TAKIS04
11-05-2011, 12:43
http://i1188.photobucket.com/albums/z418/TAKIS04/weylandt_1205472.jpg
Μετά το χθεσινό τραγικό συμβάν, στο 3ο ετάπ του Γύρου Ιταλίας, που στοίχισε τη ζωή του Βέλγου αθλητή της Leopard Trek, Wouter Weylandt, κανένας απ’ όλους εμάς που καβαλάμε καθημερινά ένα ποδήλατο δεν έμεινε ασυγκίνητος και ανεπηρέαστος από το γεγονός.
Προσωπικά, η θλίψη μου ήταν μεγάλη για τον άδικο χαμό ενός ακόμα ποδηλάτη αναλογιζόμενος ότι ο καθένας που ασχολείται αγωνιστικά με την ποδηλασία θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που κάνουμε. Όλοι γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνο είναι να κατεβαίνουμε μια κατηφόρα με ταχύτητες που πολλές φορές ξεπερνούν τα 80χαω, ‘ακροβατώντας’ σε ένα λαστιχο των 2 εκατοστών και πολλές φορές με ακραίες καιρικές συνθήκες που επηρεάζουν τις ικανότητες μας και κάνουν το οδόστρωμα ακόμα πιο ολισθηρό. Όλοι γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνος είναι ένας μαζικός τερματισμός όπου 100 ποδηλάτες μάχονται ο ένας δίπλα στον άλλο, αψηφόντας κάθε κίνδυνο, κάθε κούραση, αναπτύσοντας ταχύτητες άνω των 70χαω με μοναδικό σκοπό την νίκη.
Αλλά παρόλα αυτά συνεχιζούμε και το κάνουμε, όπως συνεχίζουμε κι ανεβαίνουμε στις μηχανές μας, όπως συνεχίζουμε και οδηγάμε τα αυτοκίνητα μας, όπως συνεχίζουμε να ζούμε τις ζωές μας…
Σίγουρα όλοι παρακαλάμε να είναι ο τελευταίος αλλά ξέρουμε ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον. Μπορούμε όμως να περιορίσουμε τις πιθανότητες ακολουθώντας απλά κάποιους κανόνες ασφαλείας και παίρνοντας κάποιες προφυλάξεις με σημαντικότερη το κράνος. Κάποτε συνήθιζα κι εγώ να βγαίνω προπόνηση δίχως κράνος, αλλά τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο λάθος έκανα και πόσο εύκολο ήταν να τραυματιστώ σοβαρά στο κεφάλι. Έτσι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό ήταν απλά να το φοράω.
Δυστυχώς όμως το κράνος δεν στάθηκε ικανό να προστατέψει την ζωή του άτυχου Βέλγου διότι η σφοδρότητα της σύγκρουσης ήταν μεγάλη και άμμεση με το μπροστινό απροστάτευτο μέρος του κεφαλιού του. Μπορεί η τύχη να μας στέρησε να τον δούμε για ακόμα μια φορά να σηκώνει τα χέρια του πανηγυρίζοντας μια νίκη, δεν θα τον στερήσει ποτέ όμως από την μνήμη όλων μας…
Αντίο Wouter, Καλό Ταξίδι εκεί που πας…
[/CENTER]
Μετά το χθεσινό τραγικό συμβάν, στο 3ο ετάπ του Γύρου Ιταλίας, που στοίχισε τη ζωή του Βέλγου αθλητή της Leopard Trek, Wouter Weylandt, κανένας απ’ όλους εμάς που καβαλάμε καθημερινά ένα ποδήλατο δεν έμεινε ασυγκίνητος και ανεπηρέαστος από το γεγονός.
Προσωπικά, η θλίψη μου ήταν μεγάλη για τον άδικο χαμό ενός ακόμα ποδηλάτη αναλογιζόμενος ότι ο καθένας που ασχολείται αγωνιστικά με την ποδηλασία θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του.
Όλοι γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνο είναι αυτό που κάνουμε. Όλοι γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνο είναι να κατεβαίνουμε μια κατηφόρα με ταχύτητες που πολλές φορές ξεπερνούν τα 80χαω, ‘ακροβατώντας’ σε ένα λαστιχο των 2 εκατοστών και πολλές φορές με ακραίες καιρικές συνθήκες που επηρεάζουν τις ικανότητες μας και κάνουν το οδόστρωμα ακόμα πιο ολισθηρό. Όλοι γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνος είναι ένας μαζικός τερματισμός όπου 100 ποδηλάτες μάχονται ο ένας δίπλα στον άλλο, αψηφόντας κάθε κίνδυνο, κάθε κούραση, αναπτύσοντας ταχύτητες άνω των 70χαω με μοναδικό σκοπό την νίκη.
Αλλά παρόλα αυτά συνεχιζούμε και το κάνουμε, όπως συνεχίζουμε κι ανεβαίνουμε στις μηχανές μας, όπως συνεχίζουμε και οδηγάμε τα αυτοκίνητα μας, όπως συνεχίζουμε να ζούμε τις ζωές μας…
Σίγουρα όλοι παρακαλάμε να είναι ο τελευταίος αλλά ξέρουμε ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον. Μπορούμε όμως να περιορίσουμε τις πιθανότητες ακολουθώντας απλά κάποιους κανόνες ασφαλείας και παίρνοντας κάποιες προφυλάξεις με σημαντικότερη το κράνος. Κάποτε συνήθιζα κι εγώ να βγαίνω προπόνηση δίχως κράνος, αλλά τα τελευταία χρόνια συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο λάθος έκανα και πόσο εύκολο ήταν να τραυματιστώ σοβαρά στο κεφάλι. Έτσι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό ήταν απλά να το φοράω.
Δυστυχώς όμως το κράνος δεν στάθηκε ικανό να προστατέψει την ζωή του άτυχου Βέλγου διότι η σφοδρότητα της σύγκρουσης ήταν μεγάλη και άμμεση με το μπροστινό απροστάτευτο μέρος του κεφαλιού του. Μπορεί η τύχη να μας στέρησε να τον δούμε για ακόμα μια φορά να σηκώνει τα χέρια του πανηγυρίζοντας μια νίκη, δεν θα τον στερήσει ποτέ όμως από την μνήμη όλων μας…
Αντίο Wouter, Καλό Ταξίδι εκεί που πας…
[/CENTER]