοίο προς Δανία, Rodbyhavn, την Τετάρτη στις 21.58 με προορισμό την Δανία. Αργότερα όταν αγόραζα το εισητήριο εντός καραβιού μου είπαν ότι ήταν και το τελευταίο.

Τετάρτη 4 Απριλίου 1995, στις 22.00 επιβιβάζομαι για την Δανία.
Δεν ήξερα τί θα έβρισκα από καιρό όταν θα έφτανα σε 1 ώρα πλεύσης, είχα όμως μια μεγάλη ικανοποίηση που θα έφτανα, και ζεστό συναίσθημα καθώς η Δανία ήταν η χώρα που τότε ζούσα και τα πάντα μετά την επιβίβαση θα μου ήταν οικεία.

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

22-06-2010, 00:43

Τετάρτη 4 Απριλίου 1995, 23.10 το βράδυ

Για μια ώρα στο καράβι καθόμουν στο σαλόνι, σε ένα καναπέ, αργοπίνοντας τσάι, δίπλα στα duty free όπου μπορούσες να αγοράσεις φτηνά τσιγάρια (καθώς στην Δανία ήταν πανάκριβα - δεν καπνίζω, όμως χάζευα για την ώρα...), φτηνή βότκα, Marabu σοκολάτα, αρκουδάκια, DK σήμα για το αυτοκίνητο, και διάφορα άλλα. Δεν είχε κανέναν άλλο στο σαλόνι, και αυτός ήταν ένας διεθνής προορισμός μεταξύ δύο δυνατών στην Ευρώπη. Το καράβι κουνούσε πολύ, και επιβεβαίωνε τον καιρό που θα περίμενα όταν έφτανα. Δεν με ένοιαζε εάν η μηχανή θα έπαιφτε ή θα κρατούσε, με ένοιαζε να μην έφτανα, γιατί ήμουν ζεστός για την ώρα...

Έφτασα όμως στις 21.10. Με συνοπτικές διαδικασίες και φορώντες και πάλι τα "όπλα μου", περνάνω το κατόφλι της γκαραζόπορτας και με βλέπει το απέραντο άσπρο, επιθετικό, κάθετο επάνω μου χιόνι, με άνεμο να καλπάζει και να γδέρνει καβαλάρη και μοτοσυκλέτα.

Danmark
Control
20Km

Χωρίς να φαίνονται οι ταμπέλες, ακολουθώ όπου έχει φώτα βλέποντας και τις γραμμές στον δρόμο και καταλήγω κάτω από το υπόστεγο της συνοριακής φύλαξης, με τον υπάλληλο να βγαίνει ντυμένο με κάπα που φορούμε στον στρατό. Κοιτώντας με παγωμένος και τρομαγμένος, στα μάτια, τον κοιτάω πίσω, βλέπει το διαβατήριο με τεράστια απορία - τώρα όμως είμαι πια έμπειρος, περήφανος, και πριν με ρωτήσει του φωνάζω για να με ακούσει με τον άνεμο και το χιόνι:

"Kreta, Graekland - till Kobehanv..." De er maget, men jeg er her nu..."
Από την Κρήτη, Ελλάδα, στην Κοπεγχάγη. Είναι πολύ, αλλά τώρα έφτασα..."

Πολύ συνοπτικά του παίρνω το διαβατήριο, το κλείνω στο τσαντάκι, βάζω πρώτη και φεύγω. Για κείνον μάλλον θα έφυγα προς την ομίχλη, την παγωνιά, το χιόνι, την θύελα που κάλπαζε και μέσα στο πουθενά. Κάτι σαν τον ακέφαλο καβαλάρι εάν το έχετε δει. Για μένα, έφευγα προς το σπίτι μου, σε λίγες ώρες θα έφτανα και τα λεπτά περνούσαν...

23.23 το βράδυ Τετάρτης 5 Απριλίου, και με θερμοκρασία -8 βαθμούς υπό, με τεράστιο άνεμο να καλπάζει και χιονοθύελλα μπροστά μου, με τα άρκα μου να έχουν κι άλλα μαρτυρικά χιλιόμετρα μπροστά, είχα μπροστά μου 2 γέφυρες όπου θα έπρεπε να προσέξω λόγω ανέμουμ και 160 τελευταία χιλιόμετρα μέχρι την πόρτα. Και ξεκινάω, για άλλη μια φορά.

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

22-06-2010, 01:16

Τεταρτη 5 Απριλίου 1995, στις 23.23 το βράδυ

Kobehavn 156km.
Ταχύτητα 80-90Km.
Χωρίς άλλα ΙΧ στον δρόμο.
Το χιόνι επιθετικό και κάθετο επάνω μου και τα άκρα μου άρχιζαν πάλι.

