27-7-08 Κυριακή: 9:30 πρωί με ξυπνά η Μόνικα, είναι ξύπνια από τις 6:00 για τον αδελφό της, ο οποίος τώρα, έχει ξεκινήσει να κάνει 2000χιλ με αυτοκίνητο χωρίς διανυκτέρευση…(ΠΟΛΩΝΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ) παλικάρι απ’τα λίγα.!!! Πάμε για πρωινό, το θέμα είναι ότι δεν έχει σταματήσει να βρέχει από το βράδυ, και έχουμε να κάνουμε 600χιλ περίπου μέχρι ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Αράζουμε κάνα δίωρο ,έχει χαλαρώσει λίγο ξανά αδιάβροχα γκέτες, φορτώνω μηχανή και έξω στον [Μ1-Ε75] με κατεύθυνση το ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ.
Προσπερνάμε και ένα τροχαίο που μόλις είχε γίνει με αυτοκίνητο(ευτυχώς χωρίς δυσάρεστα), το οποίο μας υπενθυμίζει τι μπορεί να σου συμβεί, με συνδυασμό ταχύτητα, χάλια οδόστρωμα και βροχή!! Ελαττώνω ταχύτητα, μετά από αυτό, γιατί είχα πάρει φόρα, και σε λίγο πέφτουμε σε διόδια, παίρνουμε από αυτόματο μηχάνημα τικετ..στυλ άλλα Ιταλικό.. συνεχίζουμε, μετά από 165 με 170χιλ πέφτουμε στα διόδια που εξαργυρώνουμε το τικετ, με το αρκετά υψηλό ποσό των 13ευρω!!
Σε λίγο μπαίνουμε στο (ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ) λίγο έξω απτό κέντρο, αλλά υπάρχει αρκετή κίνηση. Δεν σταματάμε καθόλου, δεν έχουμε και σκοπό… περνώντας ένα πανύψηλο κτίριο με περίεργο σχήμα(ξεχωρίζει από παντού)συνεχίζουμε με [Μ22-Ε75] με κατεύθυνση προς την πόλη (Novi Sad). 208χιλ μέχρι σύνορα, και ο δρόμος έχει και λίγο ενδιαφέρον σε μικρό κομμάτι, αλλά παρουσιάζει και δυσκολία σε μεγάλο κομμάτι λόγο έργων .. Σταματάμε 60χιλ πριν τα σύνορα, σε βενζινάδικο. Λίγο χρόνο για καφέ και τσιγάρο και φύγαμε. Φτάνουμε σύνορα έχοντας διανύσει από (Nis) μέχρι εδώ 419χιλ. έχει μπει το απογευματάκι για τα καλά με δυνατό ήλιο αλλά και αρκετή κίνηση. Περνώντας από τον έλεγχο των Σέρβων υπάρχουν περίπου δυο με τρία χιλιόμετρα μέχρι τον έλεγχο τω Ούγγρων.. γεμάτο από αυτοκίνητα, και δεν έχω χώρο να περάσω μπροστά. Βγάζω γάντια τα ακουμπώ μπροστά από το τανκ Μπανκ στο τιμόνι, και σβήνω την μηχανή. Βγάζει η Μόνικα το κράνος και περιμένουμε να δούμε πως θα τσουλήσει…
Έλα όμως που μετά από 15λεπ… δεν γίνετε τίποτα!!!! Βλέπω ότι υπάρχει χώρος από την λωρίδα που πάνε οι νταλίκες… χωρίς σκέψη βάζω μπροστά, και χωρίς να το καταλάβω, δίνουμε τα χαρτιά για έλεγχο. Αμέσως περνάμε και σταματώ δεξιά του δρόμου για να κουμπωθούμε βάλουμε κράνη και να φύγουμε. Η καθυστέρηση αυτή οφείλετε στους Ούγγρους που ελάγχανε σχολαστικά τα αυτοκίνητα, και γενικός ότι δεν τους καθόταν καλά στο μάτι. Μην ξεχνάμε ότι πλέον εισερχόμαστε σε Ευρώπη… και είναι και οι άδειες του καλοκαιριού, και γενικός γίνετε χαμός.
