riko46
16-01-2009, 21:41
«Απόλυτος έλεγχος γκαζιού» σημαίνει έλεγχος του δεξιού καρπού, «στρωτές» κινήσεις με τα χειριστήρια και προσπάθεια απόκτησης μιας σχεδόν υπεραισθητικής αντίληψης σχετικά με την πρόσφυση τόσο του πίσω όσο και του μπρος ελαστικού. Ο σωστός χειρισμός του γκαζιού σε κάθε περίπτωση, απαιτεί αρκετές ικανότητες και ακόμη πιο πολλή εξάσκηση. Με καλή αίσθηση και έλεγχο της ταχύτητας που κινούμαστε, η οδήγησή μας είναι στρωτή, και αυτό μας χαρίζει περισσότερη αυτοπεποίθηση και ασφάλεια.
Ο ακριβής έλεγχος στο γκάζι είναι απαραίτητος σε όλες τις περιπτώσεις: Επιτάχυνση, επιβράδυνση, και στη μετάβαση από τέρμα κλειστό γκάζι και φρένα, σε ελευθέρωση των φρένων και άνοιγμα του γκαζιού. Το σημείο όπου αφήνουμε τα φρένα και ανοίγουμε το γκάζι είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί αυτό συμβαίνει συνήθως όταν η μηχανή έχει ήδη αρχίσει να πλαγιάζει. Αν συνηθίζουμε δε, να φρενάρουμε ως βαθιά μέσα στη στροφή, τότε
μπορεί να είμαστε σχεδόν τέρμα πλαγιασμένοι.
Όταν στρίβουμε είμαστε απασχολημένοι με αρκετά πράγματα, κι έτσι είναι λίγο δύσκολο να είμαστε απαλοί με τις κινήσεις μας και το γκάζι. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρούμε χαλαρό το σώμα μας από τη μέση και πάνω. Δεν πρέπει να πιέζουμε το τιμόνι με τα χέρια. Το μυστικό για να είμαστε απαλοί με την οδήγησή μας και να έχουμε «ροή», είναι να κάνουμε την κάθε κίνηση απαλά και ελεγχόμενα. Την στιγμή που αφήνουμε τα φρένα, πρέπει να ανοίγουμε το γκάζι με ακριβή κίνηση του δεξιού καρπού. Με εξάσκηση, η μετάβαση από τα φρένα στο γκάζι θα γίνεται με μια κίνηση, ανεπαίσθητη από κάποιον παρατηρητή.
Όσο επιταχύνουμε προσπαθούμε να αφουγκραζόμαστε το πίσω ελαστικό. Πόσο είμαστε πλαγιασμένοι; Πόση ακόμα πρόσφυση διαθέτουμε;
Έχουμε αφήσει λοιπόν τα φρένα, έχουμε το γκάζι ελάχιστα ανοικτό, και η μηχανή είναι οριακά πλαγιασμένη. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε τον απόλυτο έλεγχο. Οποιαδήποτε επιθετική και άτσαλη κίνηση του δεξιού καρπού, μπορεί να μας απογειώσει πάνω από τη μοτοσυκλέτα.
Η πρόσφυση του ελαστικού εξαρτάται άμεσα από την ποσότητα της επιφάνειάς του που είναι σε επαφή με την άσφαλτο. Όσο η μοτοσυκλέτα πλαγιάζει, τόσο μικραίνει η επιφάνεια τριβής του ελαστικού, άρα τόσο λιγότερη πρόσφυση έχουμε. Αν εκείνη τη στιγμή ζητήσουμε από το λάστιχο να χειριστεί και την επιτάχυνση, ίσως το κακόμοιρο να μη τα καταφέρει.
Οπότε, η λύση είναι να έχουμε σταθερό γκάζι και να αρχίσουμε να μειώνουμε την κλίση της μοτοσυκλέτας πριν αρχίσουμε να επιταχύνουμε. Μειώνοντας ελαφρά την κλίση όσο ανοίγουμε το γκάζι, αυξάνουμε την επιφάνεια τριβής του ελαστικού, συνεπώς αυξάνουμε την πρόσφυση και τη σταθερότητα της μηχανής. Πάλι, πρέπει να προσπαθούμε να «νιώθουμε» τι κάνει το πίσω ελαστικό. Πρέπει το άνοιγμα του γκαζιού να γίνεται στρωτά, ελεγχόμενα, και σταδιακά.
