View Single Post
  #22  
Παλιό 20-02-2012, 22:25
Magelanos Ο/Η Magelanos βρίσκεται εκτός σύνδεσης
Senior Member
 
Ημερομηνία εγγραφής: Sep 2010
Περιοχή: Athina
Μoto: Κ1200S
Μηνύματα: 846
Προεπιλογή Απάντηση: ΑΠΟ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ…. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ…

14-8-11-ΚΥΡΙΑΚΗ (247χιλ):








Ευτυχώς δεν βρέχει, την μαυρίλα του όμως την έχει. Έχω μια αμφιβολία και σήμερα για την ποιότητα των δρόμων που θα περάσω, αλλά τώρα εδώ που φτάσαμε και με τόσο χώμα δεν μασάμε!!! Η ώρα είναι 9:00 δίνω το κλειδί πληρώνω και 250ρ για το παρκινγκ και φεύγω.











Πιάνω τον αυτοκινητόδρομο Μ-8 με κατεύθυνση προς Αγ Πετρούπολη. Μετά από 50χιλ περίπου μπαίνω στον επαρχιακό Α130. Ο δρόμος είναι μέσα στην φύση, και εξεπλάγην, γιατί η άσφαλτος ήταν άριστη (για πόσο όμως και ο δρόμος είχε στροφές!!! Καλά τι κάνω; Έχω ξεχάσει πως στρίβουν, μιλάμε δεν το πιστεύω!!!

















Ανέβασα ρυθμό αλλά δεν ήμουν 100% έτσι όπως θα περίμενα να είμαι. Λίγο ο φόβος, θες λίγο το άγνωστο, και φυσικά το ότι είχα χάσει την φόρμα μου τόσο καιρό, δεν το ευχαριστήθηκα. Και ναι όπως το φανταζόμουν το λούνα παρκ δεν κρατά για πολύ. Πέφτω σε έργα που μόλις άνοιγαν καινούριο δρόμο, και μάλιστα έπρεπε να περάσω τους χωμάτινους δρόμους μέσα από το εργοτάξιο, με παρέα τα βαρέα οχήματα, και μηχανήματα του έργου.















Καλά μιλάμε έχουν κόψει το δάσος στην μέση, έχουν περάσει πάνω από λίμνες, και αλλοίωσαν κατά πολύ το φυσικό περιβάλλον. Αλλά πρέπει κάποια έργα να γίνονται για να υπάρχει ανάπτυξη αν την θέλουν. Διασχίζοντας νεροφαγώματα, λάσπη, αλλά και κάποια σημεία στρωμένα με χοντρό χαλίκι (αυτό που βάζουν στις ράγες των τρένων), και να προσπαθώ να ισορροπήσω με το K1200S σαν τους αναστενάρηδες περπατώντας πάνω σε αναμμένα κάρβουνα!!! Οκ εντάξει 40χιλ ωραίας εντουραδας, βγήκαν ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα. Και μπαίνοντας στην άσφαλτο, σταματώ λίγο στην άκρη για να συνειδητοποιήσω που πατούν οι ρόδες!!!
Δεν το πίστευα βρισκόμουν σε έναν ολοκαίνουριο αυτοκινητόδρομο με άσφαλτο φρεσκότατη ( τόσο που θέλεις να κόψεις κομμάτι και να δοκιμάσεις) προστατευτικά κιγκλιδώματα, χωρίς κίνηση, και φαντάζομαι πως θα είναι όταν τελειώσουν και το κομμάτι πού πέρασα πριν. Μακάρι να είναι για πολλά χιλιόμετρα έτσι. Συνεχίζω με καλό ρυθμό, τα χιλιόμετρα φεύγουν και ο δρόμος είναι άριστος. Μετά από 100χιλ αποφασίζω να αράξω σε παρκινγκ δίπλα στον δρόμο. Είναι ακόμη νωρίς, και λέω να φάω το σάντουιτς και ένας καφές θα ήταν ότι καλύτερο.


























