Travelling 66° 30' North. Αυγ. 2008

[Magelanos]

8-8-08 Παρασκευη: το σκηνικό του καιρού δεν έχει αλλάξει με χθες. Ντυνόμαστε καλά και βάζουμε αδιάβροχα. 276χιλ πρέπει να κάνουμε μέχρι την πόλη (Vik- Βικ) όπου έχουμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε. Απαραίτητη στάση θα κάνουμε περίπου στα μισά της διαδρομής, στο ποιο γνωστό και πανέμορφο σημείο της (Ισλανδίας). Η λιμνοθάλασσα (Jokulsarlon-Γιεκουλσαρλον) στο εθνικό πάρκο (Skaftafell- Σκαφταφελ). Το μεγαλύτερο μέρος του εθνικού πάρκου αποτελείτε από τον μεγαλύτερο παγετώνα της χώρας, αλλά και έναν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη. Είναι ο παγετώνας (Vatnajokull- Βατναγιεκουλ). Η έκταση του είναι τεράστια και φτάνει τα 8.100τχιλ… υπάρχουν και πανύψηλες κορυφές στον παγετώνα με μια από αυτές η ψιλότερη 2.119μ. να βρίσκετε κοντά στην λιμνοθάλασσα, και πιστεύουμε ότι θα φάμε πολύ κρύο!!!

Κινούμαστε στον μοναδικό δρόμο (1) και απόλυτα μοναχικό, με την μόνη παρέα τις σταγόνες βροχής που έσκαγαν πάνω στα κράνη μας…


μετά προς μεγάλη έκπληξη στην παρέα μας προστέθηκαν πανέμορφα άγρια Ισλανδικά άλογα. Σταματήσαμε για φωτογραφία την στιγμή που βοσκούσαν ελεύθερα στις απέραντες πράσινες εκτάσεις της χώρας!!!


Μετά από 72χιλ φτάνουμε. Η λιμνοθάλασσα βρίσκεται δίπλα στον δρόμο, και μάλιστα το στενό της κομμάτι το διασχίζει ο δρόμος με γέφυρα. Παρκάρω την μηχανή και είναι η δεύτερη φορά μετά το καράβι που βλέπουμε αρκετό κόσμο μαζεμένο!!!


Και πώς να μην είναι, αφού μένουμε με το στόμα ανοιχτό!!!




Πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω παγόβουνο ζωντανά, και πόσο μάλλον την στιγμή, που δεν μπορώ να τα μετρήσω. Είναι αμέτρητα σε διάφορα σχήματα, και με χρώματα το διάφανο μπλε και το ασπρόμαυρο.






Αυτό συμβαίνει γιατί με τον αέρα μεταφέρεται μαύρη ηφαιστειακή σκόνη και κολλά πάνω στα παγόβουνα.


Μετά από αυτό το όμορφο σοκ προσπαθώ να αντιμετωπίσω το απίστευτο κρύο, με το να κινούμαι, περπατώντας γρήγορα εδώ κ’εκει!!! Δεν ήξερα τη θερμοκρασία είχε, αλλά νομίζω ότι ήμουν στην καρδιά του χειμώνα, σε βουνό στις Άλπεις!!! Μου ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσω ότι βρισκόμουν στον μήνα του καλοκαιριού τον ΑΥΓΟΥΣΤΟ!!!!
Εντύπωση μου έκανε, το ότι υπήρχαν εκατοντάδες ψαροπούλια που πετούσαν, πάνω από τα κεφάλια μας, ψάχνοντας για τροφή, και ήταν τα μοναδικά που έκαναν αρκετή φασαρία.


Μετά κουφάθηκα εντελώς <<όχι από την φασαρία>> αλλά από αυτό που είδα!!! Οι Ισλανδοί είχαν φτιάξει ειδικά οχήματα, ( μικρά πλοία με ρόδες) με τα οποία ο τουρίστας πλήρωνε κάποιο πόσο το <οποίο δεν γνωρίζω> και ξεκινάς από ξηρα, και με αυτό έμπαινες στην λιμνοθάλασσα για μια κοντινή προσέγγιση, στον παγωμένο κόσμο…


εμείς αρκεστήκαμε στο να βγάζουμε φωτογραφίες, τα παγόβουνα όπου το ένα έσπρωχνε το άλλο, κάτι σαν ντόμινο, και έπαιρναν τον δρόμο για θάλασσα…


Και εκεί που νομίζαμε ότι τα έχουμε δει όλα, βγαίνει ο ήλιος και παθαίνουμε πλάκα!!! Αλλαγή χρωμάτων, και το μπλε στα παγόβουνα ήταν ποιο έντονο και διαφανές.




Νομίζεις ότι πολύτιμοι λίθοι περνούν από μπροστά σου, και ήσουν ο ποιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου!!! Γιατί τι νομίζετε ότι δεν είμαστε με αυτά που βλέπουμε και ζούμε; Το αποκορύφωμα ήρθε όταν ξαφνικά έκανε την εμφάνιση της μια φώκια και κολύμπαγε με άνεση μπροστά μας. Λες και ήξερε την ώρα που έρχεται ο κόσμος και τραβά φωτογραφίες και βίντεο. Μάλλον ξέρει πολύ καλά τι θα πει δημοσιότητα… Δεν χάσαμε ευκαιρία και την τραβήξαμε μερικές Φώτο. Μόλις συνειδητοποιούμε ότι είμαστε δυόμιση ώρες εδώ και δεν θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Πρέπει όμως και παίρνουμε την απόφαση να ξεκινήσουμε, τώρα που ο καιρός δείχνει τον καλό του εαυτό.

Αλλά όχι για πολύ ξανά μαυρίζει και το σύννεφο κατεβαίνει χαμηλά. Σταματάμε αρκετές φορές για φωτογραφία, αφού υπάρχουν σημεία που σε ένα με δυο χιλιόμετρα μπορείτε να ακουμπήσετε, αλλά και να γευτείτε τον παγετώνα.






Είναι όμως χωματόδρομοι που οδηγούν εκεί και δεν πάμε. Περνάμε και αρκετά γεφυράκια, γιατί το νερό από το λιώσιμο των πάγων βρίσκει τρόπο διαφυγής στην θάλασσα δημιουργώντας ποτάμια και λιμνούλες. Μετά από λίγο και αφού έχουμε μπει στην ενδοχώρα, δεν βλέπουμε πλέον θάλασσα, περνάμε από ένα σημείο, το οποίο είναι όλο από λαβα!!! Βρισκόμαστε σε ατελείωτη ευθεία και έκταση με απέραντα πεδία λάβας σκεπασμένα με παχιά βρύα!!! Μας κάνει εντύπωση και σταματάμε μιας και έχει βγει ο ήλιος για τα καλά.






Είναι απίστευτη η εναλλαγή του καιρού μέχρι στιγμής. Αποφασίζω και περπατώ πάνω στο στρώμα λάβας, σκεπασμένο από βρύα.


Το βήμα είναι πολύ απαλό, σαν να περπατάς πάνω σε μεγάλη έκταση από σφουγγάρι, που το πατάς και επανέρχεται. Είναι απίστευτο, λες και πατώ πάνω σε ζωντανό οργανισμό!!!


Συνεχίζουμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα σταματάμε σε βενζινάδικο, για να φάμε κάτι. Πραγματικά ο τόπος συνάντησης των ντόπιων, αλλά και τα σημεία με τον περισσότερο κόσμο, πρέπει να είναι τα βενζινάδικα. Έχουμε φτάσει σε βαθύ απόγευμα, και νομίζουμε ότι είναι μεσημέρι.






Ξεκινάμε και μετά από λίγο φτάνουμε στην πόλη (Vik- Βικ). Σταματάμε και για να διαβάσουμε ενημερωτικές πινακίδες. Διαφημίζει και ένα ξενοδοχείο και πάμε. Υπήρχε ένα παλιό κτήριο με λαμαρίνα παρκινγκ, και δίπλα ένα ποιο καινούριο. Η ρεσεψιόν ήταν στο καινούριο, αλλά το ξενοδοχείο ήταν δυο κτήρια. Η διαφορά ήταν ότι το παλιό ήταν guest-house και το άλλο Hotel. Διαφορά μεγάλη όμως υπήρχε και στις τιμές. Μας λένε ότι το παλιό ήταν κλεισμένο, και υπήρχε μια μεγάλη αίθουσα, με κρεβάτια, όπου αν είχες σλιπινγκ-μπανγ κοιμόσουν στο κρεβάτι. Είναι φτηνό αλλά δεν έχουμε μαζί εξοπλισμό για κάμπινγκ, και ζητάμε δωμάτιο στο καινούριο.

130 ευρώ με τουαλέτα μέσα, και πρωινό. Επιλογή άλλη δεν είχαμε και το κλείνουμε. Αφήνουμε πράγματα, και βγαίνουμε έξω για μια βόλτα με τα πόδια. Δεν υπάρχουν πολλά να δούμε, και αμέσως κατευθυνόμαστε προς παραλία που ήταν κοντά. Φτάνοντας αντικρίσαμε χιλιόμετρα παραλίας με μαύρη ηφαιστειακή άμμο.




Πανύψηλοι βράχοι ξεπηδούσαν μέσα από την θάλασσα, και γενικά η ατμόσφαιρα και το τοπίο ήταν μαγευτικό. Για μπάνιο φυσικά ούτε λόγος έτσι; Ποιος κάνει σε τόσο κρύα νερά, ακόμη και για τον μήνα Αύγουστο κανείς…!!!



Γυρνάμε προς την πόλη πάλι, και βρίσκουμε ένα μαγαζί που πουλούσε ρουχισμό, και σουβενίρ. Οι Ισλανδοί έχουν μια πολύ καλή φίρμα σε ρούχα την NORTH 66 οπού το 66 είναι οι μοίρες στο βορειότερο σημείο της χώρας, που είναι ένα μικρό νησάκι επισκέψιμο το (Grimsey). Εδώ κοιτώντας τον χάρτη θα δείτε ότι περνά ο αρκτικός κύκλος!!! Το θέμα είναι ότι είναι ακριβά παρά το ότι φτιάχνονται εδώ. Βρίσκω ένα ωραίο μπουφάν άλλης τοπικής μάρκας και το αγοράζω. Παίρνουμε και κάποια αναμνηστικά, και πάμε να βρούμε κάπου να κάτσουμε για καφέ. Βρίσκουμε μια ενημερωτική πινακίδα, όπου διαφήμιζε και άλλα δυο ξενοδοχεία..

