«Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή».

[Nondas]

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να... λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.


»Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα.

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Αν και το θέμα, ταίριαζε καλύτερα στην κοινωνική ευαισθησία,

ας μείνει στην ενότητα "Ελλάδα",

μήπως και μας ανεβάσει λίγο το ηθικό ...


Σ' ευχαριστούμε Νώντα ...




.

[ntinopoulos]

μη φατε...,εχουμε γλαροσουπα!
μεγαλη κουβεντα για το αν θα πρεπει να αισθανομαστε περηφανοι που ειμαστε ελληνες...
εγω παντως δεν ειμαι,και δε βρισκω και λογο για να ειμαι!

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Αρχική Δημοσίευση από ntinopoulos

μη φατε...,εχουμε γλαροσουπα!
μεγαλη κουβεντα για το αν θα πρεπει να αισθανομαστε περηφανοι που ειμαστε ελληνες...
εγω παντως δεν ειμαι,και δε βρισκω και λογο για να ειμαι!

... απόψεις ... όλες σεβαστές ...

[pemags]

[Translatoras]

Αρχική Δημοσίευση από ntinopoulos

μη φατε...,εχουμε γλαροσουπα!
μεγαλη κουβεντα για το αν θα πρεπει να αισθανομαστε περηφανοι που ειμαστε ελληνες...
εγω παντως δεν ειμαι,και δε βρισκω και λογο για να ειμαι!

Μιας και μια από τα ίδια νιώθω και εγώ,

πιστεύω ότι αναφέρεσαι στην υπηκοότητα και όχι στην ιθαγένεια.

Είναι θαύμα να είσαι Έλληνας και δράμα να είσαι έλληνας υπήκοος.

[deros]

Αρχική Δημοσίευση από Nondas

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να... λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.


»Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί». Απαντά η γυναίκα.

«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου».

Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.

ΥΠΕΡΟΧΟ

[ntinopoulos]

Αρχική Δημοσίευση από Translatoras

Μιας και μια από τα ίδια νιώθω και εγώ,

πιστεύω ότι αναφέρεσαι στην υπηκοότητα και όχι στην ιθαγένεια.

Είναι θαύμα να είσαι Έλληνας και δράμα να είσαι έλληνας υπήκοος.

αναφερομαι στο να εχει μεγαλωσει καποιος στην ελλαδα και κατα συνεπεια να ειναι ...εφοδιασμενος με την ελληνικη νοοτροπια,παιδεια,οδηγικη και κοινωνικη συμπεριφορα...
καποτε που ηταν πιο δυσκολο να ταξιδεψει ο κοσμος στο εξωτερικο,ολοι πιπιλαγαν την καραμελα της ...φιλοξενιας και αλλες μπαρουφες!τωρα ολοι ξερουν οτι ο ελληνας βλεπει τους αλλους σαν ευρω και σκεφτεται πως θα κλεψει τον τουριστα...,πραγμα που δε συναντας σε καμια χωρα σε τετοιο βαθμο...

[Arkas]

Πολύ καλό Νώντα !

Σε ευχαριστούμε ...

[manp]

Αρχική Δημοσίευση από deros

ΥΠΕΡΟΧΟ

+1200