Με τον ήλιο να είναι στα καλύτερα του, εμένα να βλέπω την λάσπη που είχε κατακλύσει την μηχανή, αποφασίζω να κάνω σέρβις σε τανκ-μπανκ και μπότα. Βγάζω την ταινία δεμάτων που είχα μαζί μου και ξεκινώ. Η δεξιά μπότα από την αρχή του ταξιδιού είχε αρχίσει να ανοίγει σε ραφή σιγά σιγά. Και τώρα είχε φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι αν θα την βγάλει καθαρή μέχρι την Γερμανία που είχα σκεφτεί να αγοράσω άλλες. Δεν νομίζω, αλλά άσε που σε βροχή είχε αρχίσει από το σημείο του σκισίματος να μπάζει. Το πλακώνω στην ταινία και ήταν σαν καινούρια…

Στο τανκ- μπανκ τώρα η διαφανής εξωτερική θήκη που έχει, την χρησίμευα για θέση του GPS, αφού δεν έχω βάση, σκίστηκε από τον καιρό. Η ταινία έκανε και εδώ καλά την δουλεία της. 56χιλ με χωρίζουν από τον τελικό προορισμό μου σήμερα. Ξεκινώ και πάλι οι ρόδες κυλούν στην καινούρια άσφαλτο. Τα τελευταία 40χιλ ήταν με καλό δρόμο αλλά, με την καλύτερη φυσική ομορφιά. Φιδίσιες στροφές από την μια πλευρά θέα την λίμνη Ladoga και από την άλλη τα πανύψηλα και σε ευθεία δέντρα, κρύβουν τον ήλιο. Φτάνω λοιπόν στην παραλίμνιο χωριό Sortavala-Σαρταβαλα. Εδώ έχω διανυκτέρευση.

Ψάχνω για το ξενοδοχείο το GPS δεν έβγαζε οδό. Βλέπω ένα αλλά δεν είναι αυτό. Ρωτώ έναν που σίγουρα ο ανθρωπάκος κατάβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες, στα Ρωσικά για να καταλάβω αλλά τώρα τι να λέμε… στο περίπου κατευθύνομαι ακόμα ποιο κάτω στον μοναδικό κεντρικό δρόμο, και βλέποντας την φτώχια και τα ξύλινα σπίτια, τον μοναδικό κεντρικό δρόμο τίγκα στην λακκούβα, μου βγαίνει κάπως αρνητικά στην ψυχολογία μου. σταματώ σε μια μικρή πλατεία με μαγαζιά εμπορικά γύρω, μην φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο και παρατηρώ για λίγα λεπτά.

Εντύπωση και μάλιστα θετική, είδα πολλά παντρεμένα ζευγάρια, νέοι άνθρωποι αρκετοί, με τα παιδιά τους στα καροτσάκια να κάνουν την βόλτα τους τώρα που ο καιρός είναι σύμμαχος τους. Τα πρόσωπα τους χαμογελαστά, και με μια θετική αύρα να βγάζουν προς τους έξω!!! Πραγματικά τους χάρηκα, παρόλο που σαν λαός έχουν περάσει δύσκολα, επιβιώνουν και μάλιστα με χαμόγελο. Έπιασα κ’εγω τον εαυτό μου να χαμογελά αυθόρμητα, μαγική στιγμή. Ωραία τώρα που πείρα τα πάνω μου σταματώ έναν νεαρό Ρώσο την ώρα που έβγαινε από μαγαζί και είχε καρότσι με ένα μωράκι.