Η πρώτη γέφυρα, στο νησί Lolland - μικρότερη. Περίμενα να δω τα συντονισμένα "beacons" της γέφυρας για πολύ ώρα, αυτά αργούσαν, ξεπρόβαλλαν όμως ξαφνικά μέσα στην ομίχλη. Το κράνος θόλωνε, το άνοιγα λίγο, κι από κει όμως περνούσε το χιόνι, - τώρα ήταν κρύσταλλοι, κομμάτια ολόκληρα...ήμουν πολύ ξαφνιασμένος από την τρομερά απρόσμενη και κακή εξέλιξη του καιρού καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού. Σε λίγο, τα γάντια μου και οι μπότες μου θα ήταν κι αυτά άχρηστα - στις μπότες είχε περάσει νερό, και παγωνιά, κι εγώ χτυπούσα τα πόδια μου στον δρόμο να "καούν¨και να ζεσταθούν.

Ουδένα φορτηγό στον δρόμο.
Εκεί στην γέφυρα θυμώμουν πόσο όμορφα ήταν το προηγούμενο καλοκαίρι. Φαινόταν το πράσινο του μεγάλου νησιού Sealand, με το νησιωτικό χρώμα του νησιού Lolland. Οι παπαρούνες είχαν μεγαλώσει και κάτω από την γέφυρα περνούσαν Σουηδικά ιστιοπλοικά με παρέες να κάνουν πάρτυ με μπύρες και μουσική. Σε ένα από αυτά ήμουν κι εγώ, και θαύμαζα το τοπίο και την γέφυρα...

Επάνω στην γέφυρα η μηχανή ξέφυγε 4 φορές, μην μπορώντας να την κρατήσω και με τα δυο μου χέρια. Το αριστερό σε γροθιά, στο στέρνο, το δεξί δεν υπήρχε, κουκουβισμένος προς το τιμόνι, σταθερά με 60-70 θυμήθηκα στιγμές Nurnberg, Wurzburg, Kassel και το πεσιμο στο χωράφι λίγες μέρες πριν...άραγε πόσες μέρες πριν - 1, 2, δεν θυμόμουν...σε λίγο θα έφτανα, δεν είχε σημασία...

Βλέπω την δεύτερη γέφυρα, τα Beacons της, και το ατσαλένιο της σώμα ξεπροβάλλει στην χιονοθύελα. Θα την περνούσα και αυτή μόνος, χωρίς άλλο ΙΧ ή νταλίκα. Μα πού είναι όλοι...; Το μυαλό έπαιζε άδικα παιχνίδια, με ιστορίες από διηγήματα φίλων στην Ελλάδα και την Δανία...

Πήρα μια εικόνα τί θα συναντούσα στην γέφυρα λίγο πρωτού ανέβω...
Μπαίνω στην καμπύλη, ανεβαίνω με την σωματική διαμόρωση όπως ανέφερα πολλές φορές στο ταξίδι, αριστερό στο στέρνο, δεξί πλέον ένα με το grip, στέρνο κουκουβισμένο...εάν συνέχιζα έτσι, είναι πιθανό ότι θα πετούσα μέχρι την Νορβηγία, μέσα στο χιόνι και τον σάκο πίσω μου...κάτι σαν τον Άη Βασίλη μέσα στο χιόνι, με μαυρο σάκο και μοτοσυκλέτα....

Μια κωμικοτραγική κατάσταση στην κορυφή της γέφυρας, στην μέση της απόστασης και στο υψηλότερο σημείο: Η θύελλα πάλευε το χιόνι, και το χιόνι έπεφτε πιο επιθετικά, και στην μέση εγώ στο υψηλότερο σημείο. Τώρα βάζω και τα δυο χέρια στο τιμόνι, και η μηχανή γέρνει πλάγια αριστερά σαν να έχω street και να κάνω το Χαλκίδα - Βορεια Εύβοια σε 10 λεπτά μέσα στις στροφές. Ο αγέρας φωνάζει τρομερά και φοβερά, το χιόνι καλύπτει τα πάντα, και την ορατότητα, και μπροστά έβλεπα μόνο ατσάλι και Beacons - πουθενά terrain σαν να υπήρχε το άπειρο μαύρο...

Εάν έχετε δει την ταινία Armagedon, προς το τέλος της εκεί που σκάνε βόμβες, πέφτουν μετεωρίτες, ο κομήτης έσπαγε από μέσα προς τα έξω με φωτιά και λάβα να πετούν παντού, και το διαστημόπλοιο προσπαθούσε να φύγει μέσε σε τέτοιο πανικό και δυσμενέστατες συνθήκες, ένας από τους πρωταγωνιστές τραγουδούσε ροκάδικα του 60 και 70 μέσα σε αυτή την ζάλη...μια τέτοια κατάσταση κι εγώ ασυναίσθητα άρχισα το τραγούδι "Κάποιος κοιτάει την ώρα......" φωνάζοντας δυνατά μόνος μου στην κορυφή της γέφυρας...."Κάποιος στον δρόμο τρέχει...."ο σάκος αντιστέκεται τον άνεμο μέχρι εδώ, φεύγει από το πίσω κάθισμα, εγώ το παίρνω χαμπάρι και συνεχίζω...."Κάπου σε κάποια χώρα..." πάει ο σάκος, και συνεχίζω κατηφορίζοντας από την γέφυρα φτάνοντας στον δρόμο..."κάπου μπορεί να βρέχει...."

