Καταρχήν να αναφέρω ότι αυτό το ταξίδι έγινε τον Αύγουστο του 2009.
Το ταξίδι αυτό είχε προγραμματιστεί να γίνει 2 περίπου χρόνια πριν αλλά δυστυχώς οι καταστάσεις δεν με άφησαν να το πραγματοποιήσω.
Τώρα όμως νομίζω ότι είχε έρθει η στιγμή να πραγματοποιηθεί.
Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα πίστευα ότι σε τέτοια μεγάλα ταξίδια το ιδανικότερο θα ήταν να υπήρχε παρέα άλλη μία μοτοσικλέτα άλλα βέβαια η δική μου παρέα δεν είναι για τέτοια ταξίδια ( δεν έχει την δική μου τρέλα) κι έτσι αν και είχα βάλει αρκετό καιρό πριν και ανακοίνωση σε διάφορα φόρουμ για το ταξίδι μου αυτό ήμουν σίγουρος ότι θα το κάνω μόνος μου.
Έτσι λοιπόν απ΄τις αρχές του 2009 είχα αρχίσει μέσω ιντερνέτ να σχεδιάζω την διαδρομή, να μαζεύω πληροφορίες, να σκέφτομαι και να ετοιμάζω τα χαρτιά (καινούργια άδεια κυκλοφορίας, κάρτα ασφάλισης απτό ΙΚΑ, διαβατήριο, το βιβλιαράκι με τις ανά χώρα αντιπροσωπίες και service YAMAHA και βέβαια αγορά GPS με χάρτη της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Επίσης στον εξοπλισμό μου εκτός απτό μπουφάν που είναι μεν αδιάβροχο αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να αντέξει μεγάλη βροχή προμηθεύτηκα αδιάβροχο απλό για πάνω απτό μπουφάν, επίσης το παντελόνι που έχω είναι αδιάβροχο ( και πολύ ζεστό) αλλά παρόλα αυτά πήρα μαζί μου και παντελόνι νιτσεράδα για πάνω απτό παντελόνι σε περίπτωση πολύ μεγάλης βροχής.
Επίσης εφοδιάστηκα με αδιάβροχες γκέτες, αδιάβροχα γάντια ( εκτός απτά καλοκαιρινά μου).
Δεν πήρα καθόλου τις επενδύσεις από μπουφάν και παντελόνι αλλά προτίμησα να πάρω μια δύο μπλούζες κάπως πιο χοντρές που τελικά δεν χρειάστηκαν.
Ο αδελφός μου μου έδωσε ένα ζευγάρι βαλίτσες ( σαμάρια) της OXFORD που αποδείχτηκαν πάρα πολύ καλά.
Τελικά αν και δεν είμαι λάτρεις του tank bag θεώρησα ότι ένα μικρό έως 11 ltr θα με βοηθούσε για να βάλω τις φωτοτυπίες του χάρτη της διαδρομής ( απτό via Michelin) και κάποια πράγματα που θα χρειαζόμουν συχνά.
Για το φόρτωμα της μηχανής επειδή ήδη είχα κάνει μια πρόβα με φορτωμένα τα σαμάρια και την μπαγκαζιέρα κάποιες μέρες πριν σε ένα express ταξίδι μέχρι την Πάτρα για να δω την συμπεριφορά της μηχανής είχα καταλήξει ότι ένα κλικ ακόμα σφίξιμο στην πίσω ανάρτηση έκανε την οδήγηση άνετη και την μηχανή να μην καταλαβαίνει τίποτα απτό φόρτωμα αυτό.
Όσο αφορά την μηχανή τα λάστιχα ήταν με ήδη 10000 χλμ αλλά σε τέλεια κατάσταση, έγινε τοποθέτηση παροχής ρεύματος για το GPS και βέβαια αφού έκανα και οδική βοήθεια για όλη την Ευρώπη έκανα το τελευταίο service πριν ξεκινήσω των 25000 χλμ και βέβαια για να είμαι σίγουρος άλλαξα όλα τα τακάκια και τα υγρά φρένων μιας και ήδη είχαν περάσει 2 χρόνια με αυτά.
Επίσης τις τελευταίες μέρες έβγαλα και την πράσινη κάρτα δωρεάν απτήν ασφάλεια μου και…… το ταξίδι ξεκινάει.
