VILLY
22-02-2011, 16:34
Τι γίνεται γύρω μας; (http://www.agorapress.gr/el/news.php?n=4470)
Πως φτάσαμε στην εξαθλίωση και τι χρειάζεται για την ανατροπή
Έχουμε αναρωτηθεί τι γίνεται γύρω μας τελικά;
Γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί φτωχύναμε, γιατί πεθαίνουμε από μια απλή γρίπη, γιατί ζούμε τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου (μεταφορικά), γιατί ανεχόμαστε το σαθρό πολιτικό σύστημα, γιατί ανεχόμαστε τα ψέματα, γιατί ενώ έχουμε πλούτο, πεινάμε, γιατί δεν αντιδρούμε, γιατί έχουμε ξαφνικά τεράστια κοινωνικά ψυχολογικά προβλήματα, γιατί ... γιατί ...;
Και τέλος αφού όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν ευτιχισμένοι, γιατί σήμερα βουτήξαμε στα ψυχοφάρμακα;
Η Ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια και έπειτα από την μεταπολίτευση πέρασε σταδιακά από την μετρημένη ζωή και υποτίμηση, στην εξιδανίκευση του νεοπλουτισμού και της υλικής ακολασίας.
Σημαντικό μέρος έπαιξε ακόμα και η σεξουαλική ασυδοσία. Τελικά ποιος είναι ο Έλληνας και γιατί αφεθήκαμε σε τούτη την ανούσια πρακτική ζωής που μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση του αμυντικού ψυχικού συστήματος που επέφερε όλα τα ανωτέρω;
Φταίει ο Έλληνας πολίτης και τα παιδιά του ή μήπως τελικά είμαστε τα πειραματόζωα ενός άριστα ενορχηστρωμένου παγκόσμιου σχεδίου; Ενός σχεδίου που εκτελούν με απίστευτη μαεστρία συγκεκριμένοι άνθρωποι στον πλανήτη, με κατά τόπους εκτελεστές-λοχαγούς, τους υπηρέτες της δημόσιας ζωής, τους πολιτικούς και δημόσιους κρατικούς λειτουργούς!
Οι απαντήσεις υπάρχουν φτάνει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αποδεχτούμε τα δικά μας λάθη που αποτέλεσαν τα εχέγγυα για να πατήσουν οι διεθνείς μηχανισμοί, απλώνοντας τα πλοκάμια τους σε όλο το δομικό σύστημα της κοινωνικής ζωής τούτης της χώρας.
Εν αρχή ην το τέλος.
Η αιτία της καταδίκης σου δεν είναι οι πράξεις σου αλλά η καταδεκτικότητά σου.
Και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πριν από 3 δεκαετίες και αμέσως μετά την μεταπολίτευση, ο Έλληνας ζούσε μια μετρημένη ζωή. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ήταν φτωχή ή ελλιπής. Άλλωστε και τα χρόνια της «επταετίας» προσέφεραν στην χώρα μας μια ανάπτυξη αλλά και πρόσκαιρη ευημερία. Καθόλο το διάστημα του ΄60 & ΄70, είχαμε συγκροτημένο τρόπο λειτουργίας και πάνω από όλα ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς και θρησκευτική πίστη.
Ταυτόχρονα όμως στην παγκόσμια κοινότητα ξεκίνησε η λειτουργία της αποσύνθεσης αυτών των αρχών, μέσω του αποπροσανατολισμού που παρείχαν «απλόχερα» τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως η τηλεόραση.
Έπεισαν την διεθνή κοινότητα ότι δεν αξίζει να ζεις χωρίς ένα καλό αυτοκίνητο, μια μονοκατοικία και ένα κινητό τηλέφωνο.
Και αφού αυτά και άλλα παρεμφερή έγιναν status κοινωνικού ιστού σε Αμερική και Ευρώπη, τότε και ο ευάλωτος Έλληνας προσπάθησε να ταυτιστεί με τον «μοντέρνο» τρόπο ζωής επιζητώντας τον πρόσκαιρο πλουτισμό με κάθε τρόπο, που όμως και κατά παράδοση έρχεται μόνο με πλάγια και δόλια μέσα.
