Την δεκαετία του `70 την θυμάμαι λίγο. Περισσότερο το τελείωμά της. Την θυμάμαι όμως. Κυκλοφορούσαν παντού τα fiat 127, τα Ζastava και οι μηχανές Floretta. Οι σπορτίφ τύποι είχαν autobianchi Abarth (53 άλογα αν θυμάμαι καλά, είχε και ο καθηγητής μου), και οι σώφρονες Austin Morris! To σάντουιτς με καλαμάκι είχε 3 δρχ, και το λεωφορείο μία δραχμή (φοιτητικό 50 λεπτά). Αν έδινες εικοσάρικο ο εισπράκτορας ή ο σουβλατζής σε μάλωνε γιατί …..δεν είχε να τα χαλάσει!! Κάπως έτσι ήταν τα πράγματα.
Και μετά ήρθε η δεκαετία του `80. Και γέλασε το χείλι του κάθε πικραμένου. Το δημόσιο άνοιξε τις πόρτες του στον κάθε αναξιοπαθούντα που δήλωνε σοσιαλιστής, η Ελλάδα απέκτησε <<ανεξάρτητη>> διεθνή φωνή, μια νέα τάξη αναδύθηκε από το …πουθενά, και οι ρεμούλες έγιναν κανόνας. Η χαρά του αφισοκολλητή. Το βασίλειο της συνδικαλιστικής αυθαιρεσίας. Η φτηνή ρητορική άνθισε με λέξεις του στυλ <<έξω οι βάσεις>>. Ώσπου ……ήρθε το τέλος. Τα σκάνδαλα οδήγησαν σε ειδικά δικαστήρια και στο <<Τσοβόλα δώστα όλα>>.
Και σκάει μύτη ο Μητσοτάκης (υπάρχει ακόμη το forum ή έπεσε??
) με τον Μαυρίκη (τον είδαμε κ πρόσφατα στον ``κίτρινο τύπο``) και τον Σωκρατάκια. Την 10ετία του `90 δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Την θέση
αυτού που δήλωνε σοσιαλιστής την αναλαμβάνει ο Μπλε. Τότε ήταν που ανδρώθηκαν τα πραγματικά λαμόγια. Τα σκυλάδικα γνώρισαν πένες. Η Λιάνη ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πίσω της υπήρχε μια συνομοταξία πεινασμένων και συνάμα αγριεμένων ασύδοτων. Αρχίζουμε και βλέπουμε τα ``σοσιαλιστικά βαμπίρ``. Εποχή που είδαμε το μοναδικό φαινόμενο, η κάθε γειτονιά να έχει και από μια ΕΛΔΕ, όπως κάποτε είχε και από ένα καφενείο. Χαμός στο ίσιωμα. Κόσμος και κοσμάκης έγινε <<παίχτης>>, χωρίς να ξέρει τι είναι όλο αυτό, καταχρεώθηκε και έγινε …
προεγγραφτής!!!
Κάποιοι βέβαια ανησυχούσαν από τότε. Είχαν υπ` όψιν τους τη λευκή βίβλο της ΕΟΚ, που ελάχιστα της δόθηκε δημοσιότητα. Και μετά ήρθε το ευρώ. Στην αρχή χαρήκαμε γιατί
αισθανθήκαμε Ευρωπαίοι. Το χρόνιο όνειρο της ψωροκώσταινας. Μέχρι που συνειδητοποιήσαμε πως το ευρώ, που είχε κλειδώσει στις 340 δρχ, ισοδυναμούσε με το παλιό κατοστάρικο. 100 δρχ ο Ελληνικός, 1 ευρώ πήγε, 50αράκι το νερό, 50 λεπτά πήγε (170 δρχ). 250 δρχ ο καφές έκανε. Τώρα κάνει και 4 με 5 ευρώ και αισθανόμαστε γύφτοι αν δεν αφήσουμε 1ε πουρμπουάρ (340 δρχ παρακαλώ).
