vasva
27-09-2012, 15:54
Εάν προστρέξει κανείς στο προϋπολογισμό του 2011 του ελληνικού κράτους και στο πώς αυτός υλοποιήθηκε, οδηγείται σε μερικά σημαντικά συμπεράσματα σχετικά με τους βασικούς αποδέκτες στους οποίους κατευθύνονται τα μεγαλύτερα κονδύλια του.
1. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι για τη μισθοδοσία των κρατικών υπαλλήλων, τις επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και τις κοινωνικές μεταβιβάσεις-προνοιακά επιδόματα διατίθεται ποσοστό περί το 85% του συνόλου των δαπανών του προϋπολογισμού
2. Δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι για τα τρία παραπάνω κονδύλια δαπανάται ποσό μεγαλύτερο από τις συνολικές ετήσιες εισπράξεις του κράτους.
Είναι προφανές ότι από τη περιστολή αυτών των τριών κωδικών του προϋπολογισμού θα προέλθει η εξοικονόμηση των απαιτουμένων πόρων για να οδηγηθεί η οικονομία μας σε ισοσκελισμένους και αργότερα πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Δεν έχουν όμως και οι τρείς κωδικοί την ίδια ευελιξία και ελαστικότητα ως προς τις δυνατότητες προσαρμογής, εκτός κι αν συνεχιστεί η οριζόντια παρέμβαση περικοπών. Προχωρώντας σε αξιολόγηση της δυνατότητας περικοπών από το καθένα, διαπιστώνεται ότι οι δυνατότητες περιορισμού της αντίστοιχης δαπάνης είναι ανομοιόμορφες.
Σαφώς και ο δημόσιος τομέας πρέπει να μειωθεί και μάλιστα σημαντικά. Η δημοσιονομική βελτίωση όμως, που θα αποδώσει μια παρέμβαση μείωσης των απασχολουμένων στο δημόσιο κατά 20%, θα είναι τις τάξης του 1,5% του ΑΕΠ (περί τα 3 δισ.). Πολύ πιο περιορισμένες είναι οι δυνατότητες εξοικονόμησης από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις.
Οι δαπάνες που κατευθύνονται για επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να "συμπληρώνουν" τα διαθέσιμα τους που προορίζονται για συντάξεις, είναι κατά τη γνώμη μου εκείνες που επιδέχονται και τη μεγαλύτερη δυνατότητα συμπίεσης, εξ αιτίας του μεγέθους τους. Παράλληλα επιβάλλεται να κινηθούμε σύντομα προς αυτή τη κατεύθυνση, προτού να είναι πολύ αργά για τη σωτηρία του Συστήματος. Το όφελος που θα προκύψει θα είναι διττό, αφενός η δημοσιονομική ωφέλεια, αφετέρου η εξυγίανση και διάσωση του συστήματος μελλοντικά.
Έχουν διεξαχθεί άπειρες συζητήσεις σχετικά με το ζήτημα της μη βιωσιμότητας του συνταξιοδοτικού προβλήματος στην Ελλάδα σε όλες του τις πτυχές (αναδιανεμητικό-κεφαλαιοποιητικό, ύψος συντάξεων και εξάρτηση του από το μισθό (μεσοσταθμικό ή τελικό), μη ανταποδοτικότητα της χορηγούμενης σύνταξης, τεχνητή πελατειακή αύξηση του πληθυσμού των δικαιουμένων σύνταξης, ένταξη στο σύστημα μη δικαιουμένων για ανθρωπιστικούς λόγους, αναλογία συνταξιούχων - εργαζομένων κλπ), ώστε δεν χρειάζεται να σταθώ περισσότερο. Όλες οι παράμετροι που επηρεάζουν το θέμα έχουν τεθεί και ερευνηθεί.