Ήρθε λοιπόν η δεκαετία του ΄90 και μαζί της η τηλεοπτική λαίλαπα. Από τα δύο, όλα κι όλα κρατικά κανάλια, περάσαμε στην εποχή της τηλεοπτικής επανάστασης στην χώρα μας. Δέκα ιδιωτικά κανάλια και άλλα εκατοντάδες μικρότερα, σε μυστική συμφωνία με το δίκτυο των παγκόσμιων συντεχνιών. Μεσίτες της συμφωνίας αυτής; Οι πολιτικοί μας. Ήρθαν οι σειρές, τα τηλεπαιχνίδια, τα reality shows, τα big brothers, με αποστολικό τους έργο την αποδυνάμωση των αξιών και των αρχών του Νεοέλληνα. Ήρθαν και οι αναρίθμητες δημοσιογραφικές εκπομπές που αντί να απλουστεύουν τα πράγματα, τα παρουσιάζουν με εις βάθος ανάλυση, μιλώντας μια γλώσσα που ο απλός πολίτης δεν δύναται να κατανοήσει σε καμία περίπτωση με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζεται σε όλα τα επίπεδα. Ο λόγος; Απλός. Προπαγανδιστικής μορφής αποκλιμάκωση της λαϊκής αντίδρασης.
Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και η αλλοίωση της ταυτότητας.
Ξαφνικά ο άνδρας στην Ελλάδα, έπρεπε να έχει μαζί με την σύζυγο, σε ταυτόχρονο βίο και μια ή δύο ερωμένες, να πηγαίνει «πρώτο τραπέζι πίστα», να οδηγεί ακριβό σπορ αμάξι, μιλώντας σε δύο κινητά με τον χρηματιστή του. Και αν δεν τα είχες όλα αυτά, ήσουν ανίκανος και άχρηστος. Άρα αποκτήσαμε και μοντέλο. Η εξιδανίκευση του ρηχού! Εκεί ήταν και το σημείο καμπής ενάντια στις πανάρχαιες οικογενειακές αξίες του συντοπίτη μας.
Ακολούθως και η σύζυγος/μητέρα έμαθε στην καλοπέραση και στην καταδεχτικότητα. Έγινε άπιστη και εκείνη. Άπιστη γενικώς. Άπιστη στον σύζυγο, στις αξίες της και πάνω από όλα στο ρόλο της.
Σε αυτό το σημείο, που χρονικά τοποθετείται στα τέλη της δεκαετίας του ΄90, ήρθε η αρχή του τέλους. Διαλύθηκε ο κοινωνικός ιστός, αναρίθμητα τα διαζύγια πλέον, για οικονομικούς λόγους στην συντριπτική τους πλειονότητα και στο τέλος η γυναίκα-μάνα που έχασε το ρόλο της, μόνη και ευάλωτη στην ανισορροπία που επήλθε από την κατάλυση της οικογένειας.
Γίναμε ευάλωτοι στα χέρια αυτών που κατευθύνουν τις μοίρες του πλανήτη. Διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση που κρατούσε τις παγκόσμιες ισορροπίες και πλέον το παιχνίδι παιζόταν μόνο από τον μαέστρο δίχως τους μουσικούς, που την θέση τους πήρε η εικονική πραγματικότητα. Νεός στόχος ... το μεσανατολικό τόξο. Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Υεμένη και τώρα η Λιβυή με 250 νεκρούς. Και τι θα μείνει στο τέλος; Μια μασονία να κυβερνά δίχως κανόνες, δίχως ηθική και τάξη και κυρίως χωρίς κανένα έλεγχο.
