ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ!

[PortoLeone]

Γράφω αυτό το θέμα γιατί προχθές είχα μία συζήτηση με φίλους και μου είπαν να κάνω
σχέση.Πιστεύω όμως για έναν άντρα με παιδί είναι λίγο δύσκολο να έχει σχέση όταν πάνω από όλα έχει υποχρέωση να είναι κοντά στο γιο του.
Το βασικότερο δε είναι ότι δένομαι αισθηματικά και δε μπορώ να πληγώνομαι.Άλλωστε δε ξέρω πόσο εύκολο είναι για μία γυναίκα να δεχθεί έναν άντρα με παιδί σε όποια ηλικία να βρίσκεται αυτό.
Νομίζω πως πρέπει για κάποιο χρονικό (μεγάλο)αν χρειαστεί να μείνω κι άλλο μόνος μου.Είναι δύσκολος καιρός για τεστ στα παιδιά και στη καρδιά μας.
Με ενδιαφέρει η γνώμη σας!!!
:confused:

[adventure]

Η προσωπική μου άποψη είναι και από αυτά που γράφεις ότι όντος είναι πολύ δύσκολο να έχεις σχέση με ένα παιδί δίπλα σου(δεν αναφέρεις ηλικία αλλά από ότι θυμάμαι από την κοπή της πίτας του Forum είναι γύρω στα δεκαέξι και πολύ δύσκολη ηλικία ) να μπει ξαφνικά στη ζωή σας και πόσο μάλλον του παιδιού μια γυναίκα που θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τη καθημερινή τριβή που έχεις εσύ και το παιδί και τις ώρες που του αφιερώνεις και φυσικά με τη εμπιστοσύνη κάτι που για να σε κερδίσει πιστεύω θέλει πολύ χρόνο .
Εγώ αν θέλεις τη δική μου τη γνώμη είναι ότι στη ζωή δεν πρέπει να βιαζόμαστε αλλά να περιμένουμε να εξελιχτούν κάποια όσον αφορά τα συναισθηματικά .
Άστο και θα κυλίσει μόνο του και όταν θα βρεθεί η κατάλληλη σύντροφος ειλικρινά θα δεις ότι δεν θα κάνεις καμιά απολύτως προσπάθεια θα έρθουν όλα από μόνα τους.
Καλό κουράγιο να είσαστε αγαπημένοι εσύ και ο γιος σου και να τον προσέχεις πολύ.


:Χαμόγελο:

[Arkas]

Η προσωπική μου άποψη είναι και από αυτά που γράφεις ότι όντος είναι πολύ δύσκολο να έχεις σχέση με ένα παιδί δίπλα σου(δεν αναφέρεις ηλικία αλλά από ότι θυμάμαι από την κοπή της πίτας του Forum είναι γύρω στα δεκαέξι και πολύ δύσκολη ηλικία ) να μπει ξαφνικά στη ζωή σας και πόσο μάλλον του παιδιού μια γυναίκα που θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό τη καθημερινή τριβή που έχεις εσύ και το παιδί και τις ώρες που του αφιερώνεις και φυσικά με τη εμπιστοσύνη κάτι που για να σε κερδίσει πιστεύω θέλει πολύ χρόνο .
Εγώ αν θέλεις τη δική μου τη γνώμη είναι ότι στη ζωή δεν πρέπει να βιαζόμαστε αλλά να περιμένουμε να εξελιχτούν κάποια όσον αφορά τα συναισθηματικά .
Άστο και θα κυλίσει μόνο του και όταν θα βρεθεί η κατάλληλη σύντροφος ειλικρινά θα δεις ότι δεν θα κάνεις καμιά απολύτως προσπάθεια θα έρθουν όλα από μόνα τους.
Καλό κουράγιο να είσαστε αγαπημένοι εσύ και ο γιος σου και να τον προσέχεις πολύ.


:Χαμόγελο:



Δημητρό, τα έθεσες πολύ όμορφα τα πράγματα.

Πράγματι χρειάζεται ο χρόνος αλλά πρέπει πάντοτε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να μην είμαστε αρνητικά προδιατεθειμένοι σε κάτι καινούργιο στη ζωή μας.

