dimag7
18-10-2012, 23:08
> H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς
> καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία
> περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το
> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
> το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
> την αναμονή.
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο
> να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε
> αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
> ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
> από το «σύνδρομο της τουριστικής
> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
> παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
> για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και
> προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
> δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
> κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν
> βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
> αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
> κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει
> να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας
> δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
> το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά
> μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν
> μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
> κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να
> τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε
> πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι
> συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
> μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά
> μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
> ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
> αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
> παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από
> εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
> ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
> οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας
> δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
> κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και
> οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό
> ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99
> τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround,
> υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε
> μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
> βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
> συναντιόμασταν για να παίξουμε
> κυνηγητό,
> κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
> έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε
> τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
> παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
> ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή
> περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την
> πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς
> μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
> υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια
> συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
> έπαιρναν μέρος έπρεπε να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
> Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
> μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
> μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να
> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα
> καλοκαίρια και περνούσαμε
> ατέλειωτες ώρες στην παραλία
> χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
> ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά
> κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
> Ρίχναμε τα κορίτσια
> κυνηγώντας τα για να τους
> βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
> κουβέντα σε κάποιο chat room και
> γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,
> επιτυχία και υπευθυνότητα και
> μέσα από όλα αυτά μάθαμε και
> ωριμάσαμε.
>
> Αν εσύ είσαι από τους
> «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
> την τύχη να μεγαλώσεις σαν
> παιδί...
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι
> στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το
> ταξίδι...
>
> ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
> ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...
> καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία
> περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το
> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
> το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
> την αναμονή.
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο
> να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε
> αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
> ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
> από το «σύνδρομο της τουριστικής
> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
> παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
> για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και
> προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
> δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
> κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν
> βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
> αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
> κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει
> να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας
> δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
> το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά
> μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν
> μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
> κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να
> τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε
> πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι
> συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
> μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά
> μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
> ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
> αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
> παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από
> εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
> ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
> οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας
> δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
> κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και
> οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό
> ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99
> τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround,
> υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε
> μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
> βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
> συναντιόμασταν για να παίξουμε
> κυνηγητό,
> κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
> έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε
> τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
> παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
> ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή
> περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την
> πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς
> μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
> υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια
> συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
> έπαιρναν μέρος έπρεπε να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
> Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
> μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
> μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να
> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα
> καλοκαίρια και περνούσαμε
> ατέλειωτες ώρες στην παραλία
> χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
> ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά
> κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
> Ρίχναμε τα κορίτσια
> κυνηγώντας τα για να τους
> βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
> κουβέντα σε κάποιο chat room και
> γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,
> επιτυχία και υπευθυνότητα και
> μέσα από όλα αυτά μάθαμε και
> ωριμάσαμε.
>
> Αν εσύ είσαι από τους
> «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
> την τύχη να μεγαλώσεις σαν
> παιδί...
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι
> στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το
> ταξίδι...
>
> ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
> ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ...