γιαγια αρκουδα
10-07-2010, 15:31
Κυριακή πρωί και αγαπημενο μου ξυπνιτηρι ηρθε να μου γλυψει το χερι να μου τριφτή και να κλαψουρίσει για να σηκωθώ για τον πρωινό μας περίπατο. Επιστροφή από τον περίπατο και η γυναίκα μου που έχει ξυπνήσει και αυτή πρωί μου έχει έτοιμο τον καφέ .
Τη θα κάνουμε Κατερινάκι σήμερα ? μέσα θα την βγάλουμε ? δεν πάμε για κανένα μπανακι?
Ναι αμέ που θα πάμε?
Σε ένα λεπτό της έχω δώσει τον χάρτη και της λέω…. Διάλεξε.
Μετά από λίγο μου λέει .. πάμε πετριές? Είναι στην Εύβοια δεν πρέπει να έχουμε πάει…
Άντε ετοιμάσου απαντώ…
Μαγιό πετσέτες κλπ στην βαλίτσα του ΑΧ1 και βουρ για αγία μαρίνα. Λέμε να πάρουμε το καράβι από εκεί και να περάσουμε στείρα και μετά ανηφορίζουμε.
Μετά από την εθνική Αθηνών Λαμίας κόβουμε προς Διόνυσο να …. Καθαρίσουμε λίγο τα λάστιχα στο πλάι από την γλίτσα της Αθήνας , ε και να ελαφρώσουμε λίγο τους μαρσπιεδες από το περιττό αλουμίνιο.
Φτάνοντας στείρα λέμε να πάμε παραλιακά προς αλμυροποταμο και μετά να βγούμε στον κεντρικό ,ο ήλιος μας κάνει τα χατίρια παρά της προβλέψεις της ΕΜΥ ότι θα έχουμε βροχές και καταιγίδες και κατακαστικες…
Μετά το επαρχιακό στοφιλικη προς αλμυροποταμο βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο με 2 λωρίδες και το ΑΧ1 να κινητέ στην τρομακτική τελική των 130 χιλ ….μόνο.
Τα άλογα έχουν αφηνιάσει και το μάτι του οδηγού αρχίζει να γυρίζει σαν του κουλοχέρη βλέποντας κάτι χωμάτινες φλαταδουρες και με το ζόρι κρατώ τα γκέμια εεεε το τιμόνι θέλω να πω να μην χωθούν σε κανένα μονοπάτι.
σε κάποιο σημείο με την άκρη του ματιού μου βλέπω να πέρνα μια ταμπέλα που γράφει πετριές .δεξιά. λόγο τις ιλιγγιώδης ταχύτητας που έχω αναπτύξει περνώ την διασταύρωση ??? (μαλών μονοπάτι ασφαλτινο με λακκούβες) κάνω ανάστροφη και μπαίνω. Ο δρόμος είναι στενός με χασίματα και όλο στροφές και λακκούβες . με ψευτοεντουρακι βεβαία είναι μελί στο ψωμί σου αυτή η διαδρομή. Τα λάστιχα ζεσταίνονται γρήγορα και οι συνεχείς στροφές κάνουν το χαμόγελο του καγκουρα να αχνοφενετε στα χείλια του οδηγού .η Κατερίνα πίσω 29 χρόνια συνοδηγός μου …. Απλά απολαμβάνει την διαδρομή και κάθε τόσο μου λέει.
Αααα ειδές εκείνο το σπίτι το έτσι με αυτά και εκείνα??!!! (να της πω ότι το δεξί πέταλο που πήραμε και ξύσαμε μασπιε ήταν όλα τα λεφτά θα το καταλάβει?) κουνώ το κεφάλι καταφατικά και ας μην το έχω δει. Περνάμε από τις πετριές ένα γραφικό χωριουδάκι μέσα στο πράσινο πανέμορφο (αλλά με ανάγκασε να κόψω ταχύτητα). Και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς όπου βλέπαμε θάλασσα. Μετά την διασταύρωση που πήγαινε αριστερά για στόμιο εμείς κάναμε δεξιά και περάσαμε μέσα από κάτι παραθαλάσσιους οικισμούς με κάτι παραλίες η μια καλύτερη από την άλλη.
