"εδώ πρέπει να φώναζα: ΡΕ ΣΚΙΟΥΡΕ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΡΘΕΙ ΡΕΕΕΕ"
Κατεβαίνοντας το πάσο του Grimsel θέλαμε καφέ αλλά δε θέλαμε και να ξεκαβαλήσουμε... είχαμε πάθει παράκρουση λέμε οπότε βουρ για Sustenpass...
Η πρόσφυση του βρεγμένου δρόμου ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία... δε φοβόσουν ποτέ για γλίστριμα όσο κι αν πίεζες στις στροφές!
"κάπως έτσι κύλαγε η μέρα μας"
κάπου εκεί τραγούδαγα το "μαζί μου έλα, πάνω απ' τα σύννεφα..."
"εικόνες που θα μείνουν στο μυαλό μου μέχρι να πάθω αλτσχάιμερ..."
"Στο βάθος φαίνεται το τελείωμα ενός μικρού παγετώνα, δε θυμάμαι το όνομα του, το μόνο που θυμάμαι είναι η εκκωφαντική υσηχία που έσπαγε μόνο από τον ήχο των ποταμιών και η αίσθηση του να μπαίνεις μέσα στα σύννεφα. Πράγματα που ήθελα να ζήσω σε αυτό το ταξίδι."
"εικόνες..."
Κατεβαίνοντας από το Susten είπαμε να πιούμε ένα καφέ να ζεσταθούμε, στις κορφές είχε κοντά στους 7 βαθμούς.
Εκεί γνώρισα έναν τρελοαμερικάνο που τον ζήλεψα πολύ...
Είχε εταιρία με έδρα στη Γερμανία που έφερνε τους πλούσιους Αμερικάνους στην Ευρώπη με σκοπό να τους κάνει βόλτες στα βουνά των Άλπεων... από την μία δεν μου αρέσει που κάποιος χρειάζεται πλοηγό για τα συγκεκριμένα βουνά (βαριέται να ανοίξει ένα χάρτη δηλαδή...) τον οποίο τον πληρώνει αδρά, από την άλλη χάρηκα για τον άνθρωπο που ζει το όνειρο του και τα οικονομικά του πάνε τέλεια. Μας έδειξε στο χάρτη κάποια καλά περάσματα που δεν τα ήξερα, και υποσχέθηκε να μου στείλει αυτοκολλητάκια από τα πάσα που είχαμε περάσει (και ξέχασα να πάρω λόγω καψοκαβαλίασης) ταχυδρομικώς, κάτι που μου πρότεινε από μόνος του όπως το έλεγα πάνω στην κουβέντα και το έκανε όντως 2 βδομάδες αφότου είχαμε επιστρέψει...
"το γραφειο του Αμερικάνου, πολλά χρόνια και χιλιόμετρα στην πλάτη"
"Η Τόνια έβρισκε γάτες πραγματικά παντού, δε ξέρω πώς το κάνει"
"Στα αλπικά περάσματα βλέπεις ό,τι όχημα μπορείς να φανταστείς κάθε τόσο"
Καβαλάμε ξανά με σκοπό να οδηγήσουμε προς το Λίχτενσταιν μέχρι να βρούμε κάποια λίμνη που να έχει κάμπινγκ για να μείνουμε (οι λίμνες στις Άλπεις είναι ειδυλλιακές τοποθεσίες για ύπνο και κατά 99% θα έχουν κάμπινγκ γύρω τους).
"κάπως έτσι ήταν τα υπόλοιπα χιλιόμετρα μέχρι το κάμπινγκ, ο ήλιος ψηλά ακόμα αλλά από την πολλή συννεφιά τα φώτα ήταν απαραίτητα, όπως και όλη την υπόλοιπη μέρα"
Φτάνουμε στη λίμνη (από τις πιο όμορφες αλπικές λίμνες που είδα όσες μέρες ταξιδεύαμε) την ώρα που σταμάτησε η βροχή (αν και δεν έριξε πολύ, όσο χρειαζόταν για τη ροματζάδα μόνο) και στο 2ο κάμπνγκ που ρωτήσαμε βρήκαμε με 12 ευρώ έκαστος (λίγα για Ελβετία) ένα χώρο λουκούμι, άλλωστε δεν είχε καλό καιρό εκείνες τις μέρες οπότε δεν είχε και πολύ κόσμο.
Μέχρι να στήσουμε και να αράξουμε λίγο είχε πάει ήδη 9:30 όμως, και τα μαγαζιά που θα μπορούσαμε να φάμε κάτι είχαν κλείσει όλα... Αυτοί οι άνθρωποι των Άλπεων κοιμούνται πριν τις κότες ρε γαμώτο... Μόνο ένα εστιατόριο ήταν ανοιχτό και είχε την μακαρονάδα 18 ευρώ έκαστη (και μη φανταστείτε ελληνική μερίδα...), οπότε το ρίξαμε στις δικές μας προμήθειες και κάπως έτσι είχε περάσει μία από τις ομορφότερες μέρες του ταξιδιού μας.
Εκείνη τη μέρα είχα δει εικόνες που τις θυμάμαι πεντακάθαρα ακόμη και τώρα μετά από 5 μήνες που γράφω το παρών οδοιπορικό... Είχα μπουκώσει από συναισθήματα αλλά και από υσηχία, ηρεμία και γαλήνη που μόνο το βουνό μπορεί να μου προσφέρει. Και το να κοιμάσαι το βράδυ στη σκηνή σου ακούγοντας νερά να τρέχουν και τον αέρα να σφυρίζει είναι σίγουρα το κερασάκι στην τούρτα. Όσο για το κρύο είχε 14 βαθμούς έξω στα 500 μέτρα υψόμετρο που βρισκόμασταν, οπότε κοιμήθηκα πολύ άνετα αν εξαιρέσεις την φοβερή υπερδιέγερση μετά από αυτή τη μέρα. Το παρεάκι μας είχε δέσει καλά και περνάγαμε τέλεια.