Δείχνω το χαρτί με το ξενοδοχείο και την διεύθυνση. Στα ρωσικά ο άνθρωπος έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει. Μέχρι που με το δάχτυλο του κάνει σχέδιο στο σκονισμένο φερινγ της μηχανής για την κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο. Δυο άγνωστοι και διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετική γλώσσα και κουλτούρα, δίναμε το χέρι λες και ήμασταν οι συμμαθητές από το σχολειό, που είχαν να βρεθούν καιρό!!! Τελικά οι άνθρωποι των χωριών και της επαρχίας έχουν αυτή την αγνότητα και καλοσύνη προς τον ξένο, πιστεύω παντού σε όλο τον κόσμο….

Με τον χάρτη κολλημένο στο φερινγκ που λένε χάχα, φτάνω έξω από το ξενοδοχείο Kaunis Hotel. Και μάλιστα δίπλα στην λίμνη. Παρκάρω τα λιγοστά βλέμματα καρφωμένα πάνω μου και πάω στην ρεσεψιόν. Βγάζω το χαρτί της κράτησης, και η κοπέλα φωνάζει μια άλλη κοπέλα για να μου εξηγήσει στα Αγγλικά. Οκ παίρνω το κλειδί και πάω στο δωμάτιο, το οποίο δυστυχώς δεν είχε θέα προς την λίμνη όπως κάποια άλλα. Τώρα γιατί ήρθα εδώ; Σίγουρα όχι για την όμορφη θέα προς την λίμνη. Αλλά από εδώ ξεκινούν εκδρομή με ιπτάμενα δελφίνια προς το νησί Valaam, στην τεράστια λίμνη Ladoga με βάθος που υπερβαίνει τα 200μ. Πάνω στο νησί υπάρχει ο Ναός του Σωτήρος. Και καθώς ετοιμάζομαι για να βγω έξω, κτυπά το εσωτερικό τηλέφωνο του δωματίου!!! Yes please; Είναι η κοπέλα από την ρεσεψιόν που μου λέει το κλασικό πλέον και σπαστικό από την άλλη, να μετακινήσω την μηχανή γιατί έξω στον δρόμο δεν μπορώ να την αφήσω. Αρχίζω να τρελαίνομαι, η απόλυτη ηρεμία έξω στον δρόμο έχει αρκετό χώρο, και είναι παρκαρισμένα οχήματα. Ρε τι τους χαλά η μηχανή δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Που να πάω την μηχανή λέω; Μου δείχνει 100μ ποιο κάτω το δημοτικό παρκινγκ της πόλης. Τώρα κατάλαβα τα πάντα έχουν την τιμή τους. Πάω και ένας γέρος άρχισε να μου λέει τα δικά του και δεν καταλάβαινα. Του έλεγα είμαι από το ξενοδοχείο χαμπάρι αυτός, κάτι ρούβλια ήθελε. Ωραία τα παίρνω στο κρανίο και ξανά βάζω μπρος την μηχανή και επιστρέφω στο ίδιο σημείο που ήμουν πριν. Ξανά έξω η κοπέλα με μεγάλη απορία, και της λέω ότι δεν καταλαβαίνω τι θέλει ο γέρος, και δεν μπορώ να συνεννοηθώ.

Τον παίρνει τηλέφωνο και γράφει σε χαρτί κάτι στα ρωσικά και το ποσό των 100rub. Ξανά πάλι εκεί δίνω το χαρτί και τα ρούβλια και μου κόβει ένα χαρτί. Αμάν δεν παίζεστε με τίποτα λέμε!!! Φεύγω και πάω στην λίμνη όπου βλέπω το σημείο που φεύγουν τα ιπτάμενα δελφίνια. Υπήρχε και μια αλάνα που ήταν παρκαρισμένα πέντε πούλμαν. Πινακίδες στα ρωσικά και δεν υπήρχε εκείνη την στιγμή ούτε δελφίνι ούτε κάποιον να ρωτήσω. Οπότε μάλλον έχουν ξεκινήσει πρωί και δεν επέστρεψαν ακόμη.















































Και τι κάνω τώρα; Επιστρέφω στο ξενοδοχείο και λέω να πάρω έναν υπνάκο για δυο ώρες και βλέπουμε.

