[Magelanos]

12-8-11-ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ (553χιλ):





7:40 είμαι στην αίθουσα πρωινού και χτυπά το τηλέφωνο μου. Ο Αndrew έχει φτάσει και είναι έξω!! Παίρνω το πρωινό μου και άμα θέλεις έλα μέσα. Θα περιμένω έξω λέει να κάνω και τσιγάρο. Δεν κρατιέται λέμε ο πιτσιρικάς!!! Σίγουρα δεν θα κοιμήθηκε καθόλου από την αγωνία του να κάνει βόλτα. Και όσο για το τσιγάρο το κάνει κρυφά από τον πατέρα του και μου είπε να προσέχω μην μου ξεφύγει τίποτα. Μείνε ήσυχος φιλαράκι παιδιά είμαστε; Χάχα… Βγαίνοντας έξω τσίτωσε το μάγουλο αμέσως, και πάγωσε το χαμόγελο από το απίστευτο κρύο που είχε εκείνη την ώρα. Είχε ήλιο με δόντια που λένε…







8:15 Βάζουμε μπροστά τα μοτορια και ξεκινάμε. Καθόλου άγχος εγώ, με τον Ρώσο φίλο να είναι μπροστά. Πιάνουμε τον επαρχιακό P5 καλός δρόμος μέσα στην φύση. Σταματά ο Andrew πάνω σε μια γέφυρα και από κάτω ένα υδάτινο κανάλι. Έγινε τίποτα; Λέει να βγάλω καμιά φωτογραφία, γιατί αυτό το κανάλι δεν υπήρχε, και επί κουμ#####σμού εργάτες το έσκαψαν με τα χέρια, χωρίς μηχανήματα!!! Μιλάμε για 40μ βάθος και αρκετά χιλιόμετρα μήκος. Πέθαναν αρκετοί στην κατασκευή από πείνα καταναγκαστική εργασία και αντίξοες συνθήκες. Είναι ένας υδάτινος δρόμος που εξυπηρετεί τα πλοία.















Συνεχίζοντας και έχοντας διανύσει περίπου 100χιλ σταματάμε σε βενζινάδικο. Τώρα έχω την μοναδική ευκαιρία να πω ότι το θέλω γεμάτο!!! Και πως θα γίνει αυτό; Μου γράφει σε χαρτάκι στα ρωσικά το θέλω γεμάτο!!! Ανοίγω την τάπα του ρεζερβουάρ βάζω την αντλία, και πάω στο ταμείο. Δείχνω το χαρτάκι, χαμογελά η τύπισσα, και δίνω 1000 ρούβλια. Βγαίνω έξω ξεκινά η αντλία, και γεμίζω με 700 ρούβλια. Επιστρέφω και μου δίνει τα ρέστα και απόδειξη. Αυτό ήταν τέρμα πια τα 10 λίτρα δείχνοντας τα δάχτυλα των χεριών χάχα….

Ξεκινάμε πάλι και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε λίγο έξω από την πόλη Lipin Bor στην λίμνη Beloe. Εδώ πάνω στον δρόμο P5 σε σταθμό ξεκούρασης, απ’ότι κατάλαβα νταλικέρηδων, πίνουμε τον καφέ του αποχαιρετισμού. Λέω να μου γράψει σε χαρτί πως είναι το αυτοκόλλητο της χώρας του, γιατί θέλω και δεν βρίσκω αλλά δεν καταλαβαίνουν όταν τους το ζητώ στα αγγλικά. Ωραία έχω γραμμένο και αυτό, ανταλλάσουμε και mail και ευχόμαστε ο ένας στον άλλον καλή συνέχεια.

Βάζω αδιάβροχα γιατί έχει πολύ μαυρίλα, αλλά ποιο πολύ για το κρύο που την έχω ακούσει για τα καλά. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για μένα, γιατί μιλάμε οι δρόμοι που θα συναντήσω δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι, η ερημιά που θα βρω είναι ένα θέμα, και το βασικό αν θα υπάρχουν βενζινάδικα. Ξεκινώ και ο θεός βοηθός!!! Συνεχίζω με τον P5 που έχει αρχίσει να με κουράζει αφάνταστα, από το πόσο χάλια είναι πλέον. Όλο λακκούβες και το χειρότερο εξογκώματα, ένας συνδυασμός, που κάνει να θέλει την μπακγαζιερα να μου φορεθεί στο κεφάλι αντί για κράνος!!!