Παρόλα αυτά, λίγο τα Ευρωπαϊκά πακέτα (θυμάστε, το μικρό όνομα του Ντελόρ, πακέτο), λίγο η ολυμπιάδα, λίγο η τραπεζική απελευθέρωση της δανειοδότησης, λίγο η στρεβλή ανάπτυξη, λίγο η καρακατσουλίστικη tv μας, και γίναμε όλοι …
μπρούκληδες. Πήξαμε στις Μερσέντες, bmw, με 136 άτοκες δόσεις. Γεμίσαμε από Χάιδες τυπάδες και αισθησιακές μοντέλες (όλες ξανθιές) γκλαμουράτες.
Εκεί που κάποτε βλέπαμε μόνο μουσάτους αγωνιστές και αξύριστες κνίτισες, γεμίσαμε από τεκνά και σεξοβόμβες. 50 τηλεοπτικά κανάλια η Νέα Υόρκη? 150 εμείς. Home cinemas, Pentium, pleystation, lap tops, flat screen και πάει λέγοντας… Όχι παίζουμε. Και νάσου η ολυμπιάδα σούπερ φαντεζί και νάσου ευρωπαικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και πίσω και σας φάγαμε λιγούρηδες Ευρωπαίοι (που παίρνετε καρπούζι με την φ
έέέέέτα).
Ελλάδα ρε σεις..
Δεν βλέπαμε το φαγοπότι του 2007. Άνθρωποι πάμπλουτοι σε μια νύχτα (ιδιωτικά ΚΤΕΟ). 120 δις φαγώθηκαν σε 2 χρόνια (όσα θα πάρουμε τώρα μπας και σωθούμε). Οι μπλε έγιναν γαλάζιοι. Μανώληδες στη θέση των …αγωνιστών με τα ζιβάγκα Ασύδοτες
υποσχέσεις εργασίας. Βίλες που ρωτούσες: του Μίνωα είναι? Και έπαιρνες απάντηση: του διευθυντή της εφορίας!!!
Και ο …Αρχηγός να λέει: θα μιλήσω όταν πρέπει!!! (ε ρε γέλια).
Ναι αλλά ήρθε πλέον και η ώρα του λογαριασμού. Με πορδές αυγά δεν βάφονται. Η αιώνια σοφία του απλού λαού επαληθεύτηκε για μια ακόμα φορά. Όλα ήταν σικέ. Τεράστιο το έλλειμα, τεράστιο το δημόσιο χρέος και πάπαλα οι ντεμέκ σωτήρες πολιτικοί μας. Ανθρωπάκια και αυτοί, που ψάχνουν να κάνουν την καλή τους με καμιά γρηγοράδα. Και μετά ``μην τους είδατε μην τους απαντήσατε``. Πάντα φταίνε οι προυγούμενοι. Και να μαστε ξανά μανά, εσείς και εγώ, ενωπίω του ΔΝΤ και του Τρισέ. Δηλ. της σκληρής πραγματικότητας.
Και ξαφνικά, έντρομοι συνειδητοποιούμε, πως τελικά οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν μας πολυ-συμπαθούν. Ήταν όλα μια αυταπάτη. Τους αρέσουν τα τζατζίκια και οι παραλίες μας, αλλά μέχρι εκεί. Μας απεχθάνονται και μας θεωρούν τσαμπατζήδες και απατεώνες. Και ο …κύκλος, απλά κλείνει!!!
Η γνώμη μου?
Μας βλέπω πάλι ξανά με λαχανί zastava και πειραγμένα lada (με 6 προβολής ομίχλης μπροστά με κουνελάκια) να κάνουμε κόντρες σε παραλιακές οδούς. Αν φυσικά υπάρχουν χρήματα για βενζίνη. Αλλιώς υπάρχουν και τα παπάκια (με τις φωσφοριζέ ζάντες) για τα τρελά γούστα.
Το ride είναι over, που λένε και οι Αμερικανοί σύμμαχοί μας (χαχαχα). Το Ελληνικό λούνα πάρκ τελείωσε. Εκτροχιάστηκε, όπως στις ταινίες με το δαιμονισμένο τρενάκι του τρόμου. Ήταν όμως εντυπωσιακό όσο κράτησε. Και όσοι το πρόλαβαν το απόλαυσαν.
Οι υπόλοιποι ας πρόσεχαν… Για τους νέους το λέω.
Γεννήθηκαν αργά!!! (χαχαχαχα 
)
