Κάναμε την πρώτη μας στάση στην Σερβία,μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα απο τα σύνορα και την πινακίδα..είμασταν πλέον σε Δρυμό.
Πυκνή βλάστηση,πολλές οξιές και πετροφυλιές που απο μόνες τους είναι πολύ εντυπωσιακές,ρίχνονταν σε απότομες κατηφοριές του βουνού και ο δρόμος προσπαθούσε να τρυπήσει το δάσος.Μια τζούρα νες καφέ απο πλαστικό μισόλιτρο μπουκάλι και ένα τσιγάρο,με έβαλαν να ψηλαφώ την μπουμπού που ήταν ταλαιπωρημένη απο την Αλβανία ακόμη.ήθελε και λίγο λαδάκι το κάρτερ,γρασάρισα λίγο και την αλυσίδα,της είπα και δυο γλυκόλογα!
Μπροστά μου έβλεπα τον κεντρικό δρόμο να κάνει ελαφρώς δεξιά και προχωρούσε ανατολικά (όπως ήθελα δηλαδή)και ένας άλλος ανηφόριζε στα αριστερά μου το βουνό.κάποια πινακίδα να πρόδιδε έστω και κάτι δεν υπήρχε,οπότε είπαμε να τραβήξουμε προς το βουνό τελικά,σκεπτόμενος ότι είναι ακόμη νωρίς και έχω μέρα μπροστά μου.ήθελα να δώ το μέρος απο ψηλά.στην τελική αν δεν οδηγούσε πουθενά,έκανα επιστροφή.
Το όνομα της περιοχής που πήγαμε το έμαθα πολύ αργότερα όταν έφθασα σπίτι μου και αγόρασα τελικά χάρτη της Σερβίας!
Το φαράγγι του visegrad βρίσκεται στην βορειοδυτική επαρχία του Uzice στην σέρβικη πλευρά στο mitrovac .Κάποιο φράγμα στον ποταμό Drina έχει δημιουργήσει μια απίστευτη βιοποικιλότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι τελικά λάθος που ο άνθρωπος σε ορισμένες περιπτώσεις επεμβαίνει στην φύση..
Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε,να κατηφορίζουμε και πλάκα πλάκα τα χιλιόμετρα έφευγαν γραμμή.πρέπει ήδη να είχαμε κάνει 60 απο την στάση και κινούμασταν με ταχύτητες απο 60 έως 90.
Κάπου εκεί συναντήσαμε ακόμη έναν Σλοβένο με συνοδηγό και gps.τον έβαλα λαγό και συνεχίσαμε μαζί για αρκετή ώρα με χαμηλή ταχύτητα απολαμβάνοντας την φύση.φτάσαμε στον αυχένα που τα σύννεφα περνούσαν απο δίπλα μας ,άνοιξε το μάτι μας και ο δρόμος βούτηξε προς τα κάτω σαν άλλο τραινάκι που μας έβαζε στο παιχνίδι του.και δεν είχε εισιτήριο!θα μπορούσαμε να παίζουμε όλη μέρα σαν κάποτε..
η άσφαλτος αν και στενή,είχε σωστό βήμα και οι στροφές δεν σε πετούσαν.το χαιρόμασταν και οι δυό μας και αφήναμε απλά το σώμα να χορέψει.το ίδιο έκανε μπροστά μας αρκετά και η μεγάλη και φορτωμένη yamaha
Σε λίγο βρεθήκαμε μέσα στο φαράγγι,με το ποτάμι στα αριστερά μας στα είκοσι μέτρα.
δίπλα απο τον δρόμο και το ποτάμι,ορθώνονταν αμέσως τα βουνά και απο τις δυό πλευρές και το οδόστρωμα,που πλέον είχε ανοίξει αρκετά και είχε γίνει με δύο άνετες λωρίδες και διαγράμμιση,ακολουθούσε τον ρου του ποταμού.συνέχιζα κολλημένος στο τοπίο και με σχετικά γρήγορο ρυθμό που είχα κρατήσει απο το κατέβασμα.προσπέρασα και τον συνάδελφο,χαιρετηθήκαμε και προχωρήσαμε μέχρι που βρήκαμε ένα μικρό χωριό,ένα φράγμα και μια πεδιάδα που μας οδηγούσε στο Uzice.την πρώτη πόλη της Σερβίας που θα συναντούσαμε.
