Σας ποσταρο μερικές foto από την τελευταία έκθεση που έκανα με θέμα της ευπαθείς ομάδες.............
Αγορά του Πειραιά
Αγορά του Πειραιά. Ένα χαρτόκουτο, και δυο τσιγγανόπουλα παίζουν με το φωτογραφικό φακό, αναζητώντας για λίγο, να φύγουν από την αφάνεια της μάζας, και να διεκδικήσουν κι αυτά το δικαίωμα τους στην διαφορετικότητα.
---------------------------------------------------------------------------
Η πόλη τρέχει
Η πόλη τρέχει . Η πόλη κοιτά ψηλά. Δεν έχει χρόνο να κοιτάξει κάτω, τα ζαρωμένα παιδιά της.
--------------------------------------------------------------------------------------
Κάποιος απλώνει το χέρι στο τίποτα. Κάποιος άλλος έχει κάνει το χρέος του για σήμερα. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Με ένα κέρμα μόνο κάποιος νοιώθει λίγο πιο σπουδαίος ! Ποιος να ελεεί ποιόν άραγε.
----------------------------------------------------------------------------------
Μια δήλωση ταύτισης.
Η συμπόνια βρίσκεται στο περιθώριο. Το χέρι ενός μαύρου κουβαλά τα πάθη της ράτσας του, και μετανάστης τώρα πια, δίνει στον ντόπιο κάτι παραπάνω από ένα κέρμα. Μια δήλωση ταύτισης.
--------------------------------------------------------------------------------------
μια σιωπηρή δήλωση
Ένα βλέμμα που συναντούσες στην Ελλάδα του μεσοπολέμου. Η αγωνία του μετανάστη, και ταυτόχρονα ο πόνος του αναμοχλεύονται κάθε φορά που του ζητείται να κάνει κι αυτός, μια σιωπηρή δήλωση.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
φιγούρα διακονίας
Υπό την αιγίδα του βρέφους, η μητέρα τείνει το χέρι στους περαστικούς για οικονομική βοήθεια. Η φαυλότητα των ενηλίκων φαντάζει ανυπόστατη στα μάτια του μωρού. Μέσα σε τρία καρέ διάλλειμα για ένα χαμόγελο, κι ένα γεια. Και μετά, πίσω στη δουλειά. Επάγγελμα, φιγούρα διακονίας.
-------------------------------------------------------------------------------------
Ένας allegro μετανάστης
Ένας allegro μετανάστης πουλαει χαμόγελα και στάση ζωής. Στριφογυρίζει σαν σβούρες τις πολύχρωμες ομπρέλες του και υποστηρίζει με πάθος , ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές ημέρες, εμείς μπορούμε να βάλουμε μια νότα χρώματος.
------------------------------------------------------------------------------------------
Μια δήλωση ταύτισης.
Αξιοπρέπειες πεταμένες στο πεζοδρόμιο. Σάρκες που ικετεύουν να εξατμιστούν στους ατμούς ενός υπονόμου. Το κράτος περιορίζεται μόνο στην αισθητική της πλάκας του πεζοδρομίου.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------
με το πρίσμα του φωτογράφου
Στο παλιό εργοστάσιο κουμπιών τα στεφάνια ενός βαρελιού κοιτούν το φουγάρο, ικετεύοντας να αρχίσει να καπνίζει και πάλι, για να ξαναζήσουν εκείνες τις παλιές, δημιουργικές τους στιγμές.
Οι δρόμοι της πόλης.......
και για το τέλος χαρείτε λίγο το Ναύπλιο απο μια πρόσφατη εκδομουλα ...απο τι δική μου ... ματιά..............
---------------,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,------------------------------------------
....