Κανείς μας δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με το μέλλον. Άλλωστε τα λάθη και οι στραβομάρες του παρελθόντος γίνονται σοφοί δάσκαλοι για το αύριο...;)

[kostas_366]

Αν και δεν είμαι πατέρας, θα πω συμφωνόντας και με τα παραπάνω, ότι θα πρέπει να κάνεις ότι νιώθεις. Και όπως νιώθεις. Αν θες χρόνο, πάρε χρόνο. Αν θες ξεκάθαρο μυαλό, πάρε αυτό. Εσύ ξέρεις τα συναισθήματα σου και τις προτεραιώτητές σου.

[Dionisis]

Τελη Θα συμφωνήσω με τους φίλους και όπως λένε ο χρόνος είναι ο καλύτερος <ρυθμιστής>αυτά τα πράγματα δεν προγραμματίζονται και δεν μπαίνουν σε <σχέδιο>αν κάτι πάνω στον αισθηματικό τομέα <τραβήξει> το ενδιαφέρον σου θα βρεις τον τρόπο να τα τακτοποιήσεις όλα με γνώμονα πάνω από όλα το παιδί και εγώ και ο Δημήτρης adventure είμαστε φρεσκομπαμπαδες και είμαστε ποιο ευαίσθητοι σε κάποια πράγματα αλλά μην ξεχνάς η ζωή συνεχίζετε και δυστυχώς είναι πολύ πολύ γρήγορη σου εύχομαι ότι καλύτερο πάντα με υγεία.


Φιλικά……Διονύσης.

[adventure]

Πράγματι χρειάζεται ο χρόνος αλλά πρέπει πάντοτε να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να μην είμαστε αρνητικά προδιατεθειμένοι σε κάτι καινούργιο στη ζωή μας.

Κανείς μας δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με το μέλλον. Άλλωστε τα λάθη και οι στραβομάρες του παρελθόντος γίνονται σοφοί δάσκαλοι για το αύριο...;)

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου Δημήτρη .

:) :)

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Επειδή μιλάς προσωπικά

κ επειδή γνωριζόμαστε Παντελή,

αν κ δεν μ' αρέσει να "παίζω" το ρόλο του συμβουλάτορα,

μιας κ το θέτεις, εδώ δημοσίως, θα δώσω την άποψή μου.

Δεν θα συμφωνήσω με τους παραπάνω .....

Απ' ότι ξέρω, με τον γιό σου είσαι μαζί, μια φορά την εβδομάδα.

Όλες τις υπόλοιπες μέρες κ ώρες, είσαι ανεξάρτητος,

μη δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν,

μιας κ το παιδί μένει με την μητέρα του.

Θα μπορούσε λοιπόν, να συνυπάρξει μια σχέση,

η οποία δεν είναι απαραίτητο να την γνωρίζει ο γιός,

όσο αυτή μένει στο στάδιο του εφήμερου.

Όπως π.χ. βγαίνεις με τους φίλους σου,

έτσι κάλλιστα θα μπορούσες να βγαίνεις κ με την σχέση σου.

Όπως, όταν συναντιόμαστε, οι παντρεμένοι έχουμε μαζί τις γυναίκες μας,

εσύ θα είσαι μαζί με την φιλενάδα σου.

Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, αφού έχεις χωρίσει πολλά χρόνια.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι, δεν θα έχεις σαν πρώτη προτεραιότητα στο μυαλό σου,

τις οικογενειακές σου υποχρεώσεις (την μητέρα σου κ τον γιό σου),

ούτε ότι είναι απαραίτητο να παραμελήσεις την δουλειά σου

(κ εμάς τους φίλους σου) ……:D

Για το επαγγελματικό μέρος δεν αναφέρομαι,

γιατί είναι αυτονόητο ότι – άλλο δουλειά κ άλλο σχέση.

Κ επανέρχομαι,

όταν κ άμα κ αν, αυτή η σχέση (ή η επόμενη – μεθεπόμενη) ευοδωθεί,

κάλλιστα, την «περνάς» κ στο παιδί σου γλυκά-γλυκά …

Άλλωστε, δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος – ούτε ο τελευταίος χωρισμένος πατέρας

που θα έχει μια σχέση κ παράλληλα θα φροντίζει (όπου κ όταν χρειάζεται) για το παιδί του…..

