[Magelanos]

8-8-11-ΔΕΥΤΕΡΑ: Οι ακτίνες του ηλίου προσπαθούν με βίαιο τρόπο, να διαπεράσουν τις σκούρες κουρτίνες του δωματίου. Αυτό σημαίνει ότι η μέρα μου σήμερα θα είναι ότι καλύτερο για να γνωρίσω την Μόσχα. Πάω στην αίθουσα πρωινού, δείχνω την κάρτα και μπαίνω. Με απογοήτευση βλέπω να γίνετε χαμός από γιαπωνέζους τουρίστες. Είχαν κατακλείσει τον χώρο, να κάνουν φασαρία, και να φωτογραφίζουν τα πάντα. Ακόμα και τα φαγητά!!!! Βρίσκω ένα τραπέζι και κάνω μια γύρα τον τεράστιο οβάλ μπουφέ.

Κάνω συνάλλαγμα από μηχάνημα αυτόματης ανάληψης, και βγαίνω έξω από το ξενοδοχείο. Η στάση του μετρό είναι μπροστά μου. Παίρνω την απόφαση να περπατήσω, γιατί δεν έχω μελετήσει καθόλου πώς να χρησιμοποιήσω το μετρό, τα πάντα είναι στα Ρωσικά και θα τα έβρισκα σκούρα. Υπολόγισα χωρίς τον ξενοδόχο όμως. Εδώ οι αποστάσεις είναι πραγματικά απίστευτες. Το ξενοδοχείο από το κέντρο είναι στα 10χιλ. Αποτέλεσμα τραγικό αφού έφτασα στο κέντρο μετά από δυο ώρες εξαντλητικού περπατήματος. Και όταν λέω κέντρο εννοώ την ποιο πολυσύχναστη μεριά της πόλης. Το Κρεμλίνο και την κόκκινη πλατεία. Λόγο εξάντλησης αράζω στα σκαλοπάτια του Καθεδρικού του Καζαν.






Αυτός ο μικροσκοπικός ναός είναι αντίγραφο του ναού που κατεδαφίστηκε το 1936. Ο αρχικός χτίσθηκε το 1637 και στέγαζε την εικόνα της Παναγίας του Καζαν. Αυτή η εικόνα είναι πολύ σημαντική καθώς είχε συνοδέψει τον ηγεμόνα Νμιτρι Ποζαρσκι στην νικηφόρα εκστρατεία του εναντίων των Πολωνών εισβολέων 25 χρόνια νωρίτερα. Τώρα η εικόνα της Παναγίας είναι αντίγραφο, και η πραγματική έχει μεταφερθεί στην Αγία Πετρούπολη στις αρχές του 19ου αιώνα.

Δίπλα ακριβώς από εδώ, βρίσκεται η Πύλη της Ανάστασης. Η πύλη με τους κόκκινους δίδυμους πύργους, με τους πράσινους πυραμοειδής οβελίσκους στην κορυφή, ξαναχτίσθηκε το 1995 με πρότυπο την αντίστοιχη πύλη του 1680 που βρίσκονταν στον ίδιο σημείο. Μέσα από την πύλη βρίσκεται το μικρό πολύχρωμο παρεκκλήσι της Ιβιριανης Παρθένου, που κτίστηκε αρχικά στο τέλος του 18ου για να στεγάσει μια εικόνα. Όταν ο τσάρος έρχονταν στη Μόσχα, επισκεπτόταν πρώτα το ιερό πριν εισέρθει στο Κρεμλίνο.

Το τεραστίων κόκκινο κτήριο του Μουσείου Ιστορίας της Μόσχας βρίσκεται μπροστά μου, και συνεχίζω να περπατώ στην αχανής Κόκκινη Πλατεία. Δεξιά μου το Μαυσωλείο του Λένιν το οποίο δεν ήταν επισκέψιμο, γιατί είχαν περιφράξει ένα μεγάλο μέρος της πλατείας γιατί θα γίνονταν κάποιο φεστιβάλ και έκαναν ετοιμασίες. Πίσω από το Μαυσωλείο ξεχωρίζουν τα τοίχοι του Κρεμλίνου, με τον Πύργο της Γερουσίας, και το κτήριο της Γερουσίας με την θολωτή ροτόντα και την Ρωσική σημαία να ανεμίζει πάνω σε αυτήν.














Ποιο κάτω είναι άλλος ένας πύργος των τειχών, ο Πύργος του Σωτηρος. Ύψους 70μ ήταν η παλιά κύρια είσοδος του Κρεμλίνου. Και έφτασα στο ποιο γνωστό κτήριο, έμβλημα της πόλης θα έλεγα. Ο Καθεδρικός ναός του Αγίου Βασιλείου. Κτισμένος κατόπιν εντολής του Ιβαν του Τρομερού για να γιορταστεί η κατάληψη το 1552 του Καζαν, απόρθητου φρουρίου των Μογγολων. Ένα θαύμα αρχιτεκτονικής, και καθόλου τυχαίο, η ουρά εκατοντάδων μέτρων από επισκέπτες καθημερινά. Απλά κάθισα σε ένα σημείο με ίσκιο και δεν χόρταινα να τον βλέπω. Σε ουρά δεν είχα το κουράγιο να περιμένω για να δω τον εσωτερικό χώρο.