Τετάρτη 12/8 στις 8:00 ξεκινάω από Αθήνα με προορισμό τον Πλαταμώνα όπου και θα συναντούσα κάποιους συγγενείς μου που παραθερίζουν εκεί και με τελικό προορισμό το Πολύκαστρο όπου και θα είχα διανυκτέρευση την πρώτη ημέρα.
Το ταξίδι μου λοιπόν στην εθνική οδό αποδείχτηκε πολύ πιο άνετο απ ότι υπολόγιζα κι έτσι αφού έκανα και μια στάση στον Πλαταμώνα έφτασα νωρίς το απόγευμα στο Πολύκαστρο όπου και βρήκα ξενοδοχείο με παρκινγκ για την μηχανή.
Την επόμενη μέρα 13/8 νωρίς το πρωί ξεκίνησα και έφτασα μετά από 15 χλμ περίπου στα σύνορα της FYROM όπου χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις αφού βέβαια χρειάστηκα το διαβατήριο πέρασα στην γειτονική χώρα.
Βέβαια από αυτά που είχα ακούσει για την αστυνομία εκεί ότι μπορεί να σε γράψουν πολύ εύκολα για όρια ταχύτητας και μετά δύσκολα ξεμπλέκεις με αυτούς προτίμησα να ακολουθήσω αργό ρυθμό 90 – 100 χλμ και έτσι τα περίπου 180 χλμ που χρειάστηκα να περάσω την FYROM μου φάνηκαν αιώνας.
Πάντως σαν μέρη πέρασα από πολλά μικρά και όμορφα χωριουδάκια αλλά ο δρόμος ήθελε πολύ προσοχή γιατί ήταν στενός με αρκετά τούνελ.
Σε πολύ μεγάλο κομμάτι της διαδρομής μου έκανε παρέα και ο ποταμός Βαρδάρης ο οποίος διασχίζει μεγάλο κομμάτι της χώρας.
Έλεγχος πάλι στην έξοδο της χώρας στα διαβατήρια αφού όμως εκεί περίμενα αρκετά στην ουρά που είχε ( και είχε αρκετή ζέστη) μιας και πίστευα ότι δεν ήθελα να προκαλέσω ειδικά τους Σκοπιανούς εάν χωνόμουν πρώτος στα σύνορα.
Πάντως αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν σημείωσαν τίποτα πάνω στο διαβατήριο ούτε στην είσοδο αλλά ούτε και στην έξοδο απτήν χώρα αντίθετα στην Σερβία σφράγισαν την ημερομηνία εισόδου και εξόδου απτήν χώρα.
Μπαίνοντας λοιπόν στην Σερβία μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος και καλός δρόμος που υπήρχε που βέβαια σε αρκετά σημεία στην πορεία αποδείχθηκε ότι είχε και αρκετές ανωμαλίες αλλά βέβαια καμία σχέση με τις Ελληνικές εθνικές οδούς.
Εκεί λοιπόν η ταχύτητα αυξήθηκε μιας και είχα να φτάσω απτά σύνορα μέχρι το Βελιγράδι που ήταν και το ξενοδοχείο που είχα κλείσει και η απόσταση ήταν περίπου 450 χλμ.
Η ταχύτητα μου εκεί αλλά και αργότερα στις autobahn που πέρασα κυμαινόταν από 140 – 170 χλμ ταχύτητες που η κουκλάρα μου ήταν υπερβολικά σταθερή και άνετη.
Αργά το μεσημέρι έφτασα στο ξενοδοχείο το οποίο ήταν στο κέντρο του Βελιγραδίου (κάτι περίπου σαν ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια) αλλά το βασικό ήταν ότι είχε κλειστό παρκινγκ.
Αφού έκανα ένα μπάνιο και ξεκουράστηκα βγήκα και περιηγήθηκα ποδαράτος την πόλη η οποία είναι τεράστια και έχει πολλές ανισόπεδες γέφυρες που περνάνε και πάνω άπτον Δούναβη.
Μου έκανε πολύ εντύπωση κάποια κατεστραμμένα άπτον πόλεμο κτίρια τα οποία έχουν αφήσει έτσι οι Σέρβοι σαν ένα κακό αξιοθέατο του πολέμου.