Ο Δούρειος Ίππος
Μπήκαν τα δάνεια στην ζωή μας με την μορφή ενός σύγχρονου Δούρειου Ίππου και πρόσφεραν στον Έλληνα όλα εκείνα που δεν μπορούσε να αποκτήσει, αφού έτσι κι αλλιώς δεν ήταν πλασμένος για αυτά. Ο Έλληνας δεν είχε μάθει ποτέ στην σκληρή δουλειά. Όμως επειδή η χώρα μας είναι πλουτοπαραγωγική, ο Έλληνας απολάμβανε μια καλή μετρημένη ζωή δίχως ιδιαίτερο κόπο.
Δέχτηκε λοιπόν να γίνει μέρος του συστήματος, ερμηνεύοντας σε λάθος βάση τον απαίδευτο και άκοπο τρόπο ζωής μέσω του δανεισμού σε όλα τα επίπεδα. Ο κύβος είχε ήδη ριφθεί. Μας έπεισαν, ότι αν δημιουργήσουμε τους καλύτερους Ολυμπιακούς αγώνες, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, διεθνώς αναγνωρισμένοι. Μας πάτησαν τον κάλο.
Και έτσι μπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ σε μια ουτοπική και λατρική κατάσταση, σπέρνοντας το όνειρο των Ολυμπιακών ιδεών, το οποίο όμως ξέφτισε λίγες μόνο εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση των αγώνων το καλοκαίρι του 2004. Ήρθαν και οι επιτυχίες της Ευρωπαϊκής Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία και νοιώσαμε ότι ήμασταν οι Βασιλιάδες επί της γης.
Όπως το όνειρο κράτησε λίγο, γιατί απλούστατα οι «λογιστές», άρχισαν να ζητούν τα χρήματά τους πίσω. Νάσου οι τράπεζες στο καθημερινό τηλεφωνικό αλισβερίσι με τον πολίτη, νάσου και οι δανειστές μας να πιέζουν την χώρα να οδηγηθεί σε αυτό που σήμερα έχει την ταμπέλα «ΔΝΤ-ΕΚΤ-Τρόικα». Διαγνώσαμε όμως τον απόλυτο εχθρό μας;
Υπάρχει και μια άλλη συντομολογία Ο Δ.Μ.Σ. Ο Διεθνείς Μηχανισμός Στήριξης! Αυτός που τώρα παρά την άρνηση των πολιτών πιέζει ανελέητα χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και άλλες, να τον δεχτούν. Να δεχτούν δηλαδή ? χρήματα. Μα ποιος πιέζει για να δανείσει; Συνήθως γίνεται το αντίθετο. Αναρωτηθείτε!
Ποιος όμως είχε την γνώση και την λογική να καταλάβει ότι τελικά η φούσκα του χρηματιστηρίου και το φιάσκο των Ολυμπιακών αγώνων (τα δύο τεράστια Εθνικά οικονομικά πλήγματα) ήταν μέρος τους στρατηγικού σχεδίου του ιθύνοντος νου την προαναφερόμενης ταμπέλας; Κανείς.
Γιατί απλά, εκείνοι που κατά παράδοση έχουν αυτόν τον λειτουργικό ρόλο, οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ, διαβρώθηκαν, ξεπουλήθηκαν και σήκωσαν ένα τοίχο ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος, μεταλαμπαδεύοντας έναν πρωτοφανή σκοταδισμό στους Έλληνες πολίτες.
Μοιραία οδηγηθήκαμε στο 2010, με τα χέρια ψηλά και με τύψεις στην ψυχή μας ότι εμείς φταίξαμε. Εμείς φταίξαμε για τους βρώμικους πολιτικούς, δημοσιογράφους και λαοπλάνους και αναλάβαμε δίχως να μας το ζητήσει κανείς την ευθύνη.
Μια ευθύνη όμως που όμως ήταν ετερόκλιτη, αφού είμασταν χαμένοι εξ΄αρχής.
Και τώρα ... τι;
Το συμπερασματικό τούτης της γραφής είναι ένα και μόνο ένα.
