[Michael Chatzilias]

Τρίτη Ξημερώματα, 4 Απριλίου 1995, 01.15'

Ο Γερμανός υπάλληλος μου ζητά να ξεκαβαλήσω. Με βολεύει σκέφτομαι, να βγάλω και ό,τι έχω πάνω μου. Με κοιτάζει, βάζει φακό (μόνοι μας στο τερέν), βγαίνει από τον θάλαμό του και καλεί βοήθεια. 2 άτομα έρχονται από τα γραφεία δίπλα, μου ζητούν να μεταφέρω με τα χέρια μου την μηχανή στο γκαράζ των γραφείων, και να βγάλω έγγραφα. Ελέγχουν serial number με την άδεια και πράσινη κάρτα, διαβατήριο και κάνουν τηλέφωνο. Βγάζουν τον σάκο μου, και τον αδειάζουν προσεκτικά, αφού μου ζήτησαν την άδεια. Βγάζω το αστείο δερμάτινο, πλέον φουσκωτό βαρκάκι, παλτό, πουλόβερ και εσωθερμικό. Κατεβάζω παντελόνι. Τα ξαναβάζω, αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο φρικτά παγωμένα είναι, και τρέμω. Μηδέν προστασία από τον καιρό....

2 φακοί πάνω απ την μηχανή την ψάχνουν. Προφανώς δύσκολο απλώς να πιστέψεις ότι ο νεαρός καραγκιοζάκος κάνει touring στην Γερμανία ξημερώματα και με παλτό, μάλλινα γάντια και παπούτσια για περπάτημα...εδώ ήταν δύσκολο για μένα να το πιστέψω, πόσο μάλλον για κείνους.

"Ok crazy man...Munchen straight...."
Αρχίζω κι εγώ τώρα να ψάχνω στον θάλαμό του, με κοιτάζει περίεργα, βρίσκω μικρό θερμόμετρο κολλημμένο στο τζαμάκι, +1 έλεγε αυτό, το Πάτερ ημών άρχισα να λέω εγώ...

Munchen 90
Ταχύτητα 50 χλμ

Τα άκρα μου πονάνε περισσότερο από ποτέ.
Δεν ξέρω εάν υπάρχει ο σάκος μου πίσω, αλλά ακουμπάω ακόμα σε κάτι στέρεο..
Κρατάω την πλέον δεξιά πλευρά στο δρόμο, με προσπερνούν φορτηγά πετώντας απόνερα στο κράνος για σκούτερ που φοράω...

Munchen 40 χλμ
Πλέον συνήθισα τις απόστάσεις, οτιδήποτε λιγότερο από 200 είναι Οκ, λιγότερο από 100 είναι αμελητέο, και λιγότερο από 40 έφτασα κιόλας και κοιτάζω τον επόμενο στόχο.

Τα άκρα πονάνε, το στέρνο είναι παγωμένο, φορτηγά πετάνε απόνερα, τα βλέπω όμως σαν προβατάκια και περνάνει η ώρα....

Munchen Sud, και αρχίζουμε πάλι.
Munchen Zentrum...
Nurnberg 165χλμ

Αρχίζω και βάζω βενζίνη κάθε 60 / 70 χλμ γιατί υποφέρω από το κρύο...

Nurnberg 150χλμ, 04.30 το ξημέρωμα. Δεν αντέχω, σταματάω, η βροχή όμως δεν σταματάει, όλο και πιο παγωμένη, φυσικά. Βενζινάδικο, αλλά είμαι γεμάτος ακόμη, κατεβαίνω στις τουαλέτες και βγάζω γάντια και παπούτσια, τα βάζω στο ζεστό καλοριφέρ, παλτό, πουλόβερ, κτλ. Τα άκρα μου πονάνε όσο τίποτα και με το ζόρι κρατάω την ισορροπία μου. Δεν μπορώ να πιάσω τα κλειδιά, ή να λύσω τα κορδόνια, νευριάζω και πετάω τα γάντια μου έξω από το παράθυρο...περνάνε 10 λεπτά...

