Arkas
24-08-2009, 14:24
Μάτια μου
Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δίχτυα των ψαράδων.
Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα.
Η Λένα μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα.
«Μακάρι να μπορούσες να το δεις, Λενιώ…»
«Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι τα μάτια μου».
Ο Λουκάς και η Λένα, η τυφλή φίλη του, αγαπιόνταν από παιδιά. Ονειρεύονταν να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι στο χωριό τους.
Αλλιώς, όμως, τα ’φερε η τύχη…
Τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν κάτω από πολύ ιδιόμορφες συνθήκες, σε διαφορετικούς ρόλους αυτή τη φορά.
Άραγε, άντεξε στο χρόνο εκείνη η αγάπη;
Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης,
έρωτα και πάθους, μέσα από δύο μάτια
που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.
Από το εισαγωγικό σημείωμα της συγγραφέως:
«Το βιβλίο «Μάτια μου» είναι βασισμένο σε πραγματικά πρόσωπα και διαδραματίζεται σε πραγματικό και όχι φανταστικό τόπο.
Η ηρωίδα του, η Λένα, έζησε όντως στον τόπο του βιβλίου και η πορεία της ζωής της ήταν παραπλήσια με αυτήν που έφτιαξα για χάρη της στο μύθο μου.
Ο γιος της, ο Κωνσταντίνος-ο παιδικός μου φίλος Παναγιώτης Βέρρας*- είναι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο έγραψα αυτό το βιβλίο.
Αυτός μου το ενέπνευσε και ήταν η πηγή πολλών πληροφοριών για τη ζωή και τον τρόπο σκέψης των τυφλών ανθρώπων.
Όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα είναι φανταστικά ή σχεδόν φανταστικά, στο βαθμό που ο μύθος μπλέκεται με την πραγματικότητα, οπότε η διαχωριστική γραμμή γίνεται πλέον δυσδιάκριτη.»
Το βιβλίο «Μάτια μου» 455 σελίδων, έχει γραφτεί από την συγγραφέα Μαρία Τζιρίτα, έργο της οποίας είναι και το μπεστ σέλερ «Το παιδί της αγάπης».
Έχει ήδη εκδοθεί σε 12000 αντίτυπα από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Προσωπική μου άποψη ως αναγνώστη,
είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, μια ιστορία αγάπης που εκτυλίσσεται από την δεκαετία του ’50 και φθάνει ως τις μέρες μας.
Άψογη ψυχογράφηση και σκιαγράφηση των χαρακτήρων, εμπεριστατωμένη απόδοση των χρονικών πλαισίων της κάθε εποχής και το κυριότερο «ζεστή», διακριτική και ενδελεχής προσέγγιση της καθημερινότητας των τυφλών.
Μέσα από αυτό το βιβλίο, το οποίο σημειωτέον δεν ήθελα να αφήσω από τα χέρια μου πριν φθάσω στο τέλος του, «είδα» τους τυφλούς με άλλο βλέμμα.
Απαλλαγμένο από τον οίκτο και τη λύπηση που είχα προς αυτούς μέχρι χθες, πλέον τους αντιμετωπίζω με απεριόριστο σεβασμό, εκτίμηση και θαυμασμό γιατί ό,τι έχουν πετύχει στη ζωή τους είναι αποτέλεσμα σκληρής, συνεχούς και αντίξοης πολλές φορές προσπάθειας και εργασίας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας παραθέσω μερικά αποσπάσματα του βιβλίου που πραγματικά με άγγιξαν:
«Βρε Λενιώ, όταν ονειρεύεσαι, τι βλέπεις με το μυαλό σου;»
«Αυτό που βλέπω κι όταν είμαι ξύπνια, Λουκά.
Ήχους, μυρωδιές και κυρίως ό,τι αισθάνομαι με τα χέρια μου.
Μην ξεχνάς ότι για μένα αυτά εδώ τα δάχτυλα είναι τα μάτια μου. Έτσι, τα όνειρά μου είναι κι αυτά στο σκοτάδι, αλλά γεμάτα από αισθήσεις.
Αισθήσεις και αισθήματα.
Για μένα, κάτι που ονομάζω όμορφο σημαίνει ότι το νιώθω όμορφο. Εσείς, ίσως το κρίνετε από το πώς το βλέπετε, εγώ το κρίνω από το πώς το νιώθω…»
Ο παπά-Φώτης προβληματίστηκε πολύ με τη υπόθεση της Λένας…………..