Στο τέλος του δρόμου που τελείωνε σε ένα φράκτη που θύμιζε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων ήταν μια παραλία με άμμο και βράχια ήμασταν εμείς και ο θεός..
Δεν είχε σκιά και προτιμήσαμε την προηγούμενη παραλία που είχε σκιά . βεβαία εκεί είχε και κόσμο…. Ένα ζευγάρι γύρο στο 60 χρόνων.
Κοιτάζω στο τηλέφωνο μια αναπάντητη. Ήταν από το σπίτι τα παιδιά . ..που είσαστε καλέ ?...
Στις πετριές μπλαμπλαμπλα κλπ.
Εδώ βρέχει και μπουμπουνίζει άγρια …
Εδώ έχει μια χαρά ήλιο και κάνουμε μπανακι..
Αφού κάναμε το μπανακι μας είπαμε να πάμε για φαγητό . πήγαμε στο στόμιο αλλά δεν μας άρεσε όποτε ανεβήκαμε στις πετριές εκεί κάτω από έναν πλάτανο δίπλα σε μια πηγή είχαν τραπεζάκια από ταβέρνα και καθίσαμε . το φαγητό ήταν υπέροχο και οι τιμές καλές όσο τρώγαμε άρχισε να σκοτεινιάζει και τα μπουμπουνητά και οι κεραυνοί μας πλησίαζαν . όταν φύγαμε το πρωί στην Αθήνα είχε ήλιο και φορούσαμε κάτι αντιανεμικά μπουφάν ψιλά που δεν ήταν καθόλου αδιάβροχα.. αλλά λίγο μας ένοιαζε . στα τόσα χρόνια που ταξιδεύουμε έχουμε φάει βροχές……αλώστε μοτοσικλετιστές είμαστε και δεν είμαστε από ζάχαρη….
Την ώρα που πληρώναμε λέγαμε από πού να πάμε να μην φάμε και πολύ βροχή όση μπορούμε τουλάχιστον να την γλιτώσουμε.
Λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό βλέπουμε ότι η βροχή μας είχε περάσει και ήταν προς Χαλκίδα . αλλά και από τα νότια ήταν ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο. Πάμε νότια όπως ήρθαμε λέω. Και ξεκινάμε.
Μετά από καμία 10ρια χιλιόμετρα αυτό το σύννεφο ήταν από επάνω μας και έριχνε κάτι σταγόνες που μείωσα στα 50 χιλιόμετρα την ταχύτητα μου γιατί με χτυπούσαν οι σταγόνες και πονούσα. Από πίσω αισθάνομαι την Κατερίνα να τραντάζετε . (ποναει από τις σταγόνες σκευτομε) και μειώνω ταχύτητα .
Κατερίνα είσαι καλά?
Χαχαχαχα και #### τις περιπέτειες παίρνω απάντηση από μια Κατερίνα που την έχει καταβρει και έχει ξεκαρδιστεί στο γέλιο….
Η μπόρα ήταν γερή περίπου 5-6 χιλιόμετρα και μετά ήλιος . μέχρι να φτάσουμε στο φερυ στα στείρα έχουμε στεγνώσει.
Το γέλιο όπως λένε είναι μεταδοτικό και σκεπτόμαστε παλιότερες περιπέτειες μας με την μότο με βροχές και χιόνια και έχουμε ξεσηκώσει το φερυ από τα γέλια . θα λεγανε τι έπαθαν οι παλαβοί.
Επιστροφή ασφαλώς από τον Διόνυσο …..και περίπου 6+30 μπαίνουμε σπίτι.