Εν κατακλείδι, κ σαν προσωπική μου άποψη,

προχώρα μπροστά (με μικρά κ προσεκτικά βήματα) με γνώμονα την αυτοσυγκράτηση

κ τον αυτοσεβασμό (πράγματα που κ τα δύο τα έχεις με το παραπάνω)

κ τα υπόλοιπα θα έρθουν σιγά-σιγά μόνα τους …



Υ.Γ. …κ ποιος σου εξασφαλίζει ότι ο γιός δεν έχει στο βάθος του μυαλού του,
να δει τον πατέρα του ευτυχισμένο κ ακόμα-ακόμα, δίπλα σε μια κοπέλα ;;;; (λέω ...ίσως)



.

[PortoLeone]

Πολύ καλά αυτά που μου γράφετε φίλοι μου αλλά ο γιος μου είναι στη κρίσιμη ηλικία των 15 και πάμε στα 16 και είναι λίγο δύσκολο να αφιερώσω έστω και λίγο χρόνο σε σχέσεις που δεν βγάζουν πουθενά.Προσπάθησα να κάνω κάτι πριν 1 χρόνο αλλά ύστερα από λίγο έδειξε ότι εμπόδιο ήταν το παιδί.Δε το ήθελε.
Εγώ λοιπόν προτιμώ να μείνω μόνος μέχρι ο γιος μου να ανοίξει δικό του σπίτι παρά να περιμένω ποοοότε θα βρεθεί γυναίκα να αγαπήσει το γιο μου και εμένα.
Δε θέλω να κάνω μία σχέση και ότι κάτσει.Δένομαι εύκολα και πληγώνομαι το ίδιο γρήγορα.Αυτό δε θέλω να το ξαναδεί το παιδί μου.

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Επειδή μιλάς προσωπικά

κ επειδή γνωριζόμαστε Παντελή,

αν κ δεν μ' αρέσει να "παίζω" το ρόλο του συμβουλάτορα,

μιας κ το θέτεις, εδώ δημοσίως, θα δώσω την άποψή μου.

Δεν θα συμφωνήσω με τους παραπάνω .....

Απ' ότι ξέρω, με τον γιό σου είσαι μαζί, μια φορά την εβδομάδα.

Όλες τις υπόλοιπες μέρες κ ώρες, είσαι ανεξάρτητος,

μη δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν,

μιας κ το παιδί μένει με την μητέρα του.

Θα μπορούσε λοιπόν, να συνυπάρξει μια σχέση,

η οποία δεν είναι απαραίτητο να την γνωρίζει ο γιός,

όσο αυτή μένει στο στάδιο του εφήμερου.

Όπως π.χ. βγαίνεις με τους φίλους σου,

έτσι κάλλιστα θα μπορούσες να βγαίνεις κ με την σχέση σου.

Όπως, όταν συναντιόμαστε, οι παντρεμένοι έχουμε μαζί τις γυναίκες μας,

εσύ θα είσαι μαζί με την φιλενάδα σου.

Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, αφού έχεις χωρίσει πολλά χρόνια.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι, δεν θα έχεις σαν πρώτη προτεραιότητα στο μυαλό σου,

τις οικογενειακές σου υποχρεώσεις (την μητέρα σου κ τον γιό σου),

ούτε ότι είναι απαραίτητο να παραμελήσεις την δουλειά σου

(κ εμάς τους φίλους σου) ……:D

Για το επαγγελματικό μέρος δεν αναφέρομαι,

γιατί είναι αυτονόητο ότι – άλλο δουλειά κ άλλο σχέση.

Κ επανέρχομαι,

όταν κ άμα κ αν, αυτή η σχέση (ή η επόμενη – μεθεπόμενη) ευοδωθεί,

κάλλιστα, την «περνάς» κ στο παιδί σου γλυκά-γλυκά …

Άλλωστε, δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος – ούτε ο τελευταίος χωρισμένος πατέρας

που θα έχει μια σχέση κ παράλληλα θα φροντίζει (όπου κ όταν χρειάζεται) για το παιδί του…..

Εν κατακλείδι, κ σαν προσωπική μου άποψη,

προχώρα μπροστά (με μικρά κ προσεκτικά βήματα) με γνώμονα την αυτοσυγκράτηση

κ τον αυτοσεβασμό (πράγματα που κ τα δύο τα έχεις με το παραπάνω)

κ τα υπόλοιπα θα έρθουν σιγά-σιγά μόνα τους …



Υ.Γ. …κ ποιος σου εξασφαλίζει ότι ο γιός δεν έχει στο βάθος του μυαλού του,
να δει τον πατέρα του ευτυχισμένο κ ακόμα-ακόμα, δίπλα σε μια κοπέλα ;;;; (λέω ...ίσως)







.