…….Από μικρό κοριτσάκι την ήξερε και την είχε μέσα στην καρδιά του.
Ήταν ένα βαθιά θρησκευόμενο πλάσμα και είχε χρυσή καρδιά.
Δεν ήταν οίκτος αυτό που ένιωθε ο παπάς για τη Λενιώ, ήταν θαυμασμός.
Δεν τη λυπόταν επειδή ήταν τυφλή, την εκτιμούσε διότι είχε καταφέρει να μετατρέψει την αδυναμία της σε δύναμη, σε μεγαλείο ψυχής.
……«Αγάπη μου γλυκιά», είπε η Λενιώ στον μικρό γιό της Κωνσταντή, ανεβάζοντάς τον να καθίσει στα γόνατά της, «εμείς που ποτέ δεν είδαμε με τα μάτια μας, μάθαμε να κρίνουμε διαφορετικά τους ανθρώπους και το ποιος μας αρέσει και ποιος όχι.
Μάθαμε να νιώθουμε περισσότερο, χρησιμοποιώντας άλλες αισθήσεις, όπως την ακοή και την αφή.
Έτσι, εγώ, τώρα που σε αγγίζω και σε μυρίζω, νιώθω ότι μου αρέσει αυτό κι άρα για μένα είσαι όμορφος, κατάλαβες;
Μπορεί να έρθει κοντά μου ένας άνθρωπος που η μυρωδιά του ή κάτι στη φωνή του να μη μου αρέσει και τότε δεν θα τον συμπαθήσω. Είναι ο δικός μου τρόπος αυτός, ο τρόπος του μπαμπά και όλων των ανθρώπων που δεν μπορούν να δουν.
Είναι ο τρόπος μας να βλέπουμε, Κωνσταντή μου.
Και πίστεψέ με, πολλές φορές είναι πιο αξιόπιστος από εκείνον της όρασης…»
*Σημείωση: Ο Παναγιώτης Βέρρας, χάρη στον οποίο γράφτηκε το βιβλίο, είναι ο γνωστός σε όλους μας Πάνος (wolferin).
Εκείνο το απόγευμα, κάθονταν στο μόλο, πάνω στα δίχτυα των ψαράδων.
Της είχε προτείνει ο Λουκάς να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα.
Η Λένα μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφούσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα.
«Μακάρι να μπορούσες να το δεις, Λενιώ…»
«Το βλέπω, Λουκά. Το βλέπω μέσα από σένα. Εσύ είσαι τα μάτια μου».
Ο Λουκάς και η Λένα, η τυφλή φίλη του, αγαπιόνταν από παιδιά. Ονειρεύονταν να παντρευτούν και να ζήσουν ευτυχισμένοι στο χωριό τους.
Αλλιώς, όμως, τα ’φερε η τύχη…
Τριάντα χρόνια αργότερα, οι ίδιοι πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν κάτω από πολύ ιδιόμορφες συνθήκες, σε διαφορετικούς ρόλους αυτή τη φορά.
Άραγε, άντεξε στο χρόνο εκείνη η αγάπη;
Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης,
έρωτα και πάθους, μέσα από δύο μάτια
που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου.
Από το εισαγωγικό σημείωμα της συγγραφέως:
«Το βιβλίο «Μάτια μου» είναι βασισμένο σε πραγματικά πρόσωπα και διαδραματίζεται σε πραγματικό και όχι φανταστικό τόπο.
Η ηρωίδα του, η Λένα, έζησε όντως στον τόπο του βιβλίου και η πορεία της ζωής της ήταν παραπλήσια με αυτήν που έφτιαξα για χάρη της στο μύθο μου.
Ο γιος της, ο Κωνσταντίνος-ο παιδικός μου φίλος Παναγιώτης Βέρρας*- είναι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο έγραψα αυτό το βιβλίο.
Αυτός μου το ενέπνευσε και ήταν η πηγή πολλών πληροφοριών για τη ζωή και τον τρόπο σκέψης των τυφλών ανθρώπων.
Όλα τα υπόλοιπα πρόσωπα είναι φανταστικά ή σχεδόν φανταστικά, στο βαθμό που ο μύθος μπλέκεται με την πραγματικότητα, οπότε η διαχωριστική γραμμή γίνεται πλέον δυσδιάκριτη.»
Το βιβλίο «Μάτια μου» 455 σελίδων, έχει γραφτεί από την συγγραφέα Μαρία Τζιρίτα, έργο της οποίας είναι και το μπεστ σέλερ «Το παιδί της αγάπης».