Και εκεί που πηγαίνω σε ασταμάτητο κομπρεσέρ, μέσα στα δάση, ένα απαγορευτικό με σταματά!!! Το τέλος του δρόμου άντε για!!! Με παράκαμψη με στέλνει σε δρόμο χωρίς ονομασία, και φυσικά χωμάτινο!!!







Τώρα αρχίζω και τις off road διαθέσεις που είναι και ότι πρέπει για το K1200S. Το χώμα τελικά είναι αρκετά βατό, σε βαθμό να αναπτύσσω την αστρονομική ταχύτητα των 40 με 50χιλ!!!! Τελικά μετά από 5χιλ σταματά και ξανά άσφαλτο (αυτό το πράγμα δεν το λες άσφαλτο) καλύτερα χώμα. Φτάνω στην πόλη Bitegra.












Περνώντας την πόλη αρχίζει η εναλλαγή χώμα και άσφαλτο πολύ συχνά.

Περνώντας μέσα από ερειπωμένα χωριά, στοιχειωμένα έτοιμο σκηνικό, σε φυσικό περιβάλλον για να γυριστεί ταινία τρόμου άνετα!!! Με χωματόδρομους που πλέον ξεπερνούσαν τα 50χιλ απόσταση, στο πουθενά, και να έχω περάσει βενζινάδικα ερειπωμένα, σταματώ για κατούρημα!!!











Εεε πια τα χρειάστηκα μου βγήκε από μόνο του. Και οι σκέψεις στο μυαλό παίζουν επικίνδυνα παιχνίδια!!! Όπως τι θέλεις πανουλη εδώ στην μέση του πουθενά, σε ξένη χώρα σε χωματόδρομους χωρίς GPS ( δεν έδειχνε τίποτα) και κινητό χωρίς σήμα;; εεε πες μου τι θες; Δηλαδή τώρα αν εμφανιστεί καμιά αρκούδα και μου πει halloooo ποιος θα φταίει;

Παίρνω όλες τις αρνητικές σκέψεις και τις βάζω στην ####τσεπη, βάζω το κεφάλι κάτω και συνεχίζω. Με το χώμα να είναι το φυσικό μου τερέν, και συντροφιά τον ήχο από τα πετραδάκια, που εξοστρακιζόντουσαν δεξιά και αριστερά από τα λάστιχα, φτάνω στην πόλη (πια πόλη εδώ θα μπορούσε να μένει ο Δρακουμελ και τα Στρουφακια) Bohetheve η πόλη αυτή σημαίνει και το τέλος του δρόμου, αφού μπροστά μου κυλά εδώ και αιώνες ο ποταμός Wolga-Βόλγα. Είναι ο μεγαλύτερος ποταμός της Ευρώπης, πηγάζει από τα οροπέδια βορειοδυτικά της Μόσχας και εκβάλει μετά από μια διαδρομή 3.530χιλ στην Κασπία θάλασσα. Έχει περίπου 200 παραποτάμους.

















Εγώ αυτό που έχω να κάνω είναι να περιμένω με καμιά δεκαριά αυτοκίνητα, να μπω σε μια πλωτή εξέδρα για να συνεχίσω το ταξίδι μου. κάτι ξεφτισμένες από τον χρόνο ενημερωτικές πινακίδες, προσπαθώ να καταλάβω αν πληρώνεις κάτι. Δεν βγάζω άκρη και ξετυλίγω το ταλέντο μου στην φωτογράφιση χάχα.. μετά από 30λπ περίπου διακρίνω μια κινητικότητα, βάζουν μπρος τις μηχανές στα αυτοκίνητα τους οι Ρώσοι και παίρνω θέση. Μπαίνουμε όλοι χρησιμοποιώντας και το τελευταίο εκατοστό του χώρου της πλατφόρμας και ξεκινάμε.













Μαζί μας ήταν και ένα τηλεοπτικό συνεργείο, και απ’ότι είδα φιλανδικών συμφερόντων. Έπαιρναν κάποια πλάνα πάνω στην πλατφόρμα. Προλάμβαναν και αυτό, την στιγμή που η ταχύτητα πλεύσης, ήταν μικρότερη από ενός κολυμβητή!!! Φτάνοντας απέναντι το σκηνικό δεν αλλάζει καθόλου!!! Χώμα δάσος, ερημιά και εγκατάλειψη.