Δεν τα είχαμε προσέξει γιατί το ένα ήταν <<Hostel>> και βρίσκονταν περίπου στο 1,5χιλ έξω από την πόλη, και το άλλο ήταν της γνωστής τοπικής αλυσίδας των ξενοδοχείων <<Edda>> πιστεύουμε ότι θα ήταν ποιο φτηνά από αυτό που είμαστε. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι και κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο μας. Δεν καθόμαστε εδώ για καφέ, αφού ακριβώς δίπλα υπάρχει εστιατόριο καφέ. Είναι και το μοναδικό, μαγαζί που μπορούσαμε να πάμε εμείς και ο καθένας, εκτός των ξενοδοχείων. Το κτήριο είναι από το 1831 όλο από λαμαρίνα. Καθόμαστε, είχε και λίγο κόσμο. Ένα ζευγάρι το δούλευε και μάλιστα ήταν από την Πολώνια. Οπότε η Μόνικα άρχισε το μπλα μπλα, μαθαίνοντας αρκετά πράγματα.

Μας είπαν ότι τα ξενοδοχεία είναι παντού ακριβά, και η τιμή ανεβαίνει αν η τουαλέτα δεν είναι κοινή και είναι μέσα στο δωμάτιο!!!! Μπααααααααααα!!!!!!! Τόσο αξία για μια χεστρα…. Τι άλλο θ ‘ακούσω!!! Μέχρι και σαράντα ευρώ διαφορά μπορείς να βρεις αν είναι εκτός. Δηλαδή άστα και χεστα…. Η ποιο φτηνή διαμονή είναι η σκηνή, αλλά έχεις να αντιμετωπίσεις τις καιρικές συνθήκες, μετά υπάρχουν οργανωμένα κάμπινγκ με ξύλινα σπίτια αλλά όχι παντού, και με μεγάλη μας ανακούφιση, τα ξενοδοχεία της φίρμας <<edda>> είναι αρκετά καλά και φτηνά σε σχέση με τα υπόλοιπα. Το φαγητό επίσης είναι ακριβό, και μόνο στα βενζινάδικα, εκτός από το γρήγορο φαγητό μπορείς να βρεις και μαγειρευτό φτηνό.

Ιντερνέτ έχει παντού και δεν πληρώνεις, ζεστό νερό επίσης υπάρχει, πάντα άφθονο το προσφέρει η φύση, από γεωθερμικές πυγές, όπου είναι γεμάτη η Ισλανδία. Έχει μια μυρωδιά που σε χαλαει, αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Τους ρωτήσαμε πως και ήρθαν εδώ. Λένε ότι οι μισθοί είναι αρκετά καλύτεροι. Εδώ είναι δυο καλοκαίρια, και μόνο για φέτος αποφάσισαν να μείνουν και χειμώνα. θα βρίσκονται σε μαγαζί στην πρωτεύουσα, όχι εδώ. Δεν υπάρχει κανείς τον χειμώνα εκτός από την πρωτεύουσα σε όλη την Ισλανδία. Τα πάντα ερημώνουν και είναι μη προσεγγίσιμα οδικώς. Πολλοί Πολωνοί υπάρχουν και δουλεύουν τους καλοκαιρινούς μήνες έως και 50.000 Πολωνοί. Απίστευτο!!! Αλλά πολλοί λίγοι περνούν τον χειμώνα εδώ, δεν τον αντέχουν, παθαίνουν κατάθλιψη, αρκετοί είναι αλκοολικοί, και δεν αντέχουν με αποτέλεσμα να υπάρχουν και αυτοκτονίες!!!! Χάζεψα να πω την αλήθεια γιατί ο χειμώνας στην Πολωνία δεν είναι γλυκός!!!

Ερωτήσεις δεχτήκαμε κ’εμεις, θελαν να μάθουν για Ελλάδα και πως είναι οι δουλειές. Πάθανε φυσικά πλάκα, το ότι έχουμε έρθει οδικώς εδώ και μάλιστα με μηχανή. Τους περιγράψαμε την διαδρομή μέχρι εδώ, και ανταλλάξαμε τηλέφωνα, λέγοντας μας για το επόμενο καλοκαίρι μήπως και δίναμε ραντεβού στην Ελλάδα. Χίλιες φορές ήλιο και θάλασσα παρά αυτό το πράγμα μας είπαν. Τους ευχαριστήσαμε για όλα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο. Η νύχτα ήρθε και μαζί της έφυγε η δεύτερη μέρα εντος Ισλανδικού εδάφους….

[Magelanos]

9-8-08 Σαββατο: ευτυχώς ο καιρός μας κάνει την χάρη δεν βρέχει, και υπάρχουν και διαστήματα με ήλιο. Το κρύο είναι έντονο και τα αδιάβροχα είναι μόνιμος φορεμένα. Είμαστε πάλι στον (1) διανύοντας 35χιλ και σταματάμε δυο χιλιόμετρα μετά το χωριό (Skogar)… επιβάλετε η στάση εδώ την στιγμή που βρισκόμαστε να χαζεύουμε με ανοιχτό το στόμα έναν από τους ψηλότερους καταρράκτες.


Είμαστε στο παρκινγκ, μπροστά μου υπάρχει τεράστιος χώρος με γκαζόν όπου όποιος θέλει στήνει σκηνή. Και μετά από αυτό το απίστευτο…τόνοι νερού να πέφτουν από 100μ τουλάχιστον ύψος, να ακούγεται ο θόρυβος του νερού που πέφτει με τέτοια δύναμη και το σπρέι από το νερό να είναι τόσο έντονο που θόλωνε την ατμόσφαιρα, και νόμιζες από μακριά ότι κάτι καίγεται και υπάρχει καπνός!!!!




Ο καταρράκτης είναι ο (Skogafoss) είναι άνετα προβασημος και επισκέψιμος. Είναι κοντά από τον κεντρικό δρόμο (1) και για όποιον θέλει στο χωριό (Skogar) υπάρχει ξενοδοχείο για διανυκτέρευση, η όποιος θέλει με σκηνή μπορεί να στήσει ελεύθερα στον χώρο μπροστά από το παρκινγκ.

Εγώ με το ένα χέρι να κρατώ την φωτογραφική και με το άλλο την κάμερα, προσπαθούσα να αποθανατίσω το τοπίο, σαν κάτι ιάπωνες τουρίστες που ρίχνονται στην μάχη, με καμιά δεκαριά κιλά πάνω τους, με την τελευταία λέξη της βίντεο-φωτογραφικής τεχνολογίας. Αποφασίζουμε να ανέβουμε το βουνό και να φτάσουμε στο σημείο που το ποτάμι, κάνει την βουτιά στο κενό. Για τον σκοπό αυτό έχουν φτιάξει ξύλινα σκαλοπάτια, κατά μήκος της πλαγιάς ώστε να μπορεί να ανέβει ο καθένας και να μην χρειάζεται να έχει ορειβατικές γνώσεις.


Δεν είναι και εύκολο, γιατί είναι απότομα και αρκετά ανηφορικά, οπότε φυσική κατάσταση έστω μέτρια την θέλεις!!! Εμείς κάναμε μια στάση περίπου στα μισά, να πάρουμε μια ανάσα, γιατί με όλα αυτά που φορούσαμε, δεν ήταν ότι καλύτερο. Φυσικά φτάνοντας η θέα πραγματικά σε αποζημιώνει. Θέλει πολύ προσοχή κάποια σημεία, κοντά στον γκρεμό, γιατί το χορταριασμένο έδαφος είναι βρεγμένο, και γλιστρά επικίνδυνα. Μετά από καμιά ώρα, αφού δεν χορταίναμε με τίποτα, κατεβήκαμε τον γκρεμό. Πλησιάζουμε κοντά στον καταρράκτη, για να βγάλω τις τελευταίες φωτογραφίες. Μετά κοιτάζω γύρο μου πουθενά η Μόνικα. Αμάν!!! Τι έγινε την κατάπιε ο καταρράκτης;


Είχε περάσει μέσα από το νέφος νερού, και βρίσκοντας μια εσοχή στον βράχο είχε πλησιάσει, πολύ κοντά, και σχετικά προφυλαγμένη από το νερό αφού ήταν σαν να έβρεχε.. μπαίνω κ΄εγω την στιγμή που ήμασταν και οι μόνοι αδιάβροχοι, και βγάζω φωτογραφίες, σχεδόν στην καρδιά του καταρράκτη.


Δύσκολο, γιατί ο φακός βρέχονταν αμέσως. Μετά και από αυτήν εμπειρία επιστρέψαμε στην μηχανή για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Ανοίγουμε χάρτη, για να δούμε στην πορεία μας μέχρι τον τελικό προορισμό για σήμερα την πόλη (Selfoss), αν υπάρχει κάποιο αξιοθέατο να δούμε. Έχουμε αρκετό χρόνο γιατί τα χιλιόμετρα που επιλέξαμε να κάνουμε είναι μόλις 142χιλ.

Ο χάρτης δεν δείχνει κάτι γραμμένο έντονα, η με αστερίσκο, όπως είναι τονισμένα τα ποιο σημαντικά και τουριστικά αξιοθέατα της χώρας πάνω σε αυτόν. Τότε ανοίγουμε το βιβλίο και αρχίζει η Μόνικα το ψάξιμο. Όντως 28χιλ από εδώ υπάρχει άλλος ένας καταρράκτης ο οποίος είναι αρκετά σημαντικός. Ξεκινάμε λοιπόν και μετά από 45λ περίπου στρίβουμε δεξιά στον δρόμο (249) άσφαλτος για να συναντήσουμε μετά από 2χιλ τον καταρράκτη (Seljalandsfoss).


Παρκάρουμε στο παρκινγκ και πλησιάζουμε. Δεν είναι τόσο επιβλητικός σαν τον προηγούμενο, αλλά έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Υπάρχει ένα μονοπάτι που σε οδηγεί πίσω από τον καταρράκτη, και δεν βρέχεσαι.


περπατήσαμε αμέσως το μονοπάτι μέχρι την εσοχή που κάνει ο βράχος, και βρεθήκαμε πίσω από τον καταρράκτη. Είναι κάτι το διαφορετικό και έντονο, αφού έχω μπροστά μου τόνους νερού σε μορφή υδάτινης κουρτίνας, να πέφτει από αρκετό ύψος, σε μια λιμνούλα, και μετά από εκεί το νερό, να τραβά τον δρόμο προς την θάλασσα.




Ήταν αρκετά ωραία και ατμοσφαιρικό το όλο σκηνικό!!! Κάτσαμε αρκετή ώρα κ’εδώ βγάζοντας φωτογραφίες. Ευτυχώς που είχαμε το βιβλίο, γιατί αλλιώς θα χάναμε ένα πανέμορφο σημείο, και έναν καταρράκτη που αξίζει να τον δείτε χωρίς κόπο και ταλαιπωρία, για εσάς και την μηχανή σας. Μας άνοιξε η όρεξη, και βγάζουμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει από το πρωινό, του ξενοδοχείου.


