[gemara]

Η σειρά της μπέμπας να ξεκουραστεί λιγάκι στο πάρκινγκ του τελεφερίκ. Οι Ελληνικές πινακίδες της, ήταν πόλος έλξης για πολλούς περαστικούς, καθόσον προσπαθούσαν να φανταστούν πως έφτασαν αυτοί εδώ πάνω. Άλλες ελληνικές πινακίδες στην διαδρομή, δεν συναντήσαμε…


Επιτέλους λοιπόν, στη μύτη του Δολομίτη! Είμαστε στα 3.000 μέτρα και μια μέρα πριν μπει ο Ιούλιος.




Ευκαιρία για ξεκούραση, δεν πρέπει να αφήνεται!




Ούτε και για espressaki στην κορφή του Δολομίτη!

Εδώ σκέφτηκα ως ‘Ελλην (πάλι). Τον καφέ στην κορυφή των Άλπεων τον πληρώσαμε 1,10€. Τώρα θυμήθηκα ότι πριν 2 χρόνια στο μπ0υρδέλοχιονοδρομικό της Αράχωβας είχαμε δώσει 4,50€. Καλά δε μας κάνουνε;;; Οι Γερμανοί μας φταίνε ή το ΔΝΤ;;;




Κατεβαίνουμε στα «χαμηλά» στα 2.500 για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.

Έχετε ακούσει όλοι ιστορίες για το πώς δεν τραβάνε οι κινητήρες στα μεγάλα υψόμετρα, θέλουν άλλη ρύθμιση, κλπ κλπ. Το τέρας της GS δεν κατάλαβε τίποτε. Είχε πάντα τη δύναμη που έχει και σου έδινε ότι ήθελες και όσο ήθελες από όσο και χαμηλά να του ζήταγες.


Γραφικοί τύποι υπάρχουν παντού. Εδώ ένα Kawasaki με επένδυση βλάχικης βελέντζας…




Το παραμύθι εξελίσσεται και μόλις μου ήρθε στο μυαλό να πάμε να δούμε το μέρος όπου γυρίστηκε η πρώτη ταινία του Ροζ Πάνθηρα το 1964, αλλά και σκηνές από το «Your eyes only” κάμποσο αργότερα.



Καθόσον διέθετε ο πατέρας μου από το 70 μια Ford Cortina και το όνομα μου ήταν αρκετά γνωστό, ζήτησα από την Αντζελίνα να μας δείξει το δρόμο για το «χωριουδάκι» αυτό! Καλώς ήρθαμε λοιπόν και στην Cortina d’Ampezzo!




Λίγο πιο πέρα, κατασκήνωνε μία μονάδας της Ιταλικής Αεροπορίας Στρατού για έρευνα και διάσωση, που διέθετε ένα ελικόπτερο τύπου UH-1H, το γνωστό HEUY του Βιετνάμ. Καθόσον έχω πετάξει αρκετές ωρίτσες με το ελικοπτεράκι αυτό (προ 20ετίας!), δεν αποφεύγω τον πειρασμό να πω λίγα λόγια παραπάνω. Είναι ένα ελικόπτερο που πρωτοπέταξε το 1956 (!) και βρίσκεται ακόμη σε ενέργεια σε πολλές χώρες του κόσμου, μεταξύ αυτών και στη δικιά μας. Είναι το αεροπορικό μέσο που έχει βγει σε περισσότερα αντίτυπα από οποιοδήποτε άλλο αεροσκάφος παγκοσμίως. Και τέλος, είναι το αεροπορικό μέσο που έχει σώσει περισσότερες ζωές από όσες έχει πάρει…



Έχουμε γράψει ήδη 100 χλμ με 1η και 2α και συνεχίζουμε να απομακρυνόμαστε.
Περιμένατε να δείτε την παραλία της Λομβάρδας μέσα από τη γνωστή μας «τρύπα του Καραμανλή» (που τώρα έχει γίνει ΤΡΥΠΑΡΑ και μας ξεσκίζει όλους), αλλά αυτή που φαίνεται στο βάθος, είναι η Cortina.








Σκηνές αμύθητου κάλους και στην Cortina όπου σταματήσαμε να φάμε ένα ιταλικό calzone (και μία πίτσα Ναπολιτάνα!)




Από εκεί που σχεδιάζαμε να κινηθούμε γύρω στα 50χλμ μακριά, το τοπίο ήταν τόσο μαγευτικό και έχουμε φύγει πάνω από 100... Το περίεργο είναι ότι η κούραση είναι κοντά στο μηδέν!!!

Οι σκιέρ συνεχίζουν ακάθεκτοι!



Το ίδιο και μεις!




Η GS διαρκώς ξεστράτιζε!







Το τοπίο αρχίζει και γίνεται «μονότονο»!




Στη επιστροφή κάνουμε και τον γύρο από το Passo di Costalunga.







Εδώ είπα να αισθανθώ λίγο Έλληνας!