[Doc]

Το σχέδιό μας ήταν να κατευθυνθούμε περίπου εκατό χιλιόμετρα ανατολικά με εθνική, νότια μια μεγάλης τεχνητής λίμνης, και μετά από αυτήν να στρίψουμε νότια. Εγώ από την Ελλάδα άφησα ήδη την ζελατίνα του κράνους στην βαλίτσα και χρησιμοποιώ την μάσκα, γιατί επάνω της, στον ιμάντα της, στηρίζω την νέα κάμερα δράσης που πήρα για το ταξίδι. Πάντα κάτι παίρνω ενόψει μεγάλου ταξιδιού. Αυτήν την φορά ήταν μία νέα HD κάμερα με miniSD κάρτα. Μέχρι εδώ καλά. Όταν έβρεχε στην Τουρκία, ταλαιπωρήθηκα, κρύωνα, αλλά άντεξα. Εκεί που ήταν δύσκολο ήταν σε αυτήν την εθνική, γιατί έριχνε χαλάζι. Ή αυγά καλύτερα να πω. Και ποιο είναι το πρόβλημα? Το ότι με πετύχαινε κάθε τόσο ακριβώς στην μύτη. Ναι πόναγε και στα μπράτσα. Όταν έπεφταν με μανία συν την ταχύτητά μας, αλλά όταν με έβρισκε στην μύτη, δάκρυζα. Ο Θανάσης με τον Νίκο σταμάτησαν σε κάποιο λογικό σημείο, κάτω από ένα σκέπαστρο, εμείς με τον Μάκη συνεχίσαμε, το έχουμε ξαναζήσει στο Ιράν, αυτήν την τρέλα. Τέτοιες μπόρες περάσαμε δύο, τρείς τουλάχιστον. Μία φορά μάλιστα δεν έβαλα τα αδιάβροχα και πάλι βράχηκα, όπως στο Ιράν. Πρέπει να είμαι μαζόχας. Αλλά μου αρέσει μετά να οδηγώ όρθιος και να στεγνώνω …