Από το νόμο Σιούφα στο νόμο Ρέππα και από τη σοβαρή προσπάθεια Γιαννίτση (επιτροπή Σπράου) στο νόμο Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να δώσουν διέξοδο, έστω προσωρινή, στο μεγάλο πρόβλημα του ασφαλιστικού. Δυστυχώς οι αντιδράσεις της "θιγομένης" κοινωνίας και ο συνακόλουθος φόβος του πολιτικού κόστους δεν έχουν επιτρέψει ως σήμερα τη διεξοδική αντιμετώπιση και επίλυση του προβλήματος. Όλες οι παρεμβάσεις απλά έδωσαν προσωρινές ανάσες και μετακύλησαν το πρόβλημα για αργότερα. Οι αναλογιστικές μελέτες που έχουν εκπονηθεί από διεθνείς και εγχώριους οίκους για λογαριασμό τόσο της πολιτείας, όσο και φορέων όπως η ΓΣΕΕ και άλλοι ενδιαφερόμενοι, συμπίπτουν ότι το αναλογιστικό έλλειμμα του "Συνταξιοδοτικού" θα ανέλθει στο δυσθεώρητο ύψος των 500-600 δισ. έως το 2050.
Επομένως είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία η οριστική επίλυση του. Άλλωστε το συνταξιοδοτικό είναι το μεγάλο πρόβλημα όλου του γερασμένου πρώτου κόσμου, σοβαρότερο και από το πρόβλημα διατήρησης και χρηματοδότησης ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους. Η στόχευση όμως του παρόντος σημειώματος είναι διαφορετική. Πρόθεση του είναι να αναδείξει τη πραγματική μεσοσταθμική ηλικία συνταξιοδότησης των νεοελλήνων.
Η κυβέρνηση εξετάζει την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από το 65ο στο 66ο η και 67ο έτος. Η παραδοχή όμως ότι σήμερα το όριο είναι στα 65 αποτελεί "δημιουργική" διαστρέβλωση. Είναι ο "τύπος" που συσκοτίζει την "ουσία". Με το Νόμο Λοβέρδου-Κουτρουμάνη πέρυσι θεσπίστηκε μεταβατική διάταξη, με βάση την οποία θα πάμε στα 65 σταδιακά σε εύρος πενταετίας . Αλλά... η διάταξη ισχύει από τη χρονική στιγμή που ψηφίστηκε ο νόμος και εφεξής, ανεβάζοντας κατά ένα ετησίως το ηλικιακό όριο. Ποιές είναι όμως οι δουλείες που μεταφέρονται από το παρελθόν;
Οι συνταξιούχοι στη χώρα σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου εργασίας ανέρχονται σε 3.050.000 (πάνω από 1.200.000 στο ΙΚΑ, 800.000 στον ΟΓΑ, 400.000 ΔΥ, 400.000 στον ΟΑΕΕ κλπ). Αυτοί στο σύνολο των κατοίκων (9.950.000 σύμφωνα με την απογραφή του 2011) αποτελούν το 30,65% του πληθυσμού. Ο μέσος όρος ζωής στην Ελλάδα είναι τα 80 έτη. Εάν το όριο συνταξιοδότησης ήταν τα 65 έτη, οι συνταξιούχοι θα ήσαν τα (80-65)/80=18,75% του πληθυσμού. Είναι όμως το 30,65%, 63% περισσότεροι! Εφαρμόζοντας ανάστροφα την απλή μέθοδο προκύπτει ότι 80*30,65%=24,52 (τα χρόνια ζωής υπό σύνταξη). Συνεπώς το πραγματικό ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης είναι 80-24,52=55,48.
Και είναι απολύτως λογικό το εξαγόμενο συμπέρασμα. Συμβαδίζει με τη καθημερινή διαπίστωση όλων μας. Τρείς στους δέκα Έλληνες είναι συνταξιούχοι. 32 δισ. διοχετεύτηκαν πέρυσι στη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα. Πού οφείλεται η στρέβλωση; Μα στο ότι εκτός από κάποιους λιγοστούς συμπατριώτες μας, που αποχωρούν από τον επαγγελματικό βίο στα 65, μεγάλες πληθυσμιακές, επαγγελματικές, κοινωνικές ομάδες, συνταξιοδοτούνται σε αρκετά μικρότερες ηλικίες.