Ενημερωτικά θα πω ότι χρειάστηκε να αλλάξω στα σύνορα κάποια λίγα χρήματα σε σέρβικα ώστε να μπορώ να βάζω βενζίνη και να φάω όσο ήμουν στο Βελιγράδι .
Την επόμενη ημέρα 14/8 ξεκίνησα πρωί με προορισμό την Βουδαπέστη όπου είχα και διανυκτέρευση μια απόσταση περίπου 360 χλμ.
Η διαδρομή μέχρι τα σύνορα έγινε με σχετικά χαλαρό ρυθμό για να χαζεύω και έτσι φτάνοντας πριν τα σύνορα συνάντησα μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα που περίμεναν για να βγουν απτήν Σερβία.
Εγώ λοιπόν εκεί αφού ήθελα να ξοδέψω και τα τελευταία σέρβικα χρήματα που είχα βγήκα σε ένα βενζινάδικο ( στην Ευρώπη το 99% των βενζινάδικων είναι self service και μέσα έχουν και market ώστε να μπορείς να αγοράσεις οτιδήποτε και βέβαια έχουν και καφέ και φαγητό) και εκεί άραξα φουλάρισα βενζίνα και έφαγα.
Στην συνέχεια φεύγοντας χώθηκα στα σύνορα και παρά την τεράστια ουρά τελείωσα πολύ γρήγορα.
Μπαίνοντας στην Ουγγαρία μια γυναίκα αστυνομικός με το που είδε το Ελληνικό διαβατήριο ούτε καν που με σταμάτησε και μου έκανε νόημα να περάσω γρήγορα.
Πρώτο μέλημα και εδώ μπαίνοντας στην Ουγγαρία ήταν να αγοράσω μια vignette αξίας εάν θυμάμαι καλά 7 ευρώ που διαρκούσε για 4 μέρες εάν θυμάμαι καλά.
Μάλιστα για την συγκεκριμένη vignetta δεν δίνουν αυτοκόλλητο αλλά μια απόδειξη που πρέπει να έχεις πάντα μαζί σου όσο είσαι στην Ουγγαρία και μου ζήτησαν και τον αριθμό της μηχανής ώστε να είναι περασμένη on line σε κάποιο έλεγχο ότι έχω vinetta.
Φεύγοντας λοιπόν απτά σύνορα για να φτάσω στην Βουδαπέστη ήταν και το μοναδικό σημείο στο ταξίδι που έβρεξε αρκετά καλά αλλά εγώ βέβαια κανένα πρόβλημα μιας και ήμουν τέλεια οργανωμένος
Κάποια στιγμή και ενώ η βροχή είχε σταματήσει σταμάτησα σε ένα παρκινγκ του αυτοκινητόδρομου για να βγάλω κάποιες φωτογραφίες.
Φεύγοντας λοιπόν απτό παρκινγκ λίγο αργότερα στην έξοδο του παρκινγκ μας περίμενε ( όποιον έβγαινε) ένα αυτοκίνητο της αστυνομίας και μας ζητούσε το χαρτάκι της vignetta για έλεγχο που βέβαια εγώ το είχα.
Πάντως δεν χρειάστηκε να το δώσω μιας και είχαν ένα κομπιούτερ στα χέρια τους και αφού είδαν την πινακίδα και πληκτρολόγησαν τον αριθμό είδαν ότι έχω πληρώσει κανονικά την vinetta και έτσι έφυγα.
Μέχρι λοιπόν να φτάσω στην Βουδαπέστη μεσημεράκι έβρεξε λίγο ακόμα αλλά με το που έφτασα σταμάτησε η βροχή.
Να πω πως όπως είχα κανονίσει από πριν το GPS το έβαζα μόνο κατά την είσοδο μου στην πόλη που ήθελα να βρω το ξενοδοχείο μου και πραγματικά με βοήθησε πάρα πολύ σε όλες τις πόλεις ( πλην του Βελιγραδίου) και δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου στο να βρω τα ξενοδοχεία που είχα κλείσει.
Στην Βούδα λοιπόν που ήταν και η πανσιόν που είχα κλείσει περίπου 20 λεπτά απτό κέντρο της πόλης μια εκπληκτικά ήσυχη περιοχή με πολύ πράσινο.