Είναι μια καλή λύση και δεν πεινάτε για αρκετές ώρες μέχρι να βρείτε κάποιο μέρος για να φάτε. Η ώρα είναι 16:00, είμαστε πολύ καλά και ξεκινάμε για τον τελικό προορισμό όπου και θα διανυκτερεύσουμε. 71χιλ έχουμε ακόμη από εδώ όλα πάνω στον κεντρικό δρόμο (1), χωρίς καμιά παράκαμψη, γιατί δεν έχουμε κάποιο αξιοθέατο για να δούμε. Ξεκινάμε και πάλι σαν μοναχικοί καβαλάρηδες, να πλησιάζουμε όλο και ποιο πολύ στην κατάκτηση της μισής (ΙΣΛΑΝΔΙΑΣ). Και αφού δεν είχαμε να δούμε κάτι αξιόλογο, καταντήσαμε εμείς οι ίδιοι αξιοθέατο για τους περαστικούς!!!! Τι εννοεί ο ποιητής έτσι; Την στιγμή που πήγαινα στον άδειο δρόμο, 110 με όριο το 90, και αφού είχα περάσει με αδιαφορία, και χαμόγελο, προειδοποιητική πινακίδα, ότι περνάτε περιοχή που γίνονται έλεγχοι με ραντάρ, τότε αποφάσισα να κάνω κάτι……

Προσπερνώ το μοναδικό αυτοκίνητο που βρήκα μπροστά μου μετά από 20 λεπτά οδήγησης, το οποίο πήγαινε με τα όρια του δρόμου 90. τότε στο απέναντι ρεύμα ήταν παρκαρισμένο ένα άσπρο αυτοκίνητο, το οποίο μου αναβόσβησε φώτα, βάζει σειρήνα και ανάβει τους φάρους….. τι ήταν;;; εδώ σε θέλω μάγκα μου…περιπολικό ήταν (δεν είχα ξαναδεί μέχρι στιγμής) και μάλιστα κοιτώντας από τον καθρέφτη, είχε βάλει μπροστά έκανε αναστροφή, και με αναμμένους φάρους και να μου παίζει φώτα, κολλά από πίσω μου και φυσικά σταματώ. Δεν είμαστε για παιχνίδια.. μου έχουν κοπεί τα πόδια, και η αδρεναλίνη έχει χτυπήσει κόκκινα. Την γαμ@@με λέω εγώ στην Μόνικα, και αυτή ποιο ψύχραιμη λέει να χαλαρώσω. Μας χαιρετά ευγενικά, και μου λέει δείχνοντας το ραντάρ ότι πήγαινα με 119χιλ. πρέπει να τον ακολουθήσω μέσα στο περιπολικό, με όλα τα χαρτιά της μηχανής, και φυσικά να έχω μαζί μου την <<VISA>>. Μπαίνοντας πίσω στο περιπολικό μου λέει ότι υπάρχει κάμερα, και την δείχνει, και ότι θα κατέγραφε την συνομιλία μας. Όντως υπήρχε και μια οθόνη που έβλεπα τον εαυτό μου….εδω κολλά το ότι έγινα αξιοθέατο…!!!! Αρχίζει λοιπόν και συμπληρώνει την κλήση (χαρτί Α4 χρώματος κίτρινο). Απόρησε από την απάντηση, όταν έφτασε στην ερώτηση, από πού ήρθαμε.. απαντά πολύ μακριά…

Το ποσό ήταν στις 37.500is-kr δηλαδή σε ευρώ 304,88… την στιγμή αυτή ήθελα να του ζητήσω βαζελίνη γιατί έτσουξε για τα καλά!!!!! Παίρνει την << VIZA>> την περνά από το μηχάνημα που είχε μέσα στο αμάξι πάνω στο ταμπλό, και βγάζει την απόδειξη. Ρωτά αν μας αρέσει η Ισλανδία, και να έχουμε καλή συνέχεια, και προσοχή!!! Με κατεβασμένο το κεφάλι από την ήτα, φορώ το κράνος για να συνεχίσουμε. Αυτός είναι στο περιπολικό και μας περιμένει, να ξεκινήσουμε. Φεύγουμε, και βλέπω από τον καθρέφτη να ακόλουθα. Τι έγινε αναρωτιέμαι… δεν του έφτασαν τα λεφτά και θέλει κ’αλλα; Τελικά ακλουθούσε για δυο περίπου χιλιόμετρα, φυσικά δεν πέρασα το όριο αυτό εννοείται!!! Μετά κάνει αναστροφή και επιστρέφει στο πόστο του.

Συνεχίζουμε χαλαρά και φτάνουμε στην πόλη (Selfoss-Σελφος). Είναι η μεγαλύτερη πόλη που έχουμε δει μέχρι στιγμή. Βλέπουμε πινακίδα που έγραφε κάμπινγκ. Πάμε προς εκεί και βλέπουμε μια αρκετά μεγάλη περιοχή, περιφραγμένη, και τέλεια οργανωμένη, για κάμπινγκ. Υπήρχαν και ξύλινα σπίτια. Ο κόσμος ήταν αρκετός. Πάω ρωτώ για σπιτάκι, είχε αλλά για μια νύχτα, εμείς θέλαμε δυο. Τις δυο νύχτες τις θέλαμε, όχι γιατί η πόλη έχει να δεις πράγματα πολλά, αλλά από φυλλάδιο που είχαμε πάνω μας, από εδώ ξεκινάμε οργανωμένες εκδρομές, με πούλμαν στα ποιο γνωστά αξιοθέατα. Και εμείς εκεί που θέλουμε να πάμε πας μόνο με 4Χ4 η ΟΝ-OFF η λύση θα την δώσουν τα ιδικά διαμορφωμένα πούλμαν, για εκτός δρόμου.

Συνεχίζουμε προς κέντρο και ποιο κάτω βρίσκουμε μια ένα με <<APARTMENTS’-STUDIOS>> σταματώ ρωτώ, και είχε… και μάλιστα στα 60 ευρώ το δωμάτιο οικογενειακών διαστάσεων, με πρωινό. Το κλείνουμε για δυο βραδιές. Μας δείχνει το δωμάτιο το οποίο είχε τα πάντα μέσα, και μας λέει ότι το πρωινό είναι μέσα στο ψυγείο, και την άλλη μέρα μόλις φύγουμε για την βόλτα μας, μπαίνουν μέσα και το αναπληρώνουν για την επομένη. Αυτό είναι πολύ καλό γιατί ξυπνάς και τρως το πρωινό σου ότι ώρα θέλεις. Το χαμόγελο ξανά επέστρεψε στο πρόσωπο μου μετά από αυτό που πάθαμε. Πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να πάμε να βρούμε που φεύγουν τα πούλμαν για να δούμε με τα εισιτήρια τι γίνεται.

Ξεκινάμε με τα πόδια, και μετά από ένα τέταρτο φτάνουμε, στην αφετηρία. Βρίσκουμε κάποιον και ρωτάμε για την διαδρομή που θέλουμε να κάνουμε αύριο. Το εισιτήριο είναι για δυο άτομα 120ευρω περίπου, και αναχωρούμε 8:00 το πρωί και διαρκεί 12ωρες η εκδρομή… τα εισιτήρια τα βγάζουμε αύριο και όχι τώρα. Οκ όλα καλά και φεύγουμε. Επόμενη στάση σε ένα <σουπερ-μάρκετ> για να αγοράσουμε τίποτα φαγώσιμο για το σπίτι. Βρήκαμε κάτι, για φούρνο μικροκυμάτων και καταλήγουμε για τις τελευταίες φωτογραφίες, στην όχθη ενός ποταμού, που διασχίζει την πόλη.












Επιστρέφουμε στο σπίτι, τρώμε και οι επόμενες ώρες πέρασαν με κουβέντα για την επομένη μέρα. Αύριο θα επισκεφτούμε θερμές φυσικές πηγές, με σκοπό να κάνουμε και μπάνιο!!!!!!

[Magelanos]

10-8-08 Κυριακη: Καλημέρα… Ξεκινάμε με ένα σακίδιο στην πλάτη με ότι μπορούμε να χρειαστούμε σήμερα, σάντουιτς, νερό, πετσέτες μαγιό, και διάθεση στα ύψη, από το μπλε χρώμα του ουρανού. Έχει ήλιο με δόντια, αλλά αν κρατήσει σύντομα η θερμοκρασία θα ανέβει. Φτάνουμε στα πούλμαν, και γρήγορα, βλέπουμε ότι μαζεύεται αρκετός κόσμος. Βγάζουμε εισιτήρια και μας δείχνουν σε ποιο πούλμαν θα ανεβούμε. Δυο γεμάτα πούλμαν θα ξεκινήσουν για τον ίδιο προορισμό, αλλά το ένα θα συνεχίσει για αλλού, οπότε στον γυρισμό θα επιστρέψουμε με άλλο.


Το καλό με αυτές τις μετακινήσεις είναι ότι υπάρχουν ατέλειωτοι συνδυασμοί, μέχρι που μπορείτε να γυρίσετε, και να δείτε όλα τα αξιοθέατα τις χώρας. Είναι ένα μέσον, που προτιμούν πολλοί φυσιολάτρες, και πεζοπόροι, αφού μπορείτε ενδιάμεσα να διανυκτερεύετε με σκηνή στην φύση, και την επομένη να συνεχίζεται με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα συναντήσαμε στο πούλμαν μια κυρία από Ελλάδα, και είχε αγοράσει ένα εισιτήριο, για δυο εβδομάδες, και έτσι, είχε βγάλει το δρομολόγιο, και το ότι ακριβώς ήθελε να δει. Εννοείται ότι υπάρχει αρκετή έκπτωση στην τιμή εάν κλήσεις τόσες μέρες, ταξιδιού με τα πούλμαν. Και εννοείται ότι σας πάνε παντού σε ότι μορφολογία εδάφους συναντήσουν και καιρού!!!