Καβαλάρης και μηχανή, τώρα χωρίς σάκο, με ηθικό ακμαίο, με άκρα καταστρεμένα όμως, προχωρούν προς την έξοδο της γέφυρας και την είσοδο του δρόμου....

Kobehavn 100
Kobehavn 90
Kobehavn 85

Η μηχανή τρεμοπαίζει...τώρα ξέρω, είμαι αρκετά έμπειρος να καταλάβω ότι δεν είναι η βενζίνη. Έχω βενζίνη. Τρεμοπαίζει κι ετοιμάζεται να σβησει....

Η μηχανή σβήνει, νεκρώνει, 85km πριν την Κοπεγχάγη, μέσα σε πρωτοφανή για μένα θύελλα, μέσα στον επιθετικό χιονοπόλεμο, όλα μαύρα τριγύρω, χωρίς φώτα, με τα άκρα μου να πονούνε σαν να είναι κομμένα...

Και σταματά. Παρόλες τις προσπάθειες, δεν ξαναρχίζει.
Εκεί δεξιά στον δρόμο, χωρίς φώτα και μίζα, και με θερμοκρασία που την εκτίμησα στους -8, το μυαλό έπαιζε και πάλι τα παιχνίδια του μεταξύ λογικής και κούρασης....

"We stay...we Go....We stay....We go..."
Έλεγε ο πρωταγωνιστής καθισμένος στο διαστημόπλοιο στο Armagedon, όταν αυτό δεν έπαιρνε μπρος, και έπρεπε να φύγουν για να σωθούν από τις συνθήκες...Κωμικοτραγικό....

Συνεχιζεται...

vasorfa

22-06-2010, 12:26

Αντε ρε Μιχαλιω!!!!

Θελουμε και την συνεχεια:Απορία::Απορία::Απορία::Απορία::Απορία:

εσυ δεν εισαι βοας, δεν εισαι κροταλιας---Εισαι ΧΑΤΖΗΛΙΑΣ!!!!!!!!!:sm8::sm8:

Michael Chatzilias

23-06-2010, 00:53

Πέμπτη, ξημερώματα 6 Απριλιου 1995, 00.50 το πρωί

Κάπου στον αυτοκινητόδρομο, ξημερώματα Πέμπτης, με επιθετικό χιόνι, μαρτυρικό άνεμο, παγωνιά στους -8, μαύρα όλα τριγύρο και η ταμπέλα να γράφει:

"Kobehavn 85
Malmo 100"

Παρόλη την παγωνιά και το χιόνι, τώρα πια είμαι έμπειρος στον αυτοκινητόδρομο, στο μαύρο που αντικρίζω μπροστά μου, και στο χιόνι...η παραδροσιακή μέθοδος σε τέτοιες περιπτωσεις:

Κατεβαίνω από την νεκρή μοτοσυκλέτα, ανασυγκροτούμαι, και σπρώχνω, σέρνω, σύρω....

Καποιος κοιτάει την ώρα...
Κάποιος στον δρόμο τρέχει...
Κάπου σε κάποια χώρα...
Τώρα μπορεί να βρέχει...
Κι εμένα τί με νοιάζει...
Εδώ έχει πάντα ήλιο...
Μόνο που με τρομάζει....
Οπότε λέω να φύγω...
Είχα πει θα φύγω....
Είχα πει....

Θυμάμαι το τραγούδησα 40 φορές...40 δυνατές φορες χωρίς να βγάλω το κράνος, σέρνοντας την μοτοσυκλετα στο πουθενά, χωρίς φως, με την μαγεία του μαύρου να με προβάλλει. Χωρίς ανηφόρες στην Δανία, χωρίς κατηφόρες, προχωράω για 40 λεπτά, και περίπου 40 φορές, τραγουδάω το ίδιο τραγούδι μέσα στο άχρηστο πια σκουτεροκράνος....

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....
Κι αυτό το Καλοκαίρι....
Λιωμένο παγωτό....
Κολαει στο χέρι....

Μέχρι που ξεπροβάλλει το μεγάλο σήμα και ταμπέλα της περίφημης Statoil, μέγα βενζινάδικο για την ώρα και την στιγμή...

Κάποιος κοιτάει την ώρα....
Κάποιος στον δρόμο τρέχει...
Κι είμαι ακόμα εδώ....

Βλέπω την τεράστια ταμπέλα και συνεχίζω λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα, λες και το έχω ξανακάνει πολλάκις, λες και μου είναι συνήθες....

Έχει αδειάσει η πόλη....
Γυρνάω στην παραλία....
Έχουνε φύγει όλοι.....
Η ώρα πήγε μία....