Πολύ καλά αυτά που μου γράφετε φίλοι μου αλλά ο γιος μου είναι στη κρίσιμη ηλικία των 15 και πάμε στα 16 και είναι λίγο δύσκολο να αφιερώσω έστω και λίγο χρόνο σε σχέσεις που δεν βγάζουν πουθενά.Προσπάθησα να κάνω κάτι πριν 1 χρόνο αλλά ύστερα από λίγο έδειξε ότι
εμπόδιο ήταν το παιδί.Δε το ήθελε.
.
.



Συμβαίνουν πολλά πράγματα στη ζωή μας,

που ούτως ή άλλως, δεν τα μαθαίνουν τα παιδιά μας ....

Κ δεν πρέπει μερικές φορές να τα μάθουν ....



Δε θέλω να κάνω μία σχέση και ότι κάτσει..
.
.



Δυστυχώς,

όταν κάνουμε σχέση,

ποτέ δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε την έκβαση .....:hmmm::hmmm::hmmm:

Πρέπει να δοκιμάσεις .....;)



.

[gemara]

Φίλε Τέλη, ας αρχίσουμε με το παράδοξο… θα έλεγα να μην κάνεις αυτό που σου λεν οι φίλοι σου και αυτό που σου λέμε εμείς στο φόρουμ, αλλά να κάνεις αυτό που θες εσύ και μόνο!

Το ότι είσαι πατέρας, δεν σημαίνει ότι δεν είσαι και άντρας, οπότε το θέμα της σχέσης και της συντρόφου είναι άσχετο με το γιό σου. Ούτε και οι «υποχρεώσεις» σου, σού αφαιρούν τα δικαιώματά σου. Πολύ πιθανόν να μην θέλεις να κάνεις σχέση τώρα (για τους δικούς σου τους λόγους) και φέρνεις τον γιό σου σαν πρόφαση. Ίσα ίσα που μια σχέση η οποία θα ικανοποιεί εσένα, θα σε κάνει και καλύτερο πατέρα.

Αν ο γιός σου είναι στα 16 (γιατί είναι κρίσιμο αυτό;;; ), προφανώς έχει απομακρυνθεί από την ηλικία του θηλασμού (για να κάνουμε και την πλάκα μας!) και δεν έχει τόσο ανάγκη από την συχνή παρουσία σου. Ότι ήταν να κάνεις με αυτόν και την διαπαιδαγώγησή του, το έχεις κάνει. «Πινελιές» βάζεις τώρα και σιωπηλό παράδειγμα του δείχνεις με την συμπεριφορά σου, για το πώς πρέπει να παίρνει τη ζωή και να μην παραιτείται από την ανδρική του φύση. Πολύ πιθανόν να έχει και την δική του κοπέλα και να κάνει τη ζωή του, χωρίς να τον πολυαπασχολεί τι κάνεις εσύ. Να χαίρεσαι αν δεν σε έχει και πολύ ανάγκη και σε 1-2 χρόνια να το επιδιώξεις, αυτό είναι το φυσιολογικό για τα παιδιά!

Μια γυναίκα που αγαπάει τον σύντροφό της, τον αγαπάει γι αυτό που είναι ο ίδιος και όχι για τον γιό του, τη μαμά του, τη δουλειά του, τα λεφτά του ή τη μηχανή που έχει. Άμα μπαίνουν όλα τα παραπάνω στη σχέση, μιλάμε για απλό υπολογισμό και συμφέρον και αν πληγώνεσαι εύκολα όπως λες που σημαίνει ότι είσαι ευαίσθητος (και καλά κάνεις) μάλλον θα υποφέρεις περισσότερο στη συνέχεια αν συσχετισθείς με τέτοιο άτομο.

Να είσαι σίγουρος, ότι υπάρχουν γυναίκες που αγαπάνε τους συντρόφους τους και παιδιά να έχουν αυτοί και την υποχρέωση να τα αναθρέψουν και κατανόηση δείχνουν στην αντιμετώπιση του θέματος. Φτάνει και συ βέβαια να την καλύπτεις συναισθηματικά και να μην της εμφανίζεσαι με προβλήματα διαρκώς γιατί θα έχει και αυτή τα όριά της.

