[gemara]

Γεγονός που με στεναχώρησε, απογοήτευσε και εξόργισε.

Το Σάββατο σαλπάρω με το Κνωσός για Ηράκλειο.

Περιδιαβαίνω τα σαλόνια του πλοίου και το γνωστό σε όλους θέαμα, ένα άτομο να κάθεται σε ένα τραπέζι και να κρατάει 3 καρέκλες άδειες με
πράγματα επάνω παρ' όλες τις ανακοινώσεις για το αντίθετο.

Φυσικά δεν βρίσκω πουθενά να κάτσω, αλλά κάπου τσεκάρει το μάτι μου μια θέση ελεύθερη ανάμεσα σε 2 ευτραφείς κυρίες στον καναπέ, οπότε μετά από κάμποσο ψάξιμο και παρά τις αντιρρήσεις τους ότι θα έρθει άλλος να κάτσει εκεί (που δεν ήρθε τελικά), στριμώχνομαι μαζί με άλλα 200 περίπου ελληνικά γαϊδούρια στο σαλόνι.

Σε λίγο βλέπω μια ηλικιωμένη κυρία, με πατερίτσες, υποβασταζόμενη από την κόρη της, να ρωτάει έναν έναν όσους κάθονταν σε τραπέζια με ελεύθερες καρέκλες αν μπορεί να κάτσει. Μετά από κανα 10λεπτο και αφού πρέπει να είχε πάρει αρνητικές απαντήσεις απ' όλους, έχει κάνει το γύρο του σαλονιού περνάει πάλι από εκεί που καθόμουν, απευθύνοντας το ίδιο αίτημα σε όλους. Μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι από ντροπή που δεν της είχα δώσει τη θέση μου εξ' αρχής όταν την είδα και σηκώνομαι επι τόπου να της δώσω της δικιά μου θέση, δοξάζοντας το Θεό που θα μπορούσα για τις επόμενες 6 ώρες να περπατάω και να κάθομαι στο πάτωμα, χωρίς να με πειράζει.

Τα σιχάθηκα τα γαϊδούρια αυτά τ' ανθρώπινα και στο τέλος έκατσα στο πάτωμα με δυο άλλους μηχανόβιους και η ώρα πέρασε ωραία με κουβέντα.

200 γαϊδούρια που λέτε, όλα ελληνικά και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μας έχει οδηγήσει εκεί που μας έχει οδηγήσει αυτός ο ωχαδερφισμός και η αναλγησία που έχουμε σαν λαός και γιατί δεν έχουμε λεφτά να πάμε διακοπές.

Να σημειώσω ότι οι προκαθορισμένες θέσεις με το σήμα των ατόμων με ειδικές ανάγκες ήταν κατειλημμένες από κάτι τσογλάνια και ένα ζευγάρι που έβλεπε ταινία στο laptop του...