Η
Γίνονταν έργα σε μια γέφυρα και δεν είχαν καμία λωρίδα ελεύθερη.και επειδή απο κάτω περνούσε ποτάμι,δεν έβλεπα κάποιον άλλον δρόμο που να μπορούσα να προσπεράσω το εμπόδιο.έπρεπε σίγουρα να γυρίσω πίσω αλλά για που..
έπρεπε να ρωτήσω πως πάνε για κράγιεβο.ήταν η μόνη πόλη που απο ότι θυμόμουν,είναι μεγάλη και κοντά στο κέντρο της Σερβίας.ρωτώντας προς τα κει θα ξανα έβγαινα στον ίδιο δρόμο.
Η πρώτη προσπάθεια να ρωτήσω κάποιον ήταν άκαρπη.η δεύτερη το ίδιο.περίμενα για τρίτη και φαρμακερή δυό κοπέλες με ποδήλατα που πλησίαζαν,και που πόνταρα πως μια απο τις δύο θα ξέρει κάποια αγγλικούλια.τόσες σαπουνόπερες..
Στάθηκα τυχερός και μου εξήγησαν πως θα πρέπει να πάω προς το milisevo selo μια άλλη πόλη νότια για να ξαναβρώ τον δρόμο.μου είπαν όμως και ότι κάτω ακριβώς απο την γέφυρα,έχουν στήσει μια ράμπα πάνω απο το ποταμάκι,για να περνούν οι περαστικοί και τα ποδήλατα.δεν ήξεραν μόνο αν χώραγα.για να φτάσω εκεί,έπρεπε να βγάλω την μηχανή απο τον δρόμο,και να την βάλω σε ένα χωραφάκι που θα με οδηγούσε στην ράμπα.είπα να πάω τουλάχιστον μέχρι εκεί για να δώ.δεν είχα τίποτα να χάσω.φτάνοντας,είδα την ράμπα να φοράει διάτρητο στραντζαριστό λίγο πιο αδύνατο απο αυτό που φορτώνουμε bob-cat. την μηχανή δεν σηκώνει??
έτσι σκαρφάλωσα σιγά σιγά!!
Η σέμη φοβήθηκε λίγο όταν ήμουν στην μέση της κάθε τάβλας που έκανε καλή κούρμπα!στην τελική αν γίνονταν κάτι,ή θα έβρισκαν οι βαλίτσες στις άλλες δύο τάβλες ή θα έκανα εντούρο σε υγρό πέρασμα
τελικά πέρασα σχετικά εύκολα και με χώρεσε με καθρέφτες ανοιχτούς,στην τρίχα!
μια κοπέλα στην άλλη άκρη προσπαθούσε να κρατήσει την στιγμή αλλά δεν πρόλαβε..
η ράμπα είχε κάνει την δουλειά της και εμείς πλέον,είχαμε μια οδό για αρκετά χιλιόμετρα για πάρτυ μας και μόνο!
συνεχίζεται