Δεν ωφελεί σε τίποτε αν θα μείνεις για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα μόνος σου. Ούτε και να κάνεις τεστ σε κανέναν. Αν υπάρχει κάτι στη μέση, απόλαυσέ το και άστο να δεις πως θα εξελιχθεί. Θα έλεγα επίσης, ότι δεν χρειάζεται να λογοδοτείς στον γιό σου, ούτε σε κανέναν για το τι θέλεις να κάνεις ή για το τι κάνεις.

Ενήλικος και χωρίς ανάγκη κηδεμονίας δεν είσαι;

[ntinopoulos]

Επειδή μιλάς προσωπικά

κ επειδή γνωριζόμαστε Παντελή,

αν κ δεν μ' αρέσει να "παίζω" το ρόλο του συμβουλάτορα,

μιας κ το θέτεις, εδώ δημοσίως, θα δώσω την άποψή μου.

Δεν θα συμφωνήσω με τους παραπάνω .....

Απ' ότι ξέρω, με τον γιό σου είσαι μαζί, μια φορά την εβδομάδα.

Όλες τις υπόλοιπες μέρες κ ώρες, είσαι ανεξάρτητος,

μη δίνοντας λογαριασμό σε κανέναν,

μιας κ το παιδί μένει με την μητέρα του.

Θα μπορούσε λοιπόν, να συνυπάρξει μια σχέση,

η οποία δεν είναι απαραίτητο να την γνωρίζει ο γιός,

όσο αυτή μένει στο στάδιο του εφήμερου.

Όπως π.χ. βγαίνεις με τους φίλους σου,

έτσι κάλλιστα θα μπορούσες να βγαίνεις κ με την σχέση σου.

Όπως, όταν συναντιόμαστε, οι παντρεμένοι έχουμε μαζί τις γυναίκες μας,

εσύ θα είσαι μαζί με την φιλενάδα σου.

Πράγμα απόλυτα φυσιολογικό, αφού έχεις χωρίσει πολλά χρόνια.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι, δεν θα έχεις σαν πρώτη προτεραιότητα στο μυαλό σου,

τις οικογενειακές σου υποχρεώσεις (την μητέρα σου κ τον γιό σου),

ούτε ότι είναι απαραίτητο να παραμελήσεις την δουλειά σου

(κ εμάς τους φίλους σου) ……:D

Για το επαγγελματικό μέρος δεν αναφέρομαι,

γιατί είναι αυτονόητο ότι – άλλο δουλειά κ άλλο σχέση.

Κ επανέρχομαι,

όταν κ άμα κ αν, αυτή η σχέση (ή η επόμενη – μεθεπόμενη) ευοδωθεί,

κάλλιστα, την «περνάς» κ στο παιδί σου γλυκά-γλυκά …

Άλλωστε, δεν θα είσαι ούτε ο πρώτος – ούτε ο τελευταίος χωρισμένος πατέρας

που θα έχει μια σχέση κ παράλληλα θα φροντίζει (όπου κ όταν χρειάζεται) για το παιδί του…..

Εν κατακλείδι, κ σαν προσωπική μου άποψη,

προχώρα μπροστά (με μικρά κ προσεκτικά βήματα) με γνώμονα την αυτοσυγκράτηση

κ τον αυτοσεβασμό (πράγματα που κ τα δύο τα έχεις με το παραπάνω)

κ τα υπόλοιπα θα έρθουν σιγά-σιγά μόνα τους …



Υ.Γ. …κ ποιος σου εξασφαλίζει ότι ο γιός δεν έχει στο βάθος του μυαλού του,
να δει τον πατέρα του ευτυχισμένο κ ακόμα-ακόμα, δίπλα σε μια κοπέλα ;;;; (λέω ...ίσως)



.
φιλε παντελη,συμφωνω απολυτα με το νικο!!!
θα συμπληρωνα οτι ενα παιδι στην ηλικια των 15 16 ετων ειναι φυσιολογικο να μην αισθανεται ανετα με τις σχεσεις των γονιων του μετα τον χωρισμο και να το βλεπει ανταγωνιστικα,αλλα δεν ειναι σωστο!ειναι στο χερι σου πιστευω να του εξηγησεις με ομορφο τροπο οτι ο μπαμπας του πρεπει να προχωρησει τη ζωη του βρισκοντας αλλους συντροφους και να του κανεις σαφες οτι αυτο δεν εχει καμια επιδραση στη σχεση μεταξυ σας!
τελος επειδη θεωρω οτι η ψυχολογια των παιδιων ειναι πολυπλοκη και ο χειρισμος που χρειαζεται ειναι λεπτος δε σου κρυβω οτι εγω στη θεση σου θα σκεφτομουν σοβαρα να ζητησω τη βοηθεια επιστημονα-παιδοψυχολογου.