Εκεί και αφού παρκάρισα και ασφάλισα την μηχανή και αφού έκανα ένα μπάνιο και ξεκουράστηκα η κοπέλα στην ρεσεψιόν μου είπε πιο λεωφορείο να έπαιρνα για να πάω στο κέντρο της Βουδαπέστης και στον Δούναβη πράγμα πολύ εύκολο μιας και το λεωφορείο περνούσε από πολύ κοντά και μετά από 8 στάσεις ήμουν στο κέντρο.
Εκεί είδα ότι υπήρχαν αυτά τα ανοικτά λεωφορεία που είναι για τους τουρίστες και κάνουν τον γύρο της πόλης και μάλιστα είχε και ακουστικά που έλεγαν διάφορα πράγματα για την Βουδαπέστη αλλά και για την Ουγγαρία σε διάφορες γλώσσες και στα ελληνικά.
Παιδιά η Βουδαπέστη είναι εκπληκτική πόλη και ομολογώ ότι την ερωτεύτηκα
Η επόμενη ημέρα 15/8 με βρήκε να φεύγω νωρίς το πρωί απτήν Βουδαπέστη με προορισμό το BRNO της Τσεχίας αλλά θα περνούσα πρώτα από Βιέννη.
Εννοείται βέβαια ότι οι δρόμοι σε αυτές τις χώρες είναι μαγικό χαλί με ΤΕΛΕΙΟ κράτημα και βέβαια το ταξίδι με μηχανή είναι φανταστικό.
Εννοείται ότι δεν υπάρχουν σύνορα σε αυτές τις χώρες και μόνο απ΄τις πινακίδες κατάλαβα ότι άλλαξα χώρα και έφτασα στην Αυστρία.
Τι να πω απλά παραμυθένια μέρη με ανθρώπους που η νοοτροπία τους δεν έχει καμία σχέση με αυτή που ξέρουμε εμείς και δεν ασχολούνται με κλεψιές και άλλα τέτοια ευτράπελα.
Η διαδρομή μέχρι το Brno έγινε από ένα όμορφο επαρχιακό δρόμο που αν και είχε έργα κατά την διαδρομή δεν υπήρχε καθόλου πρόβλημα.
Έφτασα λοιπόν στην Τσεχία και στο ωραίο ξενοδοχείο που είχα κλείσει σε μια πολύ ήσυχη και ωραία γειτονιά του Brno.
Εννοείται βέβαια ότι είχα κλειστό παρκινγκ με κοντρόλ για την μηχανή.
Το Brno δεν είναι καθόλου μικρή πόλη αλλά μια μεγάλη όμορφη πόλη με τεράστιες λεωφόρους και μεγάλα επιβλητικά κτίρια.
Στην κεντρική πλατεία του Brno τις τρείς τελευταίες μέρες του αγώνα είχε εκδηλώσεις με συναυλίες, περίπτερα με μοτοσικλέτες και περίπτερα που πουλούσαν επώνυμα ρούχα του moto gp, Valentino Rossi, Jorge Lorenzo και άλλα και διάφορα show με μοτοσικλέτες.
Την επόμενη ημέρα 16/8 Κυριακή του αγώνα moto gp ξεκίνησα απ΄το ξενοδοχείο νωρίς το πρωί για την πίστα.
Δεν πρόλαβα να κάνω 1 χλμ και ξαφνικά συναντώ μια παρέα με αρκετές μοτοσικλέτες Έλληνες που πήγαιναν στην πίστα
Έτσι αποφάσισα να πάω και εγώ μαζί τους.
Πριν όμως προλάβουμε να βγούμε απ΄το κέντρο της πόλης ΜΠΛΟΚΟ της τροχαίας.
Μας σταμάτησαν όλους και απλά μας έκαναν ένα έλεγχο αφού βέβαια είχαν και μαζί τους μηχάνημα που έκαναν αλκοτέστ.
Αυτό που μου έκανε πολύ εντύπωση σε σχέση με το Muggello που είχα πάει πριν 4 χρόνια είναι ότι υπήρχε πολύ μεγάλη τάξη και η αστυνομία υπήρχε διακριτικά παντού και μας κατεύθυνε από ξεχωριστή λωρίδα στην πίστα.
Εκεί παρκάραμε όλες οι μηχανές ( πάρα πολλές από όλη την Ευρώπη) με ένα μικρό αντίτιμο ( περίπου 3 ευρώ) υπήρχε φύλαξη στις μηχανές.
