[ARAPIS]

Δε θα ξεχάσω ποτέ:
Πιτσιρικάδες στη Βαλύρα, να τρώμε φύλλα από τις μουριές και το θείο Δημήτρη (πατέρα του Βασίλη) να φωνάζει…
Πριν ασχοληθεί σοβαρά με τις μηχανές, τότε που είχε μόνο ένα παπάκι κι ένα απίστευτο Honda Civic να κάνουμε τη διαδρομή Σπάρτη – Καλαμάτα προσπαθώντας να δούμε πάνω στις στροφές πόσο καλά κρατάει το Civic στην τελική κάθε ταχύτητας.
Όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα σαν τεχνικός δικτύων, τι απίθανες συμβουλές μου έδωσε για πράγματα που με βοήθησαν στη δουλειά.
Τις απίστευτες μέρες και ώρες που είχαμε περάσει κουβεντιάζοντας για γυναίκες – αυτοκίνητα – υπολογιστές. Ημέρες και ώρες που η κουβέντα με το Βασίλη τις έκανε πολύ ευχάριστες και καθόλου κουραστικές.
Τις βουτιές για κατάδυση και ψαροντούφεκο στα Τρίνησα του Γυθείου, στις Κιτριές της Καλαμάτας, στη Στούπα κ.α.
Όταν αγόρασε τη BMW τι πίεση που είχε δώσει τότε για να πάρω κι εγώ μηχανή.
Κυριότερα όμως δεν πρόκειται να ξεχάσω:
Ο Βασίλης γνωρίζοντας το χαρακτήρα μου καλύτερα κι από μένα τον ίδιο, προειδοποίησε τη γυναίκα μου όταν αρραβωνιάστηκα μαζί της ότι «δεν πρόκειται να σε αγαπήσει όπως τον υπολογιστή και το αυτοκίνητό του». Είχε εν μέρει δίκιο. Τα αγαπάω εξίσου με τη γυναίκα μου.
Το ότι στο γάμο μου χαιρόταν όσο χαιρόμουνα κι εγώ ο ίδιος.
Όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη, έκλεισε το μαγαζί νωρίς και ήρθε αστραπή στη Σπάρτη για να «ευχηθεί στο Σταύρο για το παιδί του», όπως είπε τότε στη μητέρα του.
Για όλα τα παραπάνω αγαπημένε ξάδελφε κι επειδή δε μου κολλάει με τίποτα να πω τις λέξεις «συγχωρεμένος» ή «μακαρίτης», σε θεωρώ ζωντανό και πάντα μαζί μας.

«ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ ΑΘΑΝΑΤΟΣ»