Έχουν έρθει και φίλοι των παιδιών και όταν τους λέμε την περιπέτεια μας σε σχέση με τα παιδιά μας αυτοί μας κοιτανε παράξενα .. λάλησαν οι γέροι θα σκευτοντε…
Πάντως ήταν από της καλύτερες εκδρομές που έχουμε κάνει αυτόν τον χρόνο και σκοπεύουμε να το επαναλάβουμε . έχει αρκετούς μήνες να τελειώσει ο χρόνος
Τη θα κάνουμε Κατερινάκι σήμερα ? μέσα θα την βγάλουμε ? δεν πάμε για κανένα μπανακι?
Ναι αμέ που θα πάμε?
Σε ένα λεπτό της έχω δώσει τον χάρτη και της λέω…. Διάλεξε.
Μετά από λίγο μου λέει .. πάμε πετριές? Είναι στην Εύβοια δεν πρέπει να έχουμε πάει…
Άντε ετοιμάσου απαντώ…
Μαγιό πετσέτες κλπ στην βαλίτσα του ΑΧ1 και βουρ για αγία μαρίνα. Λέμε να πάρουμε το καράβι από εκεί και να περάσουμε στείρα και μετά ανηφορίζουμε.
Μετά από την εθνική Αθηνών Λαμίας κόβουμε προς Διόνυσο να …. Καθαρίσουμε λίγο τα λάστιχα στο πλάι από την γλίτσα της Αθήνας , ε και να ελαφρώσουμε λίγο τους μαρσπιεδες από το περιττό αλουμίνιο.
Φτάνοντας στείρα λέμε να πάμε παραλιακά προς αλμυροποταμο και μετά να βγούμε στον κεντρικό ,ο ήλιος μας κάνει τα χατίρια παρά της προβλέψεις της ΕΜΥ ότι θα έχουμε βροχές και καταιγίδες και κατακαστικες…
Μετά το επαρχιακό στοφιλικη προς αλμυροποταμο βγήκαμε στον κεντρικό δρόμο με 2 λωρίδες και το ΑΧ1 να κινητέ στην τρομακτική τελική των 130 χιλ ….μόνο.
Τα άλογα έχουν αφηνιάσει και το μάτι του οδηγού αρχίζει να γυρίζει σαν του κουλοχέρη βλέποντας κάτι χωμάτινες φλαταδουρες και με το ζόρι κρατώ τα γκέμια εεεε το τιμόνι θέλω να πω να μην χωθούν σε κανένα μονοπάτι.
σε κάποιο σημείο με την άκρη του ματιού μου βλέπω να πέρνα μια ταμπέλα που γράφει πετριές .δεξιά. λόγο τις ιλιγγιώδης ταχύτητας που έχω αναπτύξει περνώ την διασταύρωση ??? (μαλών μονοπάτι ασφαλτινο με λακκούβες) κάνω ανάστροφη και μπαίνω. Ο δρόμος είναι στενός με χασίματα και όλο στροφές και λακκούβες . με ψευτοεντουρακι βεβαία είναι μελί στο ψωμί σου αυτή η διαδρομή. Τα λάστιχα ζεσταίνονται γρήγορα και οι συνεχείς στροφές κάνουν το χαμόγελο του καγκουρα να αχνοφενετε στα χείλια του οδηγού .η Κατερίνα πίσω 29 χρόνια συνοδηγός μου …. Απλά απολαμβάνει την διαδρομή και κάθε τόσο μου λέει.
Αααα ειδές εκείνο το σπίτι το έτσι με αυτά και εκείνα??!!! (να της πω ότι το δεξί πέταλο που πήραμε και ξύσαμε μασπιε ήταν όλα τα λεφτά θα το καταλάβει?) κουνώ το κεφάλι καταφατικά και ας μην το έχω δει. Περνάμε από τις πετριές ένα γραφικό χωριουδάκι μέσα στο πράσινο πανέμορφο (αλλά με ανάγκασε να κόψω ταχύτητα). Και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς όπου βλέπαμε θάλασσα. Μετά την διασταύρωση που πήγαινε αριστερά για στόμιο εμείς κάναμε δεξιά και περάσαμε μέσα από κάτι παραθαλάσσιους οικισμούς με κάτι παραλίες η μια καλύτερη από την άλλη.
