Alext
07-09-2009, 01:26
Ιστορία της URAL (http://maior.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=178:-ural-&catid=42:2009-05-21-13-49-52&Itemid=58) http://maior.gr/images/stories/categories/moto/ural.jpg
Όταν ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος η τότε σοβιετική ένωση δεν παρήγαγε μοτοσυκλέτες. Και ο στρατός που πολεμούσε τις χρειάζονταν επειγόντως.
Η πολεμική μηχανή προσαρμόστηκε αστραπιαία. Καταφέρνουν και αγοράζουν δύο μηχανές BMW από τη Σουηδία και τις περνάνε στη χώρα. Παίρνουν ένα εργοστάσιο μπύρας στο Irbit της Σιβηρίας και το μετατρέπουν για τις ανάγκες της νέας παραγωγής.Καιρός για νέους σχεδιασμούς (ούτε και τεχνογνωσία), δεν υπήρχε κι έτσι οι σοβιετικοί μηχανικοί περιορίζονται στην πιστή αντιγραφή του μοντέλου του εχθρού που είχε γίνει θρύλος με την αξιοπιστία και τη μηχανική του απλότητα.
Οι ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν ήταν κάπως «ιδιότυπες». Η μοτοσυκλέτα. Θα έπρεπε να μπορεί να καλύπτει θηριώδεις αποστάσεις από τις στέπες των Νότιων δημοκρατιών (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν κλπ) ως το μέτωπο στα δυτικά. Θα έπρεπε να κινείται σε υποτυπώδεις λασπωμένους δρόμους, σε θερμοκρασίες από -40 έως +40 κελσίου. Θα έπρεπε να καλύπτει τις ατελείωτες σιβηρικές πεδιάδες και να καβαλάει τα κακοτράχαλα Ουράλια. Και ταυτόχρονα να έχει και το καρότσι με πιθανά 3 άτομα πάνω της.
Και τα κατάφερε συναγωνιζόμενη επάξια την πρωτότυπη BMW που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί και που κι αυτή έκανε μοναδικά κατορθώματα.
Κι έτσι, μέσα στον πόλεμο δημιουργήθηκε η Σοβιετική και μετέπειτα Ρωσική σχολή μοτοσυκλετισμού.
http://maior.gr/images/stories/categories/moto/ural1.jpg
Με το πέρας του πολέμου, την περίοδο της ανοικοδόμησης, η χρηστικότητα του συγκεκριμένου οχήματος έγινε προσιτή στο κοινό.
Οι Σοβιετικοί που είχαν καταλάβει τη Γερμανία, πακετάρουν και μεταφέρουν ένα ολόκληρο εργοστάσιο της από το Eisenach της Γερμανίας στο Irbit της Σιβηρίας. Μαζί με το εργοστάσιο παίρνουν και Γερμανούς τεχνικούς από τους οποίους οι περισσότεροι κατάληξαν στην παραγωγή κινητήρων αεροσκαφών. Το 1945, μετά από όλα αυτά, παρουσιάζεται το μοντέλο IMZ-Ural και αυτό είναι που κατακτά ολόκληρη τη ρωσική αγορά. Την ίδια ώρα η βρέθηκε υποχρεωμένη, μόλις της επιτράπηκε να κατασκευάσει ξανά μοτοσυκλέτες, να αναζητήσει όχι μόνο νέους τεχνικούς, αλλά και νέα σχέδια, αφού ότι είχε πριν πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών.
Όπως και όλη η Σοβιετική βιομηχανία, έτσι και αυτών των μοτοσυκλετών είχαν ως βασικό ζητούμενο την χρηστικότητα, την απλότητα της κατασκευής, την αντοχή, τη φθηνή συντήρηση και όχι την αισθητική ή τις υψηλές επιδόσεις. Στιβαρές κατασκευές που πέρασαν στα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων και κάλυψαν καθημερινές ανάγκες στις χειρότερες δυνατές συνθήκες.
