[kostas-patra]

γράφω σβήνω, δεν ξέρω από πού να το πιάσω
πρώτ απ όλα, να ναι καλά ο φώτης και ο κάθε φώτης

καταλαβαίνω την έμφυτη περιέργεια, αλλά αν δεν ξέρει κανείς κάτι για να το προσφέρει, καλύτερα να απομακρύνεται προσεκτικά, επιτρέποντας στο ασθενοφόρο και την τροχαία να φτάσουν γρηγορότερα. στην αντίθετη περίπτωση, η περιέργεια κρίνεται μοιραία

βγάζω το καπέλο σε κείνους που με το σώμα ή το όχημά τους, τα τρίγωνα ή τα νεύματά τους αποσυμφορίζουν την κίνηση στο σημείο εκτελώντας χρέη αυταπάγγελτου τροχονόμου

αυτοί που ρωτάνε αν κάποιος είναι ειδικός, δεν τους παρεξηγώ, μιας και υπερπρόθυμοι καλοθελητές, μπορεί να επιβαρύνουν σημαντικά τον τραυματία, όπως με μια φίλη μου που ο περαστικός που την μετέφερε, από το κέντρο του πειραιά στο νοσοκομείο, έχοντας μικρό αυτοκίνητο της έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην σπονδυλική στήλη από το ατύχημα το ίδιο.

πάνω από τον τραυματία δεν έχει νόημα να του φορτώνει κανείς ευθύνες ή να τον ρωτάει πως έγινε,
φτάνει να τον ρωτήσει κανείς που πονάει-για να επιληφθεί κανείς τα ανοιχτά του τραύματα-
και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας με τους δικούς του και το τηλεφώνημα να γίνει από ένα ψύχραιμο άτομο που θα ενημερώσει και δεν θα πανικοβάλει

απ όσο έχω δεί, δεν έχουμε σαν λαός πρόβλημα να σταματήσουμε για να προσφέρουμε βοήθεια στον τραυματία, σαν κράτος δεν μπορούμε να του εξασφαλίσουμε οδηγητική παιδεία, επαρκών προυποθέσεων οδικό δίκτυο, συντονισμένες προσπάθειες στον τομέα υγείας, προοπτική στον τομέα της αποκατάστασης και απόδοση ευθύνης όπου κι αν υπάρχει.

συγνώμη αν στο κανα γενικό το θέμα, αλλά σε κάθε παράδειγμα που αναφέρουμε, αυτά που βλέπω, είναι η ύπαρξη ή μη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, λες και η συλλογικότητα είναι μια έννοια που έχει πια χαθεί