[Michael Chatzilias]

Σάββατο 1η Απριλίου 1995

Ξημερώνει η μέρα της αναχώρησης.
Οργάνωση του σάκου όσο καλύτερα μπορούσα. Τώρα άφηνα πίσω αρκετά ρούχα που δεν χρειαζόμουνα, ώστε ο σάκος και είναι σχεδόν άδειος και να τον βάλω μέσα στον άλλο μαύρο που είχα στο Ανατολικό στην Αθήνα. Πλύσιμο την μηχανή και μεσημεριανό με τους γονείς για τα αντίο πριν το ταξίδι.

Φόρτωσα τον σάκο στην πίσω θέση και τον έδεσα με ένα προσωρινό χταπόδι. Ο σάκος θα ήταν εκεί μέχρι να "έφτανα στον Ασπρόπυργο..." απ όπου και θα έφευγε η μηχανή για Δανία, ήξεραν οι γονείς.

Μηχανή έτοιμη και γυαλισμένη, στην μέση φοράω ένα μαύρο τσαντάκι με την πιστωτική, διαβατήριο και διάφορα άλλα έγγραφα. 19.00 αναχώρηση για το λιμάνι, και επιβίβαση στο Κνωσσός για Πειραιά.

Η μάνα μου είχε δώσει ένα ταπεράκι και έφαγα κεφτέδες μέσα στην καμπίνα. Συναισθήματα ανάμικτα, συναρπασμού, φόβου, λαχτάρας....μόνος με την μηχανή στον Πειραιά σε λίγο....ξεκούραση και ύπνος στην καμπίνα.

Άφιξη 6 το πρωί 2 Απριλίου και αποβίβαση. Ζέσταμα την μηχανή, με όλα αυτά τα ανάμικτα συναισθήματα και αναχώρηση για Ανατολικό αεροδρόμιο.

Κυριακή 2 Απριλίου 1995

Ακολουθώ την κίνηση αργά, σταθερά στον προορισμό μου, το Ανατολικό. Ακόμη δροσιά και ευχάριστη οδήγηση, φτάνω Ανατολικό στις 7 παρά το πρωί και παραλαμβάνω τον μαύρο μου σάκο από τα ντουλάπια. Κάνω ανακατανομή, βάζω τον άδειο πλέον μπλε, στον γεμάτο τώρα μαύρο και τον δένο καλά στην πίσω σέλα με το χταπόδι. Τζιν, και παλτό, και έτοιμος για αναχώρηση προς Πάτρα....

Τρελά συναισθήματα χαράς, άγχους, τύψεις, και λαχτάρας. Πρέπει να οδηγάω σωστά, ήρεμα και υπεύθυνα, είναι ένας από τους πιο επικίνδυνους δρόμους...τα πρώτα μου 210 χιλιόμετρα.

Το πρωινό φως με γεμίζει με χαρά. Η μηχανή "αναπνέει καλά..", πρώτη στάση στο Κιάτο. Καφές και έλεγχος αποσκευών. Αναχώρηση και πάλι προς την πορεία μου για το μεσημεριανό πλοίο από Πάτρα.

Στην πορεία μετά το Κιάτο, με προσπερνά μια καλογυαλισμένη και όμορφη Harley, πηγαίνοντας σταθερά γρήγορα. Ο τύπος χωρίς κράνος, με τζάκετ και γυαλιά, σταθερά μπροστά μου. Κόβω εγώ, κόβει λίγο κι αυτός, αυξάνω λίγο, αυξάνει λίγο...μάλλον παρέα ήθελε, και διατηρούμε απόσταση 100-150 μέτρα ο ένας απ΄τον άλλο μέχρι την Πάτρα...

Άφιξη στο λιμάνι τις Πάτρας στις 12 μεσημέρι. Ο Harley ήταν ήδη εκεί, μπροστά από το SuperFast, καθισμένος πάνω στην μηχανή και λιαζόταν. Τυρόπιτα, καφές και αναμονή με λαχτάρα για την επιβίβαση...έλεγχος στα χαρτιά και πάλι, στην μαύρη αποσκευή που είχε "κλειδώσει" σωστά στο πίσω κάθισμα. Επιβίβαση στο SuperFast στις 13.30. Και πάλι έλεγχος και δέσιμο της μηχανής. Βρίσκω τα "lodges" - που είναι δωμάτια με κρεβάτια τα οποία χωρίζονται μόνο με κουρτίνα από το κρεβάτι του διπλανού. Ήταν το πιο φτηνό και σίγουρα χρειαζόμουν ύπνο και ξεκούραση, προκειμένου για τα χιλιόμετρα που θα ακολουθούσαν. Αράζω, άγχος, λαχτάρα και βγάινω κατάστρωμα να δω την αναχώρησή μας από την Πάτρα...!

Μεσοπέλαγα λοιπόν. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, 2 Απριλίου, μόνος στο δωματιάκι και χωρίς άλλους συνταξιδιώτες να μου ταράσουν την ηρεμία μου, τραβάω τις κουρτίνες και παίρνω και δεύτερο και τρίτο κρεβάτι. Αράζω τα πράγματά μου και ανοίγω το βιβλίο με τον χάρτη, Europeiske TravelBook από τα ταξιδιωτικά της Δανίας, με όλους τους δρόμους. Είχα πλέον μάθει την διαδρομή απ' έξω και απλώς τσέκαρα εναλλακτικές, και λογάριαζα που βάζω βενζίνη. Η Intruder δεν έχει ηλεκτρονικό βενζινοδείκτη, οπότε μηδενίζω χιλιόμετρα και λογαριάζω ότι μπορώ να ταξιδεύω με ικανότητα min range 250km.

Το πλοίο άδειο, μονάχα νταλικέριδες και λίγοι Ευρωπαίοι με ΙΧ που ανέβαιναν πίσω σπίτια τους. Κι εγώ, μόνος μου βέβαια, χειμώνα πλέον τώρα (που δεν είμαστε πλέον Ελλάδα...), με τους χάρτες μου και τα μαλλινα γάντια μου...
Βυθισμένος σε σκέψεις, αποκοιμιέμαι στο λαγούμι μου, μόνος μου αλλά άνετος, και λιγάκι φοβισμένος. Τέλος με το ταπεράκι, τέλος οι κεφτέδες, αλλά περισσεύει η λαχτάρα! Ύπνος τώρα μεσοπέλαγα.

Συνεχίζεται....