Τι κάνουμε τώρα;
Μπορούμε να ανατρέψουμε τούτη την διαδρομή;
Είμαστε ικανοί να ορθοποδήσουμε αλλά και να ανατρέψουμε την πεπατημένη;
Η απάντηση είναι ... ΝΑΙ!
Ο Έλληνας μέσα από όλα αυτά, έμαθε πλέον να μην είναι ο «μεξικάνος της Ευρώπης», ο τεμπέλης. Σήμερα ο Έλληνας δουλεύει σκληρά κι ας μην το έχει καταλάβει. Σήμερα έμαθε να ζει με τα λίγα, ως νεόπτωχος πλέον.
Είχαμε το υψηλότερο ποσοστό ελευθέρων επαγγελματιών.
Σήμερα, όσες επιχειρήσεις επιβιώσουν και με το δεδομένο της πλουτοπαραγωγής μας, μπορούν να αναβιώσουν το σωστό και ενδεδειγμένο τρόπο ζωής. Στο χέρι μας είναι να αντισταθούμε, φθάνει να ανασκουμπωθούμε.
Σήμερα ένα πράγμα απεδείχθη. Ότι τα πολιτικά ρουσφέτια, οι επιχορηγήσεις, τα δάνεια, οι τράπεζες, όλα εκείνα που διάβρωσαν τις ψυχές μας, δεν απέδωσαν τίποτα, παρά μόνο μιζέρια και φθόνο.
Σήμερα είμαστε έτοιμοι, ομοίως ως ήταν έτοιμοι οι Έλληνες του ?21.
Εν κατακλείδι, αν ενστερνιστούμε ότι από πειραματόζωα μπορούμε να γίνουμε αρωγοί μιας σύγχρονης συνειδησιακής επανάστασης, αν νοιώσουμε ότι έχουμε την δύναμη, εμείς να αλλάξουμε και τους Ευρωπαίους συμπολίτες & συντρόφους μας, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι σε καλύτερη μοίρα, τότε ΝΑΙ μπορούμε να αποτάξουμε τον Δούρειο Ίππο που εγκαθιδρύθηκε με τέτοια δυναμική εντός των συνόρων μας.
Ας θυμηθούμε λοιπόν, τα σύνορά μας και ότι αυτά τελικά υπάρχουν, όσο κι αν κάποιοι μας έκαναν να τα ξεχάσουμε. Ο πρώτος δακτύλιος της κοινωνίας μας δεν περιλαμβάνει μέσα ούτε ΔΝΤ, ούτε ΕΚΤ, ούτε ΔΜΣ, ούτε τρόικες, ούτε άλλους Ρωμαίους οπλαρχηγούς.
Ο χειρότερος εχθρός μας είναι η πρακτική της πολιτικής εξιλέωσης που η σημερινή κυβέρνηση ασκεί με στόχο την αποκλιμάκωση της οργής χρησιμοποιώντας επιστημονικά μεθοδευμένους τρόπους. Προχθές μόλις είπε η Τρόικα ... «πουλήστε, εκποιήστε» και απάντησε η καλή μας κυβέρνηση ... «εμείς δεν υπακούμε».
Μα ποιόν κοροϊδεύουν; Εμάς όχι, εσάς;;;
Ο καλύτερος σύμμαχός μας όμως, είναι οι αναμνήσεις μας. Να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν, τι πετύχαμε σε βάθος χρόνου και τι είμαστε ικανοί να αλλάξουμε, όπως ακριβώς έκαναν δεκάδες αλλά και εκατοντάδες χρόνια τώρα οι πρόγονοί μας.
Θυσίες και αυταπάρνηση λοιπόν τα οπλικά μας συστήματα.
Πίστη, οικογένεια και αγάπη, τα μέσα μας. Η απλή αγνή και καθαρή ζωή, οι στόχοι μας.
«Για μια Ελλάδα που ζει και θα ζει σε βάθος χιλιετιών!»
Μπορούμε φτάνει να πιστέψουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο από εκείνους!
