[Doc]

Την επόμενη ημέρα βαλθήκαμε να προλάβουμε ότι δεν καταφέραμε προηγούμενη ημέρα. Από Aksahir φτάσαμε πανεύκολα στην Konya, ακόμα πριν τις δέκα το πρωί, πόλη που νομίζαμε ότι φτάναμε την προηγούμενη. Μας εξέπληξε με σύγχρονη αρχιτεκτονική, τουλάχιστον όσο μπορούσαμε να εκτιμήσουμε από μεγάλες περιφερικές συνοικίες, με αρκετά μοντέρνες πολυκατοικίες, χωρίς να λείπει πολύ καλός περιβάλλον χώρος με παιδικές χαρές, κιόσκια και άλλους χώρους αναψυχής. Δύο φορές σταματήσαμε για βενζίνη, βλέπετε, οι απλές GS με σβέλτο ρυθμό καταπίνουν χιλιόμετρα χωρίς να κουράζεσαι και έτσι έχεις αίσθηση, ότι όλο και βενζίνη σε καθυστερεί. Από την άλλη, εμείς με adve, μία δεν φουλάραμε κάθε δεύτερη φορά τουλάχιστον είχαμε μία παύση – εγώ για τσιγάρο, ο Μάκης για το κατούρημά του. Αβίαστα φτάσαμε Adana, αν και κλασικά μερικές φορές με αδιάβροχα. Ο δρόμος στην νότια ανατολική Τουρκία είναι ή ενδιαφέρον ή εθνική. Βγάζαμε αρκετά βίντεο, για να έχει η ανιαρή οδήγηση στη εθνική έστω κάποιο σασπένς. Ένα άσπρο Q7 με τουρκικές πινακίδες και βλαμμένο οδηγό μας άφηνε, μετά μας προσπέρναγε να δείξει την τελικά, μία φορά και αρκετά «ξυστά», για να επιβραδύνει αμέσως μετά. Παντού υπάρχουν τέτοιοι οδηγοί.