18:00 ακούω κόσμο έξω στον δρόμο και έντονη κινητικότητα. Ρίχνω μια ματιά και βλέπω ότι γεμίζουν τα λεωφορεία. Ντύνομαι και βγαίνω έχουν φτάσει δυο ιπτάμενα δελφίνια και άδειαζαν κόσμο. Αφού ηρέμισαν τα πράγματα βλέπω ότι τα φουλάρουν καύσιμα και τέλος για σήμερα!!! Το έχασα το θέμα απ’ότι φαίνετε και αύριο δεν έχω σκοπό γιατί φεύγω. Δεν πειράζει δεν έρχονται και όλα όπως τα περιμένει κανείς. Τώρα τι κάνω; Λέω να ψάξω να βρω κάπου να φάω. Εστιατόρια δεν βρήκα και το μόνο φαγώσιμο που μπορούσα να βρω ήταν σε κάτι μικρά μπακάλικα που είχαν τα πάντα.

Μπαίνω και αγοράζω ψωμί τυρί και παριζα. Πάω ξενοδοχείο φτιάχνω δυο σάντουιτς, και τρώω. Λυτά και φτηνά. Φτιάχνω φραπέ και τον παίρνω μαζί μου. κατευθύνομαι στην λίμνη και αράζω στην ξύλινη πλατφόρμα που έδεναν τα πλοία. Η θέα(δυο ρωσιδακια) ο καιρός η απόλυτη ηρεμία ήταν όλα στο ζενίθ!!!! Έλα όμως που κάτι πρέπει να σου χαλάσει την διάθεση!!! Με τον ήλιο πλάτη βλέπω μια σκιά να με πλησιάζει, προσπέρνα δίπλα μου ένας άντρας, και πάει στην εξέδρα. Κοντοστέκεται αγναντεύει την λίμνη, για λίγα λεπτά, και κατευθύνεται προς το μέρος μου.

Μιλώντας μου στα Ρώσικα, του λέω στα αγγλικά ότι δεν καταλαβαίνω τίποτα. Και κατευθείαν μου βγάζει κάτι σαν ταυτότητα και μου δείχνει φωτογραφία που ήταν με μια στολή. Αστυνομικός; Στρατιωτικός; Δεν κατάλαβα και μου ζητά το διαβατήριο. Του λέω στα ίσια το διαβατήριο είναι στην ρεσεψιόν στο ξενοδοχείο και άμα θέλει να πάει εκεί. Τελικά σηκώνεται και φεύγει!! Τώρα τι ρόλο άραγε έπαιζε αυτός δεν κατάλαβα…!!! Δεν ξέρω ξενέρωσα, γιατί οι αρνητικές σκέψεις κατάκλυσαν το μυαλό.. Κάνω μια τελευταία βόλτα μέσα στην πόλη. Τι να πει κανείς τώρα!!! Δρόμοι σοκάκια κατεστραμμένα, πεζοδρόμια χάλια, σπίτια που δεν ήσουν σίγουρος αν κατοικούντο, ένα γενικό ψυχοπλάκωμα το άρπαζες σε κάθε σου βήμα.






















Πως αυτοί οι άνθρωποι ζουν επιβιώνουν, και το βασικότερο χαμογελούν, πρέπει να μας δείξουν τον τρόπο τι άλλο!!! Πέφτω σε μνημείο αφιερωμένο, στον πόλεμο, όπως σε κάθε πόλη μικρή η μεγάλη, παντού υπάρχει ένα μνημείο προς τιμήν, στους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους στην φρίκη του πολέμου. Αυτά δεν έχει κάτι άλλο να προσέξεις, και επιστρέφω για το ξενοδοχείο. Πάει και αυτή η μέρα, αναπλήρωση δυνάμεων, για την αυριανή που είναι και η γιορτή μου…
Reply With Quote