Ενδεικτικά αναφέρω:
- Περισσότεροι από τους μισούς ασφαλισμένους του ΙΚΑ είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά, με όριο εξόδου το 58ο έτος. Πελατειακοί λόγοι οδήγησαν στη συμπερίληψη μεγάλου αριθμού απασχολουμένων στο συγκεκριμένο ευνοϊκό καταφύγιο. (ακόμη και το να βγάζεις φωτοαντίγραφα θεωρείται βαριά και ανθυγιεινή εργασία, ωσάν να εισπνέεις αμμωνία).
- Οι ΔΥ θεμελιώνουν δικαίωμα εξόδου από το 50ο έτος με μειωμένη σύνταξη. Στα 58 αποχωρούν κανονικά. Ήδη το φαινόμενο μεσηλίκων συνταξιούχων στο συγκεκριμένο χώρο αναμένεται να επιταθεί, αφού η κυβερνητική τρόικα, στη προσπάθεια της για αποφυγή απολύσεων ΔΥ, προσανατολίζεται να χορηγήσει πλασματικά χρόνια υπηρεσίας, προκειμένου να καταστεί εφικτή η θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος πολύ ενωρίτερα, ώστε οι απολύσεις να υποκατασταθούν από πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Πρόκειται βεβαίως για μέτρο ελάχιστης δημοσιονομικής απόδοσης, αφού η εξοικονόμηση που θα επιφέρει η νομοθέτηση του μέτρου θα είναι απλά η διαφορά στο μεταξύ του σημερινού καταβαλλόμενου μισθού και της μελλοντικής σύνταξης.
- Ειδικά το σύνολο των ενστόλων (στρατιωτικοί, λιμενικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες), όπου δηλαδή υφίσταται η έννοια της ιεραρχίας και της υπακοής σε ανώτερο, αποχωρεί μαζικά αποστρατευόμενο, παρασυρόμενο από τους προαγόμενους ηλικιακά νεοτέρους του, από το 44ο-52ο έτος. Αιτία η πρωτοφανής διάταξη που ορίζει ότι ένστολος απαγορεύεται να "διατάσσεται" από άλλον μεταγενέστερης τάξης στη Σχολή, από την οποία αποφοίτησαν. Το αστείο είναι ότι εκ των υστέρων οι αποστρατευόμενοι προσφεύγουν μαζικά στα δικαστήρια και διεκδικούν τους βαθμούς που η πρόωρη αποστρατεία τους "αποστέρησε". Τελικά όλοι δικαιώνονται και λαμβάνουν τη σύνταξη ανωτάτου αξιωματικού.
- Υπάλληλοι ΔΕΚΟ συνταξιοδοτούνται πολύ ενωρίτερα από τα 65. Μάλιστα οι ΔΕΚΟ κατά διαστήματα υλοποιούν καλοπληρωμένα επιδοτούμενες "εθελούσιες" εξόδους, που τερματίζουν τον εργασιακό βίο υπαλλήλων τους ακόμη κι από το 42ο έτος.
- Οι του ΟΓΑ στα 60.
- Οι γυναίκες, ιδιαίτερα εκείνες με παιδιά, αποχωρούν αρκετά νωρίς.
- Υπάρχουν ακόμη γυναίκες συνταξιούχοι, με χρήση της περιβόητης 15ετίας, που απεχώρησαν από το 33-35ο έτος της ζωής τους.
- Άγαμες θυγατέρες. Άλλη μία πληγή του συστήματος, που αναπαράγει τον αναχρονισμό μιας εποχής που ο νόμος μεριμνούσε για τη προστασία των "αδυνάμων" (τότε) ορφανών γυναικών, για τις οποίες οι προϋποθέσεις εξασφάλισης εργασίας, άρα και βιοπορισμού, ήσαν από ελάχιστες έωα αδύνατες. Παρότι το εργασιακό περιβάλλον για τις γυναίκες έχει σήμερα αλλάξει άρδην, ο αναχρονισμός διατηρείται, με βάση το "αξίωμα" περί κεκτημένων.
