Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η πρόσκληση ήρθε από τον Θανάση Παπαρνάκη (
www.moto-tours.gr) λίγο καιρό πριν, μέσω φατσοβιβλίου.
"Θα έρθεις στο οδοιπορικό που οργανώνω στην Ροδόπη 6 και 7 Απρίλη?"
"Χρειάζεστε φωτογράφο?"
"Εννοείται"
"Μέσα"
Και κάπως έτσι βρέθηκα να ετοιμάζω την Παρασκευή το πρωί τα μπαγκάζια μου για να ξεκινήσω για Θεσσαλονίκη όπου θα συναντούσα φιλαράκια για καφέ (sic) και διανυκτέρευση.
Έβαλα στις βαλίτσες μου ότι βρήκα μπροστά μου.
Κατά λάθος πήρα ένα πολύμπριζο, ένα κρεγιόν και μια συσκευή παρασκευής ψωμιού :P
12 και κάτι ήμουν έτοιμος.
Τριβάλιτσος περικαλώ μιας και το top-case της
Atlas ήταν έτοιμο (μετά από τάξιμο 1 σούβλας κεμπάπ στον φίλο και συνεργάτη μου Φώτη)
Λίγο πριν ξεκινήσω στάση στο κέντρο της πόλης για να συναντήσω τον τραυματία (όχι για πολύ όμως
Σωτήρη ο οποίος μου είχε τάξει να μου βρει τάπα για το δοχείο του νερού μιας και ξαφνικά (!) ανακάλυψα (!) πως κάπου το είχα χάσει (!).
Παρένθεσις
ΡΕ έχετε βαλθεί να μου αλλάξετε συνήθειες????????
Μια με τα τακάκια μια με τις τάπες, σε λίγο θα κουβαλήσετε και...πως τα λένε αυτά ρε γαμώτο που ρυθμίζουν τις βαλβίδες? Τέλος πάντων, αυτά τα σιδερένια.
(Σώπα καλό μου δεν τους ξαναφήνω να σου βάλουν χέρι)
Κλείνει η παρένθεσις
Μαζί με τον Σωτήρη εντελώς τυχαία εμφανίζεται και άλλος φίλος από την Λάρισα, γειά σου ρε Μιχάλη. Ώπα λέω καλοί είναι αυτοί οι οιωνοί. Μπλα μπλα, το δικό μου μυαλό βρισκόταν λίγο πιο κάτω, χαιρετούρες, σταυροφιλήματα, ξεματιάσματα και ξεκινάω.
Στάση λίγο πιο κάτω....
Κλειδί στη μίζα, κατέβασμα ζελατίνας, η απόλυτη (η απόλυτη όμως) ευτυχία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου και ξεκίνημα για να συναντήσω τον νέο μου φίλο Νίκο που ερχόταν από Αθήνα με το βαρκαδέρο του. Σημείο συνάντησης στην Ε.Ο Τρικάλων - Λάρισας (κόμβος προς Ελλασόνα).
Κλασικά είχα καθυστερίσει στο ραντεβού μας αλλά ο Νίκος δεν μου είπε τίποτα όχι επειδή είναι ευγενικός, όοοοοοοχι...είχε άλλα στο μυαλό του χαχαχαχα (να τα πω τώρα ή να τα αφήσω για αργότερα Νικολάκη????)
Τέλος πάντων είμαι large απόψε και δεν θα πω τίποτα. Ξεκινάμε λοιπόν προς Ελλασόνα και τελικό προορισμό την Θεσσαλονίκη. Στάση για 1-2 φωτογραφίες λίγο πριν την Σιάτιστα στην λίμνη Πολυφύτου
και ενδιάμεση στάση στην Κοζάνη για να πιούμε ένα περιποιημένο καφεδάκι στον φίλο Βασίλη στο Vis A Vis (όσοι περάσετε από την Κοζάνη κάντε μια στάση και γνωρίστε τον Βασίλη). Φωτογραφία ρε Βασίλη δεν βγάλαμε...
Αναχώρηση από Κοζάνη στις 17:00 (?) και πέρασμα κάτω από την Εγνατία οδό
Μακριά και αγαπημένοι
στο ύψος του Πολύμυλου, στην παλιά Ε.Ο Κοζάνης Αλεξάνδρειας. Δρόμος χωρίς καθόλου κίνηση με πολλά στροφιλίκια, κάποιες μικρές κατολισθήσεις και μερικές λακούβες (ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας :P ).
