f1shf1nder33
03-07-2013, 22:29
Δύο είναι οι τρόποι με τους οποίους μπορεί κανείς να αποκτήσει το αίσθημα του να είναι άτρωτος, παρατηρεί ο Canetti στο Masseetpuissance(σελ. 244): ή να κρατά τον κίνδυνο σε απόσταση ή να τον αναζητά και να του αντιστέκεται.
Στο κείμενο αυτό περιγράφεται η οργάνωση των νοητικών και τεχνικών παραμέτρων της μοτοσικλετιστικής προσυπογραφής και τεχνικής. Ως ιλιγγιώδες παιχνίδι η μοτοσικλέτα «προτείνει» μια αλλοίωση της καθημερινής αντίληψης, μια εκστατική θεώρηση της πραγματικότητας, όπου ο οδηγός συγχωνεύεται με τον περιβάλλοντα κόσμο εντασσόμενος σε δυνάμεις που ξεπερνούν τον άνθρωπο. Επιβάλλοντάς του τον έλεγχο του εαυτού και του εργαλείου, η μοτοσικλέτα γίνεται το μέσον (α) για να επιβεβαιώνει το υποκείμενο τη θέλησή του να είναι ο απόλυτος κύριος της κατάστασης και (β) για να αποδεικνύει αδιάκοπα (στον εαυτό του και στους άλλους) ότι όντως είναι ικανό να ασκεί αυτό τον έλεγχο (σε συνθήκες όπου η αποτυχία τιμωρείται αυστηρά). Η μοτοσικλέτα καθίσταται συνεπώς ένα εργαλείο ελέγχου επί του φυσικού και του πνευματικού κόσμου. Απαιτεί ικανότητες που τοποθετούνται στο σημείο συνάντησης του σωματικού και του διανοητικού και που αυξάνονται όσο αυξάνεται η δύναμη της μοτοσικλέτας. Η ταύτιση του ανθρώπου με τη δύναμη του εργαλείου συνάδει με τη χαρά που προκαλεί άμεσα η χρήση της, έξω από κάθε απλή «χρηστική» διάσταση.
Όμως ο παροξυσμός του ελέγχου εμπεριέχει και τον παροξυσμό του ιλίγγου. Εμβαπτισμένο ψυχή τε και σώματι σε μια ολική εμπειρία, το υποκείμενο τείνει να συγχωνευτεί με ό,τι το περιβάλλει. Γίνεται ένα σώμα με τη μηχανή και κατακτά έναν κόσμο όπου ο χωροχρόνος τείνει να καταργηθεί: τα όρια σβήνουν μεταξύ υποκειμένου και περιβάλλοντος, ενώ η συνείδηση περνά σε ανώτερα επίπεδα, στο πλαίσιο μιας απόκρυφης ενόρασης εξιδανικευμένης από τους μοτοσικλετιστές. Η υπέρβαση ορίων στην οποία παραπέμπει η χρήση της μοτοσικλέτας όπως την περιγράφουμε εδώ, θα μπορούσε να εμπίπτει σ’ αυτό που ο Lacroix(στο Ledéveloppementpersonnel) ονομάζει προσωπική ανάπτυξη, είδος σύγχρονου προσανατολισμού της προσωπικής ευαισθησίας προς την επιβεβαίωση του εαυτού (και την πραγμάτωση των δυνατοτήτων) και την ταυτόχρονη διάλυση του εαυτού (δια μέσου της καλλιέργειας απόκρυφων εμπειριών).
Νικόλας Χρηστάκης - Προσωπική Ιστοσελίδα (http://www2.media.uoa.gr/christakis/index.php?page=8&lang=0)
Νικόλαος Χρηστάκης.Κοινωνικός Ψυχολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμ. Επικοινωνίας & Μ.Μ.Ε.
ΕΘΝΙΚΟ & ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
http://www2.media.uoa.gr/christakis/imageup/odigisi_motocycle.pdf
Στο κείμενο αυτό περιγράφεται η οργάνωση των νοητικών και τεχνικών παραμέτρων της μοτοσικλετιστικής προσυπογραφής και τεχνικής. Ως ιλιγγιώδες παιχνίδι η μοτοσικλέτα «προτείνει» μια αλλοίωση της καθημερινής αντίληψης, μια εκστατική θεώρηση της πραγματικότητας, όπου ο οδηγός συγχωνεύεται με τον περιβάλλοντα κόσμο εντασσόμενος σε δυνάμεις που ξεπερνούν τον άνθρωπο. Επιβάλλοντάς του τον έλεγχο του εαυτού και του εργαλείου, η μοτοσικλέτα γίνεται το μέσον (α) για να επιβεβαιώνει το υποκείμενο τη θέλησή του να είναι ο απόλυτος κύριος της κατάστασης και (β) για να αποδεικνύει αδιάκοπα (στον εαυτό του και στους άλλους) ότι όντως είναι ικανό να ασκεί αυτό τον έλεγχο (σε συνθήκες όπου η αποτυχία τιμωρείται αυστηρά). Η μοτοσικλέτα καθίσταται συνεπώς ένα εργαλείο ελέγχου επί του φυσικού και του πνευματικού κόσμου. Απαιτεί ικανότητες που τοποθετούνται στο σημείο συνάντησης του σωματικού και του διανοητικού και που αυξάνονται όσο αυξάνεται η δύναμη της μοτοσικλέτας. Η ταύτιση του ανθρώπου με τη δύναμη του εργαλείου συνάδει με τη χαρά που προκαλεί άμεσα η χρήση της, έξω από κάθε απλή «χρηστική» διάσταση.
Όμως ο παροξυσμός του ελέγχου εμπεριέχει και τον παροξυσμό του ιλίγγου. Εμβαπτισμένο ψυχή τε και σώματι σε μια ολική εμπειρία, το υποκείμενο τείνει να συγχωνευτεί με ό,τι το περιβάλλει. Γίνεται ένα σώμα με τη μηχανή και κατακτά έναν κόσμο όπου ο χωροχρόνος τείνει να καταργηθεί: τα όρια σβήνουν μεταξύ υποκειμένου και περιβάλλοντος, ενώ η συνείδηση περνά σε ανώτερα επίπεδα, στο πλαίσιο μιας απόκρυφης ενόρασης εξιδανικευμένης από τους μοτοσικλετιστές. Η υπέρβαση ορίων στην οποία παραπέμπει η χρήση της μοτοσικλέτας όπως την περιγράφουμε εδώ, θα μπορούσε να εμπίπτει σ’ αυτό που ο Lacroix(στο Ledéveloppementpersonnel) ονομάζει προσωπική ανάπτυξη, είδος σύγχρονου προσανατολισμού της προσωπικής ευαισθησίας προς την επιβεβαίωση του εαυτού (και την πραγμάτωση των δυνατοτήτων) και την ταυτόχρονη διάλυση του εαυτού (δια μέσου της καλλιέργειας απόκρυφων εμπειριών).
Νικόλας Χρηστάκης - Προσωπική Ιστοσελίδα (http://www2.media.uoa.gr/christakis/index.php?page=8&lang=0)
Νικόλαος Χρηστάκης.Κοινωνικός Ψυχολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμ. Επικοινωνίας & Μ.Μ.Ε.
ΕΘΝΙΚΟ & ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
http://www2.media.uoa.gr/christakis/imageup/odigisi_motocycle.pdf