- Ανάπηροι, παθόντες από εργατικό ή άλλο ατύχημα, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, τετραπληγικοί, παραπληγικοί κλπ χωρίς όριο ηλικίας.
Εάν αρθούν αυτές οι εξαιρέσεις (δεν περιλαμβάνεται η τελευταία υποκατηγορία, η οποία δικαίως προστατεύεται), που τελικά αποτελούν το κανόνα της μεγάλης πλειοψηφίας, και πάμε σε αυστηρή τήρηση του ορίου των 65, οι συνταξιούχοι θα πρέπει να περιοριστούν κάτω από τα 2.000.000. Θα μειωθούν δηλαδή κατά 35%. Για τις δαπάνες αυτό συνεπάγεται αντίστοιχη μείωση από τα 32 δισ, που κοστίζει σήμερα το σύστημα (18 δίς κρατική επιχορήγηση και 14 δισ. απευθείας από τα ταμεία). Η δαπάνη θα περιοριστεί στα 20,8 δίς και θα εξοικονομηθούν 11,2 δισ.
Άλλωστε και οι τεχνοκράτες, τόσο της τρόικας, όσο και των οίκων που εκπονούν τις αναλογιστικές μελέτες βιωσιμότητας του συστήματος, έχουν εκφράσει τη θέση ότι, για να είναι βιώσιμο το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, η κρατική συμμετοχή δεν πρέπει να υπερβαίνει το 2,5% του ΑΕΠ, ήτοι τα 5 δισ.
Εάν δεν υπάρξει ριζική παρέμβαση και άμεση ανατροπή εκ θεμελίων στο συνταξιοδοτικό σύστημα, φοβάμαι ότι η επόμενη γενιά συνταξιούχων δύσκολα θα εξασφαλίζει συντάξεις μεγαλύτερες των 300 μηνιαίως.
capital.gr
1. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι για τη μισθοδοσία των κρατικών υπαλλήλων, τις επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και τις κοινωνικές μεταβιβάσεις-προνοιακά επιδόματα διατίθεται ποσοστό περί το 85% του συνόλου των δαπανών του προϋπολογισμού
2. Δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι για τα τρία παραπάνω κονδύλια δαπανάται ποσό μεγαλύτερο από τις συνολικές ετήσιες εισπράξεις του κράτους.
Είναι προφανές ότι από τη περιστολή αυτών των τριών κωδικών του προϋπολογισμού θα προέλθει η εξοικονόμηση των απαιτουμένων πόρων για να οδηγηθεί η οικονομία μας σε ισοσκελισμένους και αργότερα πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Δεν έχουν όμως και οι τρείς κωδικοί την ίδια ευελιξία και ελαστικότητα ως προς τις δυνατότητες προσαρμογής, εκτός κι αν συνεχιστεί η οριζόντια παρέμβαση περικοπών. Προχωρώντας σε αξιολόγηση της δυνατότητας περικοπών από το καθένα, διαπιστώνεται ότι οι δυνατότητες περιορισμού της αντίστοιχης δαπάνης είναι ανομοιόμορφες.
Σαφώς και ο δημόσιος τομέας πρέπει να μειωθεί και μάλιστα σημαντικά. Η δημοσιονομική βελτίωση όμως, που θα αποδώσει μια παρέμβαση μείωσης των απασχολουμένων στο δημόσιο κατά 20%, θα είναι τις τάξης του 1,5% του ΑΕΠ (περί τα 3 δισ.). Πολύ πιο περιορισμένες είναι οι δυνατότητες εξοικονόμησης από τις κοινωνικές μεταβιβάσεις.
