[Magelanos]

6-8-11-ΣΑΒΒΑΤΟ (515χιλ):



Ξύπνησα νωρίς, δεν είχα και καλό ύπνο λόγο άγχους, και προσπαθώ να χαλαρώσω στην αίθουσα πρωινού. Καινούρια μέρα ξεκινά αλλά και μια άγνωστη χώρα θα με υποδεχτεί. 8:40 είμαι φορτωμένος, και πατώ την μίζα. GPS ανοικτό για να βγω από την πόλη. Στάση για βενζίνη.




Το καλό είναι ότι όσο ποιο πρωί φεύγεις τόσο δεν έχει κίνηση μέσα στις μεγαλουπόλεις. Βγαίνω στο Μ01. Ο δρόμος είχε απ’όλα!!! Με λακκούβες αλλά και χωρίς, με κίνηση όταν περνούσα μέσα από πόλεις.








Αλλά και μικροπωλητές στην άκρη του δρόμου που πουλούσαν ότι ήθελες. Από φρούτα λαχανικά, διάφορα ξυλόγλυπτα, μέχρι ανταλλακτικά αυτοκινήτων!!!

Ήθελε πολύ προσοχή και οδήγηση με χαμηλές ταχύτητες. Πάντως σε έπιανε η καρδιά σου όταν έβλεπες τόση φτώχια γύρω σου. Εντύπωση μου έκανε όταν ένας από τους πολλούς φτωχούς ανθρώπους δίπλα στην εθνική, είχε στήσει ένα τελάρο και πουλούσε δυο μεγάλες κολοκύθες!!! Πραγματικά απίστευτο, αλλά πραγματικό. Όπως είδα να πουλούν στον δρόμο ένα κουβά πατάτες η ένα μικρό καλάθι μανιτάρια, που μόλις τα είχαν μαζέψει από το δάσος. Εξίσου μεγάλη προσοχή ήθελε όταν πλησίαζα σε αστική περιοχή, (αλλά η πόλη μπορεί να ήταν και πέντε χιλιόμετρα μέσα από τον δρόμο), τις διαβάσεις πεζών που είχαν για να περάσεις τον δρόμο και να πας στην στάση του λεωφορείου, από την μια η την άλλη κατεύθυνση.

Μετά από 70χιλ οδήγηση παίρνω τον δρόμο Μ02-Ε101. Ο δρόμος από το ξεκίνημα, έκανε μεγάλη εντύπωση, από το πόσο καινούριος ήταν. Το πολύ ενός χρόνου άσφαλτο, η πρόσφυση απίστευτη ούτε λακκούβα ούτε τίποτα. καινούριος αυτοκινητόδρομος, προς μεγάλη μου έκπληξη. Το μόνο αρνητικό είναι ευθεία 260χιλ μέχρι τα σύνορα με Ρωσία. Με καιρό πολύ καλό οδηγώ στο μοναχικό δρόμο, με ελάχιστα οχήματα, και χωριά σε μεγάλη απόσταση αναμεταξύ τους. Δεν είχε ούτε σημείο που μπορούσες να παρκάρεις και να ξεκουραστείς.

Οι λίγες στάσεις που έκανα ήταν σε τι άλλο; Στάση λεωφορείου ο μόνος τρόπος για λίγη ξεκούραση.














Η εναλλαγή του τοπίου ήταν από χωράφια σε δάσος.


Σταματώ σε ένα από τα ελάχιστα βενζινάδικα πάνω στον δρόμο. Παλιό σαν ερειπωμένο…ένας υπάλληλος και ο κλασικός τρόπος πρώτα η πληρωμή και μετά η βενζίνη. Ο υπάλληλος του ταμείου ήταν από μέσα, και με χώριζε από αυτόν ένα τζάμι!!! Όπως η συναλλαγή σε τράπεζα κάτι τέτοιο. Του κάνω με τα χέρια 10λιτρ και βάζω τα λεφτά σε ένα συρόμενο κουτί. Το τράβηξε τα πείρε και με τον ίδιο τρόπο μου έδωσε ρέστα.