Έχει ήδη εκδοθεί σε 12000 αντίτυπα από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Προσωπική μου άποψη ως αναγνώστη,
είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο, μια ιστορία αγάπης που εκτυλίσσεται από την δεκαετία του ’50 και φθάνει ως τις μέρες μας.
Άψογη ψυχογράφηση και σκιαγράφηση των χαρακτήρων, εμπεριστατωμένη απόδοση των χρονικών πλαισίων της κάθε εποχής και το κυριότερο «ζεστή», διακριτική και ενδελεχής προσέγγιση της καθημερινότητας των τυφλών.
Μέσα από αυτό το βιβλίο, το οποίο σημειωτέον δεν ήθελα να αφήσω από τα χέρια μου πριν φθάσω στο τέλος του, «είδα» τους τυφλούς με άλλο βλέμμα.
Απαλλαγμένο από τον οίκτο και τη λύπηση που είχα προς αυτούς μέχρι χθες, πλέον τους αντιμετωπίζω με απεριόριστο σεβασμό, εκτίμηση και θαυμασμό γιατί ό,τι έχουν πετύχει στη ζωή τους είναι αποτέλεσμα σκληρής, συνεχούς και αντίξοης πολλές φορές προσπάθειας και εργασίας.
Κλείνοντας, θα ήθελα να σας παραθέσω μερικά αποσπάσματα του βιβλίου που πραγματικά με άγγιξαν:
«Βρε Λενιώ, όταν ονειρεύεσαι, τι βλέπεις με το μυαλό σου;»
«Αυτό που βλέπω κι όταν είμαι ξύπνια, Λουκά.
Ήχους, μυρωδιές και κυρίως ό,τι αισθάνομαι με τα χέρια μου.
Μην ξεχνάς ότι για μένα αυτά εδώ τα δάχτυλα είναι τα μάτια μου. Έτσι, τα όνειρά μου είναι κι αυτά στο σκοτάδι, αλλά γεμάτα από αισθήσεις.
Αισθήσεις και αισθήματα.
Για μένα, κάτι που ονομάζω όμορφο σημαίνει ότι το νιώθω όμορφο. Εσείς, ίσως το κρίνετε από το πώς το βλέπετε, εγώ το κρίνω από το πώς το νιώθω…»
Ο παπά-Φώτης προβληματίστηκε πολύ με τη υπόθεση της Λένας…………..
…….Από μικρό κοριτσάκι την ήξερε και την είχε μέσα στην καρδιά του.
Ήταν ένα βαθιά θρησκευόμενο πλάσμα και είχε χρυσή καρδιά.
Δεν ήταν οίκτος αυτό που ένιωθε ο παπάς για τη Λενιώ, ήταν θαυμασμός.
Δεν τη λυπόταν επειδή ήταν τυφλή, την εκτιμούσε διότι είχε καταφέρει να μετατρέψει την αδυναμία της σε δύναμη, σε μεγαλείο ψυχής.
……«Αγάπη μου γλυκιά», είπε η Λενιώ στον μικρό γιό της Κωνσταντή, ανεβάζοντάς τον να καθίσει στα γόνατά της, «εμείς που ποτέ δεν είδαμε με τα μάτια μας, μάθαμε να κρίνουμε διαφορετικά τους ανθρώπους και το ποιος μας αρέσει και ποιος όχι.
Μάθαμε να νιώθουμε περισσότερο, χρησιμοποιώντας άλλες αισθήσεις, όπως την ακοή και την αφή.
Έτσι, εγώ, τώρα που σε αγγίζω και σε μυρίζω, νιώθω ότι μου αρέσει αυτό κι άρα για μένα είσαι όμορφος, κατάλαβες;
Μπορεί να έρθει κοντά μου ένας άνθρωπος που η μυρωδιά του ή κάτι στη φωνή του να μη μου αρέσει και τότε δεν θα τον συμπαθήσω. Είναι ο δικός μου τρόπος αυτός, ο τρόπος του μπαμπά και όλων των ανθρώπων που δεν μπορούν να δουν.
Είναι ο τρόπος μας να βλέπουμε, Κωνσταντή μου.
Και πίστεψέ με, πολλές φορές είναι πιο αξιόπιστος από εκείνον της όρασης…»
*Σημείωση: Ο Παναγιώτης Βέρρας, χάρη στον οποίο γράφτηκε το βιβλίο, είναι ο γνωστός σε όλους μας Πάνος (wolferin).