21/2/11
του Βασίλη Κασιμάτη
Πως φτάσαμε στην εξαθλίωση και τι χρειάζεται για την ανατροπή
Έχουμε αναρωτηθεί τι γίνεται γύρω μας τελικά;
Γιατί μας συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί φτωχύναμε, γιατί πεθαίνουμε από μια απλή γρίπη, γιατί ζούμε τρώγοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου (μεταφορικά), γιατί ανεχόμαστε το σαθρό πολιτικό σύστημα, γιατί ανεχόμαστε τα ψέματα, γιατί ενώ έχουμε πλούτο, πεινάμε, γιατί δεν αντιδρούμε, γιατί έχουμε ξαφνικά τεράστια κοινωνικά ψυχολογικά προβλήματα, γιατί ... γιατί ...;
Και τέλος αφού όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν ευτιχισμένοι, γιατί σήμερα βουτήξαμε στα ψυχοφάρμακα;
Η Ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια και έπειτα από την μεταπολίτευση πέρασε σταδιακά από την μετρημένη ζωή και υποτίμηση, στην εξιδανίκευση του νεοπλουτισμού και της υλικής ακολασίας.
Σημαντικό μέρος έπαιξε ακόμα και η σεξουαλική ασυδοσία. Τελικά ποιος είναι ο Έλληνας και γιατί αφεθήκαμε σε τούτη την ανούσια πρακτική ζωής που μας οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση του αμυντικού ψυχικού συστήματος που επέφερε όλα τα ανωτέρω;
Φταίει ο Έλληνας πολίτης και τα παιδιά του ή μήπως τελικά είμαστε τα πειραματόζωα ενός άριστα ενορχηστρωμένου παγκόσμιου σχεδίου; Ενός σχεδίου που εκτελούν με απίστευτη μαεστρία συγκεκριμένοι άνθρωποι στον πλανήτη, με κατά τόπους εκτελεστές-λοχαγούς, τους υπηρέτες της δημόσιας ζωής, τους πολιτικούς και δημόσιους κρατικούς λειτουργούς!
Οι απαντήσεις υπάρχουν φτάνει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αποδεχτούμε τα δικά μας λάθη που αποτέλεσαν τα εχέγγυα για να πατήσουν οι διεθνείς μηχανισμοί, απλώνοντας τα πλοκάμια τους σε όλο το δομικό σύστημα της κοινωνικής ζωής τούτης της χώρας.
Εν αρχή ην το τέλος.
Η αιτία της καταδίκης σου δεν είναι οι πράξεις σου αλλά η καταδεκτικότητά σου.
Και ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πριν από 3 δεκαετίες και αμέσως μετά την μεταπολίτευση, ο Έλληνας ζούσε μια μετρημένη ζωή. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ήταν φτωχή ή ελλιπής. Άλλωστε και τα χρόνια της «επταετίας» προσέφεραν στην χώρα μας μια ανάπτυξη αλλά και πρόσκαιρη ευημερία. Καθόλο το διάστημα του ΄60 & ΄70, είχαμε συγκροτημένο τρόπο λειτουργίας και πάνω από όλα ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς και θρησκευτική πίστη.
Ταυτόχρονα όμως στην παγκόσμια κοινότητα ξεκίνησε η λειτουργία της αποσύνθεσης αυτών των αρχών, μέσω του αποπροσανατολισμού που παρείχαν «απλόχερα» τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως η τηλεόραση.
Έπεισαν την διεθνή κοινότητα ότι δεν αξίζει να ζεις χωρίς ένα καλό αυτοκίνητο, μια μονοκατοικία και ένα κινητό τηλέφωνο.
Και αφού αυτά και άλλα παρεμφερή έγιναν status κοινωνικού ιστού σε Αμερική και Ευρώπη, τότε και ο ευάλωτος Έλληνας προσπάθησε να ταυτιστεί με τον «μοντέρνο» τρόπο ζωής επιζητώντας τον πρόσκαιρο πλουτισμό με κάθε τρόπο, που όμως και κατά παράδοση έρχεται μόνο με πλάγια και δόλια μέσα.
