[danaos]

Παρόντες !


Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών), Κώστας Σκλαβούνης (16), Ηλίας Παναγούλης (17), Γεράσιμος Αμίτσης (18), Γιάννης Κανελλόπουλος (18), Σπύρος Λεωνιδάκης (18), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19), Νίκος Φίλος (19), Γιάννης Διαλυνάς (20), Βασίλης Μαχάς (20), Ευστράτιος Πούπος (20), Μιχάλης Κωστόπουλος (21), Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23), Σπύρος Ανδριώτης (24), Κώστας Καρανικόλας (26), Μιχάλης Μάρκου (27), Κώστας Μπίλας (28), Αναστάσιος Πιτσόλης (30), Αντώνης Κουρουπάκης (34), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34), Δημήτριος Αδαμόπουλος (40).


Εικοσιοκτώ χρόνια. Ο Παναγιώτης θα ήταν μεσήλικας. Ο Δημήτρης συνταξιούχος. Κάποιοι θα είχαν εγγόνια…

Μία ολόκληρη ζωή συμπληρώνεται σήμερα από τη μέρα που στον δαφνοστεφανωμένο έφηβο έτρεξαν δάκρυα. Μία ήττα χωρίς προηγούμενο.

Τα χαμόγελα μας των συνεχών επιτυχιών – που δεν μπόρεσαν να πανηγυρίσουν αυτά τα παιδιά – έρχεται να σκεπάσει η μελαγχολική σκέψη τους, η λύπη για τα όσα δεν πρόλαβαν να χαρούν στην σύντομη πορεία τους και το αναπάντητο «Γιατί» έγιναν όλα αυτά.

Κάθε χρόνο, στις 8 του Φλεβάρη, ο Ολυμπιακός ΤΙΜΑΕΙ τα παιδιά του που χάθηκαν με το χαμόγελο της νίκης στα πρόσωπά τους.
Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, ο απλός κόσμος δίνει το παρών στο μνημόσυνο της Θύρας 7. Ολο και πιο πολλοί, όλο και πιο έντονα.

Γιατι απλά, για σους ο Ολυμπιακός είναι τρόπος ζωής, η σημερινή μέρα θα παραμείνει Ιερή μέχρι το τέλος.

Ακόμα κι αν τα γεγονότα φαντάζουν σαν παλιά ασπρόμαυρη εικόνα, ακόμα κι αν πολλοί τα αγνοούν ή τα έχουν λησμονήσει, το πάθος που εμπνέει η θυσία των εικοσιενός παιδιών της Θύρας 7 είχε ΕΝΑ χρώμα. Το ΚΟΚΚΙΝΟ του αίματος, το ΚΟΚΚΙΝΟ του Θρύλου.

Ζείτε ρε… Ζείτε στην κερκίδα, μαζί μας!


«Σαν σήμερα, σε διάλεξαν να φύγεις,
Φτερούγισες στο φως το αγλαό,
Μα κάθε σου επέτειο αφήνεις,
Τής μνήμης το θυρόφυλλο ανοικτό,

Σαν θάλασσας τα κύματα αφρισμένα,
Μυριάδες συναισθήματα εμφορούν,
Αγάπη, αδελφόσταλτη για σένα,
Πού, όπου και να είσαι, θα σε βρουν.»



(Τάκη Ιωαννίδη, «Πνοή και αύρα»)

απο bam.gr