[Michael Chatzilias]

Πέμπτη 9 Μαρτίου 1995

Όλα έτοιμα. Τα ρούχα μου για την Κρήτη στον μπλε σάκο, για το Πάσχα κιόλας. Τα δώρα στις σακούλες και τα χαρτιά στο μαύρο.
Τα ρούχα της μηχανής στον μαύρο σάκο: μάλλινες κάλτσες (είπαμε ήμουν 19, δεν ήξερα...), γάντια, εσωθερμικό, πουλόβερ 2, Νορβηγικό καλτσόν για σκι, αδιάβροχο, παλτό (είπαμε ήμουν μικρός..), τζιν 2, κράνος, χταπόδι για τον σάκο. 02:35, ώρα να κοιμηθώ λίγες ώρες. Βλέπω στο θερμόμετρο στο μπαλκόνι, εξωτερική θερμοκρασία -2. Ελπίζω να γυρίσει σε λίγες μέρες, λένε ότι η άνοιξη φέτος στην Δανία θα αρχίσει νωρίς. Έχω δει λίγες μηχανές στους δρόμους, θα μπορέσω να την φέρω κι εγώ.

Ξεκινώ αύριο. Καλή μου αρχή. Ελπίζω το θερμόμετρο να ανέβει.


Παρασκευή 10 Μαρτίου 1995

Γράφω από το Ηράκλειο, πριν με πάρει ο ύπνος , όλα μέχρι εδώ καλά.

Είχα πρωινό ξύπνημα σήμερα στο σπίτι στην Κοπεγχάγη, στις 6. Πήρα τους σάκους μου στον ώμο, έριξα μια τελευταία ματιά στην εσωτερική αυλή του διαμερίσματός μου που θα παρκάρω την μηχανή όταν φτάσω – είδα το άσπρο του πάγου να καλύπτει όλη την αυλή και την θερμοκρασία το πρωί στους -6. Τρομοκρατήθηκα. Τους σάκους στον ώμο λοιπόν και περπάτημα μέχρι την στάση του λεωφορείου. 06.35 το λεωφορείο, στην ώρα του, από Amager (το μικρό νησί στο οποίο βρίσκεται ένα μέρος της Κοπεγχάγης) για το αεροδρόμιο. Έφτασα Kastrup λοιπόν, τσέκαρα και τους δυο σάκους μου, και ξεκίνησα την πτήση προς Αθήνα με συναισθήματα χαράς, συναρπασμού ως προς το μεγαλεπίβολο και κρυφό μου σχέδιο, αλλά και τρόμου για το τί θα συναντούσα. Θα τα καταφέρει η μηχανή, θα με ανακαλύψουν, θα πάνε όλα καλά, άραγε...;
Απογείωση, άφιξη ανατολικό στις 13.10.

Αργεί ο διάδρομος με τις αποσκευές, αργεί. Ελπίζω να μην τις ξέχασαν Δανία, ειδικά την μαύρη, εάν έγινε αυτό έχω πρόβλημα....έπρεπε να την είχα πάρει στο χέρι.
Φτάνει πρώτη η μπλε και μετά από τις αποσκευές της χοντρής Δανέζας δίπλα μου, και η δική μου η μαύρη, παραφουσκωμένη με διάφορα. Το κράνος στο χέρι.

Περνάω από τα διαβατήρια. «Που την έβαλες την μηχανή...;» με ρωτάει ο υπάλληλος. «Θα την φέρω, του απαντώ...»
«Που θα την φέρεις...;»
«Θα την φέρω στην Αθήνα από την Κρήτη, και μετά θα την πάω στην Δανία....» του απαντάω...
«Δεν πάμε καλά...»

Φτάνω στις κλειδαριές, κλειδώνω μαύρο σάκο, κράνος, παπούτσια. Το κλειδί στο πορτοφόλι. Θα μείνουν εδώ 20 μέρες, μέχρι την 2η Απριλίου.
Έφυγα για Ταξί και λεωφορείο με τον μπλε σάκο, για την Κρήτη. Λαγοκοιμάμαι στο λεωφορείο για τον Ασπρόπυργο, όπου βρίσκεται η μεταφορική «Μαυρίκης». 4μιση στον Ασπρόπυργο, ζέστη και κίνηση στον δρόμο. Εάν είναι έτσι ο καιρός θα πάμε καλά στον δρόμο. Άφιξη στον Μαυρίκη και υπογραφή της σύμβασης μεταφοράς.

«Θα την πας στο λιμάνι με τα εμπορικά, δίπλα στο φεστός και κνωσσός, θα μας βρεις σε container με το όνομα και τον κισέ. Σου σφραγίζουν τα χαρτιά, υπογράφουν, κρατάς την απόδειξη, και παραλαμβάνεις στο Aarhus περίπου 20-25 μέρες μετά. Θα σου τηλεφωνήσουν όταν φτάσεις, αλλά υπολογίζεις εκεί περίπου». Εάν όντως την πήγαινα με μεταφορική, το κόστος θα ήταν 45 χιλιάρικα (τότε δραχμές...) και την παραλάμβανα από την πόλη Aarhus στην βόρεια Δανία, αντί για Κοπεγχάγη. Παραλαβή σύμβασης που θα την έδειχνα στους γονείς μου, ως επιβεβαίωση ότι την έστελνα με μεταφορική, και πίσω λεωφορείο και ταξί για το δυτικό αεροδρόμιο. Πτήση 18.40 για Ηράκλειο. Όλα μέχρι εδώ καλά. Κοιμάμαι σε όλη την πτήση.

Άφιξη Ηράκλειο στις 19.20. Ο πατέρας μου με περιμένει. Πλέον με την μπλε βαλίτσα και τα δώρα για το Πάσχα.
Πάμε σπίτι, με περιμένουν οι αδερφές μου και η μάνα μου. Επιτέλους έφτασα, πτώμα αλλά όλα πήγαν καλά.

Πέφτω για ύπνο τώρα. Αρχίζουμε την προετοιμασία της μηχανής, τα service της, την πράσινη κάρτα και η προετοιμασία στον χάρτη.


Συνεχίζεται....