Ώρα 00.57

Κι εμένα τί με νοιάζει...
Εδώ έχει πάντα ήλιο....
Μόνο που με τρομάζει....
Οπότε λέω θα φύγω....
Είχα πει θα φύγω...
Είχα πει....

Ώρα 01.05 το πρωί, Πέμπτη ξημερώματα 6 Απριλίου.

Μπάινω στο βενζινάδικο. Παρατάω την μηχανή λες και ήξερα τί έκανα.
Μπάινω ζεστός από το περπάτημα στο βενζινάδικο.
Άδειο. Και συνεχίζω από μέσα μου το παραμηλιτό...

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....
Κι αυτό το καλοκαίρι....
Λιωμένο παγωτό....
Κολάει στο χέρι....

Hello..."
Hi, anyone here tonight...? Λέω εγώ....

Κάποιος κοιτάει την ώρα....συνεχίζω....
Κάποιος στον δρόμο τρέχει....
Κι είμαι ακόμα εδώ...

Mo Jeg vil har hjelp...?
Κι όμως είμαι ακόμα εδώ...
Κι αυτό το καλοκαίρι...
Λιωμένο παγωτό....
Κολάει στο χέρι.....
Κάποιος κοιτάει την ώρα...
Κάποιος στον δρόμο τρέχει...
Είμαι ακόμα εδώ....

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....

-Ja, moj jeg hjelpe deg? Yes, can I help you?
- Jeg snakker kun English, kan du skanner English? I can only speak English, can you speak English?
- Of course, can I help you?
- What's the time please?
- Excuse me?
- Time. What's the time...?
- Time now is 5 minutes after 1 in the morning. Can I help you?
- What's the temperature man...?
- Sorry?
- Celsius? What's your celsius man? I am tired, get on with this and try to understand some common and body language...." Τώρα πια γινόμουν αγενής...μέσα στην κούραση και την αγανάκτισή μου να φτάσω...αλλά δεν έφτανα...
- minus 9 degrees. Do you want some petrol, something else I can help you?
- My motor has stopped. I don't know why. Suddenly just stopped...!
- Have you filled in with petrol? Gasoline?
- It is half full. Not sure....
- Go fill it in and come back....

Πηγαίνω, φουλάρω, εξακολουθεί νεκρό, και γυρίζω στο ταμπλό...σίγουρος για την αποτυχία μου πια....

- No luck, no start, no play man....
- I think I know what it is. Did you fill up with alcohol?
- What?
- Alcohol? Benzin Alcohol Statoil?
- Don't know what this is. Explain.
- Gas freezes in temperatures below -2 degrees. In Denmark and Scandinavia, we fill in with Benzin alcohol to defreeze liquids and get going...did you?
- How, where do I get that alcohol? Alcohol?
- Get a bottle from outside - it is called Benzin Statoil Alcohol. Put 15% - 20% and start up. See if it works....

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

23-06-2010, 01:15

Πέμπτη 6 Απριλίου 1995, στις 01.15 το πρωί....85Km πριν την Κοπεγχάγη.

Βρήκα το μπουκάλι με το αλκοόλ. Γεμίζω 15%. Περιμένω 1 λεπτο.
Ξεκινάω μίζα.
Ποτέ δεν άρχισε τόσο δυνατά, ασφαλή και σίγουρα....
Η μοτοσυκλέτα άρχισε, ξεκίνησε, στους -9 βαθμούς, με αλκοόλ και γεμάτο ντεπόζιτο...

Δεν ξαναμπήκα. Καβάλησα και έφυγα.
Ποτέ δεν έλαβα κλήση για την βενζίνα που έκλεψα, για το μπουκαλάκι που πήρα μαζί μου και πέταξα φεύγοντας από το μεγαλοπρεπές Statoil....

Έγινα καπνός....

Το Καλοκαιράκι....
Στην ακρογιαλιά...
Δώσμου ένα χεράκι...
Κι έλα πιο κοντά....

Δεν ήμουν καλά πλέον, αλλά τα χιλιόμετρα πέρασαν.

Kobehavn 70
Kobehavn 60
Kobehavn 45
Kobehavn 30

Καταπληκτικό το συναίσθημα υπερηφάνιας....
Μοναδικό το συναίσθημα κατάκτησης της Δανίας, λες και ήμουν ο Λουδοβίκος....
Κοπεγχάγη έρχομαι, παρόλες τις συνθήκες...

Kobehavn 15
Kobehavn 10

Μπαίνω στα περίχωρα....
Ώρα 02.20

Η μεγάλη ευθεία στην είσοδο της Κοπεγχάγης από νότια, που οδηγεί στην κεντρική πλατεία Radhusplatzen, ήταν άδεια από ΙΧ και πεζούς, γεμάτη όμως από ταξί με αφγανούς και πακιστανούς που περίμεναν δουλειά...το χιόνι επιθετικό και ο άνεμος δεν έχει κοπάσει παρόλο που βρίσκομαι σε γνωστά μέρη, μέρη που περπατάω κάθε μέρα πια....γνωστά άγνωστα εκείνη την νύχτα....