Στο μυαλό μου υπήρχε το πλάνο λίγο πριν φτάσουμε στην Θεσσαλονίκη να ψάξω κοντά στα Διαβατά το νεκροταφείο των παλιών τρένων ώστε να αφιερώσω λίγο φωτογραφικό χρόνο στο συγκεκριμένο θέμα. Ο χρόνος όμως αμείλικτος και πίεζε...
Άφιξη στην Βέροια και τηλεφώνημα στον Γιάννη και Γιάννη για το αν θα έρθουν από Θεσσαλονίκη ώστε να μας καλωσορίσουν. Με βαριά καρδιά (:P) μου είπαν πως τελικά θα έρθουν και πως θα συναντηθούμε κάπου στην Χαλκηδόνα. Ψιλοαδιάφορη η διαδρομή μέχρι Χαλκηδόνα και με τον ήλιο πλέον να έχει σβήσει ψάχναμε να βρούμε το σημείο όπου αναπαύονται τα σκουριασμένα τρένα. Μετά από αναζήτηση βρήκαμε το μέρος αλλά πλέον αυτό που είχα στο μυαλό μου ήταν αδύνατον να γίνει. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά...
Άφιξη στη Θεσσαλονίκη, αναζήτηση για ξενοδοχείο για τον Νίκο μιας και εμένα θα με φιλοξενούσαν ο Γιάννης και ο Γιώργος στο σπίτι τους. Ευχαριστώ πολύ ρε παιδιά αλλά αν ήξερα ότι ροχαλίζετε ΤΟΣΟ πολύ θα προτιμούσα να μείνω σε εκείνο το ξενοδοχείο που στο μπαλκόνι βλέπαμε τα κορίτσα :P. Πέρα από την πλάκα μάγκες ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Επιβεβαιώσατε την παροιμία που λέει πως "Χίλιοι καλοί χωράνε". Να 'στε καλά και επιφυλάσομαι για το μέλλον
.
Αφού τακτοποιήθηκε ο Νίκος σειρά είχε η βραδυνή μας έξοδος. Κάπου στην Ολύμπου, σε ένα καφέ. Columbia? Colombia? Δεν θυμάμαι ακριβώς το όνομα. Πολύχρωμο με ωραίο κόσμο και ωραία μουσική. Τηλεφωνήματα σε πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα πως όλα βαίνουν καλώς και η παρέα άρχισε να μεγαλώνει...
Από αριστερά προς τα δεξιά. Ηλίας, Γιάννης, Γιώργος, Γιάννης, εγώ, Νίκος.
Για να βγει αυτή η φωτογραφία μας πήρε αρκετός χρόνος. Η συμπαθητική κατά τα άλλα σερβιτόρα δεν έλεγε να καταλάβει πως για να βγάλει την φωτογραφία έπρεπε να κοιτάξει μέσα από το σκόπευτρο της φωτογραφικής. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, στα τυφλά, τελικά μετά από 4-5 προσπάθειες η φωτό βγήκε. Άλλη μια γύρα κοπελιά, σε αυτό τουλάχιστον ήσουν καλή. Αγώνας για το ποιός θα πληρώσει τελικά το σκορ έγραψε 1-0 υπέρ των γηπεδούχων
.
Οι νύχτες στην Θεσσαλονίκη ως γνωστόν δεν τελειώνουν εύκολα και έτσι μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν στον δρόμο για το στέκι των παιδιών. Δεν θυμάμαι το όνομα (τον τελευταίο καιρό δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ, δεν ξέρω τι συμβαίνει αλλά είμαι αλλού...). Αυτό που θυμάμαι είναι πως πρόκειται για ένα πολύ συμπαθητικό, μικρό μαγαζάκι, με λίγα τραπέζια και παρείστικη ατμόσφαιρα.
Ιδιοκτήτης ο Σπήλιος. Α-Τ-Ο-Μ-Ο
Τσίπουρο από το κελάρι, πιάτα gourmet (κόκκορας κρασάτος κτλ κτλ). Α ρε Σπήλιο ΑΡΧΟΝΤΑ. Θα ξανάρθω στο μαγαζί σου σύντομα, οι φίλοι των φίλων μου και δικοί μου φίλοι.
Η βραδιά κυλούσε όμορφα και πλέον σε μια παρέα βγήκε κιθάρα και μπουζούκι. Τι λες τώρα......Από τα ομορφότερα βράδια που έχω περάσει με αληθινούς φίλους. Χωρίς δήθεν και ########. Απλές καταστάσεις...αληθινές...