Είτε οδηγάμε στην πίστα, είτε παίζουμε σε κάποιο στροφιλίκι, είτε ακόμη πηγαίνουμε στην δουλειά μας, έχοντας αναπτύξει καλή αίσθηση του γκαζιού, θα έχουμε και καλύτερη αντίληψη των δυνατοτήτων της μοτοσυκλέτας μας. Ο έλεγχος του γκαζιού είναι απόλυτα συνυφασμένος με τα αποτελεσματικά φρένα, τις ακριβής αλλαγές ταχυτήτων και το στρίψιμο.
Οι κατάκτηση αυτής της δεξιότητας θα αυξήσει γεωμετρικά τις οδηγικές μας ικανότητες, οπότε και την ευχαρίστηση όταν οδηγάμε την μοτοσυκλέτα μας.
Οι βίαιες μεταβολές ση γεωμετρία της μοτοσυκλέτας προκαλούν αστάθεια.
Όταν φρενάρουμε το βάρος μεταφέρεται μπροστά και το πιρούνι βυθίζεται.
Το ίδιο συμβαίνει και κατά τη διάρκεια της στροφής. Αν το γκάζι είναι κλειστό τελείως, ο μπροστινός τροχός δέχεται μεγάλη πίεση γιατί η μηχανή επιβραδύνει όταν είναι πλαγιασμένη. Αν εκείνη τη στιγμή τον φορτίσουμε κι άλλο, είτε πλαγιάζοντας περισσότερο είτε φρενάροντας, κινδυνεύουμε άμεσα από πτώση. (Low-siding).
Για να αποφύγουμε αυτό το φαινόμενο, αποφορτίζουμε τον μπροστινό τροχό μεταφέροντας βάρος πίσω. Κι αυτό το επιτυγχάνουμε κυρίως με τη σωστή χρήση του γκαζιού.
Σε πρώτη φάση, αυτό που μπορούμε να δοκιμάσουμε με ασφάλεια, είναι να «βγάλουμε» όλη τη στροφή με σταθερά ανοικτό γκάζι, ως ελαφρά επιταχυνόμενο. Με το «ανοικτό γκάζι», εννοώ ίσα-ίσα να είναι ανοικτές οι πεταλούδες..
Με το που έχουμε οπτική επαφή με την έξοδο της στροφής, αρχίζουμε να επιταχύνουμε σταδιακά, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τη μοτοσυκλέτα.
Ως άσκηση για την κατανόηση των παραπάνω μπορούμε να κάνουμε το εξής:
Την επόμενη φορά που θα περάσουμε από την αγαπημένη μας στροφή, να μπούμε με λιγότερα χιλιόμετρα από ότι συνήθως, και να ανοιγοκλείνουμε το γκάζι πάνω στη στροφή. Η μοτοσυκλέτα θα είναι ασταθής και εμείς μες την ανασφάλεια.
Ξανακάνουμε το ίδιο, το κλειδί είναι να μπούμε με λιγότερα χιλιόμετρα από αυτά που νομίζουμε ότι μπορούμε, και με το που αρχίσουμε το πλάγιασμα να κρατήσουμε σταθερό γκάζι μέχρι και την έξοδο.
Καλύτερα τώρα.
Εφόσον εξοικειωθούμε με τη συγκεκριμένη τεχνική, μπορούμε να δοκιμάσουμε να ανοίγουμε συνεχώς το γκάζι από την είσοδο κιόλας της στροφής, (απαλά και με μικρομετρικές κινήσεις του καρπού εννοείται), και όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο να το ανοίγουμε και περισσότερο.
Ακόμα καλύτερα τώρα.