Ξεκινάμε με τον δρόμο [1] με κατεύθυνση προς πόλη (Hella), για να πάρουμε μετά από 31χιλ τον [26] άσφαλτο. Διανύοντας 53χιλ όμορφης διαδρομής, με τα τελευταία 13χιλ χώμα φτάνουμε στην διασταύρωση με τον [F225]. Πραγματικά τώρα μετά από τα πρώτα χιλιόμετρα, καταλαβαίνεις γιατί αυτοί οι δρόμοι θέλουν ιδικά οχήματα. Κάπου είναι ανώμαλος με ραβδώσεις σκληρού χώματος , με αποτέλεσμα έντονο συνεχές τράνταγμα, μετά εντελώς μαλακό ηφαιστιογενής χώμα, με έντονη μαύρη σκόνη, αλλά το ποιο τρομακτικό, είναι η στενότητα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν έρθει κάποιο άλλο όχημα από την αντίθετη μεριά τι κάνεις;


Μας τυχαίνει κάποιο τέτοιο περιστατικό με ένα τζιπ το οποίο αναγκάστηκε να βγει σε ένα ίσιωμα εντελώς εκτός δρόμου για να περάσουμε. Εντάξει αλλά άμα έρθει ένα άλλο πούλμαν τι κάνουμε; Και η περισσότερη διαδρομή είναι δίπλα σε γκρεμούς και φαράγγια. Σταματάμε σε μια απέραντη επίπεδη έκταση γης ντυμένη από ηφαιστειακή λαβα. Είναι απαραίτητη στάση για 30λεπτα. Να ηρεμίσουμε και λίγο από το τράνταγμα που μεταφέρετε στο πούλμαν από την ανωμαλία του εδάφους. Η περιοχή τριγύρω μας περιβάλλεται από βουνά και μάλιστα οι κορυφές είναι χιονισμένες. Τα πάντα είναι ηφαιστειακά, με αρκετά μεγάλους βράχους από λαβα σε διάφορα σχήματα. Εδώ κοντά είναι και η κορυφή του ποιο γνωστού ηφαιστείου (Hekla) στα 1491μ υψόμετρο.

Ξεκινάμε μετά από την ολιγόλεπτη ξεκούραση, και συνεχίζουμε στον στενό δρόμο, αλλά που και που συναντάμε ποταμάκια, διασχίζοντα στα. Όλα καλά το νερό δεν ήταν ορμητικό, το πούλμαν είναι ψηλό, αλλά και με ένα 4Χ4 περνάτε.

Πιστεύω με τις συγκεκριμένες συνθήκες και με μια μηχανή ON-OFF περνάτε. Αλλά όταν οι καιρικές συνθήκες αλλάξουν και ρίξει καμιά βροχή και κατεβάσει πολλά νερά, αυτά τα αθώα ρυάκια σίγουρα θα μετατραπούν σε επικίνδυνα.

Το κορυφαίο ήταν όταν ξαφνικά, πέρασαν από δίπλα μας, καμιά δεκαριά αγρία Ισλανδικά άλογα, καλπάζοντας σε γρήγορο ρυθμό. Πανέμορφα ζώα και πάνω απ’όλα ελεύθερα.


Ήρθε η στιγμή που φτάσαμε στις εγκαταστάσεις των φυσικών θερμών πηγών (Landmannalaugar). Βρήκαμε στο παρκινγκ αρκετά πούλμαν που είχαν έρθει από άλλες περιοχές. Υπήρχε αρκετός κόσμος. Οι εγκαταστάσεις είναι ένα ξύλινο σπίτι που αχρησιμοποίητε για τουαλέτες ντουζιέρες και ένα άλλο με φαγώσιμα, να κάτσεις να φας και να πιείς κάτι. Και φυσικά μεγάλος εξωτερικός χώρος οπού μπορούσες να στήσεις την σκηνή και να διανυκτερεύσεις όσο θέλεις. Εμείς κατευθείαν πήγαμε να αλλάξουμε και να βρούμε την λίμνη με το ζεστό νερό. Βρίσκεται πολύ κοντά περπατώντας ένα μικρό μονοπάτι, στρωμένο με ξύλο, για να περπατάς και να ξέρεις που πατάς.

Άρχισε να γίνετε έντονη η μυρωδιά από το θειάφι, οπότε και φτάνουμε σε μια λιμνούλα με καμιά πενηνταριά ανθρώπους όλων των ηλικιών να απολαμβάνουν το μπάνιο τους στα ολοκάθαρα θερμά νερά.


Η Μόνικα δεν χάνει την ευκαιρία και μπαίνει γρήγορα μέσα. Εγώ διστακτικός όχι με το πώς θα μπω, αλλά με το πώς θα βγω. Την στιγμή που η εξωτερική θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Τελικά πήρα την απόφαση και μπήκα. Πραγματικά απίστευτα!!!! Το ζεστό νερό να βγαίνει μέσα από το έδαφος και σε μερικά σημεία ήταν και καυτό. Δεν ήταν βαθιά και μπορούσες να κολυμπήσεις. Αμέσως νιώθαμε μια ξεκούραση στα κορμιά μας, και χαλάρωση, σαν να μην είχαμε κάνει όλο αυτό το δρομολόγιο.

Τώρα ήταν η φάση που δεν θέλαμε να βγούμε. Με θερμοκρασία νερού 37-40 βαθμούς, έτσι έδειχνε το ρολόι που φόραγα, που είχε θερμόμετρο, που να βγεις έξω στους δέκα κατευθείαν; Βλέπαμε και τους άλλους που έβγαιναν φώναζαν και έτρεχαν από το κρύο, εμείς το καθυστερούσαμε. Πλησίαζε η στιγμή που έπρεπε να βγούμε. Την κίνηση την κάνω πρώτα εγώ…εντάξει ήταν αρκετά δύσκολο, αλλά μια χαρά. Το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ, και ήταν κάτι το διαφορετικό για εμάς.

Η επιστροφή ήταν μάλλον η ίδια, και λέω μάλλον γιατί με πείρε ο ύπνος στο πούλμαν και ξύπνησα όταν φτάσαμε. Επιστρέψαμε στο σπίτι ξεκούραστοι.. άλλη μια μέρα γεμάτοι από εικόνες και εμπειρίες τελείωσε. Αρχίζω να ερωτεύομαι αυτή τη χώρα, με τις πολλές εναλλαγές που προσφέρει..

[Magelanos]

11-8-08 Δευτερα: Σήμερα, το πρόγραμμα λέει…. να επισκεφτούμε δυο σημαντικά γνωστά και όμορφα σημεία. Τον καταρράκτη (Gullfoss - Γκουλφος) και την περιοχή με τους θερμοπίδακες, με τον γνωστό (Stori Geysir). Φάγαμε το πρωινό φορτώνουμε τα πράγματα στην μηχανή, και ξεκινάμε. Ο καιρός και πάλι είναι μια χαρά. Έξι χιλιόμετρα έξω από την πόλη (Selfos) με κατεύθυνση την πρωτεύουσα, στρίβουμε δεξιά και μπαίνουμε στον [35] για 67χιλ δεν αλλάζουμε μέχρι τον καταρράκτη. Ο δρόμος άσφαλτος και μοναχικός όπως και όλοι οι δρόμοι μέχρι στιγμής. Γρήγορα φτάσαμε στον προορισμό μας, βλέποντας τον χώρο του παρκινγκ, και τις τουριστικές εγκαταστάσεις.

Ο δρόμος δεν σταματά εδώ αλλά συνεχίζει, διασχίζοντας όλη την ενδοχώρα, χωμάτινος πλέον. Παίρνω φωτογραφική και κάμερα, και τρέχω στο φράκτη του παρκιν που έχει κόσμο μαζεμένο. Είναι η πρώτη απίστευτη οπτική επαφή, με τον καταρράκτη.


Παιδιά είναι μοναδικό!!!! Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπω!!! Ο καταρράκτης κυλά με απίστευτη δύναμη, μέσα σε φαράγγι 35μ σε δυο διαδοχικές βαθμίδες 11μ και 21μ αντίστοιχα.




Πριν από αυτό το μεγαλείο, είχα δει καταρράκτες στην Ελλάδα. Και υπήρχαν κάποιοι εντυπωσιακοί . Τώρα μετά από αυτό που βλέπω μπορώ να συγκρίνω τους καταρράκτες μας μπροστά στον (Gullfoss), με την υδατόπτωση όταν <<τραβάτε το καζανάκι της τουαλέτας σας>> πραγματικά μόνο σε ταινίες στην τηλεόραση είχα δει κάτι τέτοιο!!!!




Ξεκινάμε με ένα περιφραγμένο μονοπάτι να πλησιάσουμε ποιο κοντά. Είναι πολύ οργανωμένα και με καλή πρόσβαση από όλους. Ο καθένας μπορεί να γευτεί την δύναμη του υγρού στοιχείου σε αυτήν τη χώρα. Μετά από ένα δίωρο, και αφού χορτάσαμε εικόνες, βραχήκαμε από το σπρέι που δημιουργείτε από το νερό πέφτοντας από τόσο ύψος, πάμε προς τις εγκαταστάσεις, να πάρουμε κάτι να ποιούμε, και κανένα σουβενίρ. Παίρνουμε την μηχανή και πολύ κοντά από εδώ πάνω στον δρόμο [35] φτάνουμε στο τουριστικό και πολύ γνωστό θερμοπίδακα τον Geysir…


Και εδώ λόγο τουρισμού, υπάρχουν εγκαταστάσεις με παρκινγκ, εστιατόριο καφέ και σουβενίρ.




Εδώ βρισκόμαστε, και περπατάμε πάνω σε μια μεγάλη έκταση γης που στην κυριολεξία <<βράζει>>…..


παντού υπάρχουν τρύπες στο έδαφος διαφόρων μεγεθών με νερό. Αλλού έβλεπες και το νερό έβραζε, αλλού ήταν ήρεμα, με καυτό νερό, και αλλού έβλεπες, λιμνούλες με απίστευτο χρώμα νερού.


Σαν να έχεις μπροστά σου πισίνα. Η μόνη διαφορά εδώ το μπάνιο απαγορεύεται…. Σε μερικές λιμνούλες οπού το νερό δεν ήταν θολό, κοιτούσες και δεν έβλεπες <<πάτο>> σαν ένα σύμπλεγμα σπηλαίων ήταν κάτω από τα πόδια σου γεμάτα με καυτό νερό!!!!


Και καταλήγουμε εκεί που ο περισσότερος κόσμος ήταν μαζεμένος. Στον ενεργό θερμοπίδακα, ο οποίος κάθε 5 με 10 λεπτά εκτόξευε καυτό νερό σε ύψος από 25μ έως 30μ.




καμιά ώρα κάτσαμε και τον χαζεύαμε, πραγματικά το έδαφος εδώ περά, κρύβει απίστευτα πράγματα μέσα του…!!!!! Αφού χορτάσαμε εικόνες και ήταν σχεδόν απόγευμα, συνεχίζουμε, για 30χιλ στον δρόμο [37] μέχρι την λίμνη (Laugarvatn).


H επιλογή εδώ είναι για ύπνο. Είχαμε κοιτάξει ότι εδώ υπάρχουν δυο ξενοδοχεία της αλυσίδας (edda). Είχα το βιβλίο των ξενοδοχείων edda σε όλη την χώρα, και προσπαθούμε λόγο καλής τιμής που έχουν, όσο είναι δυνατόν να διανυκτερεύουμε εκεί όπου υπάρχουν. Είχα πάρει και ένα τηλέφωνο πριν φτάσουμε εδώ και έκλεισα δωμάτιο.