Υ.Γ και μην ξεχνας ενα πραγμα.αργα η γρηγορα τα παιδια τραβουν το δρομο τους!τοτε ειναι ωραιο να εχεις ενα ανθρωπο για συντροφια!
φιλικα
κωστας

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Φίλε Τέλη, ας αρχίσουμε με το παράδοξο… θα έλεγα να μην κάνεις αυτό που σου λεν οι φίλοι σου και αυτό που σου λέμε εμείς στο φόρουμ, αλλά να κάνεις αυτό που θες εσύ και μόνο!

Το ότι είσαι πατέρας, δεν σημαίνει ότι δεν είσαι και άντρας, οπότε το θέμα της σχέσης και της συντρόφου είναι άσχετο με το γιό σου. Ούτε και οι «υποχρεώσεις» σου, σού αφαιρούν τα δικαιώματά σου. Πολύ πιθανόν να μην θέλεις να κάνεις σχέση τώρα (για τους δικούς σου τους λόγους) και φέρνεις τον γιό σου σαν πρόφαση. Ίσα ίσα που μια σχέση η οποία θα ικανοποιεί εσένα, θα σε κάνει και καλύτερο πατέρα.

Αν ο γιός σου είναι στα 16 (γιατί είναι κρίσιμο αυτό;;; ), προφανώς έχει απομακρυνθεί από την ηλικία του θηλασμού (για να κάνουμε και την πλάκα μας!) και δεν έχει τόσο ανάγκη από την συχνή παρουσία σου. Ότι ήταν να κάνεις με αυτόν και την διαπαιδαγώγησή του, το έχεις κάνει. «Πινελιές» βάζεις τώρα και σιωπηλό παράδειγμα του δείχνεις με την συμπεριφορά σου, για το πώς πρέπει να παίρνει τη ζωή και να μην παραιτείται από την ανδρική του φύση. Πολύ πιθανόν να έχει και την δική του κοπέλα και να κάνει τη ζωή του, χωρίς να τον πολυαπασχολεί τι κάνεις εσύ. Να χαίρεσαι αν δεν σε έχει και πολύ ανάγκη και σε 1-2 χρόνια να το επιδιώξεις, αυτό είναι το φυσιολογικό για τα παιδιά!

Μια γυναίκα που αγαπάει τον σύντροφό της, τον αγαπάει γι αυτό που είναι ο ίδιος και όχι για τον γιό του, τη μαμά του, τη δουλειά του, τα λεφτά του ή τη μηχανή που έχει. Άμα μπαίνουν όλα τα παραπάνω στη σχέση, μιλάμε για απλό υπολογισμό και συμφέρον και αν πληγώνεσαι εύκολα όπως λες που σημαίνει ότι είσαι ευαίσθητος (και καλά κάνεις) μάλλον θα υποφέρεις περισσότερο στη συνέχεια αν συσχετισθείς με τέτοιο άτομο.

Να είσαι σίγουρος, ότι υπάρχουν γυναίκες που αγαπάνε τους συντρόφους τους και παιδιά να έχουν αυτοί και την υποχρέωση να τα αναθρέψουν και κατανόηση δείχνουν στην αντιμετώπιση του θέματος. Φτάνει και συ βέβαια να την καλύπτεις συναισθηματικά και να μην της εμφανίζεσαι με προβλήματα διαρκώς γιατί θα έχει και αυτή τα όριά της.

Δεν ωφελεί σε τίποτε αν θα μείνεις για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα μόνος σου. Ούτε και να κάνεις τεστ σε κανέναν. Αν υπάρχει κάτι στη μέση, απόλαυσέ το και άστο να δεις πως θα εξελιχθεί. Θα έλεγα επίσης, ότι δεν χρειάζεται να λογοδοτείς στον γιό σου, ούτε σε κανέναν για το τι θέλεις να κάνεις ή για το τι κάνεις.

