Οδοιπορικό στη Τυνησία

[nivo]

τωρα αρχιζουν τα καλα νομιζω........ριχνε μη σταματας....

[phoenix]

ΡΙΞΕ ΚΑΡΒΟΥΝΟ ΡΙΞΕ ΡΙΞΕ

[LakisGS]

Αφού φτάσαμε στο Redeyefλοιπόν, σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο να ρωτήσουμε από που θα βγούμε στη Rommelpiste. Μέσα σε λίγα λεπτά λοιπόν μαζεύτηκαν καμιά 20αριά μηχανάκια με νεαρούς, και προσφέρθηκαν να μας πάνε συνοδεία στην αρχή της πίστας... Το τί έγινε δεν το φαντάζεστε. Κορναρίσματα, μαρσαρίσματα, χαμός. Το διασκεδάζανε πραγματικά τα παιδιά αλλά και εμείς. Ένα μεγαλο κονβόϊ από μηχανάκια και στη μέση εμείς... Αφού κάναμε όλοι μαζί κάνα-δυό χιλιόμετρα ανάμεσα σε σκουπιδότοπους – μιλάμε για πολύ σκουπίδι -, φτάσαμε στην αρχή του δρόμου που ψάχναμε. Εκεί αφού αποχαιρετήσαμε τα παιδιά μπήκαμε επιτέλους στη Rommelpiste. Hαρχή δεν έλεγε και τίποτα το ιδιαίτερο. Ένας χωμάτινος δρόμος, με μιά μεγάλη ανηφόρα στο βάθος. Μάλιστα είχα και μιά εντελώς ήλιθια πτώση σε αυτό το σημείο. Ενώ οδηγούσαμε όρθιοι, βλέπω ένα κομμάτι με αρκετή και βαθιά λάσπη. Κάνω λάθος εκτίμηση νομίζοντας ότι είναι στεγνή και ρηχή, βουτάω με φόρα μέσα, βυθίζεται το μπροστινό, το χάνω, και πάρτον κάτω τον λεβέντη... Ευτυχώς μηδέν ζημιές. Το μόνο που έπαθε μια προσωρινή ζημιά ήταν ο εγωισμός μου. Ρε εγώ ο «χωματερός» να την πάθω έτσι? Μιλάμε για γελοία βουτιά. Δεν πειράζει όμως ξανασκέφτηκα. Πήραμε το βάπτισμα του πυρός στη Σαχάρα εγώ και η μπουμπού μου... Λασπωθήκαμε και μας άρεσε! Συνεχίζουμε λοιπόν προς τη μεγάλη ανηφόρα, την ανεβαίνουμε και μετά από ένα μικρό σπάσιμο, βγαίνουμε σε ένα ξέφωτο με κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή θέα στη Σαχάρα από ψηλά. Όλα τα λεφτά. Αφού σταματάμε για τις απαραίτητες φωτογραφίες και πανηγυρισμούς που επιτέλους φτάσαμε στο πρώτο μας στόχο, καβαλάμε και βουρ για παιχνίδια στο χώμα και στις πέτρες!! Και όλα αυτά με τα θηρία φορτωμένα μέχρι τα μπούνια... Δεν πειράζει όμως. Γι’ αυτό δεν φτιάχτηκαν? Unstoppableδεν λέει η διαφήμιση? Δώσε λοιπόν. Λες και είχες δεκάχρονα στη Disneyland. Ακριβώς οι ίδιες κραυγές και συμπεριφορά. Είναι αυτές οι στιγμές που δυστυχώς οι άλλοι που δεν ασχολούνται με τη μοτοσυκλέτα, και βασικά οι γυναίκες μας, δεν μπορούν να καταλάβουν. Είναι αυτές οι στιγμές που σου δίνουν χρόνια ζωής. Είναι αυτές οι στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν. Και όταν τελειώσουν δεν τις ξεχνάς ποτέ. Είναι αυτές οι στιγμές που ΜΟΝΟ η μοτοσυκλέτα σου χαρίζει!! Και με κοροϊδεύουν μερικοί γιατί μιλάω στη μπουμπού μου σαν να είναι άθρωπος... Είναι!! Και έχει περισσότερη ψυχή από αρκετούς ανθρώπους που γνωρίζω. Ξέρω ότι εσείς με καταλαβαίνετε...