Φτάνοντας εκεί τώρα ανακαλύπτουμε ένα πολύ ήσυχο μέρος σχεδόν <<νεκρό>> και χύμα να ερχόμασταν θα βρίσκαμε. Τώρα αφήνουμε τα πράγματα και βγαίνουμε έξω για να βρούμε κάτι να φάμε. Κατευθείαν πάμε σε βενζινάδικο που όπως ξέραμε είναι και το μοναδικό σημείο με φτηνό φαγητό. Είναι όμως κλειστό, και παίρνουμε τον δρόμο προς την λίμνη. Βρίσκουμε το μοναδικό εστιατόριο ανοικτό και αναγκαστικά καθόμαστε. αράζουμε έξω με θέα την λίμνη ο καιρός είναι πολύ καλός και ο ήλιος βγάζει μάτια… το προσωπικό στο σέρβις είναι μια κοπέλα από Πολωνία, ευτυχώς θα ξέρουμε και τι θα φάμε. Παρήγγειλα κάποιο φιλέτο ψαριού, η Μόνικα φιλέτο κρέας, μια σαλάτα, αναψυκτικό, και ένα παγωτό και γλυκό για το τέλος.

Να επισημάνω ότι οι μερίδες δεν ήταν σε μεγάλη ποσότητα. Ο λογαριασμός ήταν 90 ευρώ, είναι όντως απαγορευτικό το φαγητό σε εστιατόριο. Μετά από κουβέντα η Μόνικα με την σερβιτόρα, μαθαίνουμε ότι εδώ υπάρχουν θερμές πυγές, και το νερό το περνάγανε από εργοστάσιο για να το κρυώσουν. Καταλήγει σε κλειστό χώρο με πισίνες και εξωτερικές, οπού έρχεται ο τουρίστας ακόμα και αργά να κάνει το μπάνιο του. Πήγαμε προς εκεί σε μια ώρα κλείνανε. Η Μόνικα ήθελε να κάνουμε μπάνιο, η ώρα ήταν 20:30. εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη, και πήγαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση.

[Magelanos]

12-8-08 Τριτη: Σήμερα θα καταλήξουμε στην πρωτεύουσα, αλλά πριν φτάσουμε θα περάσουμε από το εθνικό πάρκο (Pingvellir-Πινγβελιρ). Ξεκινάμε με καιρό απίστευτα τέλειο, ηλιοφάνεια και ατμόσφαιρα καθαρή, που βλέπεις μέχρι και 100χιλ μακριά…!!!! Είμαστε πάνω στον [37] και σταματάμε μετά από 26χιλ, για να δούμε δίπλα στον δρόμο έναν εντυπωσιακό μη ενεργό κρατήρα. Ο κρατήρας ονομάζεται (Kerid) με αρκετή μεγάλη περίμετρο και στο βάθος του έχει σχηματιστεί λίμνη.


Συνεχίζουμε και μετά από 11χιλ στρίβουμε στον [36] για το εθνικό πάρκο. Η διαδρομή αυτή είναι πανέμορφη, γιατί αρκετά σημεία του δρόμου περνάγανε δίπλα από την μεγαλύτερη λίμνη της χώρας την (Pingvallavatn). Σταμάτησα αρκετές φορές για φωτογραφία. Πανέμορφες εικόνες, με τα ήσυχα νερά τις λίμνης, και πάνω τους να αντανακλούν οι εικόνες της γύρω περιοχής.




Σύννεφα, βουνά, καθρέφτιζαν πάνω στο νερό, και μόνο μια οικογένεια από άγριες πάπιες, τάραζε την γαληνή του νερού. Φτάνοντας στο πάρκο το οποίο είναι άψογα οργανωμένο, και είναι εντεταγμένο στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, αφήνω την μηχανή σε ένα από τα δυο διαμορφωμένα παρκινγκ.

Υπήρχε και ένα τηλεοπτικό συνεργείο εκείνη την στιγμή. Εδώ η είναι η ποιο σημαντική περιοχή της χώρας. Όλο το πάρκο είναι μια πεδιάδα λάβας, γεωλογικής σημασίας. Εδώ το δυτικό τμήμα ακουμπά πάνω στην βόρεια Αμερικανική τεκτονική πλάκα, ενώ το ανατολικό βρίσκεται πάνω στην Ευρασιατικη πλάκα…






και εκτός από το γεωλογικό, είναι και ιστορικό σημείο της χώρας. Γιατί το 930μχ εδώ για πρώτη φορά ιδρύθηκε το <<Αλθινγκι>> υπαίθρια βουλή.




Κάνουμε την βόλτα μας περίπου δυο ώρες, εδώ στο πάρκο, συλλέγοντας αρχέγονα τοπία στην φωτογραφική.

Μετά από εδώ ξεκινάμε με τον ίδιο δρόμο, για το (Reykjavik-Ρέικιαβικ). Μετά από 35χιλ μπαίνουμε πάλι στον [1] και μετά από 8χιλ, αρχίζουν τα προάστια της πρωτευούσης. Αρχίζουμε πλέον να κινούμαστε σε σύγχρονους δρόμους, με δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση, και διαχωριστικά. Και μετά από πολύ καιρό βλέπω φανάρια!!! Αυτό που βλέπουμε είναι ότι μεγάλα εργοστάσια, και εταιρίες, είναι έξω από το κέντρο. Με αποτέλεσμα ο κόσμος που εργάζεται να μην στριμώχνεται στο κέντρο την πόλης. Και για το λόγο αυτό, έχουν φτιαχτεί εμπορικά καταστήματα, χώροι αναψυχής, και γνωστές αλυσίδες εστιατορίων.

Σταματάμε και εμείς σε μια γνωστή φίρμα γρήγορου φαγητού, για να τσιμπήσουμε κάτι πριν πάμε για το κέντρο. Δεν έχουμε άγχος για ξενοδοχείο, γιατί είχα πάρει χθες σβάρνα καμιά δεκαριά τηλέφωνα από το βιβλίο που είχαμε. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό παρόλο που δεν βρήκα αμέσως. Δίπλα από το κέντρο σε ένα ήσυχο στενό, θα μείνουμε για τρεις νύχτες σε Hotel-Guesthouse. Ξεκινάμε, και μετά από λίγο σταματώ πάλι σε βενζινάδικο της εταιρίας Olis. Βάζω βενζίνη, και βλέπω διαφήμιση για τον καφέ, οπού και είναι δωρεάν. Το εθνικό ποτό της (Ισλανδίας) είναι ο καφές και μάλιστα δωρεάν. Οπότε παίρνουμε δυο καφεδάκια και αράζουμε για λίγο.

Κοιτάμε τον χάρτη της πόλης που είχαμε, για να εντοπίσουμε που βρίσκονταν το ξενοδοχείο. Ευτυχώς βρίσκουμε την οδό και ξεκινάμε. Μπαίνοντας στην πόλη επιλεγούμε έναν δρόμο που ήταν παραλιακός, για να πάμε κέντρο. Ωραία διαδρομή, και στάση ξανά για να δούμε χάρτη. Είμαστε πολύ κοντά, και σε λίγο στρίβω στο δρόμο για το ξενοδοχείο. Σταματώ απέξω. Είναι ένα μικρό αλλά συμπαθητικό Guesthouse. Το ισόγειο είχε δυο δωμάτια με εξωτερική κοινή τουαλέτα. Μια κουζίνα φουλ εξοπλιζόμενη για τα πρωινά μας. Και έναν μικρό χώρο με υπολογιστή και δωρεάν ιντερνέτ. Εμάς το δωμάτιο ήταν στον πρώτο όροφο. Ήταν με τουαλέτα μέσα, αλλά αρκετά μικρό. Η τιμή όπως για τα πάντα εδώ μεγάλη, στα 110 ευρώ…. Εντάξει δεν μας χάλασε, γιατί μας έφτιαξε με την οικογενειακή ατμόσφαιρα που διαθέτει. Για παρκινγκ δεν υπάρχει. Μπορούσα να την παρκάρω απέξω, αλλά ήταν δωρεάν από τις 18:00 μέχρι τις 10:00 το πρωί της άλλης μέρας. Μετά θα πρέπει να πληρώσεις η να μετακινήσεις την μηχανή λίγα μέτρα ποιο πίσω στον ίδιο δρόμο που ήταν 24ωρες δωρεάν.

Αφού τακτοποιηθήκαμε βγαίνουμε έξω για μια βόλτα με τα πόδια. Εδώ η νύχτα αργεί να έρθει και ο χρόνος είναι αρκετός. Κατευθυνόμαστε πολύ κοντά από εδώ σε μια λίμνη. Την (Tjornin-Τγιερνιν)… όπου στην όχθη της βρίσκεται το νέο Δημαρχείο, η Εθνική Πινακοθήκη, και αρκετές επαύλεις.




Στην νότια πλευρά βρίσκεται το Εθνικό Μουσείο, και το ίδρυμα Arni Magnusson, εκεί φυλάσσονται πολλά ισλανδικά χειρόγραφα. Εμείς αράξαμε σε ένα παγκάκι στην όχθη της λίμνης, με τον τέλειο καιρό που επικρατεί. Χαζεύαμε τον κόσμο που έκανε βόλτα, αλλά και μια οικογένεια Πολωνών που εκείνη την στιγμή πέταξε ψωμί στις πάπιες στην λίμνη και γινόταν ένας τσακωμός από πάπιες εναντίον γλάρων…


Και αφού είχαμε ισοπαλία στην παπιογλαρομαχια, πάμε να δούμε το ποιο γνωστό μνημείο της πόλης. Περπατώντας την οδό –Skolavordustigur- οπού η μισή ήταν σκαμμένη λόγο πεζοδρόμησης. Και μάλιστα οι εργάτες είναι Πολωνοί, και ρωτώντας τους μάθαμε ότι θα πεζοδρομηθούν οι γύρω δρόμοι από τον ναό, και από κάτω θα περνούν σωλήνες, και το καυτό νερό μέσα από αυτές δεν θα επιτρέπει να πιάσουν πάγο οι δρόμοι. Καλό εεεε!!!!! Φτάνοντας στο ναό, αντικρίσαμε δυστυχώς τις σκαλωσιές, που τον περιτριγύριζαν, λόγο συντήρησης.




Μπροστά από την είσοδο υπάρχει το επιβλητικό άγαλμα του θαλασσοπόρου [Leif Eriksson]. O θρυλικός Νορβηγός είχε ανακαλύψει την Αμερική πριν τον Χριστόφορο Κολόμβο….


Το εσωτερικό του ναού είναι λιτό, και εντύπωση κάνει το εκκλησιαστικό όργανο.





Φεύγοντας περνάμε από τον ποιο τουριστικό δρόμο της πόλης, που είναι η αγορά, με τα περισσότερα μαγαζιά μαζεμένα. Είναι η οδός –Laugavegur- αλλά τέτοια ώρα ήταν όλα κλειστά.


