Να σας πω ρε παιδιά.
Είχα σε μεγάλη εκτίμηση και θαυμασμό το εν λόγω μουσείο και ίδρυμα.
Μέχρι πρότινος, που η μητέρα του κουμπάρου μού, μου διηγήθηκε την εξής ιστορία:
Μένει σε ένα σπίτι στο Καλαμάκι. Το σπίτι αυτό ανήκε σε μία γηραιά κυρία που απεβίωσε.
Η διαθήκη της γηραιάς κυρίας ανέγραφε ότι όσο η μητέρα του κουμπάρου μου είναι εν ζωή, της ανήκει το σπίτι και θα μένει εκεί.
Όταν αποβιώσει και η μητέρα του κουμπάρου μου, το σπίτι περιέρχεται ως δωρεά στο μουσείο Γουλανδρή.
Η μητέρα (αγία γυναίκα) λοιπόν χαίρει άκρας υγείας και αμέσως μετά το θάνατο της γηραιάς κυρίας, το μουσείο "προσλαμβάνει" πρόθυμο συμβολαιογράφο και λοιπούς δημόσιους φορείς που πλαστογραφούν τη διαθήκη, η διαθήκη αλλάζει και το σπίτι περιέρχεται στην ιδιοκτησία του μουσείου παρ' όλο που η νόμιμη ιδιοκτήτριά του είναι εν ζωή.
Αποτέλεσμα είναι ότι μετά από 40 τόσα χρόνια κατοίκησης στο σπίτι της η μητέρα του φίλου και κουμπάρου μου, ξεσπιτώνεται για να εκμεταλλευτεί το φιλετάκι οικόπεδο (να χτίσουν πολυκατοικία) το εν λόγω "ίδρυμα" λαδώνοντας τα κατάλληλα πρόσωπα...
Αν εμένα μου προκαλεί αγανάκτηση η διαδικασία αυτή, φανταστείτε την χήρα την κυρά Μαριγώ, την μητέρα του φίλου μου...