Ειλικρινά, χωρίς να θέλω να το παίξω υπερπροστατευτικός ή οτιδήποτε άλλο, για να πετύχει η «προπόνησή» μας, πρέπει να κινούμαστε με ταχύτητες που μπορούμε να χειριστούμε. Αν δεν είμαστε χαλαροί και αν δεν αισθανόμαστε 100% ασφαλείς, όλη η προσοχή μας θα είναι στραμμένη στην «επιβίωση» και όχι στην παρατήρηση και εκμάθηση.
Ο ακριβής έλεγχος στο γκάζι είναι απαραίτητος σε όλες τις περιπτώσεις: Επιτάχυνση, επιβράδυνση, και στη μετάβαση από τέρμα κλειστό γκάζι και φρένα, σε ελευθέρωση των φρένων και άνοιγμα του γκαζιού. Το σημείο όπου αφήνουμε τα φρένα και ανοίγουμε το γκάζι είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί αυτό συμβαίνει συνήθως όταν η μηχανή έχει ήδη αρχίσει να πλαγιάζει. Αν συνηθίζουμε δε, να φρενάρουμε ως βαθιά μέσα στη στροφή, τότε
μπορεί να είμαστε σχεδόν τέρμα πλαγιασμένοι.
Όταν στρίβουμε είμαστε απασχολημένοι με αρκετά πράγματα, κι έτσι είναι λίγο δύσκολο να είμαστε απαλοί με τις κινήσεις μας και το γκάζι. Είναι πολύ σημαντικό να διατηρούμε χαλαρό το σώμα μας από τη μέση και πάνω. Δεν πρέπει να πιέζουμε το τιμόνι με τα χέρια. Το μυστικό για να είμαστε απαλοί με την οδήγησή μας και να έχουμε «ροή», είναι να κάνουμε την κάθε κίνηση απαλά και ελεγχόμενα. Την στιγμή που αφήνουμε τα φρένα, πρέπει να ανοίγουμε το γκάζι με ακριβή κίνηση του δεξιού καρπού. Με εξάσκηση, η μετάβαση από τα φρένα στο γκάζι θα γίνεται με μια κίνηση, ανεπαίσθητη από κάποιον παρατηρητή.
Όσο επιταχύνουμε προσπαθούμε να αφουγκραζόμαστε το πίσω ελαστικό. Πόσο είμαστε πλαγιασμένοι; Πόση ακόμα πρόσφυση διαθέτουμε;
Έχουμε αφήσει λοιπόν τα φρένα, έχουμε το γκάζι ελάχιστα ανοικτό, και η μηχανή είναι οριακά πλαγιασμένη. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε τον απόλυτο έλεγχο. Οποιαδήποτε επιθετική και άτσαλη κίνηση του δεξιού καρπού, μπορεί να μας απογειώσει πάνω από τη μοτοσυκλέτα.
Η πρόσφυση του ελαστικού εξαρτάται άμεσα από την ποσότητα της επιφάνειάς του που είναι σε επαφή με την άσφαλτο. Όσο η μοτοσυκλέτα πλαγιάζει, τόσο μικραίνει η επιφάνεια τριβής του ελαστικού, άρα τόσο λιγότερη πρόσφυση έχουμε. Αν εκείνη τη στιγμή ζητήσουμε από το λάστιχο να χειριστεί και την επιτάχυνση, ίσως το κακόμοιρο να μη τα καταφέρει.
Οπότε, η λύση είναι να έχουμε σταθερό γκάζι και να αρχίσουμε να μειώνουμε την κλίση της μοτοσυκλέτας πριν αρχίσουμε να επιταχύνουμε. Μειώνοντας ελαφρά την κλίση όσο ανοίγουμε το γκάζι, αυξάνουμε την επιφάνεια τριβής του ελαστικού, συνεπώς αυξάνουμε την πρόσφυση και τη σταθερότητα της μηχανής. Πάλι, πρέπει να προσπαθούμε να «νιώθουμε» τι κάνει το πίσω ελαστικό. Πρέπει το άνοιγμα του γκαζιού να γίνεται στρωτά, ελεγχόμενα, και σταδιακά.