Οι δαπάνες που κατευθύνονται για επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να "συμπληρώνουν" τα διαθέσιμα τους που προορίζονται για συντάξεις, είναι κατά τη γνώμη μου εκείνες που επιδέχονται και τη μεγαλύτερη δυνατότητα συμπίεσης, εξ αιτίας του μεγέθους τους. Παράλληλα επιβάλλεται να κινηθούμε σύντομα προς αυτή τη κατεύθυνση, προτού να είναι πολύ αργά για τη σωτηρία του Συστήματος. Το όφελος που θα προκύψει θα είναι διττό, αφενός η δημοσιονομική ωφέλεια, αφετέρου η εξυγίανση και διάσωση του συστήματος μελλοντικά.
Έχουν διεξαχθεί άπειρες συζητήσεις σχετικά με το ζήτημα της μη βιωσιμότητας του συνταξιοδοτικού προβλήματος στην Ελλάδα σε όλες του τις πτυχές (αναδιανεμητικό-κεφαλαιοποιητικό, ύψος συντάξεων και εξάρτηση του από το μισθό (μεσοσταθμικό ή τελικό), μη ανταποδοτικότητα της χορηγούμενης σύνταξης, τεχνητή πελατειακή αύξηση του πληθυσμού των δικαιουμένων σύνταξης, ένταξη στο σύστημα μη δικαιουμένων για ανθρωπιστικούς λόγους, αναλογία συνταξιούχων - εργαζομένων κλπ), ώστε δεν χρειάζεται να σταθώ περισσότερο. Όλες οι παράμετροι που επηρεάζουν το θέμα έχουν τεθεί και ερευνηθεί.
Από το νόμο Σιούφα στο νόμο Ρέππα και από τη σοβαρή προσπάθεια Γιαννίτση (επιτροπή Σπράου) στο νόμο Λοβέρδου-Κουτρουμάνη, όλες οι κυβερνήσεις προσπάθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να δώσουν διέξοδο, έστω προσωρινή, στο μεγάλο πρόβλημα του ασφαλιστικού. Δυστυχώς οι αντιδράσεις της "θιγομένης" κοινωνίας και ο συνακόλουθος φόβος του πολιτικού κόστους δεν έχουν επιτρέψει ως σήμερα τη διεξοδική αντιμετώπιση και επίλυση του προβλήματος. Όλες οι παρεμβάσεις απλά έδωσαν προσωρινές ανάσες και μετακύλησαν το πρόβλημα για αργότερα. Οι αναλογιστικές μελέτες που έχουν εκπονηθεί από διεθνείς και εγχώριους οίκους για λογαριασμό τόσο της πολιτείας, όσο και φορέων όπως η ΓΣΕΕ και άλλοι ενδιαφερόμενοι, συμπίπτουν ότι το αναλογιστικό έλλειμμα του "Συνταξιοδοτικού" θα ανέλθει στο δυσθεώρητο ύψος των 500-600 δισ. έως το 2050.
Επομένως είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία η οριστική επίλυση του. Άλλωστε το συνταξιοδοτικό είναι το μεγάλο πρόβλημα όλου του γερασμένου πρώτου κόσμου, σοβαρότερο και από το πρόβλημα διατήρησης και χρηματοδότησης ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους. Η στόχευση όμως του παρόντος σημειώματος είναι διαφορετική. Πρόθεση του είναι να αναδείξει τη πραγματική μεσοσταθμική ηλικία συνταξιοδότησης των νεοελλήνων.
