[LakisGS]

Ημέρα 1η. 27/10/11. Λάρισα - Ηγουμενίτσα

Το ραντεβού ορίστηκε το απογευματάκι κατά τις 16:00 με 16:30 έξω από το σπίτι του Νότη. Ο Δημήτρης που θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη θα περνούσε από Τύρναβο να πάρει το Μάνο, αυτοί με τη σειρά τους θα περνούσαν από εμένα και ο Κυριάκος θα περίμενε στο σπίτι του Νότη απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε. Έτσι και έγινε. Αφού μαζεύτηκε όλη η ομάδα, μετά από μερικές φωτογραφίες και λίγο καλαμπούρι, το ταξίδι αρχίζει...




Πρώτη στάση τα Ιωάννινα, όπου ο Νότης είχε δουλέψει στο παρελθόν. Μας πήγε σε ένα φανταστικό εστιατόριο δίπλα στη λίμνη που το είχε ένας φίλος του, όπου και φάγαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά. Θα το έβαζα άνετα μέσα 5-10 καλύτερα μαγαζιά που έχω φάει στη ζωή μου. Δεν θυμάμαι στοιχεία, όνομα κλπ, αλλά στη πρώτη ευκαιρία θα τα μάθω και θα σας τα πω. Αξίζει να το επισκευτείτε αν ο δρόμος σας πάει προς τα εκεί. Η ώρα πέρασε και θα έπρεπε να ξεκινήσουμε για Ηγουμενίτσα. Στο πρώτο βενζινάδικο που συναντήσαμε βγαίνοντας από τα Ιωάννινα σταματήσαμε να γεμίσουμε βενζίνη, και εκεί έπεσε το πρώτο γέλιο όταν τα παιδιά που δουλεύανε εκεί ρώτησαν που πάμε. Έπρεπε να δείτε την έκφραση τους. Είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστέψανε. Παρ’ όλα αυτά χαιρετηθήκαμε και συνεχίσαμε για το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Φτάνοντας και καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, ένας βλαξ λιμενικός, (ευτυχώς δεν είναι όλοι έτσι), χαρακτηριστικό δείγμα τεμπέλη ανεγκέφαλου δημοσίου υπαλλήλου, ήθελε να μανουριαστεί με τον Μάνο επειδή τον πέρασε για Τούρκο, λόγω ενός αυτοκόλλητου της Τουρκίας που είχε στις βαλίτσες του, που είχε βάλει στο τελευταίο ταξίδι μας στη γείτονικη χώρα. Αφού κατάλαβε ο ανεγκέφαλος ότι είμαστε Έλληνες, δεν ζήτησε συγνώμη, αλλά αρκέστηκε στο να πει στο Μάνο να βγάλει το αυτοκόλλητο. Φυσικά ο Μάνος τον συνέδεσε με Κάϊρο... Δεν μπορούσαμε όμως να μη θυμηθούμε την συμπεριφορά των αντίστοιχων οργάνων στη Τουρκία, κατά τη διάρκεια του καλοκαιρινού μας ταξιδιού εκεί, που ήταν τρομερά φιλική, περισσότερο δε όταν μαθένανε ότι ήμαστε Έλληνες. Δυστυχώς ο λαός μου, (όχι η χώρα μου), με πληγώνει και με κάνει να ντρέπομαι σε κάθε μου ταξίδι. Τέλος πάντων...






Η αναχώρηση ήταν προγραμματισμένη για τις 23:50 αλλά με τη γνωστή πλέον καθυστέρηση ξεκινήσαμε κατά τις 01:30... Η θάλασσα ήταν μια χαρά, τακτοποιηθήκαμε στις καμπίνες μας και δεν άργησε να μας πάρει ο ύπνος μετά από τα απαραίτητα πειράγματα και αστεία. Το όλο σκηνικό θύμηζε έντονα πενταήμερη. Τέλεια!!! Ευτυχώς δεν πέρασε καν απ’ το μυαλό μας, να μας χαλάσει έστω και λίγο, ότι εκείνο το βράδυ οι πολιτικοί μας (...), αυτοϊκανοποιόντουσαν (για να μη το πω αλλιώς), στις Κάννες, υπογράφοντας ότι τους δίνανε...