Είτε οδηγάμε στην πίστα, είτε παίζουμε σε κάποιο στροφιλίκι, είτε ακόμη πηγαίνουμε στην δουλειά μας, έχοντας αναπτύξει καλή αίσθηση του γκαζιού, θα έχουμε και καλύτερη αντίληψη των δυνατοτήτων της μοτοσυκλέτας μας. Ο έλεγχος του γκαζιού είναι απόλυτα συνυφασμένος με τα αποτελεσματικά φρένα, τις ακριβής αλλαγές ταχυτήτων και το στρίψιμο.
Οι κατάκτηση αυτής της δεξιότητας θα αυξήσει γεωμετρικά τις οδηγικές μας ικανότητες, οπότε και την ευχαρίστηση όταν οδηγάμε την μοτοσυκλέτα μας.
Οι βίαιες μεταβολές ση γεωμετρία της μοτοσυκλέτας προκαλούν αστάθεια.
Όταν φρενάρουμε το βάρος μεταφέρεται μπροστά και το πιρούνι βυθίζεται.
Το ίδιο συμβαίνει και κατά τη διάρκεια της στροφής. Αν το γκάζι είναι κλειστό τελείως, ο μπροστινός τροχός δέχεται μεγάλη πίεση γιατί η μηχανή επιβραδύνει όταν είναι πλαγιασμένη. Αν εκείνη τη στιγμή τον φορτίσουμε κι άλλο, είτε πλαγιάζοντας περισσότερο είτε φρενάροντας, κινδυνεύουμε άμεσα από πτώση. (Low-siding).
Για να αποφύγουμε αυτό το φαινόμενο, αποφορτίζουμε τον μπροστινό τροχό μεταφέροντας βάρος πίσω. Κι αυτό το επιτυγχάνουμε κυρίως με τη σωστή χρήση του γκαζιού.
Σε πρώτη φάση, αυτό που μπορούμε να δοκιμάσουμε με ασφάλεια, είναι να «βγάλουμε» όλη τη στροφή με σταθερά ανοικτό γκάζι, ως ελαφρά επιταχυνόμενο. Με το «ανοικτό γκάζι», εννοώ ίσα-ίσα να είναι ανοικτές οι πεταλούδες..
Με το που έχουμε οπτική επαφή με την έξοδο της στροφής, αρχίζουμε να επιταχύνουμε σταδιακά, ανασηκώνοντας ταυτόχρονα τη μοτοσυκλέτα.
Ως άσκηση για την κατανόηση των παραπάνω μπορούμε να κάνουμε το εξής:
Την επόμενη φορά που θα περάσουμε από την αγαπημένη μας στροφή, να μπούμε με λιγότερα χιλιόμετρα από ότι συνήθως, και να ανοιγοκλείνουμε το γκάζι πάνω στη στροφή. Η μοτοσυκλέτα θα είναι ασταθής και εμείς μες την ανασφάλεια.
Ξανακάνουμε το ίδιο, το κλειδί είναι να μπούμε με λιγότερα χιλιόμετρα από αυτά που νομίζουμε ότι μπορούμε, και με το που αρχίσουμε το πλάγιασμα να κρατήσουμε σταθερό γκάζι μέχρι και την έξοδο.
Καλύτερα τώρα.
Εφόσον εξοικειωθούμε με τη συγκεκριμένη τεχνική, μπορούμε να δοκιμάσουμε να ανοίγουμε συνεχώς το γκάζι από την είσοδο κιόλας της στροφής, (απαλά και με μικρομετρικές κινήσεις του καρπού εννοείται), και όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο να το ανοίγουμε και περισσότερο.
Ακόμα καλύτερα τώρα.
Ειλικρινά, χωρίς να θέλω να το παίξω υπερπροστατευτικός ή οτιδήποτε άλλο, για να πετύχει η «προπόνησή» μας, πρέπει να κινούμαστε με ταχύτητες που μπορούμε να χειριστούμε. Αν δεν είμαστε χαλαροί και αν δεν αισθανόμαστε 100% ασφαλείς, όλη η προσοχή μας θα είναι στραμμένη στην «επιβίωση» και όχι στην παρατήρηση και εκμάθηση.