Η κυβέρνηση εξετάζει την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από το 65ο στο 66ο η και 67ο έτος. Η παραδοχή όμως ότι σήμερα το όριο είναι στα 65 αποτελεί "δημιουργική" διαστρέβλωση. Είναι ο "τύπος" που συσκοτίζει την "ουσία". Με το Νόμο Λοβέρδου-Κουτρουμάνη πέρυσι θεσπίστηκε μεταβατική διάταξη, με βάση την οποία θα πάμε στα 65 σταδιακά σε εύρος πενταετίας . Αλλά... η διάταξη ισχύει από τη χρονική στιγμή που ψηφίστηκε ο νόμος και εφεξής, ανεβάζοντας κατά ένα ετησίως το ηλικιακό όριο. Ποιές είναι όμως οι δουλείες που μεταφέρονται από το παρελθόν;
Οι συνταξιούχοι στη χώρα σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου εργασίας ανέρχονται σε 3.050.000 (πάνω από 1.200.000 στο ΙΚΑ, 800.000 στον ΟΓΑ, 400.000 ΔΥ, 400.000 στον ΟΑΕΕ κλπ). Αυτοί στο σύνολο των κατοίκων (9.950.000 σύμφωνα με την απογραφή του 2011) αποτελούν το 30,65% του πληθυσμού. Ο μέσος όρος ζωής στην Ελλάδα είναι τα 80 έτη. Εάν το όριο συνταξιοδότησης ήταν τα 65 έτη, οι συνταξιούχοι θα ήσαν τα (80-65)/80=18,75% του πληθυσμού. Είναι όμως το 30,65%, 63% περισσότεροι! Εφαρμόζοντας ανάστροφα την απλή μέθοδο προκύπτει ότι 80*30,65%=24,52 (τα χρόνια ζωής υπό σύνταξη). Συνεπώς το πραγματικό ηλικιακό όριο συνταξιοδότησης είναι 80-24,52=55,48.
Και είναι απολύτως λογικό το εξαγόμενο συμπέρασμα. Συμβαδίζει με τη καθημερινή διαπίστωση όλων μας. Τρείς στους δέκα Έλληνες είναι συνταξιούχοι. 32 δισ. διοχετεύτηκαν πέρυσι στη συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα. Πού οφείλεται η στρέβλωση; Μα στο ότι εκτός από κάποιους λιγοστούς συμπατριώτες μας, που αποχωρούν από τον επαγγελματικό βίο στα 65, μεγάλες πληθυσμιακές, επαγγελματικές, κοινωνικές ομάδες, συνταξιοδοτούνται σε αρκετά μικρότερες ηλικίες.
Ενδεικτικά αναφέρω:
- Περισσότεροι από τους μισούς ασφαλισμένους του ΙΚΑ είναι ενταγμένοι στα βαρέα και ανθυγιεινά, με όριο εξόδου το 58ο έτος. Πελατειακοί λόγοι οδήγησαν στη συμπερίληψη μεγάλου αριθμού απασχολουμένων στο συγκεκριμένο ευνοϊκό καταφύγιο. (ακόμη και το να βγάζεις φωτοαντίγραφα θεωρείται βαριά και ανθυγιεινή εργασία, ωσάν να εισπνέεις αμμωνία).
- Οι ΔΥ θεμελιώνουν δικαίωμα εξόδου από το 50ο έτος με μειωμένη σύνταξη. Στα 58 αποχωρούν κανονικά. Ήδη το φαινόμενο μεσηλίκων συνταξιούχων στο συγκεκριμένο χώρο αναμένεται να επιταθεί, αφού η κυβερνητική τρόικα, στη προσπάθεια της για αποφυγή απολύσεων ΔΥ, προσανατολίζεται να χορηγήσει πλασματικά χρόνια υπηρεσίας, προκειμένου να καταστεί εφικτή η θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος πολύ ενωρίτερα, ώστε οι απολύσεις να υποκατασταθούν από πρόωρες συνταξιοδοτήσεις. Πρόκειται βεβαίως για μέτρο ελάχιστης δημοσιονομικής απόδοσης, αφού η εξοικονόμηση που θα επιφέρει η νομοθέτηση του μέτρου θα είναι απλά η διαφορά στο μεταξύ του σημερινού καταβαλλόμενου μισθού και της μελλοντικής σύνταξης.