Μέχρι το 1990 εκτός από τη σοβιετική ένωση, οι υπήρχαν σε διάφορες χώρες του κόσμου. Ανατολικό μπλοκ, Αίγυπτο, Ιράκ, Λατινική Αμερική, κυρίως σαν μοτοσυκλέτες του στρατού και της αστυνομίας αυτών των χωρών. Από το 90 και μετά οι μηχανές αυτές έφτασαν και στις χώρες της Δύσης χρησιμοποιώντας σαν βασικό τους ατού το χαμηλό κόστος αγοράς και συντήρησης καθώς και το ρετρό ύφος
http://maior.gr/images/stories/categories/moto/ural3.jpg
Σήμερα στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ κυκλοφορούν πάνω από 4 εκατομμύρια ural. Και δουλεύουν μια χαρά. Η URAL διατήρησε και μετά την αλλαγή του καθεστώτος την ίδια λογική στην παραγωγή.
Μικρές, και ουσιαστικές βελτιώσεις, μικρή γκάμα μοντέλων, χαμηλές τιμές. Το αρχικό της εργοστάσιο παραμένει έχοντας μετατρέψει την περιοχή σε βιομηχανικό κέντρο.
Σιγά σιγά άρχισαν και οι διεθνείς συνεργασίες. Ανταλλαγή τεχνογνωσίας με τις Harley Davidson, ακόμα και με την BMW. Η πιο σημαντική είναι αυτή με την KTM πάνω στην κατασκευή πλαισίων.
Η URAL έχει και τις δικές της αγωνιστικές νίκες. Κυριαρχεί απόλυτα στους αγώνες moto cross με side car. Ένα σπορ με φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο, άγνωστο όμως στην Ελλάδα, ενώ συμμετέχει και στους αγώνες στον πάγο (αυτούς με τα καρφιά στα ελαστικά…). Η παραγωγή έχει όλες τις εγγυήσεις ποιότητας και τις πιστοποιήσεις, αν και πλέον ακούγονται παράπονα για ζημιές και κακοτεχνίες. Το πνεύμα των καιρών φαίνεται σαρώνει όλες τις παλιές καλές αξίες…
Πάντως το να οδηγείς ένα τέτοιο μηχάνημα, είναι σαν να γυρνάς σε μια παλιότερη εποχή μοτοσυκλετισμού, τότε που το ύφος και η υποκειμενικότητα του οδηγού είχε κιαυτή το ρόλο της στην επιλογή. Σημαίνει επίσης και το να αρνηθείς δεδομένες ανέσεις του σύγχρονου αναβάτη. Είναι αυστηρά θέμα γούστου!
Όταν ξεκίνησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος η τότε σοβιετική ένωση δεν παρήγαγε μοτοσυκλέτες. Και ο στρατός που πολεμούσε τις χρειάζονταν επειγόντως.
Η πολεμική μηχανή προσαρμόστηκε αστραπιαία. Καταφέρνουν και αγοράζουν δύο μηχανές BMW από τη Σουηδία και τις περνάνε στη χώρα. Παίρνουν ένα εργοστάσιο μπύρας στο Irbit της Σιβηρίας και το μετατρέπουν για τις ανάγκες της νέας παραγωγής.Καιρός για νέους σχεδιασμούς (ούτε και τεχνογνωσία), δεν υπήρχε κι έτσι οι σοβιετικοί μηχανικοί περιορίζονται στην πιστή αντιγραφή του μοντέλου του εχθρού που είχε γίνει θρύλος με την αξιοπιστία και τη μηχανική του απλότητα.
Οι ανάγκες που έπρεπε να καλυφθούν ήταν κάπως «ιδιότυπες». Η μοτοσυκλέτα. Θα έπρεπε να μπορεί να καλύπτει θηριώδεις αποστάσεις από τις στέπες των Νότιων δημοκρατιών (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν κλπ) ως το μέτωπο στα δυτικά. Θα έπρεπε να κινείται σε υποτυπώδεις λασπωμένους δρόμους, σε θερμοκρασίες από -40 έως +40 κελσίου. Θα έπρεπε να καλύπτει τις ατελείωτες σιβηρικές πεδιάδες και να καβαλάει τα κακοτράχαλα Ουράλια. Και ταυτόχρονα να έχει και το καρότσι με πιθανά 3 άτομα πάνω της.
Και τα κατάφερε συναγωνιζόμενη επάξια την πρωτότυπη BMW που χρησιμοποιούσαν οι Γερμανοί και που κι αυτή έκανε μοναδικά κατορθώματα.
