[Arkas]

Πέρασαν οι ώρες. Και εξακολουθώ να είμαι παγωμένη. Λες και ο χρόνος να σταμάτησε.

Ό,τι κρατάω στα χέρια μου από τα δικά του χέρια ήταν φτιαγμένο, ρυθμισμένο...

Και νιώθω να μισώ τις μηχανές. Που εκείνες εξακολουθούν να δουλεύουν και λείπει εκείνος που τις έφτιαξε.

Ανίδεη και βλάκας στεκόμουν μπροστά στο γραφείο του. Κι εκείνος με ενημέρωνε υπομονετικά για κάθε τι. Πώς να αντιμετωπίσω προβλήματα, τι καινούριο υπάρχει και θα κάνει πιο εύκολη τη ζωή μου.

Τι να πρωτοθυμηθώ από τη συνεργασία μας; Πόσα και πόσα χρωστάω στον άνθρωπο αυτό;

Πέρυσι τέτοια εποχή ήταν που πήρα από την Κοσμοτέ το νετ μπουκ. Κι όταν το έφερα σπίτι διαπίστωσα πως ήταν τελείως γυμνό. Ούτε καν κειμενογράφο δεν είχε.

Γραμμή κατευθείαν για το μαγαζί του Βασίλη. Το ιατρείο... έτσι το έλεγα και αυτό ήταν.

Κι ήταν εκείνος που όχι μόνο φρόντισε να μου περάσει όλα τα απαραίτητα προγράμματα αλλά και να μου ανοίξει τα στραβά μου για την ακτινοβολία των ασύρματων συνδέσεων. Από τότε το καλωδιάκι που μου έδωσε είναι το απαραίτητο εξάρτημα για το στικάκι. Για να βρίσκεται τουλάχιστον δύο μέτρα από το σώμα.

Κι εκείνος έλυσε και το θέμα της ασύρματης σύνδεσης όλων των υπογογιστών μου. Τέρμα τα καλώδια που σέρνονταν από δωμάτιο σε δωμάτιο.

Και τα μέμορις στικς από το Βασίλη τα έμαθα. Τι κι αν κυκλοφορούσαν στην αγορά; Μπούφος πάντα εγώ... αν δε με ενημέρωνε ο Βασίλης στις δισκέτες και στα σιντί θα είχα μείνει.

Ο Βασίλης ήταν εκείνος που μου εξήγησε και τι σημαίνει να κλειδώνω το ρούτερ για να μην μπαίνει ο κάθε γείτονας με το δικό μου λογαριασμό στο ίντερνετ.

Κι όταν τα έπαιξε ο σκληρός εκείνος κατάφερε να κάνει φορμάτ χωρίς να χαθεί ούτε ένα αρχείο.

Θυμάμαι την προ Βασίλη εποχή. Τότε που το κάθε λαμόγιο με έπιανε κορόιδο και αφενός πλήρωνα τα μαλλιά της κεφαλής μου και αφετέρου δουλειά δε γινόταν. Ναι, δεν ήταν μόνο ένας ικανότατος στο αντικείμενό του άνθρωπος. Το κύριο χάρισμα του Βασίλη Καυκούλα ήταν η εντιμότητα. Αυτό το υπό εξαφάνιση είδος στην εποχή μας...

Δεν ήταν τόσο η βοήθεια που μου πρόσφερε σε τομείς που για μένα ήταν άγνωστοι και δύσκολοι. Ήταν κυρίως η χαρά να συνεργάζομαι με έναν άνθρωπο που εκτιμούσα.

Κι αυτό πονάει περισσότερο τώρα.

Που χάθηκε ένας αληθινός άνθρωπος.

Και παρηγοριά δε βρίσκω.

Ειδικά στο θλιβερό σήμερα. Που έγινε μόδα να τη φέρνουμε στον άλλο. Και μόδα η ασχετοσύνη και πολυπραγμοσύνη. Και η τσαπατσουλιά και η απάτη. Νόμος το κέρδος. Νόμος η παλιανθρωπιά.

Γι' αυτό και έστελνα στο Βασίλη όχι μόνο τους φίλους που ψάχνονταν για θέματα υπολογιστών αλλά και τα μικρά μου μαθητούδια που ήθελαν να μάθουν τα πρώτα βασικά. Γιατί ήξερα πως θα τα αντιμετωπίσει σαν πατέρας. Και όχι σαν έμπορος.

Και με την ίδια εμπιστοσύνη τον σύστησα και στο σχολείο ως τεχνικό. Ήξερα πως θα με βγάλει ασπροπρόσωπη.

Χαμένος πελάτης του Βασίλη ήταν μόνο εκείνος που δεν άκουγε τη συμβουλή του. Όποιος μαθημένος από την επικρατούσα κατάσταση δεν μπορούσε να δει τη διαφορά που είχε εκείνος.

Γιατί μέσα σε όλα τα άλλα ο Βασίλης ήταν και άνθρωπος σεμνός. Και χαμηλών τόνων. Δεν αυτοδιαφημιζόταν. Ήξερε πως με την αξία του θα πείσει, δε χρειαζόταν φανφάρες.

Πού; Πού να βρεις σήμερα τέτοιους ανθρώπους;