02.22
Περνάω την μεγάλη γέφυρα στο νησί Amager, η μηχανή σφαίρα....το χιόνι σφαίρα....τα άκρα κατεστρεμένα....κόβω από τα στενά του Amager, για να βρω τον δρόμο μου...αποφασίζω να μην πάω στο σπίτι, αλλά στην εστία όπου θα βρισκόντουσαν πολλοί φίλοι να με παραλάβουν - απότομα δεξιά.....

Απίστευτο, σε 10 δευτερόλεπτα θα φτάσω.
....
....
....

Αφήνω μοτοσυκλέτα έξω από την πολυκατοικία της εστίας....
Τρέχω στα κουδούνια....
Πατάω όπως όπως ό,τι βρω...

Ώρα 02.27.
Τίποτα...

Το χιόνι τα είχε καλύψει όλα.
Ένα ζευγάρι καθόταν με παλτά και γάντια απέναντι και μιλούσε δυνατά...το χιόνι κάλυπτε τα πάντα....οι φωνές σαν να ήταν από το πουθενά....

Er du dump Michael? Είσαι ηλίθιος...;
Κατέβηκε ο Svend... μου ανοίγει την κεντρική πόρτα....
Με βοηθάει να μπω....με τόσα ρούχα, σέρνοντας τα πόδια μου....
Ανοίγει την πόρτα στο ανανσέρ....πατάει το 2.....
....
....
....
4 φίλοι ανοίγουν......

Michael du er maget dump....de er so kolt dump man....
Μιχάλη είσαι βλάκας, κάνει τόσο κρύο βλάκα....

Είχα φτάσει.
Όσο κρύο κι αν έκανε.

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ....

Συνεχίζεται....

Michael Chatzilias

27-06-2010, 21:56

Πέμπτη 6 Απριλίου στις 02.31 το πρωί

Ζήτησα από τους 4 φίλους να φύγουν, για να μείνω μόνος μου να ετοιμαστώ, και να ξεκουραστώ. Έμειναν ο Svend και η Charlotte. Έκαναν 10 λεπτά να μου βγάλουν τα ρούχα μου. Όλα πετάχτηκαν εκτός από την Γερμανική δερμάτινη πλατφόρμα από τα Kassel, που μου έσωσε τα πνευμόνια. Ο Svend μου κράτησε τα γάντια και τις μπότες από τα Kassel, θα τα χρησιμοποιούσα πολλές φορές σε μελλοντικά ταξίδια εκεί στην Κοπεγχάγη. Όλα τα άλλα, η Charlotte τα έβαλε σε έναν μεγάλο μαύρο σάκο και τα πέταξε. Ήταν άχρηστα.

Ήμουν στο ντουζ 1 ώρα και 15 λεπτά, με το καυτο νερό να τρέχει συνεχώς...

Ο Svend, αργότερα θα μου λέει ότι μετέφερε την λασπωμένη μοτοσυκλέτα στο εσωτερικό προαύλιο τις εστίας, και την έδεσε στο πάρκινγκ με τα ποδήλατα. Θα την έβρισκα το πρωί βρώμικη, λασπωμένη, σχεδόν αγνώριστη...

Μου ετοίμασαν το κρεβάτι, έστρωσαν δίπλα μου στο πάτωμα και κοιμηθήκαμε όλοι, εκείνοι δίπλα μου εάν χρειαζόμουν κάτι. Δεν είχα κρυοπαγήματα, δεν είχα πνευμονία, δεν είχα τίποτα που να χρειαζόταν νοσοκομείο. Ήμουν ζεστός και ασφαλής, στο σπίτι μου, είχα φτάσει.

Είχα φτάσει.

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

27-06-2010, 21:59

Το ταξίδι ήταν τραγικό.

Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε τόσο δύσκολο και τραγικό, αλλά τόσο συναρπαστικό και τρομερό. Ίσως επειδή πραγματικά να ήταν, ήταν άθλος για μένα τότε. Ίσως γιατί ήταν και το πρώτο μου έξω, χειμώνα μάλιστα, με κακό καιρό μάλιστα, και με απαράδεκτη έλλειψη προετοιμασίας....ταξιδιώτες σκοτώνονται κάνοντας τέτοια λάθη...

Τις επόμενες μέρες που γύρισα, το περιέγραψα στους φίλους και συνεργάτες μου, οι οποίοι μου πρότειναν να το γράψω για να μην το ξεχάσω...

Συνεχίζεται....

Michael Chatzilias

27-06-2010, 22:04

Πέμπτη 6 Απριλίου αργά το πρωί, κατά τις 12
Έπρεπε να πάω σε βάφτιση, ήμουν όμως ταξιδευτής και κουρασμένος, είχα πολύ δυνατή δικαιολογία. Ξύπνησα καλά, ο Svend και η Charlotte σιγούρεψαν ότι είμαι καλά και μετά έφυγαν....ντύθηκα ζεστά και κατέβηκα στην μηχανή. Το θερμόμετρο της εστίας έγραφε 0. Είχε λιακάδα, βέβαια...και τσουχτερό κρύο. Μπορούσα όμως να μπω ή να βγω από το διαμέρισμα όποτε ήθελα. Είχα φτάσει...