Αποφασίζω να κάνω τον γύρο των τειχών του Κρεμλίνου. Βρίσκομαι από την πλευρά του ποταμού Μοσκβα-Mockva. Δεκαεννέα πύργοι δεσπόζουν στα τοίχοι του Κρεμλίνου. Ο καθένας έχει κάποιο όνομα, αλλά υπάρχουν και δυο ανώνυμοι πύργοι. Φτάνω στον Μυστικό Πύργο. Είχε ένα πέρασμα που οδηγούσε στον ποταμό. Χρησίμευε στον ανεφοδιασμό σε νερό σε περιόδους πολιορκίας. Φτάνοντας στον Πύργο-Πανοπλιών βρίσκομαι στους Κήπους Αλέξανδρου. Κόσμος πολύς, να ξεκουράζεται στον ίσκιο των δέντρων, στα παγκάκια και στο γκαζόν ξαπλωμένοι. Λέω να ξεκουραστώ λίγο και να συνεχίσω αργότερα την βόλτα μου.









Ανακτώντας δυνάμεις περπατώ λίγα μέτρα φτάνω στον Πύργο Φρούραρχου, και δίπλα από εδώ σταματώ στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Η αιώνια φλόγα καίει προς τιμήν των Ρώσων που σκοτώθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ένας στρατιώτης είναι θαμμένος κάτω από το μνημείο, που φέρει την επιγραφή: << Το όνομα σου είναι άγνωστο, οι πράξεις σου αθάνατες>>.









Μετά από εδω φτάνω και πάλι στην Κόκκινη Πλατεία, που από την μια πλευρά εκτίνεται το Κρεμλίνο και από την άλλη το Γκουμ. Το μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ρωσίας. Μπαίνω μέσα όπου μπορούσε να βρει ο καθένας ότι ήθελε. Εντυπωσιακό εδω είναι η τεραστίων διαστάσεων γυάλινη οροφή του κτηρίου.













Βγαίνω και τώρα αρχίζω το ψάξιμο για το που θα φάω. Περπατώντας έξω και από τον πίσω δρόμο του πολυκαταστήματος πέφτω σε ένα μνημείο, δωρεά της Ελληνικής Κυβέρνησης!!!














Συνεχίζω αλλά δεν είχα κουράγιο να ψάχνω στα τυφλά, σταματώ και ανοίγω τον ταξιδιωτικό οδηγό. Και βρίσκω κοντά από εδω (σχετικό) την οδό Αρμπατ. Είναι η παλιά και η νέα, εγώ βρίσκομαι στην παλιά, και πεζοδρομημένοι Αρμπατ. Ότι έχει να κάνει με εστιατόρια καφέ, καλλιτέχνες του δρόμου και πολλά μαγαζιά με τουριστικά είδη θα τα βρείτε εδω. Εγώ βρίσκω ένα μαγαζί Ιταλικής φίρμας, και ναι είχε μπουφέ. Μπορούσα να δω επιτέλους τι θα φάω. Υπήρχε και παραδοσιακό φαγητό, όπου και αποφασίζω να δοκιμάσω.

Το κουφό πάλι είναι ότι πλήρωνες με το ζύγισμα!!! Σου έβαζαν το πιάτο στην ζυγαριά και πλήρωνες, ξεχωριστά τα αναψυκτικά. Φτηνά δεν το λες 35 ευρώ, αλλά εντάξει ήταν φαγητό της προκοπής. Κάνω βόλτα πάνω κάτω τον πεζόδρομο χαζεύοντας.

Επιστρέφω πάλι στην Κόκκινη πλατεία και ανοίγω τον οδηγό πάλη για να μελετήσω το δίκτυο του μετρό. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιστρέψω με τα πόδια πάλι.

Είναι περίπλοκο και για να το απλοποιήσω, περπατώ δυο τετράγωνα από εδω και βρίσκω ένα σταθμό που δεν θα χρειαστεί να αλλάξω γραμμή για το ξενοδοχείο. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να μετρώ τους σταθμούς για να κατεβώ στον σωστό. Μπαίνω και πάω στον κισσέ για εισιτήριο. Είχα διαβάσει ότι υπάρχει η μαγνητική κάρτα, μιας διαδρομής πέντε αλλά και 24ωρο. Λέω μια μαγνητική κάρτα και μου δείχνει με την παλάμη των πέντε; Οκ λέω και πάω στο μηχάνημα απλά περνώντας την από πάνω ανοίγει η μπάρα, και σου δείχνει ότι είσαι μείον μια διαδρομή. Ωραία… κυλιόμενες σκάλες σε κατεβάζουν αρκετά μέτρα για να πάρεις το τρένο.















Οι σταθμοί τις Μόσχας οι περισσότεροι θα έλεγα είναι από μόνοι τους αξιοθέατο. Κάθε σταθμός είναι διαφορετικός και έχει κάποιο θέμα να δείξει. Σαν να πηγαίνεις σε μουσείο με εκθέματα διαφορετικών καλλιτεχνών. Το τρένο έρχεται στην ώρα του, εντάξει δεν είναι και σύγχρονο, αλλά πολύ εξυπηρετικό. Και αρχίζω το μέτρημα. Σε κάθε σταθμό υπάρχει ανακοίνωση από ηχεία, για την ονομασία του επομένου. Ευτυχώς όλα ήταν οκ και έφτασα έξω από το ξενοδοχείο. Τώρα που πείρα τα πάνω μου αύριο θα χρησιμοποιήσω το μετρό όλη την μέρα..