[Doc]

Τουλάχιστον μας ξεπροβόδισαν στην εθνική για Αλέππο. Δηλαδή όταν λέμε στην Συρία εθνική, μην φανταστείτε ανισόπεδες διαβάσεις και νησίδες. Σε κάθε διασταύρωση θέλει προσοχή, διασταυρώνεστε με αγροτικά χωρίς φώτα, περνάνε ποδήλατα χωρίς φώτα, μέχρι και πρόβατα …. και αυτά φυσικά χωρίς φώτα! Δε βαριέσαι, ήταν λίγα τα νυχτερινά χιλιόμετρα. Βρήκαμε ξενοδοχείο και μετά από κάποια διαπραγμάτευση ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο ενός μεγαλοπρεπούς παραδοσιακού κτηρίου. Στην πόρτα είχε αυτοκόλλητα γερμανικής και ιταλικής λέσχης αυτοκινήτων. Το πρόβλημα ήταν, ότι τα παλικάρια ήταν κουρασμένα και προτίμησαν να κάνουν μπάνιο και να την πέσουν για ύπνο. Η εξαίρεση ο υπογράφον. Πήρα την μηχανή και άρχισα να κάνω νυχτερινές βόλτες στην Αλέππο. Άλλη όψη θα έχει αύριο, με φως και άλλη την νύχτα. Μετά από κάμποση περιπλάνηση στις δύο ρόδες αγόρασα τσιγάρα και ρώτησα, που θα φάω κάτι παραδοσιακό.
«Παραδοσιακό, απλό?»
« Ναι.»
«Στο δρόμο, δύο στενά εκεί αριστερά», μου λέει ο πωλητής
Έτσι είχα την ευκαιρία να φάω «βρομερό» . Το φαγητό το ετοίμασαν σε ένα πάγκο σαν στην λαϊκή. Εκεί το τηγάνι, εκεί και έκοβε τα λαχανικά. Το ζήτησα καυτερό το κεμπάπ. Και ήταν. Μου έδωσε και τέσσερεις πιπεριές γύρο γύρο από το κρέας. Δοκίμασα τις πρώτες δύο επιφυλακτικά, αλλά ήταν εύκολες και πολύ νόστιμο όλο το φαγητό. Εκεί και έκανα το λάθος. Ξεψαρωμένος δαγκώνω θαρραλέα και την τρίτη πιπεριά και κάηκα!!! Δεν έχω φάει ποτέ κάτι τόσο καυτερό. Δάκρυσα, τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω, αλλά κάτω από τα βλέμματα των ντόπιων το έπαιζα Άραβας. Ναι, κατάλαβαν, αλλά γέλαγαν. Τους ήμουν συμπαθής. Πώς αλλιώς, δεν είναι ένας ξένος μεσήλικας με μεγάλη μηχανή και συχνός πελάτης. Και αφού από την αρχή έκατσα σε ένα πρόχειρο πλαστικό τραπέζι, με συμπάθησαν. Μάλιστα, με έμαθαν πώς να τρώω αραβικά - πίτα μαζί με το ταμπουλέ με τα χέρια. Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο, τα μικρά κοιμόταν, εγώ ακόμα άνοιξα το λάπτοπ και πέρασα μέσα στο φορητό σκληρό και όλα τα βίντεο των προηγούμενων ημερών. Στις τέσσερεις αποκοιμήθηκα μετά από μεγάλη, γεμάτη ημέρα.