Ανοίγει την αντλία και ο άλλος υπάλληλος γεμίζει, και σταματά αυτόματα ακριβώς στα 10λιτρ. Τώρα ήθελα να πάω και τουαλέτα.. ήταν εξωτερικά. Με το που πάω και ανοίγω την πόρτα, ένα τσουναμι μπόχας, και σμήνος από μύγες με πείρε και με σήκωσε. Ούτε φως δεν είχε αλλά και τίποτα!!! η τουαλέτα ήταν μια τρύπα στο έδαφος και ότι έβγαινε, έπεφτε κάμποσα μέτρα κάτω. ούτε λόγος για νερό φυσικά. Μου κόπηκε μετά από αυτό, και η επόμενη στάση για κατούρημα ήταν στο δάσος…

Βλέπω στα δεξιά του δρόμου νταλίκες παρκαρισμένες, οπότε κατάλαβα ότι είμαι σύνορα. Όντως μεγάλη ουρά από φορτηγά σε αναμονή για την είσοδο στην Ρωσία. Περνώ και πέφτω σε ευτυχώς όχι πολύ μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα. Βασικά ήταν διπλή. Σβήνω και στην αναμονή. Η ώρα 14:30 και είμαι σε Ουκρανικό έλεγχο. Όσο περιμένω όλο και ποιο πολύ αντιλαμβάνομαι τα βλέμματα να πέφτουν πάνω μου. Φυσικά είμαι ο μόνος τουρίστας με μηχανή από τόσο μακριά. Μέχρι και φωτογραφία έβγαζαν με τα κινητά τους τηλέφωνα την μηχανή. Εστίαζαν την πινακίδα, αφού ήμουν σίγουρος ότι το GR τους ήταν άγνωστο.

Φτάνω στον έλεγχο. Υπάρχει μια καθυστέρηση λόγο εξονυχιστικού ψαξίματος σε αυτοκίνητα. Εμένα μια βαλίτσα άνοιξα και πέρασα. Ξανά σε ουρά στα Ρωσικά σύνορα πάλι. Έρχεται ένας προς το μέρος μου και κάποιο χαρτί μου ζητούσε αλλά δεν κατάλαβα. Μου είπε να τον ακολουθησω σε κάποιο γραφείο που μου έδειξε. Πάω και σε ένα πράσινο χαρτί ξεκινάμε να γράψουν. Ωπα στοπ λέω πράσινη κάρτα; ΝΤΑ…έχω περιμένετε. Πάω την φέρνω και αφού απόρησαν την ελέγχουν και μου λένε οκ.

Πραγματικά μέχρι στιγμής κανένας δεν μου την είχε ζητήσει και την είχα ξεχάσει. Έρχεται η σειρά μου και ξεκινά το γραφειοκρατικό πανηγύρι, και ερωτήσεις που δεν περίμενα να μου κάνουν. Με ανέλαβε μια μπατσινα αρκετά εμφανίσιμη ξέροντας τα τυπικά αγγλικά. Ερώτηση όπως τι θα κάνω στην Ρωσία, σε ποια πόλη πάω τώρα και γιατί διάλεξα να πάω εκεί, κατάντησε συνήθης!!! Εντύπωση μεγάλη και αχώνευτη να την συλλάβει ο νους τους, τουρίστας μόνος με μηχανή ξεκίνησε από Ελλάδα να κάνει διακοπές στην Ρωσία!!!. Όλο κάτι έλεγαν στην γλώσσα τους και γελούσαν!!!

Κατάλαβα ότι μάλλον με έβλεπαν σαν το κελεπούρι της ημέρας και ευκαιρία να περάσουν ευχάριστα. Φυσικά δεν ήξεραν ότι εγώ ασχολούμαι κάθε μέρα με την γραφειοκρατία του δημοσίου, στην Ελλάδα λόγο δουλειάς, και από υπομονή γαϊδάρου χάχα….
Και ξεκινάμε πάρε τέσσερα χαρτιά να συμπληρώσεις. Δυο διπλά. Τα δυο ήταν σε Ρωσικά και Αγγλικά. Τα άλλα δυο μόνο ρώσικα. Τελειώνω με τα δυο και ζητώ αν έχουν στα αγγλικά τα άλλα δυο. Περιμένω και μου λένε Ντα-Ναι…ωραία λέω και τα παίρνω!!! Αμέσως κατάλαβα ότι έβλεπα γραμμένο σε χαρτί η Γερμανικά η κάτι άλλο.!!!

Απορώ και βλέπω να γελούν και κάτι να λένε δείχνοντας με. Ωραία λέω αρχίσαμε, μάλλον θέλουν ρούβλια, αλλά θα πάρουν το τρίτο και μακρύτερο.. αρχίζω να συμπληρώνω ότι γούσταρα, και ότι μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να εννοεί ο ποιητής. Μου έσκισε το χαρτί τρεις φορές για να το ξαναγράψω!!!! Και μετά από μια ώρα που γινόταν μόνο αυτό το πράγμα, τους σπάω τον τσαμπουκά. Εγώ ήμουν διαθέσιμος να κάτσω και καμιά μέρα γράφοντας και αυτοί να σκίζουν κανένα πρόβλημα.