Ήρθε λοιπόν η δεκαετία του ΄90 και μαζί της η τηλεοπτική λαίλαπα. Από τα δύο, όλα κι όλα κρατικά κανάλια, περάσαμε στην εποχή της τηλεοπτικής επανάστασης στην χώρα μας. Δέκα ιδιωτικά κανάλια και άλλα εκατοντάδες μικρότερα, σε μυστική συμφωνία με το δίκτυο των παγκόσμιων συντεχνιών. Μεσίτες της συμφωνίας αυτής; Οι πολιτικοί μας. Ήρθαν οι σειρές, τα τηλεπαιχνίδια, τα reality shows, τα big brothers, με αποστολικό τους έργο την αποδυνάμωση των αξιών και των αρχών του Νεοέλληνα. Ήρθαν και οι αναρίθμητες δημοσιογραφικές εκπομπές που αντί να απλουστεύουν τα πράγματα, τα παρουσιάζουν με εις βάθος ανάλυση, μιλώντας μια γλώσσα που ο απλός πολίτης δεν δύναται να κατανοήσει σε καμία περίπτωση με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζεται σε όλα τα επίπεδα. Ο λόγος; Απλός. Προπαγανδιστικής μορφής αποκλιμάκωση της λαϊκής αντίδρασης.
Και μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και η αλλοίωση της ταυτότητας.
Ξαφνικά ο άνδρας στην Ελλάδα, έπρεπε να έχει μαζί με την σύζυγο, σε ταυτόχρονο βίο και μια ή δύο ερωμένες, να πηγαίνει «πρώτο τραπέζι πίστα», να οδηγεί ακριβό σπορ αμάξι, μιλώντας σε δύο κινητά με τον χρηματιστή του. Και αν δεν τα είχες όλα αυτά, ήσουν ανίκανος και άχρηστος. Άρα αποκτήσαμε και μοντέλο. Η εξιδανίκευση του ρηχού! Εκεί ήταν και το σημείο καμπής ενάντια στις πανάρχαιες οικογενειακές αξίες του συντοπίτη μας.
Ακολούθως και η σύζυγος/μητέρα έμαθε στην καλοπέραση και στην καταδεχτικότητα. Έγινε άπιστη και εκείνη. Άπιστη γενικώς. Άπιστη στον σύζυγο, στις αξίες της και πάνω από όλα στο ρόλο της.
Σε αυτό το σημείο, που χρονικά τοποθετείται στα τέλη της δεκαετίας του ΄90, ήρθε η αρχή του τέλους. Διαλύθηκε ο κοινωνικός ιστός, αναρίθμητα τα διαζύγια πλέον, για οικονομικούς λόγους στην συντριπτική τους πλειονότητα και στο τέλος η γυναίκα-μάνα που έχασε το ρόλο της, μόνη και ευάλωτη στην ανισορροπία που επήλθε από την κατάλυση της οικογένειας.
Γίναμε ευάλωτοι στα χέρια αυτών που κατευθύνουν τις μοίρες του πλανήτη. Διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση που κρατούσε τις παγκόσμιες ισορροπίες και πλέον το παιχνίδι παιζόταν μόνο από τον μαέστρο δίχως τους μουσικούς, που την θέση τους πήρε η εικονική πραγματικότητα. Νεός στόχος ... το μεσανατολικό τόξο. Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Υεμένη και τώρα η Λιβυή με 250 νεκρούς. Και τι θα μείνει στο τέλος; Μια μασονία να κυβερνά δίχως κανόνες, δίχως ηθική και τάξη και κυρίως χωρίς κανένα έλεγχο.