Στο τέλος του δρόμου που τελείωνε σε ένα φράκτη που θύμιζε στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων ήταν μια παραλία με άμμο και βράχια ήμασταν εμείς και ο θεός..
Δεν είχε σκιά και προτιμήσαμε την προηγούμενη παραλία που είχε σκιά . βεβαία εκεί είχε και κόσμο…. Ένα ζευγάρι γύρο στο 60 χρόνων.
Κοιτάζω στο τηλέφωνο μια αναπάντητη. Ήταν από το σπίτι τα παιδιά . ..που είσαστε καλέ ?...
Στις πετριές μπλαμπλαμπλα κλπ.
Εδώ βρέχει και μπουμπουνίζει άγρια …
Εδώ έχει μια χαρά ήλιο και κάνουμε μπανακι..
Αφού κάναμε το μπανακι μας είπαμε να πάμε για φαγητό . πήγαμε στο στόμιο αλλά δεν μας άρεσε όποτε ανεβήκαμε στις πετριές εκεί κάτω από έναν πλάτανο δίπλα σε μια πηγή είχαν τραπεζάκια από ταβέρνα και καθίσαμε . το φαγητό ήταν υπέροχο και οι τιμές καλές όσο τρώγαμε άρχισε να σκοτεινιάζει και τα μπουμπουνητά και οι κεραυνοί μας πλησίαζαν . όταν φύγαμε το πρωί στην Αθήνα είχε ήλιο και φορούσαμε κάτι αντιανεμικά μπουφάν ψιλά που δεν ήταν καθόλου αδιάβροχα.. αλλά λίγο μας ένοιαζε . στα τόσα χρόνια που ταξιδεύουμε έχουμε φάει βροχές……αλώστε μοτοσικλετιστές είμαστε και δεν είμαστε από ζάχαρη….
Την ώρα που πληρώναμε λέγαμε από πού να πάμε να μην φάμε και πολύ βροχή όση μπορούμε τουλάχιστον να την γλιτώσουμε.
Λίγο πριν βγούμε στον κεντρικό βλέπουμε ότι η βροχή μας είχε περάσει και ήταν προς Χαλκίδα . αλλά και από τα νότια ήταν ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο. Πάμε νότια όπως ήρθαμε λέω. Και ξεκινάμε.
Μετά από καμία 10ρια χιλιόμετρα αυτό το σύννεφο ήταν από επάνω μας και έριχνε κάτι σταγόνες που μείωσα στα 50 χιλιόμετρα την ταχύτητα μου γιατί με χτυπούσαν οι σταγόνες και πονούσα. Από πίσω αισθάνομαι την Κατερίνα να τραντάζετε . (ποναει από τις σταγόνες σκευτομε) και μειώνω ταχύτητα .
Κατερίνα είσαι καλά?
Χαχαχαχα και #### τις περιπέτειες παίρνω απάντηση από μια Κατερίνα που την έχει καταβρει και έχει ξεκαρδιστεί στο γέλιο….
Η μπόρα ήταν γερή περίπου 5-6 χιλιόμετρα και μετά ήλιος . μέχρι να φτάσουμε στο φερυ στα στείρα έχουμε στεγνώσει.
Το γέλιο όπως λένε είναι μεταδοτικό και σκεπτόμαστε παλιότερες περιπέτειες μας με την μότο με βροχές και χιόνια και έχουμε ξεσηκώσει το φερυ από τα γέλια . θα λεγανε τι έπαθαν οι παλαβοί.
Επιστροφή ασφαλώς από τον Διόνυσο …..και περίπου 6+30 μπαίνουμε σπίτι.
Έχουν έρθει και φίλοι των παιδιών και όταν τους λέμε την περιπέτεια μας σε σχέση με τα παιδιά μας αυτοί μας κοιτανε παράξενα .. λάλησαν οι γέροι θα σκευτοντε…
Πάντως ήταν από της καλύτερες εκδρομές που έχουμε κάνει αυτόν τον χρόνο και σκοπεύουμε να το επαναλάβουμε . έχει αρκετούς μήνες να τελειώσει ο χρόνος