Ο μπάτσος νευριασμένος μου δείχνει ένα σημείο να πάω με το χαρτί. Όντως εκεί είχαν γραμμένο ένα παράδειγμα στα αγγλικά πως μπορείς να συμπληρώσεις το χαρτί. Το γράφω σε δυο αντίτυπα και τους το πάω. Πέφτουν οι σφραγίδες και μου δείχνουν τον δρόμο για το Ρωσικό έδαφος. Τρεις ωρίτσες έτσι για πλάκα έφαγα εδώ, αλλά το έχω ξεχάσει, γιατί είμαι εδώ!!! Στόχος που πριν κάμποσους μήνες απλά διάβαζα σε βιβλία και αναρωτιόμουν θα φτάσω ποτέ εκεί; Τις ώρες εδώ στα σύνορα, εντύπωση μου έκανε, τα εκατοντάδες <<κοράκια>> που πετούσαν από πάνω μας και είχαν μαυρίσει τον ουρανό!!!

Εκεί τα χρειάστηκα λίγο, γιατί τέτοιο σκηνικό μόνο σε ταινία θρίλερ είχα δει. Βάζω γάντια, κράνος και διασχίζω τα λίγα μέτρα μέχρι να βγω στον δρόμο. Εκεί λόγο ότι ήμουν ο μόνος με την μηχανή, άρχισαν να με χαιρετούν και να με φωτογραφίζουν οι Ρώσοι που έμπαιναν Ουκρανία. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφτασα μέχρι εδώ και οδηγώ την μηχανή μου σε αυτήν την τεράστια χώρα!!! Ο δρόμος Α142-Ε381 από καλώς σε μέτριο αλλά και κακό.










Ήρθε η κρίσιμη στιγμή να βάλω βενζίνη!!! Το κρίσιμο σε αυτή την φάση είναι αν τα ρούβλια που άλλαξα στη Ουκρανία είναι εντάξει. Σταματώ σε ένα παλιό σχετικά βενζινάδικο, με τις αντλίες άλλης περασμένης εποχής!!! Σταματά και Ρώσος με μια τσοπερια.. χαιρετά και τον αφήνω να γεμίσει να δω πως!!! Ανοίγει την τάπα του ρεζερβουάρ βάζει την αντλία, και πάει μέσα. Βγαίνει πατά ένα κόκκινο κουμπί στην αντλία και γεμίζει. Ανοίγω την τάπα παίρνω την αντλία πατώ το κόκκινο κουμπί αλλά δεν!!! Μου δείχνει να πάω μέσα.. ααααα κατάλαβα πρώτα η πληρωμή.

Πάω και λέω το κλασικό δείχνοντας τις παλάμες τω χεριων!!!10λιτρ και δίνω 1000 ρούβλια με την ψυχή στο στόμα. Το παίρνει το κοιτά και μου δίνει ρέστα.. ουφ… ξελάφρωσα τα λεφτά είναι οκ. Βάζω βενζίνη και φεύγω. Βγαίνω στον αυτοκινητόδρομο Μ2. σαφώς καλύτερα τα πράγματα. Φτάνω στην πρώτη πόλη στην Ρωσία που είχα κλείσει να διανυκτερεύσω.






20:00 η ώρα και είμαι στην πόλη Orel. Βγάζω το χαρτί με την κράτηση, και ανοίγω GPS. Ευτυχώς έχει την οδό και ξεκινώ. Μετά από λίγα λεπτά φτάνω σε κεντρικό πεζόδρομο.

Παρκάρω και βρίσκομαι έξω από ένα κτήριο δεν γράφει ξενοδοχείο, αλλά μπορώ να πω ότι μοιάζει. Τα βλέμματα των Ρώσων περαστικών πέφτουν στην μηχανή και κοιτούν. Το κτήριο έμοιαζε με το ΙΚΑ της γειτονιάς σας. Έξω στην είσοδο ήταν δυο Ρώσοι σφιχτηδες και έκαναν τσιγάρο. Πω ρε που έπεσα πάλι; Σε γιάφκα; Πλησιάζω δειλά και ρωτώ Σαλουτ hotel;; ΝΤΑ-ΝΤΑ κοφτά και ξεκάθαρα… παίρνω τα πράγματα από την μηχανή και πλησιάζω την ρεσεψιόν. Άλλο σκηνικό εδώ!!! Αμέσως ήταν σαν να διακτινιστηκα στον χρόνο και βρισκόμουν στα γραφεία της KGB.