- Ειδικά το σύνολο των ενστόλων (στρατιωτικοί, λιμενικοί, αστυνομικοί, πυροσβέστες), όπου δηλαδή υφίσταται η έννοια της ιεραρχίας και της υπακοής σε ανώτερο, αποχωρεί μαζικά αποστρατευόμενο, παρασυρόμενο από τους προαγόμενους ηλικιακά νεοτέρους του, από το 44ο-52ο έτος. Αιτία η πρωτοφανής διάταξη που ορίζει ότι ένστολος απαγορεύεται να "διατάσσεται" από άλλον μεταγενέστερης τάξης στη Σχολή, από την οποία αποφοίτησαν. Το αστείο είναι ότι εκ των υστέρων οι αποστρατευόμενοι προσφεύγουν μαζικά στα δικαστήρια και διεκδικούν τους βαθμούς που η πρόωρη αποστρατεία τους "αποστέρησε". Τελικά όλοι δικαιώνονται και λαμβάνουν τη σύνταξη ανωτάτου αξιωματικού.
- Υπάλληλοι ΔΕΚΟ συνταξιοδοτούνται πολύ ενωρίτερα από τα 65. Μάλιστα οι ΔΕΚΟ κατά διαστήματα υλοποιούν καλοπληρωμένα επιδοτούμενες "εθελούσιες" εξόδους, που τερματίζουν τον εργασιακό βίο υπαλλήλων τους ακόμη κι από το 42ο έτος.
- Οι του ΟΓΑ στα 60.
- Οι γυναίκες, ιδιαίτερα εκείνες με παιδιά, αποχωρούν αρκετά νωρίς.
- Υπάρχουν ακόμη γυναίκες συνταξιούχοι, με χρήση της περιβόητης 15ετίας, που απεχώρησαν από το 33-35ο έτος της ζωής τους.
- Άγαμες θυγατέρες. Άλλη μία πληγή του συστήματος, που αναπαράγει τον αναχρονισμό μιας εποχής που ο νόμος μεριμνούσε για τη προστασία των "αδυνάμων" (τότε) ορφανών γυναικών, για τις οποίες οι προϋποθέσεις εξασφάλισης εργασίας, άρα και βιοπορισμού, ήσαν από ελάχιστες έωα αδύνατες. Παρότι το εργασιακό περιβάλλον για τις γυναίκες έχει σήμερα αλλάξει άρδην, ο αναχρονισμός διατηρείται, με βάση το "αξίωμα" περί κεκτημένων.
- Ανάπηροι, παθόντες από εργατικό ή άλλο ατύχημα, νεφροπαθείς, καρκινοπαθείς, καρδιοπαθείς, τετραπληγικοί, παραπληγικοί κλπ χωρίς όριο ηλικίας.
Εάν αρθούν αυτές οι εξαιρέσεις (δεν περιλαμβάνεται η τελευταία υποκατηγορία, η οποία δικαίως προστατεύεται), που τελικά αποτελούν το κανόνα της μεγάλης πλειοψηφίας, και πάμε σε αυστηρή τήρηση του ορίου των 65, οι συνταξιούχοι θα πρέπει να περιοριστούν κάτω από τα 2.000.000. Θα μειωθούν δηλαδή κατά 35%. Για τις δαπάνες αυτό συνεπάγεται αντίστοιχη μείωση από τα 32 δισ, που κοστίζει σήμερα το σύστημα (18 δίς κρατική επιχορήγηση και 14 δισ. απευθείας από τα ταμεία). Η δαπάνη θα περιοριστεί στα 20,8 δίς και θα εξοικονομηθούν 11,2 δισ.
Άλλωστε και οι τεχνοκράτες, τόσο της τρόικας, όσο και των οίκων που εκπονούν τις αναλογιστικές μελέτες βιωσιμότητας του συστήματος, έχουν εκφράσει τη θέση ότι, για να είναι βιώσιμο το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, η κρατική συμμετοχή δεν πρέπει να υπερβαίνει το 2,5% του ΑΕΠ, ήτοι τα 5 δισ.
Εάν δεν υπάρξει ριζική παρέμβαση και άμεση ανατροπή εκ θεμελίων στο συνταξιοδοτικό σύστημα, φοβάμαι ότι η επόμενη γενιά συνταξιούχων δύσκολα θα εξασφαλίζει συντάξεις μεγαλύτερες των 300 μηνιαίως.
capital.gr