Πριν πάμε για το ξενοδοχείο περάσαμε από λιμάνι, γιατί είχε αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και τα χρώματα στον ουρανό εκείνη την ώρα ήταν φανταστικά.

[Magelanos]

13-08 08-Τετάρτη: Ξεκινάμε με καλό καιρό, πράγμα σπάνιο εδώ πέρα, για να επισκεφτούμε, τον ψηλότερο καταρράκτη, της χώρας 200μ παρακαλώ!!!! Έτσι γράφει το βιβλίο που έχουμε. Αν και δεν διαφημίζεται πουθενά εδώ, ούτε σε φυλλάδιο υπάρχει, και ούτε στον χάρτη είναι μαρκαρισμένο όπως όλα τα γνωστά αξιοθέατα. Ο λόγος φυσικά είναι γιατί η πρόσβαση είναι για λίγους. Πρέπει να διαθέτεις κάποια καλή φυσική κατάσταση(περίπου δυο ώρες να πας περπατώντας), και έχει και κάποια σημεία που σκαρφαλώνεις, σε απότομες πλαγιές και γκρεμούς….. ξεκινάμε με τον κεντρικό δρόμο [1]


και μετά από 36χιλ συναντάμε το μοναδικό υποθαλάσσιο τούνελ της χώρας. Έχει μήκος 6,4χιλ και είναι με διόδια. 200κρ είναι το εισιτήριο για μηχανή.

Περνώντας το τούνελ αυτό γλυτώνετε περίπου 60χιλ που θα χρειαζόσασταν για να διασχίσετε το γύρο του φιόρδ (Hvalfjordur). Μετά από 11χιλ μπαίνουμε στον δρόμο [47] που και πάει παράλληλα με το φιόρδ που περάσαμε. Κάπου στην μέση πρέπει να ξεκινά κάποιος χωματόδρομος προς καταρράκτη. Το υπολογίζουμε βάση του βιβλίου στο περίπου γιατί ο χάρτης δεν είναι τόσο τοπικός. Σταματάμε σε βενζινάδικο, για καφέ, και καθαρισμό κρανών από επιδρομή εντόμων. Πραγματικά μιλάμε για απίστευτη ποσότητα.


Ο δρόμος είναι άσφαλτος και σε πολύ καλή κατάσταση. Το μόνο μόνιμο σκηνικό είναι η μοναξιά στους δρόμους εδώ πέρα. Φτάσαμε στο σημείο που έχουμε υπολογίσει. Έχουμε οδηγήσει την μια πλευρά του φιόρδ, και σταματήσαμε στην είσοδο ενός χωματόδρομου.

Τώρα να μπούμε να μην μπούμε τι κάνουμε; Είναι βατός και ξεκινώ σιγά σιγά και μπαίνω. Χωρίς καμιά ενημέρωση όμως μήπως είναι ρίσκο χωρίς αποτέλεσμα; Βλέπουμε ένα τζιπ να έρχεται και το σταματώ. Προς καταρράκτη πάμε καλά; Ναι να συνεχίσουμε με αυτόν τον δρόμο μέχρι το παρκινγκ. Ξεκινάμε ξανά αλλά μετά από λίγα μέτρα, ο δρόμος χειροτέρευε με αρκετές μεγάλες πέτρες. Σταματώ και πάλι. Αποφασίζουμε να αφήσουμε εδώ την μηχανή και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Πιστεύουμε ότι το παρκινγκ δεν είναι μακριά. Αλλάζουμε σε ποιο ελαφρά ρούχα, και τα βάζω στις βαλίτσες που τις είχα πάρει άδειες γι’αυτό τον σκοπό. Όντως μετά από δυο στροφές, βλέπουμε κάποια αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε ένα χώρο περιφραγμένο με συρματόπλεγμα.

Πίσω από μια πόρτα της περίφραξης, ξεκινά πλέον μονοπάτι, φανταζόμαστε προς τον καταρράκτη. Χωρίς καμιά πινακίδα και ενημέρωση, για το που πάμε περπατάμε στο πατημένο μονοπάτι. Μετά από τέταρτο περίπου επέστρεφε ένα ζευγάρι τουριστών. Ρωτάμε αν πάμε καλά και αν είναι μακριά. Μας είπαν να ακολουθήσουμε το μονοπάτι, και ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο. Αφού ξεκινήσαμε καλά συνεχίζουμε και βλέπουμε. Όντως η διαδρομή έχει αρκετή δυσκολία, την στιγμή που σε κάποια σημεία πρέπει να αυτοσχεδιάσεις, γιατί το μονοπάτι σταματά. Κατεβαίνουμε απότομες πλαγιές περνάμε ένα ποτάμι ισορροπώντας πάνω σε κορμό, και μπαίνουμε σε εισόδους από τεράστιους βράχους για να συνεχίσουμε από την άλλη πλευρά.


Η θέα αρχίζει να γίνετε μαγική, την στιγμή που συνέχεια ανηφορίζουμε, την πλευρά ενός φαραγγιού. Στην πορεία συναντάμε και άλλους <<τρελούς>> σαν κ’εμας διαφόρων ηλικίας. Πάμε καλά και μετά από δυο ώρες κουραστικής ανώμαλης διαδρομής αντικρίζουμε στο βάθος, και στην κορυφή του φαραγγιού, το νερό να πέφτει από το απίστευτο ύψος!!!!


Δεν έχουμε όμως ακόμα καλή οπτική επαφή, και συνεχίζουμε μέχρι να φτάσουμε όσο ποιο κοντά γίνεται. Αυτό το ποιο κοντά όμως ήταν άλλη μια ώρα, σε μερικά σημεία επικίνδυνης ανάβασης. Φτάνοντας επιτέλους σε επιθυμητό σημείο, με τον καταρράκτη, μια ανάσα από εμάς, σταματάμε για ξεκούραση. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε ήταν να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες…βγάζω από τον σάκο δυο περιποιημένα σάντουιτς, και τους δίνουμε να καταλάβουν.

Και έτσι αραχτοί που ήμασταν, με μια θέα άστα να πάνε λέμε, τα μάτια αρχίζουν να σκαναρουν τον περίβολο μας. Πραγματικά βρισκόμασταν στο χείλος ενός γκρεμού ο καταρράκτης να πέφτει από μεγάλο ύψος, παρότι ο όγκος του νερού δεν ήταν τόσο αρκετός σε σχέση με ότι καταρράκτες έχουμε δει μέχρι στιγμής, αλλά είναι απίστευτα εντυπωσιακό όλο αυτό το σημείο που βρισκόμαστε.!!! Μέχρι και δυο φωλιές αετών ήταν δίπλα μας, στην άκρη του φαραγγιού, με δυο νεοσσούς. Ήταν απίστευτα καμουφλαρισμένοι με το τοπίο που μόνο τους ακούγαμε, μέχρι να τους δούμε. Φώναζαν για φαγητό τους γονείς τους, οι οποίοι εκείνη την στιγμή, έκαναν εντυπωσιακές βουτιές, στον γκρεμό, και πετούσαν με χάρη και ταχύτητα, ανάμεσα από τους βράχους. Μοναδική εμπειρία, που μου έμεινε χαραγμένη στην μνήμη… έχει έρθει το απόγευμα, και πρέπει να ξεκινάμε για την επιστροφή. Το καλό είναι ότι ο γυρισμός είναι ποιο εύκολος και γρήγορος. Φτάνουμε στο παρκινγκ, και τα περισσότερα αυτοκίνητα είχαν φύγει. Είμαστε από τους τελευταίους…. Η μηχανή ανέπαφη στο ερημικό σημείο που την αφήσαμε, να μας περιμένει. Αλλάζουμε και πάλι ρούχα και ξεκινάμε, με τον δρόμο [47] από την άλλη πλευρά του φιόρδ. Διαδρομή εξίσου φανταστικής ομορφιάς.





Βγαίνουμε στον κεντρικό [1] και επιστροφή στην πόλη.






Μπαίνοντας πάμε σε μια παραλία της πόλης . Την είχαν φτιάξει. Είχαν μεταφέρει άμμο, και υπήρχε και πισινά με ζεστό νερό, γιατί στα παγωμένα νερά της θάλασσας ποιος μπαίνει;

Επιστρέφουμε για το ξενοδοχείο και περνάμε από μια πλατεία εκεί κοντά, όπου αυτό που βλέπω με κάνει και σταματώ. Τόσες μηχανές μαζεμένες δεν έχω δει μέχρι στιγμής. Όλη η πλατεία ήταν με καστομ και άλλες μηχανές, και τους αναβατές τους μαζεμένους σε παρέες να συζητούν. Παρκάρω κ’εγω για να βγάλω Φώτο.


Ξαφνικά τα βλέμματα από μια παρέα πέφτουν πάνω μου και τρεις από αυτούς με πλησιάζουν. Είχαν πέσει με τα μούτρα στην πινακίδα, μη ξέροντας από πού προέρχομαι. Με χαιρετούν και με ρωτούν από πού ήρθα. Φυσικά η απάντηση τους αφήνει άφωνους, και θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες. Εδώ είναι που είπα #### τα αγγλικά μου ####!!!

Τα ψιλώ κατάφερα και τους ρωτώ αν έχουν κάποια συγκέντρωση. Όχι είπαν αλλά όταν ο καιρός είναι τόσο καλός όπως σήμερα, ξεχύνονται όλοι από τα σπίτια τους και τις γύρω περιοχές και συναντιούνται εδώ στην πλατεία, και τα λένε. Και μην φανταστείτε ότι έρχονται ξεκρανοτοι και τέτοια, όλοι είναι σαν αστακοί ντυμένοι, ακόμα και αν το σπίτι τους είναι ένα τετράγωνο απ’ εδώ. Λόγο της αγγλικής μου ευχέρειας λόγου, <<μουγκα στην στρούγκα>> την έκαναν με ελαφρά <<πηδηματάκια>> και εγώ με ποιο βαριά την έκανα προς ξενοδοχείο μεριά… μετά από δίωρο είχε αρχίσει να νυχτώνει, ξανά στην πλατεία για να κάτσουμε να φάμε, όπου εκείνη την στιγμή κάποιος μηχανόβιος έτρωγε κλήση από την αστυνομία <<καλή χωνεψη>>….


Εγώ ακόμα δεν μπορώ να την χωνέψω… και αφού φάγαμε και χορτάσαμε, επιστρέφουμε για ξενοδοχείο, με συνοδεία εξατμίσεων ενός καγκουρα τοπικού με R1 παρακαλώ, να το σκίζει μέσα στα στενά…….