Το μόνο που έσπαγε λίγο την μονοτονία, ήταν κάποια διαστήματα που είχα οπτική επαφή την λίμνη Onega. Με υπομονή και επιμονή, βγάζω το χωμάτινο κομμάτι των 70χιλ, και βγαίνοντας σε άσφαλτο πάλι βλέπω σε πινακίδα, την λέξη Karelia.







Επιτέλους μπήκα στην περιοχή της Καρελίας, οπότε είμαι κοντά στον στόχο μου το Petrozavodsk-Πετροτσαβοντσκ. Βρίσκω βενζινάδικο, και είχε ουρά. Με μια ματιά βλέπω οι περισσότεροι περίμεναν στην αντλία με τα 92 οκτάνια, και η 95αρα ήταν άδεια. Αυτό είναι περνώ πρώτος και ξεμπερδεύω. Ξανά στην άσφαλτο, τα μαύρα της τα χάλια είχε, και συνεχίζω. Η πείνα και η κούραση με είχαν καταβάλει, αλλά εδώ εκτός από φρούτα του δάσους και μανιτάρια δεν έχει τίποτα. θα μου πείτε στο βενζινάδικο πριν; Το βενζινάδικο πριν ήταν ένα μεταλλικό κοντέινερ, με έναν υπάλληλο μέσα, πίσω από παράθυρο με κάγκελα. Καμιά επαφή και δεν είχε να πουλήσει κανένα προϊόν εκτός από καύσιμα.

Αρχίζω να βλέπω βρεγμένο δρόμο, στο βάθος, εκεί που πάω μαυρίλα, το σπρέι των αυτοκινήτων να κάνουν ακόμα ποιο δύσκολα την οδήγηση. Τελικά μετά από όλα αυτά πλησιάζω στην πόλη, και μπαίνοντας είχα προλάβει και την βροχή. 19:00 είμαι έξω από το ξενοδοχείο που βρήκα εύκολα, βάση του διαγράμματος που μου εκτύπωσε ο Ρώσος την προηγουμένη μέρα. Το ξενοδοχείο είναι το SEVERNAYA σε κεντρικότατο σημείο, και πολύ καλό. Ο κόσμος που έβγαινε, και έμπαινε εκείνη την στιγμή στέκονταν και με χάζευαν, βγάζοντας τα πράγματα, και φυσικά κοιτούσαν την πινακίδα. 62 ευρώ την βραδιά με πρωινό, και έχω κλείσει δυο νύχτες.

Εγώ καίγομαι τώρα για να βρω κάτι να φάω!!! Αφήνω τα πράγματα, και γρήγορα βγαίνω έξω. Δεν βρέχει αλλά έχει κρύο. Μετακινώ και την μηχανή στον ιδικά διαμορφωμένο χώρο παρκινγκ του ξενοδοχείου, όπου είναι με πληρωμή. Έξω από το ξενοδοχείο που είχε απίστευτο χώρο δεν μπορούσα, μου είπαν να την μετακινήσω.

Ξεκινώ τώρα στα τυφλά, και ψάχνω για φαγητό πάνω στον κεντρικό δρόμο που βρίσκεται το ξενοδοχείο, (οδός Λένιν), τι άλλο; Οι κεντρικοί δρόμοι των περισσοτέρων πόλεων έχουν το όνομα αυτό, και οι κεντρικές πλατείες έχουν από ένα άγαλμα του Λένιν. Με κατεύθυνση προς την λίμνη. Το πρώτο που βρίσκω φαστ-φουντ μπαίνω μέσα και του δίνω να καταλάβει. Αφού συνήλθα και πείρα τα πάνω μου φτάνω στην λίμνη, για μια βόλτα αλλά το βασικότερο να δω από πού φεύγουν τα πλοιάρια για το νησί Kizi-Κιζι. Αύριο έχω σκοπό να το επισκεφτώ.

Το Petrozavodsk-Πετροτσαβοντσκ πανέμορφο για μένα, την εποχή του τσάρου Πέτρου του Μέγα, η πόλη αποτελούσε το αυτοκρατορικό σιδηρουργείο, ενώ σήμερα είναι βιομηχανικό κέντρο επεξεργασίας σιδήρου.



















Συνεχίζοντας την βόλτα μου είδα ένα πλοιάριο τύπου δελφίνι, και πάρκαρε σε απόσταση αρκετή από εδώ που βρισκόμουν. Το σταμπάρισα για αύριο…