Απάντηση: Ο δήθεν φίλος.....
 

Δύσκολη απάντηση.
Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο βρήκα το παρακάτω κείμενο
το οποίο νομίζω τα λέει όλα.

Το να έχει κάποιος αληθινούς φίλους, είναι μεγάλη υπόθεση. Πότε όμως είναι μια φιλία αληθινή, προορισμένη να αντέξει στις τρικυμίες του χρόνου, και πότε είναι απλά και μόνο μια "παρέα", που σήμερα είναι και αύριο δε θα είναι;
Το βασικό που πρέπει κάποιος να κοιτάξει για να διαχωρίσει αυτές τις δύο καταστάσεις, είναι τα κίνητρα πίσω από το συναπάντημα. Σε μια αληθινή φιλία, βρίσκομαι μαζί με τον άλλο άνθρωπο για να μοιραστούμε την ίδια τη ζωή, τις χαρές και τις λύπες της. Ο αληθινός φίλος είναι συνοδοιπόρος μου, όχι μόνο στις εύκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά επίσης στις αναπόφευκτες περιόδους θλίψης και δυσκολίας. Σε μια γνήσια φιλία υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός, ώστε να υπάρχει ώρα και χώρος για να εκφραστούν όλοι. Ο καλύτερος φίλος είναι αυτός που δε φοβάται να μας πει την αλήθεια, αν πιστεύει ότι σε κάτι έχουμε παρεκτραπεί. Είναι όμως παράλληλα έτοιμος να σεβαστεί τις επιλογές μας, έστω και αν διαφωνεί, χωρίς να φύγει από το πλευρό μας.
Σε αντίθεση, όταν μιλάμε για "σκέτη παρέα" τα κίνητρα είναι διαφορετικά: Εδώ δε συναντιόμαστε για να μοιραστούμε τη ζωή στην ολότητά της, αλλά μόνο για να ευχαριστηθούμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα, πρόσκαιρα πράγματα, που τυγχάνει να μας αρέσουν και των δύο. Σε τέτοιες σχέσεις γνωρίζουμε κατά βάθος ότι υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να μοιραστούμε με τον άλλο. Όταν πια ο ένας από τους δύο βαρεθεί τη συγκεκριμένη απόλαυση που τους ένωνε, ή αν προκύψει εν τω μεταξύ κάποια διαφωνία, η "φιλία" αυτή εξανεμίζεται.

Απάντηση: Ο δήθεν φίλος.....
 

Μετά από 15 χρόνια φιλίας και ενός άδοξου και άδικου τέλους ποτέ δεν κατάφερα ξανά να έχω δίπλα μου τους κολλητούς αυτά τα αδέρφια που είπανε κάποιοι, αυτούς που ίσως θα μπορούσα να εμπιστευτώ τα παιδιά μου. Προσπάθησα πολύ να ξαναζήσω όσα συναισθήματα όμορφα μου γεννούσαν οι φίλοι μου, να ξαναεμπιστευθώ ανθρώπους, να ζω αυτή την άνεση που προκύπτει από μια φιλία, να μην έχω τύψεις και ενοχές για ότι πω για ότι κάνω, να μην ντρέπομαι για μια δύσκολη στιγμή, αυτόν τον ώμο που όλοι χρειαζόμαστε για να κλάψουμε και μετά να ξέρεις στα σίγουρα ότι είναι σαν να μιλάς στον εαυτό σου, σαν να εξομολογείσαι στον πνευματικό σου, κανείς να σε προδώσει, καλοπροαίρετα αντιμετώπιζα τα πάντα ότι έκαναν ότι έλεγαν, οι φάπες έπεφταν βροχή. Ξόδεψα χρόνια, χρήμα, συναισθήματα, δεν τα λυπάμαι, θα ξόδευα άλλα τόσα για να κρατήσει μέχρι σήμερα. Όταν τους θυμάμαι πονάω, δεν μπορώ όμως να τους πάρω πίσω.
Σήμερα ο κόσμος δεν μπορεί πια να δώσει τίποτα παραπάνω, κουράστηκε βγάζει δεν βγάζει την δική του καθημερινότητα αλίμονο αν έχει και του άλλου τη ζωή να ασχολείται. Ίσως γι΄αυτό δεν υπάρχει δέσιμο, τα συναισθήματα δεν έχουν βάρος, μόνο η καχυποψία, η ζήλια, αν δείξεις κάτι άλλο είσαι αυτόματα τρωτός και κορόιδο και μπόλικοι γύρω σου να σε πατήσουν.

Άκουσα στο ράδιο καθώς ερχόμουν στη δουλειά πως ότι όμορφο ζήσαμε κάποτε δεν μπορεί να επαναληφθεί ποτέ γι΄αυτό πρέπει να το κρατήσουμε στη μνήμη μας και στην καρδιά μας σαν θησαυρό πολύτιμο.
Υπάρχει όμως ευτυχώς και η επόμενη όμορφη στιγμή που θα έρθει αρκεί να μπορούμε να την αναγνωρίσουμε ή έστω να είμαστε κοντά της.
Η φιλία για μένα δεν είχε όρια, ούτε πρέπει, ήταν για μένα πιο πολύ από αδερφή, ήμουν εγώ, ήταν ότι θαύμαζα και αγαπούσα, η πόρτα μου μεταφορικά και κυριολεκτικά ήταν ανοιχτή ξαφνικά κάτι μου την έκλεισε κατάμουτρα, δεν μπόρεσα ποτέ να την ξανανοίξω :cr13:

Απάντηση: Ο δήθεν φίλος.....