Arkas
08-06-2009, 08:46
http://1.bp.blogspot.com/_DiWC9IHjtF8/SixITHyWhlI/AAAAAAAACe8/VOqizs21MH8/s1600/ETzanesBenakiAgTriada1.jpg
Η προτελευταία Κυριακή του «Πεντηκοσταρίου» είναι η Κυριακή της Πεντηκοστής, μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθόδοξης Eκκλησίας.
Κι αυτό, γιατί το εορταζόμενο γεγονός, η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, στους Αποστόλους, αποτελεί το «επιστέγασμα» του έργου της σωτηρίας και τη συμπλήρωση της ελπίδας.
Το έργο του Xριστού δεν θα ολοκληρωνόταν χωρίς την αποστολή του «Παρακλήτου», όπως ο ίδιος ο Κύριος είχε υποσχεθεί ρητώς στους Αποστόλους. Όλα όσα επιτελούνται μέσα στην Εκκλησία, επιτελούνται δια του Αγίου Πνεύματος.
Σ' αυτό οφείλεται η ενότητα, η αγιότητα και η καθολικότητα της Εκκλησίας.
Από εκεί πηγάζουν τα χαρίσματα, οι θεσμοί, η πίστη και η θεολογία της.
Η αγιαστική χάρη των μυστηρίων οφείλεται στη "βιαία πνοή" του Πνεύματος.
Πριν ο Χριστός αναληφθεί στους Ουρανούς έδωσε εντολή στους Μαθητές Του μετά την Ανάληψή Του να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα και να παραμείνουν εκεί έως ότου «ενδυθούν» με δύναμη από τον Ουρανό.
Έτσι, λοιπόν, τους έδωσε την επαγγελία ότι θα λάβουν το Άγιο Πνεύμα, για το οποίο μιλούσε κατά την διάρκεια της ζωής Του.
Η επαγγελία αυτή του Χριστού πραγματοποιήθηκε στους Μαθητές πενήντα ημέρες μετά από το Πάσχα και δέκα ημέρες μετά από την Ανάληψή Του στους ουρανούς.
Έτσι, στην Εκκλησία γιορτάζουμε την ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία τιμούμε την Αγία Τριάδα και την επομένη ημέρα πανηγυρίζουμε και δοξολογούμε το Άγιο Πνεύμα.
Και τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι «ομοούσια, ομόδοξα, ομοδύναμα» και κανένα δεν είναι «μεγαλύτερο» από το άλλο.
Δηλαδή, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα δεν είναι μικρότερης αξίας από τον Πατέρα. Και όταν κάνουμε λόγο για Πρώτο, Δεύτερο και Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, δεν τα αξιολογούμε κατά την αξία, την ανωτερότητα και την δύναμη, αλλά κατά τον τρόπο της υπάρξεώς τους (Μ. Βασίλειος).
Πολλά ονόματα έχουν δοθεί στο Άγιο Πνεύμα. Ένα από αυτά, που δείχνει και το έργο που επιτελεί στην Εκκλησία, αλλά και στην ζωή των ανθρώπων, είναι και το όνομα "Παράκλητος". Με αυτήν την λέξη ο Ίδιος ο Χριστός χαρακτήρισε το Άγιο Πνεύμα, όταν έλεγε προς τους Μαθητές Του λίγο προ του Πάθους Του:
"Εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας". Ο όρος «Παράκλητος» ερμηνεύεται ως παρηγορητής. Έτσι, το Άγιο Πνεύμα παρηγορεί τον άνθρωπο που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας, προσπαθώντας να τηρήσει τις εντολές του Χριστού στην ζωή του. Γι' αυτό, το Άγιο Πνεύμα, είναι «Παράκλητος και Παρηγορητής».
Οι Απόστολοι μόλις «επληρώθηκαν» από το Άγιο Πνεύμα «ανέστησαν και ευφράνθηκαν», ήταν μια καινούρια εμπειρία, συγκλονιστική γι' αυτούς. Ενώ προηγουμένως ήταν απλώς καλοί και αγαθοί άνθρωποι, έγιναν μέλη του αναστημένου Σώματος του Χριστού, δεν αρκούνταν στο να προσκυνούν τον Χριστό, αλλά ήταν πλέον ενωμένοι αναπόσπαστα μαζί Του.
Εκείνο που απομένει στον ευλαβή και ευσεβή πιστό είναι να μην ακολουθεί απλώς το τυπικό και γιορταστικό μέρος των εορτών -κάτι που είναι βέβαια σημαντικό- αλλά να προσπαθεί παράλληλα να βιώσει και να ζήσει το νόημά τους, συνειδητοποιώντας τη σημασία τους τόσο για την προσωπική του ζωή όσο και για την ιστορία του ανθρώπινου γένους.