Ενήλικος και χωρίς ανάγκη κηδεμονίας δεν είσαι;

φιλε παντελη,συμφωνω απολυτα με το νικο!!!
θα συμπληρωνα οτι ενα παιδι στην ηλικια των 15 16 ετων ειναι φυσιολογικο να μην αισθανεται ανετα με τις σχεσεις των γονιων του μετα τον χωρισμο και να το βλεπει ανταγωνιστικα,αλλα δεν ειναι σωστο!ειναι στο χερι σου πιστευω να του εξηγησεις με ομορφο τροπο οτι ο μπαμπας του πρεπει να προχωρησει τη ζωη του βρισκοντας αλλους συντροφους και να του κανεις σαφες οτι αυτο δεν εχει καμια επιδραση στη σχεση μεταξυ σας!
τελος επειδη θεωρω οτι η ψυχολογια των παιδιων ειναι πολυπλοκη και ο χειρισμος που χρειαζεται ειναι λεπτος δε σου κρυβω οτι εγω στη θεση σου θα σκεφτομουν σοβαρα να ζητησω τη βοηθεια επιστημονα-παιδοψυχολογου.


Υ.Γ και μην ξεχνας ενα πραγμα.αργα η γρηγορα τα παιδια τραβουν το δρομο τους!τοτε ειναι ωραιο να εχεις ενα ανθρωπο για συντροφια!
φιλικα
κωστας



http://i247.photobucket.com/albums/gg124/ELINADOUR/SMILES-2/RESP-03.gifhttp://i247.photobucket.com/albums/gg124/ELINADOUR/SMILES-2/RESP-03.gifhttp://i247.photobucket.com/albums/gg124/ELINADOUR/SMILES-2/RESP-03.gif

[Arkas]

φιλε παντελη,συμφωνω απολυτα με το νικο!!!
θα συμπληρωνα οτι ενα παιδι στην ηλικια των 15 16 ετων ειναι φυσιολογικο να μην αισθανεται ανετα με τις σχεσεις των γονιων του μετα τον χωρισμο και να το βλεπει ανταγωνιστικα,αλλα δεν ειναι σωστο!ειναι στο χερι σου πιστευω να του εξηγησεις με ομορφο τροπο οτι ο μπαμπας του πρεπει να προχωρησει τη ζωη του βρισκοντας αλλους συντροφους και να του κανεις σαφες οτι αυτο δεν εχει καμια επιδραση στη σχεση μεταξυ σας!
τελος επειδη θεωρω οτι η ψυχολογια των παιδιων ειναι πολυπλοκη και ο χειρισμος που χρειαζεται ειναι λεπτος δε σου κρυβω οτι εγω στη θεση σου θα σκεφτομουν σοβαρα να ζητησω τη βοηθεια επιστημονα-παιδοψυχολογου.


Υ.Γ και μην ξεχνας ενα πραγμα.αργα η γρηγορα τα παιδια τραβουν το δρομο τους!τοτε ειναι ωραιο να εχεις ενα ανθρωπο για συντροφια!
φιλικα
κωστας
Ντινόπουλε, μαζί σου!

[syan]

Ολοι οι προλαλήσαντες έχουν δίκιο με την διαφορετικότητα της υποκειμενικής άποψης, του χαρακτήρα και των συναισθημάτων που εμπλέκονται στην αντιμετώπιση τέτοιου είδους καταστάσεων. Η ψυχολογία που επιδρά στην καθημερινότητά μας αλλά και στίς σοβαρότερες αποφάσεις που παίρνουμε ορισμένες στιγμές, ας μη ξεχνάμε, ότι επηρεάζεται απο φοβίες, ντροπή, θάρρος, αισιοδοξία, καχυποψία, υπευθυνότητα, κοινωνικό σύνδρομο, κτλ., παράμετροι που συντελούν στόν ορισμό της προσωπικής λογικής.
Θα συμφωνήσω με τα γραφόμενα του Γιώργου (gemara), αν και όλοι μας (όταν μας ζητείται) προσπαθούμε να δώσουμε τη γνώμη μας πάντα για το καλύτερο.
Παντελή εσύ και μόνον γνωρίζεις ίσως καλύτερα τα αδύνατα και δυνατά σημεία του εαυτού σου και μπορείς να λύσεις το puzzle που έχεις μπροστά σου τώρα!!