[Magelanos]

14-8-08 Πέμπτη: Σήμερα είναι σημαντική μέρα, γιατί θα επισκεφτούμε το ποιο σημαντικό αξιοθέατο της πόλης αλλά και όλης της χώρας. Μιλάμε για την <<BLUE-LAGOON>>…




Εδώ κόσμος έρχεται από όλες τις άκρες της γης, μόνο για να κολυμπήσει στα ιαματικά νερά της, που είναι θεραπευτικά για πολλές δερματολογικές παθήσεις, και πολλά άλλα. Πριν όμως πάμε για εκεί, μόνο 50χιλ απόσταση είναι από την πρωτεύουσα, ξεκινάμε με τα πόδια για το εμπορικό δρόμο της πόλης, για τελευταίες αγορές. Σήμερα είναι η τελευταία μέρα εδώ στο Reykjavik… κάνουμε ξεκούραστα τις αγορές μας, πίνουμε και το καφεδάκι μας, και πάμε να πάρουμε την μηχανή.

Ξεκινάμε από την πόλη με τον δρόμο [41] προς (Keflavik). 10χιλ πριν φτάσουμε, στρίβουμε για τον δρόμο [43] για (Grindavik και Blue Lagoon). Αυτό που αντικρίζουμε δεξιά και αριστερά του δρόμου είναι ένα ερημικό τοπίο μόνο από λαβα.

Φτάσαμε και παρκάρω στο χώρο του παρκινγκ, οπού και ήταν γεμάτο από αυτοκίνητα και πούλμαν. Δίπλα είναι οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου που επεξεργάζεται το νερό το οποίο είναι θαλασσινό και έρχεται από 2000μ κάτω από την επιφάνεια της γης.… περνά από το εργοστάσιο οπού παράγουν και ρεύμα….

Μπαίνουμε μέσα πληρώνουμε εισιτήριο, και μας δίνουν ένα βραχιόλι. Αυτό έχει ένα τσιπ μέσα, με το οποίο ανοίγει και κλείνει το ντουλάπι που βάζεις τα πράγματα σου.
Πάμε στα αποδυτήρια ο καθένας ξεχωριστά και δίνουμε ραντεβού στον εξωτερικό χώρο στην λίμνη.


Η Μόνικα είναι ηδη στο νερό κ’εγω κάνω γρήγορα το ίδιο, γιατί η εξωτερική θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 10 βαθμούς. Μέσα στο νερό ένιωθες άλλος άνθρωπος.


Αμέσως ότι κούραση και αν είχες έφευγε εντελώς. Η θερμοκρασία του νερού κυμαίνονταν βάση του θερμομέτρου στο ρολόι μου, από 37 μέχρι 40.


Παρατηρώντας και χαζεύοντας, πάμε κολυμπώντας πάντα, σε ένα πλωτό μπαρ!!!! Ήταν μια εξέδρα ξύλινη πλωτή και με διάδρομο ξύλινο, ερχόταν η κοπέλα με την παραγγελία του καθενός και την έδινε.



Εσύ ήσουν μέσα στο νερό και ακουμπούσες το ποτό σου στην πλωτή ξύλινη βάση. Το θέμα είναι πως πλήρωνες; Είχες λεφτά μαζί σου πως; Το μόνο που είχες πάνω σου ήταν το μαγιό, τα λεφτά πως; Το ρόλο αυτό έπαιζε το βραχιόλι.

Η κοπέλα είχε μαζί της ένα μηχάνημα όπως αυτό που διαβάζει κωδικούς στα ταμεία σε μαγαζιά, το πέρναγε πάνω από το βραχιόλι, και χρέωνε την τιμή του ποτού. Όταν εσύ φεύγεις και παραδίνεις το βραχιόλι, πάλι με τον ίδιο τρόπο βλέπουν τι έχεις χρεωθεί και πληρώνεις. Απλά, έξυπνα και χωρίς πολλά πολλά… φυσικά υπάρχει εστιατόριο, σάουνες, αίθουσες για σπα, εσωτερικό χώρο με ξαπλώστρες για να αράξεις, και διάφορα μαγαζιά.


Εμείς μετά από πολύ ώρα αποφασίζουμε να βγούμε, και γρήγορα πάμε στην αίθουσα με τις ξαπλώστρες και καθόμαστε. Παίρνουμε και κάτι να φάμε, και με βαριά καρδιά αποφασίζουμε ότι πρέπει να φύγουμε σιγά σιγά. Έχει αρχίσει να πέφτει ο ήλιος και αυτό σημαίνει εδώ, ότι η ώρα είναι περασμένες 22:00. κάνει η Μόνικα και διάφορες αγορές καλλυντικών που οι ίδιοι από εδώ τα παρασκευάζουν, και είναι για διάφορες δερματοπάθειες.

Τα τελευταία λεπτά τα αφιερώνουμε ψηλά, σε εξωτερικό χώρο με πιάτο όλη την λίμνη, αλλά και τον ήλιο, να μας αποχαιρετά.






Πραγματικά η στιγμή αυτή ήταν παραπάνω από μαγική. Μήπως ήμαστε σε άλλον πλανήτη και δεν το ξέρουμε; Έχει φτάσει το τέλος; Ναι, και αληθινά μπορώ να πω, ότι την ερωτεύτηκα αυτήν την πρωτεύουσα. Ο γυρισμός ήταν ο ίδιος αλλά, πολύ σε χαλαρούς ρυθμούς και απολαυστικά.

[Magelanos]

15-8-08 Παρασκευη: Σήμερα για ακόμα μια φορά ο καιρός μας εκπλήσσει με την καλή του θέληση. Ήλιος που βγάζει μάτια, και θερμοκρασία ότι πρέπει για ταξίδι με μηχανή. Εκμεταλλευόμαστε την όμορφη μέρα και βγαίνουμε έξω στο πεζοδρόμιο που έχει ένα τραπεζάκι, και απολαμβάνουμε το πρωινό μας. Έρχεται ο τύπος που έχει την πανσιόν, έξω και μας λέει ότι, θα ήθελε να γράψουμε κάτι στο βιβλίο επισκεπτών, που έχει στην είσοδο πριν φύγουμε. Μας εξηγεί ότι δεν έτυχε ποτέ μέχρι στιγμής να έρθει κανείς από Ελλάδα στην επιχείρηση του, και πόσο μάλλον οδικός και με μηχανή. Ευχαρίστως λέμε φεύγοντας θα το κάνουμε. Απόψε έχουμε να διανύσουμε τα περισσότερα χιλιόμετρα.

Ξεκινάμε λοιπόν εγώ φτιάχνω τα πράγματα η Μόνικα πάει να πληρώσει, και φυσικά γράφουμε για την υπέροχη φιλοξενία που μας παρείχε ο οικοδεσπότης, στο βιβλίο των επισκεπτών. Τώρα θα μου πείτε πως έγραψες στα Αγγλικά αφού δεν μιλάς!!! Μα φυσικά έκανα <<σκονάκι>> αντιγράφοντας από κάποιον άλλον που είχε γράψει…..χαχαχα……. τον χαιρετάμε, μας ευχαριστεί που επιλέξαμε αυτόν για την διαμονή μας, και μας λέει καλή συνέχεια για το υπόλοιπο του ταξιδιού μας. Μέχρι που περίμενε να βάλω μπροστά την μηχανή, και να κουμπώσω πρώτη, μας χαιρετά και μετά φεύγει.






Ξεκινάμε με τον [1] με κατεύθυνση τον βορρά. Η κατάληξη για σήμερα θα είναι η πρωτεύουσα του βορρά το (AKUREYRI). Περνάμε το υποθαλάσσιο τούνελ ξανά, και έχοντας διανύσει 75χιλ περίπου, πριν την πόλη (Borgarnes) στρίβουμε δεξιά στον δρόμο [50]. Θα πάμε να δούμε ένα σημείο που η γη <<Βράζει>> και μετά από 40χιλ πάλι δεξιά στον δρόμο [518] από απόσταση βλέπαμε καπνό. Εντάξει φτάνουμε, και διανύοντας κάποια αναγκαστικά μέτρα δρόμο με βατό χώμα, φτάνουμε στο σημείο που θέλαμε. Πραγματικά ήταν σαν να βρισκόμουν σε ροκ συναυλία κοντά στην σκηνή. Μέσα στην κάπνα μιλάμε ήταν όλα. Σαν να έχει πέσει πυκνή ομίχλη. Έβλεπες το νερό να βγαίνει από την γη, και να βράζει να γίνεται ατμός.


Εδώ τώρα οι μάγκες έχουν εκμεταλλευτεί αυτήν την πηγή, και ξεκινώντας σωλήνες αποδώ, και για αρκετά χιλιόμετρα τροφοδοτούν πόλεις με ζεστό νερό. Όπως τις πόλεις (Arkanes) και (Borgarnes).




Εντύπωση μου έκανε και ένα μικρό κιόσκι-τρέιλερ που υπήρχε εκεί κοντά με τρία τελάρα γεμάτα ντομάτες μικρές. Οι ντομάτες ήταν χωρισμένες των έξι τεμαχίων μέσα σε μικρά σακουλάκια. Υπήρχε και ένα κουτί ξύλινο όπως αυτό που ρίχνουμε τα γράμματα, και έγραφε 100κr. Καλά ντομάτες στην ΙΣΛΑΝΔΙΑ;;;!!!! Ρεεεε…μήπως κρύβεται κανένας Έλληνας πατεντιαρης πίσω απ’αυτό;; Όμως δεν ήταν κανείς εκεί…. ρίχνουμε εμείς τις 100κr στο κουτί και παίρνουμε ένα σακουλάκι. Αν αυτό βρισκόταν κάπου έτσι χύμα στον δρόμο στην (Ελλάδα), ούτε οι ρόδες δεν θα είχαν μείνει..


Φεύγουμε και βγαίνουμε γρήγορα στον [1]. Δεν έχουμε να κάνουμε κάποια άλλη παράκαμψη μέχρι τον τελικό προορισμό μας. Ο καιρός έχει αρκετή συννεφιά, αλλά δεν μας χαλά καθόλου. Το μόνο θέμα εδώ είναι η μοναξιά των δρόμων. Μετά από κάποια χιλιόμετρα λόγο περασμένης ώρας και πείνας, σταματώ στην πόλη (Blonduos). Πάνω στον δρόμο σε βενζινάδικο, για τι άλλο; Γρήγορο φαγητό όπως πάντα. Είμαστε 147χιλ πριν το (Akureyri). Φεύγουμε γρήγορα, εδώ μπορείς να μπερδευτείς εύκολα με την ώρα. Νυχτώνει αργά και νομίζεις ότι είναι απογευματάκι, αλλά έχεις κάνει λάθος… το καλό είναι ότι έχω κλείσει ξενοδοχείο, από την προηγούμενη μέρα τηλεφωνικώς, της Ισλανδικής φίρμας –edda- για τρεις νύχτες και δεν έχω άγχος για διαμονή.

