Συνάντηση και γνωριμία. Δημήτρη (και τα υπόλοιπα παιδιά που δυστυχώς δεν θυμάμαι τα ονόματά τους) χάρηκα πολύ που σας γνώρισα και από κοντά και εύχομαι κάποια στιγμή να κάνουμε το οδοιπορικό που είπαμε. Πάντα όρθιοι με όμορφα ταξίδια σας εύχομαι !
Έχοντας πια αρχίσει να σουσουπώνει ακολουθήσαμε τα παιδιά στην διαδρομή που μας πρότειναν ώστε να βγούμε στην Εγνατία (κοντά στα Γιάννενα). Συνταξιδέψαμε μαζί για κάποια χιλιόμετρα. Πέρασμα από την γέφυρα της Πλάκας όπου και κατεβήκαμε για κάποιες φωτογραφίες.
7ο κομμάτι της διαδρομής
Γέφυρα Πλάκας
Με όλες τις συνθήκες κατά. Σούρουπο, χωρίς τρίποδα, έλλειψη χρόνου...την επόμενη φορά...
Είναι ένα αριστούργημα λαϊκής αρχιτεκτονικής και είναι ένα έργο Τζουμερκιωτών μαστόρων. Χτίστηκε το 1866. Θεωρείτε ως η ωραιότερη γέφυρα των Βαλκανίων και η τρίτη της Ευρώπης.
Βρίσκεται στον ποταμό Άραχθο στο δρόμο, τόσο από ΑΡΤΑ, όσο και από ΓΙΑΝΝΕΝΑ, για Άγναντα και Πράμαντα, όπου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει αυτό το πανέμορφο γεφύρι που κατά την ιστορία αποτέλεσε σύνορα του Ελληνικού κράτους (1881-1912) και στις όχθες του λειτούργησε τελωνειακός σταθμός.
"Η Γέφυρα της Πλάκας έχει συνολικό μήκος 61μ. και υψος 19.70μ. Η μεγάλη καμάρα λεπτή και αέρινη έχει άνοιγμα 39μ. Τη σχεδίασε και έχτισε ο μαστρο-Μπέκας στις αρχές του Ιουλίου του 1866. Εντατικά εργάστηκε το πολυπληθές συνεργείο και το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου έλαβαν τέλος οι εργασίες.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου (1939-1944) και την κατοχή της Ελλάδας από τις δυνάμεις του φασιστικο-ναζιστικού άξονα, η γέφυρα της Πλάκας διευκόλυνε σε μεγάλο βαθμό τους κατοίκους της άγονης και ορεινής περιοχής των Τζουμέρκων στις κινήσεις τους προς τα πεδινά και πλουσιότερα χωριά των κάμπων. Προς τα 'κει οι δυστυχούντες κάτοικοι ταξίδευαν με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες (χειμώνα - καλοκαίρι) για να βρουν δουλειά και να προμηθευτούν τροφή (καλαμπόκι κατά κύριο λόγο) για να επιβιώσουν. Διευκόλυνση μεγάλη προσέφερε η γέφυρα και στις Αντιστασιακές Οργανώσεις και στα ένοπλα τμήματα του ΕΔΕΣ και του ΕΛΑΣ κατά την διάρκεια των αγώνων για την Εθνική αποκατάσταση της χώρας μας.
Εκεί κοντά στη Γέφυρα βρίσκεται και το σπίτι, όπου στις αρχές του 1944 έγινε η συνάντηση των αντιπροσώπων των αντιστασιακών Οργανώσεων (ΕΔΕΣ ΕΛΑΣ - ΕΚΚΑ) και του Άγγλου σύνδεσμου.
Στη σύσκεψη συζητήθηκαν διάφορα θέματα και επιδιώχθηκε η Ενότητα και η Συνεργασία των ανταρτών. Στη συνέχεια υπογράφηκε η περιβόητη "Συμφωνία της Πλάκας", που δυστυχώς πολύ σύντομα παραβιάστηκε.
Σήμερα το αρχιτεκτονικό μεγαλούργημα, η θαυμαστή και στέρεα Γέφυρα της Πλάκας είναι, κατά κάποιο τρόπο, Αρχαιολογικό μνημείο, γιατί σπάνια πια τη διαβαίνουν άνθρωποι και φορτηγά ζώα.