Πάω να φορέσω το δεύτερο γάντι, πουθενά το γάντι!!! Ψάχνω γενικός μη τυχών και έχει σφηνώσει σε φερινγκ αλλά μάταια. Πρέπει να έπεσε στο κομμάτι των δυο χιλιόμετρων ανάμεσα Σερβία – Ουγγαρία!!!! Τι κάνουμε τώρα; Στέλνω την Μόνικα με τα πόδια να ψάξει.. τι να βρει όμως ανάμεσα σε σταματημένα αυτοκίνητα; Τίποτα απολύτως και γυρίζει πίσω. Έχω χαλαστεί αρκετά, γιατί ήταν τα ακριβότερα μου γάντια, αλλά το σημαντικότερο είχαν συναισθηματική αξία για μένα. Παίρνω τις Μόνικας ένα ζευγάρι καλοκαιρινά υφασμάτινα που είχε, γιατί το έξτρα ζευγάρι που έχω εγώ είναι για καταχείμωνο!!
Έχουμε χάσει αρκετή ώρα με αυτή την ιστορία και πρέπει να φύγουμε… 18:25 έχουμε 169χιλ ακόμα, πρέπει να σταματήσουμε και κάπου να φάμε..αμέσως ξεκινά ο αυτοκινητόδρομος [Μ5-Ε75] δυο λωρίδες και από τις δυο πλευρές, με τέλεια άσφαλτο, και φαγούρα στον δεξιό καρπό!!! Η πρόσφυση είναι τέλεια , και σου δίνει την δυνατότητα να κινηθείς γρήγορα και με ασφάλεια. Το εργαλείο καταπίνει γρήγορα τα χιλιόμετρα, και σταματάμε για βενζίνη, όπου υπάρχει εστιατόριο να φάμε κ΄εμεις. Έχει αρχίσει να βραδιάζει, αλλά ευτυχώς δεν μας έχει μείνει και πολύ… ξεκινάμε, με φόντο, αστραπές και κεραυνούς μέσα στην νύχτα…. ευτυχώς ούτε σταγόνα… μπαίνουμε (ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ) οι δρόμοι είναι βρεγμένοι, και κατευθυνόμαστε προς κέντρο για ξενοδοχείο.
Σταματώ στην άκρη του δρόμου και βγάζω GPS προς εύρεση… μάταια δεν μου έβγαζε τίποτα.
Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Ξεκινάμε λοιπόν με τον παραδοσιακό τρόπο ρωτώντας και ψάχνοντας. Είμαστε πάνω σε κεντρική λεωφόρο, με χαμηλή ταχύτητα και τα μάτια μας να κοιτάζουν και στις δυο πλευρές. Για καλή μας τύχη ένα στενό που περάσαμε υπήρχε διαφημιστική πινακίδα, ξενοδοχείου. Στρίβουμε στο παρακάτω στενό, και γυρίζουμε για να το βρούμε. Όντως υπήρχε ένα συμπαθέστατο ξενοδοχείο, είχε και δωμάτιο, και παρκινγκ απέναντι. Ήταν λύγο τσιμπημένο (108 ευρώ) με το παρκινγκ αφού το πλήρωνες, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια…
Το κλείνουμε για δυο βραδείες , και ξεκινάμε μια αναγνωριστική, νυχτερινή βόλτα με τα πόδια, αφού ήμασταν πολύ κοντά στο κέντρο..
περπατήσαμε δίπλα στον Δούναβη, με θέα τα φωτισμένα κτίρια τις πόλης, τις γέφυρες, αλλά και τα ποταμόπλοια εστιατόρια, όπου έκαναν βόλτα τους τουρίστες που ήθελαν να απολάψουν ένα ρομαντικό δείπνο, πάνω στα νερά του Δούναβη.
Η κούραση μας υπενθύμιζε ότι δεν είναι ώρα για ρομάντζα…
Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, για ξεκούραση για να είμαστε έτοιμοι την επομένη μέρα να ανακαλύψουμε τις ομορφιές της πόλης.