Τα πρώτα φανάρια και διασταυρώσεις, σημαίνει ότι πλησιάζουμε πολιτισμό. Η πινακίδα που δείχνει 3χιλ προς κέντρο, μας χαλαρώνει και πάμε προς το ξενοδοχείο. Η ώρα είναι 22:00 και είναι σαν να είναι 19:00 απόγευμα. 427χιλ κάναμε ως εδώ, και όντως είναι τα περισσότερα που έχω κάνει στην (Ισλανδία) σε μια μέρα. Καλά το ξενοδοχείο είναι απίστευτο. Μας έχουν κλείσει δωμάτιο στην ολοκαίνουρια πτέρυγα. Τζάμι καθρέφτης να βλέπεις εσύ έξω και οι απέξω να μην βλέπουν τίποτα. Τιμή πολύ καλή στα 75 ευρώ. Τρεις μέρες εδώ με βλέπω για πολύ χλιδή λέμε…..

Παρόλο τα χιλιόμετρα που κάναμε και το περασμένο της ώρας, αποφασίζουμε για μια έξοδο αναγνωριστική. Το (Akureyri) είναι κτισμένο στην μύτη του φιόρδ (Eyjafjor dur).


Η θέα είναι μοναδική, ειδικά από τον ναό της πόλης που βρίσκεται σε ύψωμα.


Εκεί καταλήξαμε και χαζεύαμε την θέα. Και μάλιστα ο αεροδιάδρομος του αεροδρόμιου της πόλης είναι στην μέση του φιόρδ. Έτσι όταν βλέπεις να προσγειώνετε ένα αεροπλάνο, νομίζεις ότι κάνει αναγκαστική προσθαλάσσωση. Αυτά για σήμερα επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και αύριο θα γνωρίσουμε καλύτερα την πόλη.

[Magelanos]

16-8-08 Σαββατο: σήμερα χαλαρά σχεδόν μεσημέρι και δεν λέμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι. Έχουμε όλη την μέρα να γνωρίσουμε την πόλη από τρεις φορές!!! Είναι μικρή και δεν έχει αποστάσεις τρελές. Χάσαμε και το πρωινό, και βγαίνουμε έξω με τα πόδια, προς κέντρο. Σταματώ σε φούρνο και βάζουμε κάτι στα άδεια στομάχια μας.


Η πόλη έχει ένα εμπορικό δρόμο κεντρικό, με διάφορα μαγαζιά. Λίγο έξω είναι ο βοτανικός κήπος με απίστευτη ποικιλία φοιτών και λουλουδιών, άψογα συντηρημένα, σε αυτό το κλήμα της Ισλανδίας.












Και από εδώ ξεκινά οι παλιά συνοικία της πόλης με παλιά αρχοντικά σπίτια με το ποιο παλιό να χρονολογείτε από το 1795. Eδώ κοντά είναι και ένα παλιό κτήριο από λαμαρίνα στο οποίο στεγάζετε το tourist-office. Ποιο κάτω είναι το αεροδρόμιο, και κάποια εστιατόρια, και μετά τέλος. Εμείς κάναμε τις αγορές μας περπατήσαμε αρκετά, και επιστροφή στο ξενοδοχείο. Το βραδάκι ξανά έξω μπας και βρούμε να φάμε κάτι.


Και όντως ανακαλύπτουμε ένα ωραίο εστιατόριο, που είχε και αρκετό κόσμο. Το σκεφτήκαμε καλά, γιατί πιστεύουμε ότι θα το πληρώσουμε χρυσό. Τελικά πήραμε την απόφαση και μπαίνουμε. Μας βάζουν σε ένα τραπέζι και παίρνουμε κατάλογο. Εγώ παρήγγειλα φιλέτο ψάρι και η Μόνικα φιλέτο κρέας. Το θέμα ήταν πολύ χορταστικό με μεγάλες ποσότητες και γευστικό. Παρήγγειλα και για το τέλος ένα μεγάλο μπολ παγωτό με όλα τα παρελκόμενα και είμαι έτοιμος να σκάσω. Εντάξει κρατιέμαι μέχρι να έρθει ο λογαριασμός για να εκραγώ….

Η τιμή στα 45ευρω τα δυο άτομα χαζέψαμε εντελώς μόνο; Που 45 και που 90 που είχαμε πληρώσει και πεινάγαμε!!! Εντάξει και αύριο εδώ θα είμαστε. Πληρώνουμε και φεύγουμε χορτάτοι και χαμογελαστοί. Και έχει νυχτώσει για τα καλά, επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και σταματώ απότομα σε ένα φανάρι και κοιτώ το κόκκινο προσεκτικά. Ναι δεν με γελούν τα μάτια μου!!! Οι σηματοδότες όταν ανάβει το κόκκινο είναι σε σχήμα καρδιάς!!!


Καλά που βρέθηκα; Στην πόλη του Αγίου Βαλεντίνου είμαι; Πρωτότυπο και ευχάριστο το βρίσκω. Σε εμάς που το παραβιάζουν οι περισσότεροι πρέπει να άναβε στο σχήμα της μούντζας…. Πάει και αυτή η βραδιά, ωραία και ξεκούραστα. Αύριο θα πάρουμε την μηχανή για μια κοντινή βόλτα να δούμε τις γύρω περιοχές.

[Magelanos]

17-8-08 Κυριακη: όπως είπα σήμερα είμαστε για βολτουλα με λίγα χιλιόμετρα. Συνολικά 128χιλ πήγαινε έλα. Ο καιρός είναι πάρα πολύ καλός και αυτό μας ενθαρρύνει για εξορμήσει με την μηχανή. Αναχωρούμε και είμαστε και πάλι στον [1] με κατεύθυνση προς τα πίσω δηλαδή προς (Rekjavik).




Μόνο για 11χιλ όπου και συναντάμε τον [82] για την πόλη (Dalvik). H διαδρομή είναι όμορφη από φυσικής ομορφιάς, όπως μας έχει συνηθίσει αυτή η χώρα. Φτάνοντας στο (Dalvik) κάνουμε μια στάση για φωτογραφία. Ερημιά παντού και απίστευτη ησυχία. Πολύ λίγα σπίτια, και το μόνο όχημα που διατάρασσε την κοινή ησυχία είναι το Κ1200S…

Από αυτή την πόλη όμως φεύγει καράβι για το νησί (Grimsey). Η θέση που βρίσκεται, είναι πάνω στον αρκτικό κύκλο στον βόρειο ατλαντικό!!!


Συνεχίζουμε για την επόμενη πόλη, και στην πορεία μας συναντάμε ένα τούνελ. Όχι υποθαλάσσιο… εγώ απλά θα το χαρακτήριζα το τούνελ του τρόμου, όπως σε κάτι λούνα-παρκ. Και αυτό γιατί; Έχει 3400χιλ μήκος και είναι μόνο μια λωρίδα. Είναι σκοτεινό και όλο και στάζει νερό περνώντας στο κεφάλι σου.


Μπαίνοντας αυτός που έχει την απόλυτη προτεραιότητα είναι ο άλλος από την αντίθετη πλευρά. Και τι γίνεται αφού όχημα δίπλα δίπλα δεν χωρά; Και μιλάμε ούτε η μηχανή.

Γι’αυτό τον σκοπό έχουν κάνει εσοχές στο βουνό καμπόσων μέτρων, οπότε βλέποντας όχημα να έρχεται, βρίσκεις μια εσοχή και μπαίνεις μέχρι να περάσει το όχημα. Εγώ δεν το έπιασα αμέσως μέχρι που ένα όχημα από το αντίθετο, σε μεγάλη απόσταση μου έπαιζε φώτα, για να καταλάβω τι έπρεπε να κάνω, αλλιώς πας για μια καλή μετωπική. Ευτυχώς όλα καλά, και μετά από λίγα λεπτά είδαμε ξανά φως. Ήταν λες και αναδυθήκαμε από τον αδη.






Φτάνοντας στην πόλη (Olafsfjordur) οπού κ’εδώ επικρατεί η απόλυτη ηρεμία με λιγοστά σπίτια αερα κατοικημένα, βρίσκουμε ένα μαγαζάκι ανοικτό και πίνουμε ένα καφέ.




Και εκεί που θαυμάζω την μηχανή μου παρκαρισμένη, και σκεπτόμενος που την έχω πάει, σκάει μύτη ένα καστομ-τσοπερ μινιατούρα!!!!

Και ο οδηγός μια από τα ίδια <<νάνος>> βλέπεται.. χαζεύει την μηχανή μου, η οποία το τιμόνι της έφτανε στο κεφάλι του. Ήθελα να τον τραβήξω μια φωτογραφία, αλλά δείλιασα σκεφτόμενος μην το παρεξηγήσει. Φυσικά εγώ τον θαύμαζα, για το κουράγιο του, και το θάρρος να οδηγάς μηχανή σε ένα τέτοιο αφιλόξενο μέρος για τους δυο τροχούς. Ήρθε στο μαγαζί μας χαιρετά και έπιασε κουβέντα με τον καταστηματάρχη. Συζητάμε και λέμε να πάμε και στην επόμενη πόλη 63χιλ από εδώ. Είναι η πόλη (Siglufjordur). Κοιτάζοντας τον χάρτη όμως δείχνει ότι 37χιλ είναι χώμα. Ακόμα δεν έχουμε συναντήσει χώμα και ξεκινάμε. Όντως μετά από 5χιλ ξεκινά το χώμα.

Είναι βατό και μπαίνω για μερικά μέτρα και σταματώ. Το ξανασυζητάμε και παίρνουμε την απόφαση ότι δεν αξίζει να ρισκάρουμε λάστιχα. Και είναι και πήγαινε έλα, πολλά τα χιλιόμετρα για χώμα. Γυρνάμε και σταματάμε στα έργα που έχουν ξεκινήσει, για την παρακάμψει αυτού του δρόμου, και την ένωση της πόλης (Olafsfjordur) με την (Siglufjordur) μέσω ενός τούνελ 15χιλ ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη. φυσικά θα γλιτώνει κάποιος αρκετά χιλιόμετρα. Αρκεστήκαμε στις φωτογραφίες και επιστρέψαμε στην βάση μας.

Αφήνω μηχανή και ξεκινάμε για την τελευταία βραδιά στην πρωτεύουσα του βορρά (AKUREYRI). Βόλτα και πάλι στα δρομάκια και κατάληξη στο εστιατόριο για ένα ακόμη απολαυστικό γεύμα, αλλά και χορταστικό.




Μπορώ να πω ότι είναι μια πανέμορφη πόλη με όλων των ειδών τα μαγαζιά. Με λίγο κόσμο αλλά και αρκετό για να μην πεις ότι είναι νεκρά, ολοκάθαρη πόλη και ταχτοποιημένη. Φιλόξενοι άνθρωποι και όλα πήγαν μια χαρά. Καλό βράδυ, και μια καινούρια μέρα ξεκινά κάπου αλλού….