αφου ο γαμ ος τελειωσε...και αφου πηγαμε ενα ταξιδακι σε νησακι...
και μιας και το μεγαλο ταξιδι στην Ευρωπη που οργανωνα ολο τον χρονο δεν εγινε τελικα λογο ανωτερας βιας...λιγοτερη αδεια απο οτι υπολογιζαμε...
εγω παρεμεινα διψασμενος για χιλιομετρα...!!!
ειπαμε λοιπον με ενα φιλο να γραψουμε χιλιομετρα και να δουμε ωραια μερη...ο χρονος περιορισμενος...
αναχωρηση απο Αθηνα Τεταρτη 7 το πρωι...και επιστροφη την Πεμπτη 8.00 το βραδυ...για αυτο και το εβαλα στις Συντομες Εξορμησεις...37ωρες δλδ...
Πηραμε τα Guzziα μας...και βουρ για δρομο...!!!
Η διαδρομη χωρισμενη στα 2 μιας και εγινε σε δυο μερες...!!!
1η μερα...
Αθήνα προς Φλώρινα - Χάρτες Google
2η μερα...
http://goo.gl/maps/GX5vt
επειδη μονιμα καβαλα ημασταν οι φωτο ειναι ελαχιστες...για να μην πω μηδαμινες...!!!
μερικες απο την διαδρομη...!!!
το θεμα ειναι οτι γραψαμε χλμ και οτι γυρισαμε γεματοι εικονες...η Ελλαδα εχει τα παντα...
με το που γυρισα εκεινο το βραδακι...εχοντας στο κεφαλι μου ολες αυτες τις εικονες...επεσα πανω σε αυτο το αρθρο...
Sounds of silence
Ολα μ αρεσουν. Μ' αρεσει ο ηχος απο τα μονοκυλινδρα thumper, αυτο το βαθυ στακατο μπασο. Μ' αρεσουν τα δικυλινδρα, οταν ειναι ξερυθμιστα και σε χαμηλο ρελαντι. Στο ψηλο ρελαντι ειναι απλα μια ραπτομηχανη. Στο χαμηλο, σ' εκεινο το ζω-πεθαινω παιζουν μια απιστευτη τζαζ, ποτε πιατινια, ποτε μποτα.
Ντουπ-τσακ-τσα-μπουμ. Σβηνει κιολας ποτε ποτε. Μ' αρεσει κι ο ηχος απ τα μεταλλα οταν κρυωνουν. Την ψωνιζω με τον ηχο των 4κυλινδρων, ειδικα Καβασακι που βγαζουν αυτη την παραξενη χροια, αλλα και του Μπολντορα οταν σκυλιαζει και χυμαει στους κοφτες.
Μ' αρεσει ο ηχος μεσημερι οταν περναει καποιο και σηκωνει τον κοσμο, αυτο το σκυλισιο, το αλητικο, το ξυπνατε ρε.........
Αλλα αυτο δεν εχει να κανει με τους ηχους τους μεταλλικους, αλλα με τους ηχους της σιωπης.
Οποτε φευγεις, μονος σου, απο μικρος που το ειχες, είτε μανα ήταν είτε ερωτες, δυο χερια ήταν σφιγμενα στο σιδερο στο μπαλκονακι κι ακουγαν τον ηχο να ξεμακραινει και περιμεναν ποτε θα τον ξανακουσουν να γυρναει.
Κι οσο εσυ χανεσαι στους ηχους και τα μπητακια, και τα τρελαμενα riff και τα τζαζ περασματα και τα κοφτα ακορντα στα κοκκινα, εκει υπαρχει μονο σιωπη. Και μπορει να καθεται πολλες φορες μεσα, να περιμενει, αλλα η ψυχη ειναι ακομα εκει, με τα χερια σφιγμενα στο παραπετο του μπαλκονιου.
Και μολις ακουστει ξανα ο ηχος, ειναι μια ανακουφιση κι ας μην την παραδεχεσαι ποτε.
'Ηρθε!'
Καλος οδηγος ειναι αυτος που παντα γυριζει εκει που τον περιμενουν. Που ξανασπαει τη σιωπη με το κροτάλισμα της μοτόρας.
Παντα καλους δρόμους και πάντα καλους γυρισμους. Αφιερωμενο σε οσους και οσες εχουν περασει ωρες σιωπης περιμενοντας να ξανακουσουν ενα ηχο γνωριμο.
νομιζω οτι ηταν το καλυτερο κλεισιμο για το συντομο οδιποροικο μου...