Ενημερωτικά θα πω ότι φεύγοντας υπήρχε έλεγχος στις άδειες κυκλοφορίας των μηχανών για να αποφευχθούν τα οποιαδήποτε προβλήματα.
Τώρα στην πίστα τι να πω.
Βρίσκεται μέσα σε ένα δάσος και έξω απτήν πίστα υπάρχει ένα camping.
Μέσα στην πίστα εκεί που ήμουν υπήρχαν γιγαντοοθόνες που έδειχναν όλο τον αγώνα και βέβαια υπήρχαν πολλές καντίνες .
Ο κόσμος πάρα πολύς και βέβαια στην πλειοψηφία οπαδοί του VALENTINO ROSSI.
Αισθάνθηκα πάρα πολύ ωραία γιατί υπήρχε ένα καταπληκτικό κλίμα.
Αρκεί να πω πως κάθε φορά που περνούσε ο VALENTINO γινόταν χαμός.
Στο τέλος βέβαια και ο ίδιος ο ROSSI μας ευχαρίστησε κάνοντας μπροστά μας μια μεγαλοπρεπή σούζα.
Γενικά θα πω ότι οι δυο μέρες που έζησα στο Brno ήταν εκπληκτικές.
Παντού υπήρχε το κλίμα απτό moto gp αλλά όλα σε νορμάλ επίπεδα.
Την επόμενη μέρα 17/8 το πρωί είχα αναχώρηση από το Brno για Πράγα και από εκεί μέσω Plzen και Ceske Budejovice θα έμπαινα Αυστρία με προορισμό και διανυκτέρευση στο Linz.
H διαδρομή μέχρι την Πράγα (φανταστική πόλη) και το Plzen (επίσης πανέμορφη πόλη) ήταν από εθνική οδό.
Από το Plzen μέχρι και σχεδόν το Linz ήταν επαρχιακός δρόμος που περνούσε από παραμυθένια μέρη.
Εκπληκτικές διαδρομές.
Στην έξοδο της Τσεχίας προς την Αυστρία συνάντησα αρκετές πόρνες.
Το Linz τώρα τι να πω μια πολύ μεγάλη και καταπληκτική πόλη με τεράστιους δρόμους πολλά πάρκα, ποδηλατοδρόμους, τεράστια και επιβλητικά κτίρια και βέβαια ΠΑΙΔΕΙΑ στους ανθρώπους και στους οδηγούς που σέβονται ο ένας τον άλλο.
Το ξενοδοχείο μου επίσης ωραίο και με παρκινγκ.
Περπάτησα πολύ στο Linz προσπαθώντας να γυρίσω και να δω από κοντά την νοοτροπία του κόσμου.
Απλά καμία σχέση με εμάς.
Η επόμενη ημέρα 18/8 με βρίσκει να ξεκινάω το πρωί με προορισμό το Σάλτσμπουργκ, το Μόναχο στην Γερμανία και με τελικό προορισμό και διανυκτέρευση το Ίνσμπρουκ.
Αυτό που έχω να πω σε όλες μου τις διαδρομές σε Αυστρία και Τσεχία είναι ότι έχω πολλές εικόνες από καταπράσινα λιβάδια με πολλές αγελάδες και ξύλινα ωραία σπιτάκια.
Πάρα πολύ πράσινο βρε παιδιά.
Ότι και να πω για τις πόλεις που πέρασα είναι λίγο αλλά μια λέξη βγαίνει απτό στόμα μου και είναι ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.
Η επόμενη ημέρα 19/8 με βρίσκει να ξεκινάω το πρωί απτό Ίνσμπρούκ με τελικό προορισμό το Klagenfurt αλλά ενδιάμεσα είχα αποφασίσει να περάσω από ένα πάσο και απτήν ψηλότερη; κορυφή των Άλπεων το Grobglockner στα 2571 μέτρα ύψος.
Εκεί για να πας είναι και το μοναδικό σημείο στην Αυστρία που πληρώνεις διόδια (18 ευρώ για τις μηχανές) μιας και όπως είναι γνωστό στην Αυστρία υπάρχει vignette αξίας 4,5 ευρώ για 10 ημέρες.
Απτήν κορφή αυτή που όταν πήγα εγώ εκεί είχε και πολύ κόσμο ( πολλές μηχανές επίσης) έβλεπες τους παγετώνες απ΄τις διπλανές κορφές και τους καταρράκτες που σχημάτιζαν.