Ο Δούρειος Ίππος
Μπήκαν τα δάνεια στην ζωή μας με την μορφή ενός σύγχρονου Δούρειου Ίππου και πρόσφεραν στον Έλληνα όλα εκείνα που δεν μπορούσε να αποκτήσει, αφού έτσι κι αλλιώς δεν ήταν πλασμένος για αυτά. Ο Έλληνας δεν είχε μάθει ποτέ στην σκληρή δουλειά. Όμως επειδή η χώρα μας είναι πλουτοπαραγωγική, ο Έλληνας απολάμβανε μια καλή μετρημένη ζωή δίχως ιδιαίτερο κόπο.
Δέχτηκε λοιπόν να γίνει μέρος του συστήματος, ερμηνεύοντας σε λάθος βάση τον απαίδευτο και άκοπο τρόπο ζωής μέσω του δανεισμού σε όλα τα επίπεδα. Ο κύβος είχε ήδη ριφθεί. Μας έπεισαν, ότι αν δημιουργήσουμε τους καλύτερους Ολυμπιακούς αγώνες, θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, διεθνώς αναγνωρισμένοι. Μας πάτησαν τον κάλο.
Και έτσι μπήκαν στην πόλη οι οχτροί. Δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ σε μια ουτοπική και λατρική κατάσταση, σπέρνοντας το όνειρο των Ολυμπιακών ιδεών, το οποίο όμως ξέφτισε λίγες μόνο εβδομάδες μετά την ολοκλήρωση των αγώνων το καλοκαίρι του 2004. Ήρθαν και οι επιτυχίες της Ευρωπαϊκής Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία και νοιώσαμε ότι ήμασταν οι Βασιλιάδες επί της γης.
Όπως το όνειρο κράτησε λίγο, γιατί απλούστατα οι «λογιστές», άρχισαν να ζητούν τα χρήματά τους πίσω. Νάσου οι τράπεζες στο καθημερινό τηλεφωνικό αλισβερίσι με τον πολίτη, νάσου και οι δανειστές μας να πιέζουν την χώρα να οδηγηθεί σε αυτό που σήμερα έχει την ταμπέλα «ΔΝΤ-ΕΚΤ-Τρόικα». Διαγνώσαμε όμως τον απόλυτο εχθρό μας;
Υπάρχει και μια άλλη συντομολογία Ο Δ.Μ.Σ. Ο Διεθνείς Μηχανισμός Στήριξης! Αυτός που τώρα παρά την άρνηση των πολιτών πιέζει ανελέητα χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και άλλες, να τον δεχτούν. Να δεχτούν δηλαδή ? χρήματα. Μα ποιος πιέζει για να δανείσει; Συνήθως γίνεται το αντίθετο. Αναρωτηθείτε!
Ποιος όμως είχε την γνώση και την λογική να καταλάβει ότι τελικά η φούσκα του χρηματιστηρίου και το φιάσκο των Ολυμπιακών αγώνων (τα δύο τεράστια Εθνικά οικονομικά πλήγματα) ήταν μέρος τους στρατηγικού σχεδίου του ιθύνοντος νου την προαναφερόμενης ταμπέλας; Κανείς.
Γιατί απλά, εκείνοι που κατά παράδοση έχουν αυτόν τον λειτουργικό ρόλο, οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ, διαβρώθηκαν, ξεπουλήθηκαν και σήκωσαν ένα τοίχο ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος, μεταλαμπαδεύοντας έναν πρωτοφανή σκοταδισμό στους Έλληνες πολίτες.
Μοιραία οδηγηθήκαμε στο 2010, με τα χέρια ψηλά και με τύψεις στην ψυχή μας ότι εμείς φταίξαμε. Εμείς φταίξαμε για τους βρώμικους πολιτικούς, δημοσιογράφους και λαοπλάνους και αναλάβαμε δίχως να μας το ζητήσει κανείς την ευθύνη.
Μια ευθύνη όμως που όμως ήταν ετερόκλιτη, αφού είμασταν χαμένοι εξ΄αρχής.
Και τώρα ... τι;
Το συμπερασματικό τούτης της γραφής είναι ένα και μόνο ένα.