[LakisGS]

Αφού λοιπόν κάνουμε καμιά 40αριά χιλιόμετρα στο χώμα και στις πέτρες παίζοντας, βγαίνουμε στην άσφαλτο με κατεύθυνση την όαση Tozeur.

[tsitsos]

μπραβο λακη, και σε καταλαβαινουμε και ταξιδευουμε μαζι σου...

[pakhs]

[LakisGS]

Ο ήλιος είναι στη δύση του και οι εικόνες μαγευτικές...

[giamil]

Δωσεεεεε!!!!!

[LakisGS]

Έπρεπε όμως να βιαστούμε για να βρούμε κάμπινγκ και να στήσουμε τις σκηνές νωρίς. Ναι αμέ, πως το θέλω... Με φωτογραφίες κλπ, φτάνουμε βράδυ στη Tozeur, και αρχίζουμε να στήνουμε μέσα στα σκοτάδια. Οι άλλοι το διασκεδάζουν αλλά εμένα με έχουν πιάσει τα διαόλια μου γιατί η σκηνή που κουβάλησα μαζί μου ήταν υπερπαραγωγή, με διπλά υφάσματα, προθαλάμους, παράθυρα πόρτες, αυλές, κήπους... Την είχα δανειστεί από ένα φίλο για καλή, αλλά αυτή ήταν τρίκαλη... Είναι από αυτές που τις στήνεις και τις ξεστήνεις μετά από έναν μήνα. Ευχαριστώ τα παιδιά που με βοηθήσανε με το στήσιμο, που δεν με αφήσανε να της βάλω φωτιά, και υπόσχομαι να αγοράσω μία igloo για το επόμενο ταξίδι. Όταν ηρέμησα όμως μετά από λίγο, το καταφχαριστήθηκα. Είμαστε κάτω από Φοίνικες πάνω στη άμμο της Σαχάρας μέσα σε μια όαση. Τι λές τώρα ρε φίλε... Που είμαστε ρε bro?? φώναζε συνεχώς ο Μάνος... Όαση η ομάδα, απαντούσε ο Κυριάκος... Αποκαμωμένοι πια, τρώμε τις κονσέρβες μας και τα τορτελίνια που μαγείρεψε ο Μάνος και την πέφτουμε στις σκηνές για ύπνο.















Ξύπνησα το πρωί με έναν σάκο για μαξιλάρι και μια μπότα αγκαλιά... Ανοίγω το φερμουάρ της πόρτας, βγαίνω έξω και βρίσκομαι στον παράδεισο. Μέσα στους φοίνικες με πρωινή δροσούλα στην έρημο. Ο Μάνος φτιάχνει καφεδάκι, ο Νότης τραβάει βίντεο, ο Δημήτρης το παίζει ταρζάν πάνω στους φοίνικες, ο Κυριάκος την έχει κάνει και τραβάει φωτογραφίες στο χωριό. Τα είπαμε για αυτές τις στιγμές. Μη τα ξαναλέμε. Εσείς ξέρετε...

[LakisGS]

Πίνουμε λοιπόν το καφεδάκι μας, τρώμε το πρωινό μας, ξεστήνουμε, φορτώνουμε και ξεκινάμε για την – όπως αποδείχθηκε – την ωραιότερη του ταξιδιού μας...

Ημέρα 6η. 01/11/11. Tozeur – Douz – KsarGhilane 272 χλμ.

Η διαδρομή είναι βγαλμένη από τις σελίδες και τα ντοκιμαντέρ του nationalgeographic… Έρημος, σκόρπιες μικρές οάσεις, φυτείες χουρμαδιών, αποξηραμένες ατελείωτες αλμυρές λίμνες, αμμόλοφοι, καμήλες... Εμείς σε νιρβάνα, οδηγούμε, σταματάμε για φωτογραφίες, σταματάμε για τσιγάρο και πλακίτσα στους κυριολεκτικά «ερημικούς» δρόμους, και ξανά οδήγηση και ξανά φωτογραφίες...