Κι έτσι, μέσα στον πόλεμο δημιουργήθηκε η Σοβιετική και μετέπειτα Ρωσική σχολή μοτοσυκλετισμού.
http://maior.gr/images/stories/categories/moto/ural1.jpg
Με το πέρας του πολέμου, την περίοδο της ανοικοδόμησης, η χρηστικότητα του συγκεκριμένου οχήματος έγινε προσιτή στο κοινό.
Οι Σοβιετικοί που είχαν καταλάβει τη Γερμανία, πακετάρουν και μεταφέρουν ένα ολόκληρο εργοστάσιο της από το Eisenach της Γερμανίας στο Irbit της Σιβηρίας. Μαζί με το εργοστάσιο παίρνουν και Γερμανούς τεχνικούς από τους οποίους οι περισσότεροι κατάληξαν στην παραγωγή κινητήρων αεροσκαφών. Το 1945, μετά από όλα αυτά, παρουσιάζεται το μοντέλο IMZ-Ural και αυτό είναι που κατακτά ολόκληρη τη ρωσική αγορά. Την ίδια ώρα η βρέθηκε υποχρεωμένη, μόλις της επιτράπηκε να κατασκευάσει ξανά μοτοσυκλέτες, να αναζητήσει όχι μόνο νέους τεχνικούς, αλλά και νέα σχέδια, αφού ότι είχε πριν πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών.
Όπως και όλη η Σοβιετική βιομηχανία, έτσι και αυτών των μοτοσυκλετών είχαν ως βασικό ζητούμενο την χρηστικότητα, την απλότητα της κατασκευής, την αντοχή, τη φθηνή συντήρηση και όχι την αισθητική ή τις υψηλές επιδόσεις. Στιβαρές κατασκευές που πέρασαν στα χέρια εκατομμυρίων ανθρώπων και κάλυψαν καθημερινές ανάγκες στις χειρότερες δυνατές συνθήκες.
Μέχρι το 1990 εκτός από τη σοβιετική ένωση, οι υπήρχαν σε διάφορες χώρες του κόσμου. Ανατολικό μπλοκ, Αίγυπτο, Ιράκ, Λατινική Αμερική, κυρίως σαν μοτοσυκλέτες του στρατού και της αστυνομίας αυτών των χωρών. Από το 90 και μετά οι μηχανές αυτές έφτασαν και στις χώρες της Δύσης χρησιμοποιώντας σαν βασικό τους ατού το χαμηλό κόστος αγοράς και συντήρησης καθώς και το ρετρό ύφος
http://maior.gr/images/stories/categories/moto/ural3.jpg
Σήμερα στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ κυκλοφορούν πάνω από 4 εκατομμύρια ural. Και δουλεύουν μια χαρά. Η URAL διατήρησε και μετά την αλλαγή του καθεστώτος την ίδια λογική στην παραγωγή.
Μικρές, και ουσιαστικές βελτιώσεις, μικρή γκάμα μοντέλων, χαμηλές τιμές. Το αρχικό της εργοστάσιο παραμένει έχοντας μετατρέψει την περιοχή σε βιομηχανικό κέντρο.
Σιγά σιγά άρχισαν και οι διεθνείς συνεργασίες. Ανταλλαγή τεχνογνωσίας με τις Harley Davidson, ακόμα και με την BMW. Η πιο σημαντική είναι αυτή με την KTM πάνω στην κατασκευή πλαισίων.
Η URAL έχει και τις δικές της αγωνιστικές νίκες. Κυριαρχεί απόλυτα στους αγώνες moto cross με side car. Ένα σπορ με φανατικούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο, άγνωστο όμως στην Ελλάδα, ενώ συμμετέχει και στους αγώνες στον πάγο (αυτούς με τα καρφιά στα ελαστικά…). Η παραγωγή έχει όλες τις εγγυήσεις ποιότητας και τις πιστοποιήσεις, αν και πλέον ακούγονται παράπονα για ζημιές και κακοτεχνίες. Το πνεύμα των καιρών φαίνεται σαρώνει όλες τις παλιές καλές αξίες…
Πάντως το να οδηγείς ένα τέτοιο μηχάνημα, είναι σαν να γυρνάς σε μια παλιότερη εποχή μοτοσυκλετισμού, τότε που το ύφος και η υποκειμενικότητα του οδηγού είχε κιαυτή το ρόλο της στην επιλογή. Σημαίνει επίσης και το να αρνηθείς δεδομένες ανέσεις του σύγχρονου αναβάτη. Είναι αυστηρά θέμα γούστου!