Ξεκινάμε και μετά από λίγο ναι είναι αλήθεια ξεπροβάλεται μπροστά μας η Σαχάρα.
Ρίγος και ανατριχίλα με πιάνει καθώς μπαίνοντας στην έρημο βλέπω τον Αλέκο(Aleckan)να σηκώνει το χέρι στον αέρα και να σφίγγει την γροθιά του,σαν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου που έμπαιναν στις κατακτημένες πόλεις αισθανθήκαμε που εμείς κατακτούσαμε την έρημο.Η καρδιά μας φτερούγιζε στο πέρασμα της.Το συναίσθημα δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια,απλά ονειρικό το κάθε χιλιόμετρο σε αυτή...
Προσπάθούσαμε να το χωνέψουμε,ένα μόνιμο χαμόγελο ήταν σχηματισμένο μέσα απο το κράνος μας.Ούτε ζέστη νιώθαμε ούτε κούραση ούτε τίποτα.Χρειάστηκαν 6 μέρες ταξιδιού για να πατήσουμε έρημο.Ζούσαμε έντονα την κάθε στιγμή το κάθε δευτερόλεπτο η μαγική αυτή εικόνα της Σαχάρα μας έκανε να νιώθουμε σαν τον Κολόμβο και τον Ντε Γκάμα που έκανε μια νέα ανακάλυψη.
Είπαμε απρόοπτα πολλά.Προορισμός ήταν η όαση του Ksar Guilane που εκεί θα διανυκτερεύαμε.
Τα χαμόγελα δεν άργησαν να μας κοπούν(προσωρινά βέβαια)......
To be continued................