Απλά τέλειο!!!
Η διαδρομή από εκεί και μέχρι το Villach και το Klagenfurt απλά φανταστική
Το μάτι μου είχε συνηθίσει αυτά τα εκπληκτικά τοπία που τα έβλεπα πια σε καθημερινή βάση.
ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!
Το Klagenfurt επίσης είναι μια πανέμορφη πόλη με μια ωραία λίμνη.
Η επόμενη ημέρα 20/8 με βρίσκει να ξεκινάω πρωί με προορισμό την πρωτεύουσα της Σλοβενίας την Λιουμπλιάνα και από εκεί θα πήγαινα Ιταλία με διανυκτέρευση στο Mέστρε στα περίχωρα της Βενετίας.
Η διαδρομή από Klagenfurt μέχρι τα σύνορα της Σλοβενίας έγινε από ένα πανέμορφο ανηφορικό στριφτερό αλλά στενό επαρχιακό δρόμο που περνούσε από εκπληκτικά μέρη και βέβαια δεν υπήρχαν σύνορα.
Στην Σλοβενία που επίσης έχει ευρώ για νόμισμα υπάρχει επίσης vignette που στοιχίζει 7 ευρώ για 4 μέρες.
Θεωρώ ότι η Σλοβενία είναι απτά πιο όμορφα κράτη που πέρασα με πανέμορφους δρόμους πολύ ωραίες πόλεις και η Λιουμπλιάνα φανταστική πόλη.
Η ευρωπαϊκή μου περιήγηση τελείωσε για φέτος στην Ιταλία μιας και περνώντας την Τεργέστη έφτασα στο Μέστρε όπου και διανυκτέρευσα.
Εκεί βέβαια είχα την επιλογή και παίρνοντας το λεωφορείο το απόγευμα πήγα στην Βενετία όπου γύρισα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου αλλά και στα γραφικά σοκάκια της και γεύτηκα την υπέροχη πίτσα.
Το μόνο κακό στην Ιταλία ήταν η απίστευτη ζέστη που συνάντησα μιας και το θερμόμετρο ξεπερνούσε τους 35 βαθμούς και η υγρασία έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Την επόμενη ημέρα 21/8 και αφού πετάχτηκα μέχρι το Castelfranco όπου υπάρχει και το market 2 route για κάποιες αγορές επέστρεψα στην Βενετία όπου επιβιβάστηκα στο πλοίο για το μέγα ταξίδι έως την Πάτρα.
Μιλάμε αν και είχα καμπίνα καταβαρέθηκα 32 ώρες!!!!!!!!!
Απίστευτη ταλαιπωρία.
Και το κερασάκι στην τούρτα είναι ότι έφτασα στην Πάτρα στις 22,10 και έπρεπε να αντιμετωπίσω την άθλια εθνική Πατρών – Κορίνθου με τον μηδενικό φωτισμό και τις ανύπαρκτες γραμμές στους δρόμους.
Τα χειρότερα χιλιόμετρα του ταξιδιού μου ήταν αυτά.
Τέλος καλό όλα καλά πάντως και το ταξίδι μου αυτό τελείωσε καλά.
Για την σύντροφο μου κουκλάρα μου έχω να πω ότι για άλλη μια φορά ήταν εκπληκτική.
Παρόλο το φόρτωμα της ( σαμάρια και μπαγκαζιέρα συν το τανκ μπάνκ) ήταν ευθύβολη παντού, ταξίδεψε ΑΝΕΤΑ και οικονομικά και ειλικρινά πουθενά δεν μου έλειψε δύναμη.
Είναι μια εκπληκτική μοτοσικλέτα που δεν θα πει όχι πουθενά και θα σε ταξιδέψει παντού άνετα.
Όπως έχω ξαναπεί είναι μια μικρή sport touring.
Το κόστος όλου του ταξιδιού δεν ξεπέρασε τα 1600 ευρώ.
Επίσης έχω να πω σε όλους:
Παιδιά ταξιδέψτε στο εξωτερικό άφοβα.
Σε όλες τις χώρες ένοιωσα μεγάλη ασφάλεια.
Ο κόσμος ταξιδεύει. Ταξιδέψτε άφοβα.
Σε λίγο θα βάλω και κάποιες φωτό.