Τι κάνουμε τώρα;
Μπορούμε να ανατρέψουμε τούτη την διαδρομή;
Είμαστε ικανοί να ορθοποδήσουμε αλλά και να ανατρέψουμε την πεπατημένη;
Η απάντηση είναι ... ΝΑΙ!
Ο Έλληνας μέσα από όλα αυτά, έμαθε πλέον να μην είναι ο «μεξικάνος της Ευρώπης», ο τεμπέλης. Σήμερα ο Έλληνας δουλεύει σκληρά κι ας μην το έχει καταλάβει. Σήμερα έμαθε να ζει με τα λίγα, ως νεόπτωχος πλέον.
Είχαμε το υψηλότερο ποσοστό ελευθέρων επαγγελματιών.
Σήμερα, όσες επιχειρήσεις επιβιώσουν και με το δεδομένο της πλουτοπαραγωγής μας, μπορούν να αναβιώσουν το σωστό και ενδεδειγμένο τρόπο ζωής. Στο χέρι μας είναι να αντισταθούμε, φθάνει να ανασκουμπωθούμε.
Σήμερα ένα πράγμα απεδείχθη. Ότι τα πολιτικά ρουσφέτια, οι επιχορηγήσεις, τα δάνεια, οι τράπεζες, όλα εκείνα που διάβρωσαν τις ψυχές μας, δεν απέδωσαν τίποτα, παρά μόνο μιζέρια και φθόνο.
Σήμερα είμαστε έτοιμοι, ομοίως ως ήταν έτοιμοι οι Έλληνες του ?21.
Εν κατακλείδι, αν ενστερνιστούμε ότι από πειραματόζωα μπορούμε να γίνουμε αρωγοί μιας σύγχρονης συνειδησιακής επανάστασης, αν νοιώσουμε ότι έχουμε την δύναμη, εμείς να αλλάξουμε και τους Ευρωπαίους συμπολίτες & συντρόφους μας, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι σε καλύτερη μοίρα, τότε ΝΑΙ μπορούμε να αποτάξουμε τον Δούρειο Ίππο που εγκαθιδρύθηκε με τέτοια δυναμική εντός των συνόρων μας.
Ας θυμηθούμε λοιπόν, τα σύνορά μας και ότι αυτά τελικά υπάρχουν, όσο κι αν κάποιοι μας έκαναν να τα ξεχάσουμε. Ο πρώτος δακτύλιος της κοινωνίας μας δεν περιλαμβάνει μέσα ούτε ΔΝΤ, ούτε ΕΚΤ, ούτε ΔΜΣ, ούτε τρόικες, ούτε άλλους Ρωμαίους οπλαρχηγούς.
Ο χειρότερος εχθρός μας είναι η πρακτική της πολιτικής εξιλέωσης που η σημερινή κυβέρνηση ασκεί με στόχο την αποκλιμάκωση της οργής χρησιμοποιώντας επιστημονικά μεθοδευμένους τρόπους. Προχθές μόλις είπε η Τρόικα ... «πουλήστε, εκποιήστε» και απάντησε η καλή μας κυβέρνηση ... «εμείς δεν υπακούμε».
Μα ποιόν κοροϊδεύουν; Εμάς όχι, εσάς;;;
Ο καλύτερος σύμμαχός μας όμως, είναι οι αναμνήσεις μας. Να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν, τι πετύχαμε σε βάθος χρόνου και τι είμαστε ικανοί να αλλάξουμε, όπως ακριβώς έκαναν δεκάδες αλλά και εκατοντάδες χρόνια τώρα οι πρόγονοί μας.
Θυσίες και αυταπάρνηση λοιπόν τα οπλικά μας συστήματα.
Πίστη, οικογένεια και αγάπη, τα μέσα μας. Η απλή αγνή και καθαρή ζωή, οι στόχοι μας.
«Για μια Ελλάδα που ζει και θα ζει σε βάθος χιλιετιών!»
Μπορούμε φτάνει να πιστέψουμε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο από εκείνους!
21/2/11
του Βασίλη Κασιμάτη