Κατέβηκα στην μηχανή, και την βρήκα αγνώριστη. Παρόλη την κούρασή μου, αναδιοργανώθηκα, καθάρισα την μηχανή, και ετοιμάστηκα για τους επόμενους μήνες, συναρπαστικούς μήνες που θα ακολουθούσαν. Τα είχα καταφέρει...

Συνεχίζεται...

Michael Chatzilias

27-06-2010, 22:24

[COLOR="Navy"]Τους επόμενους μήνες που θα ακολουθούσαν στην Δανία, έκανα πολλά ταξίδια. Έπιασε επιτέλους η άνοιξη κατά τις 15 Μαίου, 1μιση μήνα μετά την εκκίνησή μου από την Κρήτη. Χάρηκα όμορφες βόλτες στα λιβάδια της Δανίας, βόρεια της Κοπεγχάγης στις λίμνες του νησιού Sjealland. Χάρηκα βόλτες στην Νορβηγία, στο Όσλο, μέχρι το Trondheim και τα νησιά Lofoten.

Η πρώτη επιστροφή έγινε τον Ιούλιο, που εκτός την ζέστη στην Γερμανία και τις πεταρκούδες που σκότωσα, αλλά και την κοπέλα με το μαύρο Golf που μου έκανε πρόταση όταν παράγγειλα φαγητό στο AutoStop έξω από το Βερολίνο, να πάω στο σπίτι της για sex (στα Γερμανικά) η επιστροφή δεν είχε τίποτα άλλο αξιόλογο όπως την ανάβαση. Όταν βέβαια πια κατάλαβα τί εννοούσε η κοπέλα, με τα λίγα Γερμανικά που ήξερα, έκανα σαν τρελός να την βρω στο Autobahn, πήγαινα προς Βερολίνο, δεν την έβρισκα, γυρνούσα προς Μόναχο, άφαντη.....κατάλαβα αργά...

Αργότερα, τον επόμενο Σεπτέμβριο, θα ξανα ανέβαινα καθώς έμπειρος τώρα πια. Εκείνη την φορά από Βερολίνο. Έξω από το Μόναχο και πηγαίνοντας με 120Km, έβλεπα τους άλλους ταξιδιώτες στα αυτοκίνητα που προσπερνούσαν να με κοιτάνε περίεργοι και σκεφτόμουν ότι ήμουν πολύ Cool εκεί στον δρόμο με τέτοια μηχανή....στην πραγματικότητα όμως, η ασφάλεια - τάπα στα λάδια είχε σπάσει και λάδια έφευγαν από την μηχανή. Σταμάτησα με καπνούς, τηλέφωνο, φορτηγάκι, άμμος, πλησιέστερο Suzuki στις 2 ώρες, επισκευή, 485 μάρκα, ξανά στους δρόμους και συνέχεια προς Κοπεγχάγη.

Η τελευταία επιστροφή έγινε έναν χρόνο αργότερα, προς Ελλάδα, κι αφού είχα χαρεί πολλά ταξίδια και μέχρι το Nordkapp, Ρωσία, Σουηδία. Έμπειρος τώρα, άρχισα την τελευταία μου επιστροφή Οκτώβριο όταν μόλις είχε αρχίσει ο καιρός. Αυτή την φορά, έφτασα μέχρι τον σταθμό Hamburg Altona, όπου φόρτωσα την μηχανή στο γνωστό Autozug (www.autozug.com) μαζί με άλλες μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα. Πίσω η μηχανή, μπροστά στα βαγόνια εγώ. Ύπνος στην καμπίνα το μεσημέρι, φαγητό και ξεκούραση το απόγευμα, μπυρίτσα και γλυκό στο μπαρ του τρένου, ύπνος και άφιξη ξεκούραστος το πρωί στην Verona, 100 χιλιόμετρα από την Βενετία όπου θα έπαιρνα το πλοίο της επιστροφής. Τί διαφορά....είχα οδηγήσει από την Κοπεγχάγη στο Αμβούργο, κι έπειτα τίποτα, ξεκούραση μέχρι την Βερόνα. Εκεί με περίμενε ήλιος και γλυκός μεσογειακός καιρός...πλοίο και Πάτρα. Άνετα. Στην διαδρομή προς Αθήνα και Πειραιά θα τραγουδούσα μέσα στο κράνος το Ιρλανδικό "Love Shine a light..." το οποίο είχε κερδίσει στην Eurovision εκείνη την περίοδο...

Δύσκολο το πρώτο ταξίδι, και τραγικό.

