Με αυτές τις σκέψεις συνέχισα να ανεβαίνω με πολύ προσπάθεια και σε 2-3 στιγμές η αδρεναλίνη μου έφτασε στα ύψη.
Δίπλα μου προσπερνούσαν ρυάκια με γάργαρο νερό που έβγαινε κάτω από τα χιόνια που λιώναν, παντού γύρω μου λευκό τοπιό με τον ήλιο να έχει αρχίσει να χάνεται δημιουργώντας τις ιδανικές συνθήκες για κάποιες φωτογραφίες. Αντιστάθηκα στον πειρασμό (και καλά έκανα), στόχος μου ήταν να φτάσω στις ανεμογεννήτριες. Αν υπήρχε φως στην επιστροφή θα σταμάταγα για 1-2 λήψεις.
Σε κάποιο σημείο ο δρόμος χωρίζει αριστερά και δεξιά.
Αριστερά και μετά από κάποια μέτρα το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και δεξιά ο δρόμος για το Αιολικό Πάρκο με τις πρώτες 2-3 δύσκολες στροφές να είναι στρωμένες με τσιμέντο.
Πλέον πολύ στενός ο δρόμος με αρκετή λάσπη και κάποια ανηφορικά κομμάτια αρκετά δύσκολα.
Με την ελπίδα πως δεν θα κολλούσαν οι τροχοί στην λάσπη και την ευχή πως δεν θα γλύστραγε η γριά συνέχισα να ανεβαίνω βλέποντας πια πολύ κοντά το σημείο που ήθελα να φτάσω.
Μια ακόμη στροφή και σταματάω, άντε και στην επόμενη, και λίγο ακόμα...
Έφτασα σε σημείο όπου έβλεπα μια μικρή ευθεία με τον δρόμο να είναι πολύ στενός, με χιόνι και λάσπες.
Γύρισα το κλειδί στην μίζα, ο κινητήρας έσβησε και άκουγα τα μέταλλα να κρυώνουν.
Η μάχη που εξελισόταν καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής στο μυαλό μου είχε σταματήσει.