Ανεβαίνω ντυμένος με παγωμένα ρούχα και τρέμω. Δεν υπάρχουν δωμάτια εδώ, λειτουργεί μόνο το πρατήριο και οι τουαλέτες. Αμάξι σταματάει για βενζίνη, τον πλησιάζω, με βλέπει και κάνει πίσω, του ζητάω βοήθεια, καταλαβαίνει Αγγλικά, μου λέει θα ψάξει να δει εάν έχει γάντια ή κάτι ζεστό, δεν έχει τίποτα και "....really sorry, I am on my way to Frankfurt and must be there in the morning...really sorry, be careful and good luck...". Έγινε καπνός...

Η μόνη μου ελπίδα ότι σε λίγο ξημέρωνε και η θερμοκρασία θα ανέβαινε...
Καβαλάω τώρα χωρίς γάντια, και συνεχίζω...

Nurnberg 120 χλμ.
Ταχύτητα 50-60χλμ
Απόνερα από φορτηγά, αλλά προσπαθώ να αυξήσω κάπως την ταχύτητα για να πλησιάσω πίσω τους, η βρώμα που πετούν και τα καυσαέρια είναι ζεστά ακόμα...

Τώρα κουκουβίζω μπροστά στο τιμόνι, το αριστερό μέσα στο στέρνω και το τρίβω, το δεξί στο τιμόνι, 60 χλμ την ώρα, φωνάζω στο κράνος διάφορα για να διατηρήσω "ζεστή" την "ατμόσφαιρα..." Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί δεν σταμάτησα σε δωμάτια εκείνο το βράδυ...ίσως δεν ήξερα ότι υπήρχαν δωμάτια στον δρόμο, ίσως το αμελούσα, ίσως "δοκίμαζα..." πόσο ακόμα, ίσως επειδή πραγματικά πίστευα ότι θα φτάσω, και θα φτάσω καλά, και θα φτάσω και γρήγορα...

Nurnberg 50, 06.50 ξημερώματα. Ακόμα δεν έχει φανεί φως στον ορίζοντα...
Παίρνω παράδρομο στο πουθενά, δεν ξέρω εάν είχε χαντάκι και πέρασα από πάνω, πάντος η μηχανή συνέχισε ευθεία, μπαίνω σε χωράφι, ρίχνω την μηχανή και χοροπηδάω να ζεσταθώ, έχοντας τώρα και τα δύο χέρια στο στέρνο, αρχίσω και σκάβω στην κοπριά για να ζεστάνω τα χέρια μου, αλλά δεν έχω ούτε ισορροπία με τα παγωμένα κάτω άκρα και πέφτω στα χόρτα...

Εάν υπήρχε μια φορά στην ζωή μου που συνειδητοποίησα πόσο σημαντικά είναι τα άκρα στον άνθρωπο, ήταν τότε.

50 χλμ έξω από την Nurnberg, μηχανή πεσμένη, κι εγώ σκάβω τα χόρτα...τρίβω χέρια και ακουμπάω τους κυλίνδρους που καίνε....

Μέχρι τότε δεν συνειδητοποίησα ότι πράγματι, η μηχανή πάει, ακόμη δεν έχει πάθει τίποτα, και το πήρα δεδομένο, και αυτό...

07.20 το πρωί, Τρίτη 4 Απριλίου 1995.
Το πρώτο φως της ημέρας.
Ελπίζω η θερμοκρασία να ανέβει και η βροχή να σταματήσει...

Συγκεντρώνομαι, ετοιμάζομαι, σηκώνω την μηχανή, και συνειδητοποιώ ότι τόση ώρα πεσμένη στο έδαφος, από την δεξιά πλευρά, είχα τα φώτα αναμένα και τον διακόπτη ανοιχτό....πάω για την μίζα τώρα...

Συνεχίζεται....