Η προτελευταία Κυριακή του «Πεντηκοσταρίου» είναι η Κυριακή της Πεντηκοστής, μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθόδοξης Eκκλησίας.
Κι αυτό, γιατί το εορταζόμενο γεγονός, η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, στους Αποστόλους, αποτελεί το «επιστέγασμα» του έργου της σωτηρίας και τη συμπλήρωση της ελπίδας.
Το έργο του Xριστού δεν θα ολοκληρωνόταν χωρίς την αποστολή του «Παρακλήτου», όπως ο ίδιος ο Κύριος είχε υποσχεθεί ρητώς στους Αποστόλους. Όλα όσα επιτελούνται μέσα στην Εκκλησία, επιτελούνται δια του Αγίου Πνεύματος.
Σ' αυτό οφείλεται η ενότητα, η αγιότητα και η καθολικότητα της Εκκλησίας.
Από εκεί πηγάζουν τα χαρίσματα, οι θεσμοί, η πίστη και η θεολογία της.
Η αγιαστική χάρη των μυστηρίων οφείλεται στη "βιαία πνοή" του Πνεύματος.
Πριν ο Χριστός αναληφθεί στους Ουρανούς έδωσε εντολή στους Μαθητές Του μετά την Ανάληψή Του να επιστρέψουν στα Ιεροσόλυμα και να παραμείνουν εκεί έως ότου «ενδυθούν» με δύναμη από τον Ουρανό.
Έτσι, λοιπόν, τους έδωσε την επαγγελία ότι θα λάβουν το Άγιο Πνεύμα, για το οποίο μιλούσε κατά την διάρκεια της ζωής Του.
Η επαγγελία αυτή του Χριστού πραγματοποιήθηκε στους Μαθητές πενήντα ημέρες μετά από το Πάσχα και δέκα ημέρες μετά από την Ανάληψή Του στους ουρανούς.
Έτσι, στην Εκκλησία γιορτάζουμε την ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία τιμούμε την Αγία Τριάδα και την επομένη ημέρα πανηγυρίζουμε και δοξολογούμε το Άγιο Πνεύμα.
Και τα τρία Πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι «ομοούσια, ομόδοξα, ομοδύναμα» και κανένα δεν είναι «μεγαλύτερο» από το άλλο.
Δηλαδή, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα δεν είναι μικρότερης αξίας από τον Πατέρα. Και όταν κάνουμε λόγο για Πρώτο, Δεύτερο και Τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, δεν τα αξιολογούμε κατά την αξία, την ανωτερότητα και την δύναμη, αλλά κατά τον τρόπο της υπάρξεώς τους (Μ. Βασίλειος).
Πολλά ονόματα έχουν δοθεί στο Άγιο Πνεύμα. Ένα από αυτά, που δείχνει και το έργο που επιτελεί στην Εκκλησία, αλλά και στην ζωή των ανθρώπων, είναι και το όνομα "Παράκλητος". Με αυτήν την λέξη ο Ίδιος ο Χριστός χαρακτήρισε το Άγιο Πνεύμα, όταν έλεγε προς τους Μαθητές Του λίγο προ του Πάθους Του:
"Εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ' υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας". Ο όρος «Παράκλητος» ερμηνεύεται ως παρηγορητής. Έτσι, το Άγιο Πνεύμα παρηγορεί τον άνθρωπο που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας, προσπαθώντας να τηρήσει τις εντολές του Χριστού στην ζωή του. Γι' αυτό, το Άγιο Πνεύμα, είναι «Παράκλητος και Παρηγορητής».
Οι Απόστολοι μόλις «επληρώθηκαν» από το Άγιο Πνεύμα «ανέστησαν και ευφράνθηκαν», ήταν μια καινούρια εμπειρία, συγκλονιστική γι' αυτούς. Ενώ προηγουμένως ήταν απλώς καλοί και αγαθοί άνθρωποι, έγιναν μέλη του αναστημένου Σώματος του Χριστού, δεν αρκούνταν στο να προσκυνούν τον Χριστό, αλλά ήταν πλέον ενωμένοι αναπόσπαστα μαζί Του.
Εκείνο που απομένει στον ευλαβή και ευσεβή πιστό είναι να μην ακολουθεί απλώς το τυπικό και γιορταστικό μέρος των εορτών -κάτι που είναι βέβαια σημαντικό- αλλά να προσπαθεί παράλληλα να βιώσει και να ζήσει το νόημά τους, συνειδητοποιώντας τη σημασία τους τόσο για την προσωπική του ζωή όσο και για την ιστορία του ανθρώπινου γένους.