[Michael Chatzilias]

Τετάρτη 5 Απριλίου 12.40 το μεσημέρι

Καμινάδες καπνίζανε δεξιά μέσα στο άσπρο και ίσα φαινόντουσαν σπιτάκια στον ορίζοντα αλλά εκτός δρόμου. Goslar, ένα μικρό χωριό αλλά ό,τι κι αν ήταν εάν είχε ανθρώπους είχα περισσότερες πιθανότητες να μην γίνω άγαλμα, από το Autobahn που βρισκόμουν.

Πλαγίως δεξιά και Goslar λοιπόν.
Αριστερό στο στέρνο και σε γροθιά, δεξί δεν υπήρχε και κεφάλι βουτηγμένο μέσα στους όμους όπως μπορούσα...δεν θυμάμαι για τα πόδια...

Κεντρική πλατεία. Τράπεζα, δεν μπήκα.
Κλειστά σπιτάκια.
Μαγαζάκι. Ό,τι κι αν είναι, μπαίνω. Ξεκαβαλάω και σύροντας τα πόδια μου, ανεβαίνω τα δυο σκαλοπατάκια που είναι χιονισμένα και μπαίνω.

Η πόρτα ανοίγει. Χτυπάει καμπανάκι. Ένας άντρας και μια γυναίκα, έκπληκτοι με κοιτούν. Ο άντρας σηκώθηκε βιαστικά, παίρνει την ξύλινη καρέκλα και μου την πετάει...με βρήκε. Παίρνει μια δεύτερη και αρχίζει προς το μέρος μου...
Δεν κουνιέμαι εννοείται, τα άκρα μου πονούνε τόσο πολύ...

"I need some help please, if you understand English please try to listen..."

Ο άντρας με κοιτά περίεργα...έχετε δει σκύλο να κοιτά το αφεντικό του, κάνοντας δεξιά το κεφάλι όταν το αφεντικό προσπαθεί να του εξηγήσει...έτσι έκανε κι αυτός, έγυρε δεξιά το κεφάλι και παρόλο το ακατάλληλο της στιγμής (!) με έκανε και γέλασα...

Η γυναίκα του λέει κάτι. Αυτός κοιτάει στην πόρτα, βλέπει μια παρατημένη μηχανή με σάκο, με κοιτά περίεργα ξανά και κάθεται σε ένα σκαμπό.

Η γυναίκα μου φέρνει ένα καλοριφέρ δίπλα μου και κάτι λέει στον άντρα.

"Identification?"

ξεκάνω το τσαντάκι μου της μέσης και του το δίνω. Μου κάνει νόημα να το ανοίξω, δεν μπορώ γιατί τα δάχτυλα χοντρά και μπλε. Η γυναίκα του δείχνει τα δάχτυλά μου, εγώ του κάνω νόημα να το ανοίξει, εκείνος το ανοίγει και αρχίζει να βγάζει. Πιστωτική, κέρματα, πορτοφόλι, διαβατήριο. Ανοίγει διαβατήριο.

"-Griechenland..!"
"-Da..." του λέω εγώ, δεν ξέρω γιατί Da και όχι Yes, Si, Ja, πάντος φαινόταν ότι κάπου πήγαινε η συζήτηση κι εγώ είχα άπλετο χρόνο...

Ο Friedrich μου έβγαλε λοιπόν μερικά ρούχα και το τζην και με έβαλε δίπλα στο καλοριφέρ. Η γυναίκα του μου έφερε καυτό τσάι και σάντουιτς και έβαλε μπροστά μια πρέσα στο μαγαζάκι τους, που τώρα συνειδητοποιώ ότι είναι δερματάδικο.

"-Ambulance...?"
"-No, I am fine, need to rest and need clothes..."
"-No ambulance? Just clothes...?"
"-Ja...thanks for the tea..."
"-Ok Griechenland man..."

Καθόμουν στον αναπαυτικό καναπέ για 3 ώρες.
15.40 το μεσημέρι, και μετά από 3 σάντουιτς και 2 τσάγια - ούτε Άγγλος ασθενής να ήμουν - έκανα να σηκωθώ 2 φορές αλλά ο Friedrich με σταμάτησε και μου είπε και τις 2 φορές "calma..., calma...", κάνοντάς μου νόημα να μείνω αναπαυτικά καθισμένος...

Κάτι έκαναν μέσα, στην πρέσα. Άκουγα θορύβους, δεν με ένοιαζε, ήμουν ασφαλής. Και ακόμα περισσότερο, γιατί μετά από αυτό που είδα, δεν με ένοιαζε καθόλου. Αισθανόμουν και δυνατός.

O Friedrich λοιπόν και η γυναίκα του, Πολωνοί και ζούσαν στο Goslar, 260km νότια από το Αμβούργο.

Συνεχίζεται...