Αφιερωμένο σε όλους τους ταξιδιώτες, με οποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, και οπουδήποτε στον κόσμο.
Αφιερωμένο στον πατέρα μου, ο οποίος βλέποντας ότι δεν απαντούσα στα τηλέφωνα για μέρες, έπνιγε την αγωνία του και με περίμενε να φτάσω. Μου είχε εμπιστοσύνη ότι θα έφτανα, και όταν πια τηλεφώνησα και με άκουσε, με ξαναρώτησε, για δεύτερη φορά την ίδια ερώτηση μου είχε κάνει πριν από μέρες, αυτή την φορά όμως ήταν επίκαιρη..."Έφτασες καλά....;"

[B]Τέλος.

frits

27-06-2010, 23:40

Είναι τρελός(κουζουλός) ο Μιχαλιός. :)

Black_Shadow

27-06-2010, 23:46

....τι τελείωσε ??? :Απορία:

άλλο δεν έχει ???:D

Michael Chatzilias

27-06-2010, 23:49

Μπορώ να σου περιγράψω την κοκκινοσκουφίτσα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια εάν σε ενδιαφέρει....

panGS

28-06-2010, 01:17

:sm8::sm8::sm8:

nikos-x

11-07-2010, 02:20

Τεταρτη 5 Απριλίου 1995, στις 23.23 το βράδυ...Ουδένα φορτηγό στον δρόμο...[/B]

Με πληγώνεις... γιατί το Μάρτιο του 2009 όταν με το τρανό μπλακ-άουτ στη Δανία, (είχε και αρκετά θύματα από το κρύο), δεν συνάντησα ψυχή στον δρόμο από Faaborg - Odense - Flensdurg... και βάλε.
Όταν ανέβαινα, μία μέρα πριν "άσπρισαν" τους δρόμους από το αλάτι που ρίχνανε στο δρόμο, ήταν από τις χειρότερες παγωνιές που περπάτησα.

Πάντως να ξέρεις δε σε λυπάμαι καθόλου, έπαθες ότι σου άξιζε και έζησες μια εμπειρία που πολλοί ούτε σαν όνειρο έχουν δει.

Κουζουλός όνομα και πράμα. :sm5:

Ζωή δεν είναι να ξυπνάς,
να τρως, να θέτεις πάλι,
ζωή είναι να σαι ξυπνητός
όταν κοιμούνται οι άλλοι.

saitman

11-07-2010, 16:39

αρε αντρα τι μου θυμισες?οτι ουτε εκει εχω παει!:sm7::sm7::sm7:

VARAKO

20-07-2010, 08:49

Μπορώ να σου περιγράψω την κοκκινοσκουφίτσα με μεγαλύτερη λεπτομέρεια εάν σε ενδιαφέρει....

:sm7::sm7::sm7:

tsompanis

23-10-2010, 09:59

Μιχαλη,χθες το βραδυ καθησα και διαβασα την ιστορια σου!

ολοι εχουμε κανει τρελες,αλλά αυτό δεν υπάρχει ρε φιλε.
διαβαζα και κρύωνα κατω απο την κουβερτα!
ευτηχώς που ειχαν παει ολα καλα και γελαμε τωρα:sm7:
φοβερη ιστορια μοτοσυκλετας
να εισαι καλα μηχανοβιε και καλους δρομους!

MARK

23-10-2010, 10:06

Γειά σου ρε Μιχάλη με τις ωραίες αφηγήσεις...........:)

fmargaritis

23-10-2010, 13:00

Σκηνικό: εγώ με τον καφέ ανά χείρας μπροστά στο pc , από το βάθος ακούγεται η φωνή της γυναίκας μου.
- Φίλιππε φεύγω πρόσεχε τα παιδιά ( 5 και 7 ετών ).
- Εντάξει.
- Ά να βγάλεις και το φαγητό απο το φούρνο.
- Εντάξει.
..."Ηράκλειο Κρήτης - Κοπεγχάγη Δανία, Απρίλιος 1995 - Ημερολόγιο".... χμ 1995 Ημερολόγιο , ενδιαφέρον για να το διαβάσω.
Όσο μεγαλώνει κανείς ότι έχει σχέση με το παρελθόν τον "τραβάει" , μάλλον γιατί δεν θέλει να μεγαλώσει άλλο, όποτε εδώ είμαστε.
Αρχίζω να διαβάζω το Ημερολόγιο του Μιχάλη , απόλυτη ησυχία , το κείμενο αρχίζει να γίνεται εικόνες στο βάθος φαίνεται η autobahn τα πόδια και τα χέρια αρχίζουν να κρυώνουν .
Τι γίνεται που είμαι; μπροστά ο Μιχάλης με την μηχανή του και την τσάντα του να ξεχωρίζει δεμένη στο πίσω κάθισμα και εγώ ποιό πίσω με την δικιά μου μηχανή.........
Πω πω τι ταξίδι και αυτό επιτέλους "φτάσαμε" , κοιτάζω το δωμάτιο βρέ πού είμαι;
Ώχ!
- Δήμητρα Τάσο που είστε;
-Εδώ .
Τώρα τι θα φάμε δεν ξέρω.