Πηγή κειμένου: pramanta.gr
Μια τελευταία (?) στάση για βενζίνη και κάτι ζεστό για να πιούμε στο βενζινάδικο λίγο πριν μπούμε στην Εγνατία Οδό και πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής. Σε εκείνο το σημείο χώρισαν οι δρόμοι μας με τον Γιάννη, Γιάννη, Γιάννη και την Άννα που θα πήγαιναν προς τα Γιάννενα.
Αποχαιρετισμός και ευχές για γρήγορη αντάμωση και έξοδος προς Μέτσοβο.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω και θέλοντας να μπω "σκούπα" παρατηρώ πως ενώ έχουν περάσει μπροστά όλοι οι υπόλοιποι έχουν μείνει πίσω ο Φώτης με τον Αλέξη. Σταματώ στην βοηθητική λωρίδα και περιμένω. Σε λίγα λεπτά βλέπω τα φώτα από μια μοτοσυκλέτα που πιάνει στην άκρη του δρόμου. Γυρίζω αντίθετα, σβήνω τα φώτα πορείς και με αναμμένο το αριστερό φλας πλησιάζω.
Ήταν ο Φώτης που περίμενε με την σειρά του τον Αλέξη. Του τηλεφωνούμε και μας λέει πως έχει μείνει πιο πίσω από λάστιχο....
Βγαίνουμε από μια έξοδοστο απέναντι ρεύμα και κοντά στην έξοδο του βενζινάδικου που είχαμε μπει στην Εγνατία ήταν ο Αλέξης. Πλησιάζουμε και αυτό που είδα δεν το είχα ξαναδει. Στο πίσω λάστιχο της μοτοσυκλέτας μια τεράστια τρύπα. (εκ των υστέρων μας είπε ο Βαγγέλης πως υπήρχαν κομμάτια μπετόβεργας καρφωμένα στο τσιμέντο κοντά στο βενζινάδικο).
Η προσπάθεια με fast δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα. Βγήκαμε από την Εγνατία και κατευθυνθήκαμε προς την Μπαλντούμα. Στάση σε βενζινάδικο εκεί και δοκιμή με κορδόνι. Πάλι τίποτα. Η τρύπα ήταν τόσο μεγάλη που το κορδόνι αν και έμπαινε διπλό, έβγαινε τετραπλό χωρίς να σφινώνει στο λάστιχο.
Με την θερμοκρασία να έχει πέσει πάλι πολύ χαμηλά και την ώρα να δείχενι κοντά 23:30...
(φωτογραφία Φώτη Τριάντου)
Έσχατη λύση η οδική βοήθεια που έφτασε μετά από 45 λεπτά...
Η κούραση πλέον πολύ μεγάλη και το θετικό ήταν πως τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το Μαλακάσι ήταν εύκολα. Από το Μαλακάσι και πάνω η διαδρομή ακολουθεί την Ε.Ο Ιωαννίνων - Τρικάλων. 70 χιλιόμετρα με μια καμμένη λάμπα, με φιμέ ζελατίνα και πονοκέφαλο....Φτάνοντας στο Μουργκάνι μικρή στάση και λέω του Φώτη " Απόψε έδωσα μεγάλη μάχη με τον εαυτό μου πάνω στην μοτοσυκλέτα..."
Άφιξη στο σπίτι λίγο πριν την 1. Κατάκοπος, ευτυχισμένος, γεμάτος....
Μηνύματα στα υπόλοιπα παιδιά. Όλα καλά, όλοι καλά.
Άλλη μια διαδρομή έφτασε στο τέλος της αλλά η ψυχή ταξιδεύει ακόμα....
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ στους
Γιάννη, Γιάννη, Γιάννη, Άννα, Βασίλη, Αλέξανδρο, Αλέξη, Βαγγέλη, Βασίλη, Φώτη, Αποστόλη, Θάνο αλλά και στον Δημήτρη και τους φίλους του από την Άρτα. Να είμαστε ΠΑΝΤΑ όρθιοι παιδιά και να ταξιδεύουμε...
Ευχαριστώ για την ανάγνωση...
Άνοιξη Παντού.....