Η υποδοχή γίνετε από δυο χοντρές σταλινικές μεσήλικες κυρίες με αυστηρό αγέλαστο ύφος. Αφού μου πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί σαν πρώτο καλούπι για να φτιαχτούν οι μπαμπουσκες χάχα… δίνω το διαβατήριο και την κράτηση του ξενοδοχείου. Πάλι κάτι ζητούσαν και δεν καταλάβαινα. Τα βγάζω όλα τα χαρτιά και όντως ήθελαν το χαρτί από τα σύνορα που μπήκα. Γράφουν σε χαρτί το νούμερο δωματίου και την ώρα του πρωινού. Παίρνω το κλειδί και πάω στο ασανσέρ όροφος 5ος το ασανσέρ παμπάλαιο αλλά πολύ γρήγορο, με απότομο φρενάρισμα και το αίμα να φτάνει με βίαιο τρόπο στο κεφάλι!!! Πάλι καλά που σταμάτησε και δεν βρέθηκα στην ταράτσα.

Ένας τεράστιος διάδρομος ξεδιπλώνετε μπροστά μου. Περπατώ πάνω σε μπορντό χαλί και οι τοίχοι σε παστέλ χρώματα.


Φτάνω στο 507… βάζω κλειδί δεν ανοίγει ωχ!!! λάθος λές;; Θα βγει κανένας μεθυσμένος ρώσος και την γα#####με!!! Ευτυχώς δίνω μια καλή σπρωξιά και μπαίνω. Μια μυρωδιά κλεισούρας την είχε και πάω κατευθείαν στο παράθυρο, σφραγισμένα τα παράθυρα δεν άνοιγαν. Μόνο μια τρύπα ψηλά στο τζάμι για εξαερισμό. Λοιπόν έχουμε και λέμε.. μονό κρεβάτι εισα που χωρούσε ένα άτομο ταπετσαρία ξεφτισμένη στους τοίχους, πρίζες που δεν θα έβαζες τίποτα να φορτίσεις με κίνδυνο να ρίξεις σε συσκότιση όλη την πόλη, και τουαλέτα όλα τα λεφτά!!!!!













Και το έχω πληρώσει 50 ευρώ!!! Εντάξει καταλαβαίνω είναι το μοναδικό τουρίστες δεν έχουν και γιατί άλλωστε; Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να δει κάποιος, απλά θα κοιμηθώ μια νύχτα είναι θα περάσει. Επόμενη σκέψη να βγω έξω, και λόγο περασμένης ώρας πρέπει να βρω να φάω κάτι. Περπατώ στον κεντρικό πεζόδρομο, αλλά τίποτα δεν φαίνεται να είναι ανοικτό. Δεν υπάρχουν και εστιατόρια. Μόνο κάτι μπαρ που μάλλον σερβίρουν και φαγητό αλλά μπες τώρα και ζήτα. Συνεχίζω ποδαράτο όλο και ποιο πολύ κόσμο βλέπω να περπατά, και αρκετές όμορφες γυναίκες να κάνουν την βόλτα τους.





















Πολύ γρήγορες στάσεις για φωτογραφία και βγαίνω σε κεντρικό δρόμο δεν βρίσκω κάτι. Ξανά χάνομαι μέσα στα στενά και για καλή μου τύχη πέφτω σε ένα μαγαζί τύπου γρήγορου φαγητού. Ευτυχώς είχε βιτρίνα και έβλεπα τα φαγητά. Είχε κάτι μαγειρευτά, αλλά αμέσως έπεσα στα εύκολα και σίγουρα. Πείρα τρία κομμάτια από διαφορετικές πίτσες και άραξα.. 200rub πλήρωσα περίπου 5 ευρώ.. την έκανα ταράτσα και συνήρθα κάπως. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, αλλά πριν μπω αράζω λίγο σε παγκάκι έξω να χαζέψω την νεολαία.

Έβλεπες νέα παιδιά γυναίκες και άντρες με ένα μπουκάλι στο χέρι μπύρας ποιο πολύ και κάθονταν έξω στο κρύο (για μένα) και τα έλεγαν, έκαναν πλάκα. Αυτή ήταν η φθηνή διασκέδαση τους. Άλλοι πιτσιρικάδες με σκειτ-μπορτ έκαναν βόλτες πάνω κάτω δείχνοντας τις τεχνικές τους με σκοπό να εντυπωσιάσουν τα κορίτσια. Εγώ με φόντο το ξενοδοχείο, και τους ταρίφες που είχαν κυκλώσει την μηχανή χαζεύοντας την, αποχωρώ και πάω για ύπνο..