Να σε καλά Μιχάλη για το "Ταξίδι"

Φίλιππος

ΥΓ : Φοιτητής και εγώ στην βόρεια Γερμανία ( Paderborn) αρκετά ποιο παλιός από τις αρχές τις δεκαετίας του 80.

http://www.youtube.com/watch?v=RdfPER5Cgm8&feature=player_embedded
.
.
.

nikos-x

23-10-2010, 13:08

...Τώρα τι θα φάμε δεν ξέρω...

Να πεις του Κωστή να σου στείλει με κούριερ κανά καλομαγειρεμένο σταμνάτο.
Εξ' άλλου αυτός φταίει που το "ξέθαψε" Σαββατιάτικα.

commander

23-10-2010, 16:04

ρε ζουζουνα εισαι απεχτος μεγαλη φυσιογνωμια μπαβο για το ενχηρημα αυτο αλλα δεν ξαναπεζει θελω να πηστευω αυτο το σεναριο γιατι τοτε ησουνα χ ηλικια τωρα εισαι ψ ηλικια :D:D:)

yns

23-10-2010, 18:34

Διάβασα την ιστορία μονορούφι κολλημένος στο μόνιτορ... το μυαλό μου ταξίδευε μαζί με σένα σ'εκείνα τα χρόνια... θες γιατί είχα κι εγώ Intruder (το 750) γύρω στο '95, θες γιατί το είχα μαζί μου στην Bologna που σπούδαζα τότε... Μπράβο ρε Μιχάλη, τέτοιες κουζουλάδες μόνο σ'αυτές τις ηλικίες τις κάναμε, τώρα σιγά μην φεύγαμε χωρίς εξοπλισμό χειμωνιάτικα για τέτοιο ταξίδι! Σ'ευχαριστώ πραγματικά που μοιράστηκες την περιπέτεια σου μαζί μας.

gsmaniac

23-10-2010, 18:43

αν μετα απο αυτη τη περιπετεια......φοβασαι τα ταξιδακια με το σκαφος,μαλλον μας δουλευεις:cool::cool::D
ο ιντιανα τζοουνς εισαι ρε φιλε,ποιος κροταλιας και παπ@ριες..:sm7:

Michael Chatzilias

23-10-2010, 19:50

Σκηνικό: εγώ με τον καφέ ανά χείρας μπροστά στο pc , από το βάθος ακούγεται η φωνή της γυναίκας μου.
- Φίλιππε φεύγω πρόσεχε τα παιδιά ( 5 και 7 ετών ).
- Εντάξει.
- Ά να βγάλεις και το φαγητό απο το φούρνο.
- Εντάξει.
..."Ηράκλειο Κρήτης - Κοπεγχάγη Δανία, Απρίλιος 1995 - Ημερολόγιο".... χμ 1995 Ημερολόγιο , ενδιαφέρον για να το διαβάσω.
Όσο μεγαλώνει κανείς ότι έχει σχέση με το παρελθόν τον "τραβάει" , μάλλον γιατί δεν θέλει να μεγαλώσει άλλο, όποτε εδώ είμαστε.
Αρχίζω να διαβάζω το Ημερολόγιο του Μιχάλη , απόλυτη ησυχία , το κείμενο αρχίζει να γίνεται εικόνες στο βάθος φαίνεται η autobahn τα πόδια και τα χέρια αρχίζουν να κρυώνουν .
Τι γίνεται που είμαι; μπροστά ο Μιχάλης με την μηχανή του και την τσάντα του να ξεχωρίζει δεμένη στο πίσω κάθισμα και εγώ ποιό πίσω με την δικιά μου μηχανή.........
Πω πω τι ταξίδι και αυτό επιτέλους "φτάσαμε" , κοιτάζω το δωμάτιο βρέ πού είμαι;
Ώχ!
- Δήμητρα Τάσο που είστε;
-Εδώ .
Τώρα τι θα φάμε δεν ξέρω.

Να σε καλά Μιχάλη για το "Ταξίδι"

Φίλιππος

ΥΓ : Φοιτητής και εγώ στην βόρεια Γερμανία ( Paderborn) αρκετά ποιο παλιός από τις αρχές τις δεκαετίας του 80.

YouTube - Jethro Tull - Too Old To Rocknroll Too Young To Die (http://www.youtube.com/watch?v=RdfPER5Cgm8&feature=player_embedded)
.
.
.

Να σαι καλά Φίλιππε, και σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Χαραγμένες στην μνήμη μου εκείνες οι μέρες.
Έκτοτε, πολλές υπήρξαν οι προκλήσεις, αλλά έτσι είναι ωραία να την ζεις, συναρπαστικά, δημιουργικά και αντιμετωπίζοντας τις προκλήσεις.

Έλα Αίγλη την Τετάρτη να τα πούμε από κοντά.